Monthly Archives: May 2016

Εκδήλωση-Συζήτηση: oι αγώνες στις ελληνικές φυλακές. Τετάρτη 1 Ιουνίου, ώρα 18.00 στο Κ*Βοξ

6f22bd5e45b282c87c8d77459d1986b8

Εκδήλωση-Συζήτηση

Οι αγώνες στις ελληνικές φυλακές.

Δύο δεκαετίες αγώνων και καταστολής στα σωφρονιστικά ιδρύματα.

ΟΜΙΛΗΤΕΣ

Β.ΠΑΛΛΗΣ

-ΠΡΩΗΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ

ΤΕΤΑΡΤΗ 1 ΙΟΥΝΙΟΥ 

ΩΡΑ 18.00 στο Κ*ΒΟΞ

Ρουβίκωνας

Κ*ΒΟΞ 

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Τοποθέτηση της “Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ” στην εκδήλωση “Τα περιεχόμενα των αντιμνημονιακών ταραχών 2010-2012” της εφημερίδας δρόμου “Άπατρις” στις 8 και 9 Απριλίου στην ΑΣΟΕΕ

Antimnimoniakes-taraxes1-371x520 Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι τα εξεγερσιακά γεγονότα του 2010-2012, οι μαζικές, βίαιες και αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις αυτής της διετίας καθόρισαν τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Αν θέλουμε όμως να εμβαθύνουμε στα “περιεχόμενα των αντιμνημονιακών ταραχών 2010-2012” και να αντλήσουμε χρήσιμα και απαραίτητα συμπεράσματα για τον αγώνα, πρέπει να αντιληφθούμε αυτά τα χρόνια σαν μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία για τις επαναστατικές δυνάμεις. Αν θέλουμε η εμπειρία του χτες να μας οδηγήσει στις νίκες του αύριο, πρέπει να τα αντιληφθούμε σαν μια πολιτική, ιδεολογική και στρατιωτική ήττα.

Η διετία 2010-2012 είχε όλα τα βασικά γνωρίσματα της επαναστατικής κατάστασης. Καθοριστική υπήρξε: “1) Η αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σε αναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους. Η μια είτε η άλλη κρίση των “κορυφών”, η κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης που δημιουργεί ρωγμή, απ’ όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και ο αναβρασμός των καταπιεζόμενων τάξεων (…). 2) Επιδείνωση, μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη, της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζόμενων τάξεων. 3) Σημαντικό ανέβασμα για τους παραπάνω λόγους της δραστηριότητας των μαζών, που σε “ειρηνική” εποχή αφήνουν να τις ληστεύουν ήσυχα, ενώ σε καιρούς θύελλας τραβιούνται τόσο απ’ όλες της συνθήκες της κρίσης, όσο και από τις ίδιες τις “κορυφές” σε αυτοτελή ιστορική δράση.”

Τη διετία αυτή δεν υπήρξαν, όμως, οι υποκειμενικές συνθήκες. Παρά τις γενικευμένες συγκρούσεις, τη μαζική συμμετοχή στις απεργίες και τις διαδηλώσεις της εποχής, τις λαϊκές συνελεύσεις, τις αυθόρμητες επιθέσεις σε εκπροσώπους των μνημονιακών κομμάτων, την κοινωνική ανυπακοή (άρνηση πληρωμής των διοδίων, του χαρατσιού, άρνηση επικύρωσης των εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, επανασυνδέσεις ρεύματος, μαζικές απαλλοτριώσεις προϊόντων από σούπερ μάρκετ κλπ) δεν συγκροτήθηκε ένας κεντρικός επαναστατικός φορέας.

Το 2010-2012 το οργανωτικό μας μοντέλο και τα θεωρητικά μας εργαλεία αποδείχτηκαν, στην πράξη, φτωχά. Δεν γίναμε η ιδεολογική, πολιτική και στρατιωτική εμπροσθοφυλακή του λαϊκού κινήματος.

Ένας κεντρικός επαναστατικός φορέας που θα συγκέντρωνε την αναγκαία μαχητική ισχύ (ιδεολογική, πολιτική, στρατιωτική) στους αποφασιστικούς χρόνους και χώρους. Που θα στόχευε στην κεντρική πολιτική αναμέτρηση με το κεφάλαιο και το κράτος του. Ένας φορέας που θα εγγυόταν ένα κοινό επαναστατικό σχέδιο με στόχο τους σημαντικούς κόμβους της αστικής στρατηγικής, των οποίων η υπονόμευση θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει συνολικά το σύστημα και να δημιουργήσει προϋποθέσεις επαναστατικής ανατροπής.
Ένα κοινό επαναστατικό σχέδιο που θα διαμορφωνόταν από την ανάλυση των συνθηκών εκείνης της περιόδου: τη διάταξη των κοινωνικών δυνάμεων, την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, το επίπεδο ανάπτυξης της χώρας, την ύπαρξη κεντρικής επαναστατικής οργάνωσης και το επίπεδο επιρροής της, το επίπεδο συνείδησης της εργατικής τάξης, τη στάση των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων απέναντι στις δύο βασικές τάξεις.

Ένας κεντρικός φορέας που θα εγγυόταν την ενότητα και τη συγκέντρωση δυνάμεων πάνω σε κοινές θέσεις, που θα καθόριζαν το χαρακτήρα, τους σκοπούς και τα καθήκοντα των επαναστατικών δυνάμεων, που θα παρέμεναν συσπειρωμένες και ενιαίες, παρά τις επιμέρους διαφωνίες. Ενότητα και συγκέντρωση δυνάμεων, η οποία θα είχε σφυρηλατηθεί πάνω σε κοινά συμπεράσματα, τα οποία και θα δημιουργούσαν κοινή εμπειρία, πολιτική παράδοση και συνέχεια.

Ένας μαχόμενος πολιτικός σχηματισμός που θα έθετε την επαναστατική αντί-βία στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων, δίνοντας αυτοπεποίθηση και προοπτική νίκης στο κίνημα. Θα οργάνωνε τις αναγκαίες δομές που θα απαντούσαν στις στρατιωτικοποιημένες δυνάμεις καταστολής, ενώ θα ετοιμαζόταν για τις αναβαθμισμένες αναμετρήσεις του μέλλοντος.

Ένας επαναστατικός φορέας που θα ανέλυε την κρίση και τις αιτίες της και θα καταδείκνυε τα ιστορικά όρια ενός συστήματος, το οποίο έχει σαν μοναδικό σκοπό της παραγωγής το κεφάλαιο και το κέρδος του. Ένας φορέας που θα κατέρριπτε, με στοιχεία, τα νεοφιλελεύθερα ψέμματα περί “υπερκατανάλωσης και υπερχρέωσης του κράτους, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων”. Θα κατέρριπτε την προπαγάνδα περί “καζινοκαπιταλισμού” που επέτρεψαν στο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις εκλογές και θα αποδείκνυε από νωρίς ότι η “ελπίδα” που υποσχόταν η “αριστερά” του κεφαλαίου δεν ήταν παρά πλήρης υποταγή στα συμφέροντα του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.

Θα εξηγούσε σε πλατιά λαϊκά στρώματα ότι η κρίση είναι δομική και γεννιέται από την ίδια τη λειτουργία του συστήματος, ενισχύοντας έτσι την επαναστατική προοπτική. Θα εξηγούσε ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται στη δίνη μιας παγκόσμιας, συγχρονισμένης κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Κρίση δομική, αφού: πρώτον, είναι η υπερβολική επιτυχία του (υπερσυσσώρευση κερδών, άρα και κεφαλαίου), που οδηγεί και στην αποτυχία του (αδυναμία επαρκών επενδύσεων). Και δεύτερον, γιατί γεννιέται στο σκληρό πυρήνα του συστήματος, στη σφαίρα της παραγωγής και ύστερα μεταφέρεται και στις άλλες οικονομικές σφαίρες (κυκλοφορία, διανομή), αλλά και σε άλλα πεδία όπως το πολιτικό, το κοινωνικό, το νομικό, το διατροφικό κλπ.

Θα εξηγούσε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κρίσης της ελληνική οικονομίας, όπου εμφανίζει υψηλό δημόσιο χρέος, με υστέρηση στη βιομηχανική παραγωγή και αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που οφείλονται στην πρόσδεση στην ΕΕ και ειδικά στη συμμετοχή στην ΟΝΕ, οι οποίες προϋπέθεταν τη διάλυση του πρωτογενή τομέα και την παράδοση του στο διεθνές κεφάλαιο, την αποβιομηχανοποίηση, αλλά και την ευνοϊκή πολιτική απέναντι στα μονοπώλια μέσα από τη χρηματοδότησή τους, τη μείωση της φορολογίας για τα κέρδη τους και τις φοροαπαλλαγές.

Θα εξηγούσε ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική εντός συστήματος (όσο και αν προσπαθεί να πείσει για αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ), αφού μοναδική συστημική διέξοδος από την κρίση εντός καπιταλισμού είναι η καταστροφή κεφαλαίων, η οποία για το κεφάλαιο μπορεί να σημαίνει καταστροφή τμημάτων του, για το λαό όμως σημαίνει φτώχεια και εξαθλίωση.

Ένας φορέας που θα μελετούσε το χαρακτήρα του παγκόσμιου καπιταλισμού, τη θέση της Ελλάδας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, τις δομικές σχέσεις ανισομετρίας, ειδικά με τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη. Και θα χρησιμοποιούσε την ανάλυση αυτή στη χάραξη ορθής τακτικής και στρατηγικής.
Για να κατανοήσουμε πλήρως τον εξαρτημένο χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας (άρα και της πολιτικής, στρατιωτικής, τεχνολογικής, διατροφικής κλπ εξάρτησης της χώρας) θα πρέπει να μιλήσουμε για τα “δάνεια της ανεξαρτησίας” του 1824-1825 και να συνεχίσουμε, χωρίς καμία διακοπή, μέχρι την ψήφιση του 3ου μνημονίου από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μια τέτοια ανάλυση θα ξέφευγε σίγουρα από τα όρια μιας τοποθέτησης σε μια εκδήλωση.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα μέσης ανάπτυξης με έντονες σχέσεις εξάρτησης τόσο με την ΕΕ, όσο και με τις ΗΠΑ. Η επιλογή της πρόσδεσης της χώρας στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού είναι όρος επιβίωσης για το ελληνικό κεφάλαιο. Το ιμπεριαλιστικό πλαίσιο, δηλαδή η διαφορετική δύναμη πυρός των κεφαλαίων, η αναπόφευκτη ανισομετρία της οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης και οι συνακόλουθες σχέσεις ισχύος μεταξύ των κρατών, αποτελεί το πεδίο δραστηριότητας του ελληνικού κεφαλαίου και του κρατικού σχηματισμού που το εκπροσωπεί.
Μετά το ξέσπασμα της κρίσης, οι σχέσεις εξάρτησης βαθαίνουν καθοριστικά, ενώ, ταυτόχρονα και αδιαχώριστα, διαμορφώνεται το κατάλληλο περιβάλλον (νομικό, πολιτικό, ιδεολογικό) για την κερδοφορία του ντόπιου κεφαλαίου. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πραγματικότητας είναι τα ίδια τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις. Γιατί μέσα από την εφαρμογή τους:

1) Επιχειρείται η σταθερότητα και η διάσωση του ΕΥΡΩ.
2) Οι γερμανικές, γαλλικές και αμερικάνικες τράπεζες, ασφαλιστικές και επενδυτικές εταιρίες δεν είναι πια εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος.
3) Υλοποιούνται όλες οι προτάσεις των εγχώριων εργοδοτικών ενώσεων. Μετατρέπεται η χώρα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη (με χαμηλούς μισθούς, αποδιαρθρωμένες εργασιακές σχέσεις, ευνοϊκή φορολογία για το κεφάλαιο κλπ)
4) Μεταφέρεται αξία από την περιφέρεια στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (μέσα από τα τοκοχρεολύσια,  το δανεισμό για την ανατροφοδότηση του κρατικού χρέους, τη δημιουργία αποθεματικού υπερταμείου για το ξεπούλημα κομβικών τομέων της οικονομίας, κλπ).
5) Ιδιωτικοποιείται η δημόσια περιουσία από κοινοπραξίες, στις οποίες θέση ισχύος κατέχει το διεθνές κεφάλαιο, αλλά και με συμμετοχή και του ελληνικού.

Για αυτό το λόγο είναι σημαντικός ο αγώνας για την κατάργησή τους. Στόχος πραγματικά επαναστατικός, συγκρουσιακός με το κεφάλαιο, τις ανάγκες και τα συμφέροντά του σήμερα, αφού τα μνημόνια είναι άμεσα συνυφασμένα με την αναπαραγωγή του.
Γιατί καθήκον κάθε επαναστατικού φορέα είναι να εντοπίζει έγκαιρα τις αιχμές του αγώνα και τα αιτήματα-κρίκους που θα μπορέσουν να συσπειρώσουν κρίσιμες εργατικές και προλεταριακές μάζες και να ανεβάζουν διαρκώς το επίπεδο ταξικής συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων. Στόχος του, στο τέλος, είναι να καταφέρει σημαντικές νίκες που θα υπονομεύσουν σημαντικά την καπιταλιστική λειτουργία. Γιατί αλλιώς, όταν ο αγώνας εξαντλείται σε αόριστες επικλήσεις για την κοινωνική επανάσταση, όταν αναλώνεται σε γενικές αλήθειες, όταν οι τακτικοί στόχοι ταυτίζονται με τους στρατηγικούς, μεταφέρεται στο πεδίο της μεταφυσικής. Χωρίς γείωση με τα πραγματικά προβλήματα, τις ανάγκες και τους αγώνες του λαού σήμερα. Χωρίς, δηλαδή, την απαραίτητη γείωση για να αποτελέσει απειλή για το κράτος, το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.

Οι πρόσκαιρες ήττες και οι δυσκολίες, όμως, δεν πρέπει να μας απογοητεύουν. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει εύκολα την κρίση, ενώ η μέχρι τώρα καταστροφή κεφαλαίων δεν είναι αρκετή (δείχνοντας ότι η επίθεση στον κόσμο της εργασίας θα ενταθεί, ενώ η σύγκρουση για το “ξαναμοίρασμα του κόσμου” μπορεί να  έχει σαν συνέπεια γενικευμένες στρατιωτικές συρράξεις). Στην Ελλάδα οι αστικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης είναι αναποτελεσματικές και οι πολιτικές εφεδρείες του συστήματος εξαντλούνται. Τα λαϊκά στρώματα μπορεί να παραμένουν σαστισμένα, τίποτα όμως δεν εγγυάται και την παραμονή τους σε αυτήν την κατάσταση.

Όλες οι δυνατότητες είναι μπροστά μας. Αρκεί αυτή την φορά να είμαστε πραγματικά έτοιμοι…

Διανομή μερίδων μαγειρεμένου φαγητού σε πρόσφυγες και μετανάστες και πολιτική παρέμβαση στην πλατεία Βικτωρίας

13241315_1103307983077761_1091980434252188650_n

Διανομή μερίδων μαγειρεμένου φαγητού σε πρόσφυγες και μετανάστες και πολιτική παρέμβαση στην πλατεία Βικτωρίας, την Πέμπτη 19 Μάη, από τη “Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ” και τη “Δομή Κοινωνικής Αλληλεγγύης του Αντιφασιστικού Συντονισμού στην Πατησίων” (Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης/ Πατησίων, Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, ΑΝ.Α.Σ.Α, Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων – Αχαρνών).

Ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια. Συγκέντρωση: Σύνταγμα, 22 Μάη στις 18:00

 

13265887_1089537414445619_797808586273996172_n

Ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια

Μετά το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό, ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ φέρνει την Κυριακή 22 Μάη μια ακόμα δέσμη αντιλαϊκών μέτρων στη Βουλή προς ψήφιση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα νέο μνημόνιο, 7.500 σελίδων, ώστε να λάβει η κυβέρνηση τη δόση που συνδέεται με την πρώτη αξιολόγηση του τρίτου ελληνικού προγράμματος. Πρόκειται για μια ακόμα δήλωση υποταγής στους ιμπεριαλιστές πριν το Eurogroup της Τρίτης 24/05.

Με αυτό η συγκυβέρνηση:

-Ξεπουλάει ολόκληρη τη δημόσια περιουσία. Συστήνει Ανώνυμη Εταιρία, στην οποία άμεσα θα μεταβιβαστούν ο ΟΑΣΑ, ο ΟΣΥ, ο ΟΣΕ, η ΣΤΑΣΥ, το ΟΑΚΑ και τα ΕΛΤΑ, ενώ στο επόμενο διάστημα πρόκειται να μεταβιβαστούν η ΕΥΑΘ, η ΕΥΔΑΠ, η ΕΛΒΟ, το ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, οι ΚΤΙΡΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ και η ΔΕΗ. Στην εταιρία αυτή περνάει όλη η δημόσια περιουσία, “ η κυριότητα και νομή όλων των κινητών και ακίνητων περιουσιακών στοιχείων τα οποία ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο” εκτός από παραλίες, περιοχές Natura, αρχαιολογικούς χώρους και αμιγώς δασικές εκτάσεις. Φυσικά την εποπτεία της διοίκησης θα έχει επιθεωρητής των δανειστών, ο οποίος και θα “ορίζεται από κοινού από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας”.

-Θεσμοθετεί τον μηχανισμό δημοσιονομικής προσαρμογής.  Πρόκειται για τη μονιμοποίηση της λιτότητας, την επιβολή μνημονιακών μέτρων στο διηνεκές, αφού κάθε φορά που θα διαπιστώνεται απόκλιση από τους στόχους του πρωτογενούς πλεονάσματος θα μειώνεται αυτόματα  η κρατική χρηματοδότηση σε παιδεία, υγεία κλπ, αλλά και σε μισθούς και συντάξεις. Χωρίς καν την τυπική διαδικασία της κατάθεσης στη Βουλή, απλά με την έκδοση ενός Προεδρικού Διατάγματος.

-Αυξάνει τους έμμεσους φόρους, που θα πλήξουν ακόμα περισσότερο το ήδη λεηλατημένο λαϊκό εισόδημα. Αυξάνει έτσι την τιμή στα καύσιμα, στον καφέ, στη σταθερή τηλεφωνία κλπ. Αυξάνει το ΦΠΑ από το 23% στο 24% σε βασικά προϊόντα όπως: αλεύρι, αλλαντικά, μακαρόνια, ρύζι, φρυγανιές, χυμοί κλπ

-Ορίζει την υποχρεωτική επιστροφή του ΕΚΑΣ (που χορηγήθηκε από το Δεκέμβριο του 2015 έως τον Μάιο του 2016) σε συνταξιούχους, οι οποίοι βάσει των νέων εισοδηματικών κριτηρίων που προβλέπει ο πρόσφατος νόμος του ασφαλιστικού, δεν πληρούν τα κριτήρια και οφείλουν να επιστρέψουν τα ποσά που έλαβαν.

-Υλοποιεί την μνημονιακή δέσμευση του Αυγούστου για διάθεση 216 φαρμάκων μέσω των σούπερ μάρκετ, με στόχο να ευνοηθούν οι μεγάλες επιχειρηματικές μονάδες σε βάρος των μικρών φαρμακείων, παραχωρεί 14 περιφερειακά αεροδρόμια στη γερμανική Fraport, φέρνει διάταξη που προβλέπει τη “διαδικασία διευθέτησης διαφορών”, λίγο πριν η Επιτροπή Ανταγωνισμού επιβάλει πρόστιμα σε μεγαλοεργολάβους, πουλάει τα “κόκκινα δάνεια” σε funds και εταιρείες διαχείρισης, ενώ η πρώτη κατοικία με αντικειμενική αξία μέχρι 140.000 ευρώ προστατεύεται μονάχα έως το 2018.

Παρά την μόνιμη λιτότητα και την αποτυχία της αστικής διαχείρισης της κρίσης, ο Τσίπρας προσπαθεί να οργανώσει το δικό του «success story». Για αυτό στις 10 Μαΐου στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου δήλωσε προκλητικά: “Η χθεσινή απόφαση του Eurogroup, πέραν του ότι δικαιώνει αυτές τις προσπάθειες, πολύμηνες προσπάθειες, αποδεικνύει και κάτι ακόμα: ότι η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει, χωρίς να υποχωρεί διαρκώς σε παράλογες απαιτήσεις.” Πρόκειται για το ίδιο αποτυχημένο και χυδαίο επικοινωνιακό τρικ, που αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει. Όπως κατέρρευσε και η προπαγάνδα του Παπανδρέου, του Παπαδήμου και του Σαμαρά-Βενιζέλου.

Το νέο μνημόνιο της συγκυβέρνησης δεν είναι απλώς ένα νέο πακέτο μέτρων προς όφελος του κεφαλαίου. Αποτελεί τομή στην επιβολή των μνημονιακών πολιτικών, κρίσιμη καμπή στην επίθεση τόσο των ιμπεριαλιστών, όσο και του ντόπιου κεφαλαίου σε βάρος του λαού. Πρόκειται για την πλήρη κατάργηση ακόμα και του πιο υπάκουου και απαξιωμένου κοινοβουλίου, την υποβάθμιση της νομοθετικής σε βάρος της εκτελεστικής εξουσίας, τη διοίκηση της χώρας με προεδρικά διατάγματα (ίδια διαδικασία με την οποία θα επιβληθεί και η αντεργατική μεταρρύθμιση στη Γαλλία), το ουσιαστικό βάθεμα της εξάρτησης της χώρας -σε όλα τα επίπεδα- από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, την πλήρη ικανοποίηση των απαιτήσεων του εγχώριας αστικής τάξης.

Σήμερα, που ο λαός παραδίδεται βορά στα νύχια του κεφαλαίου, εμείς πρέπει να αποδομήσουμε την αστική προπαγάνδα, να αναζητήσουμε τους κεντρικούς κόμβους της καπιταλιστικής στρατηγικής και να τους επιτεθούμε. Την εφαρμογή παλιών και νέων μνημονίων, την συμμετοχή στην ΕΕ, την πρόσδεση της χώρας στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό.
Σήμερα, όπου καταρρέουν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες, όπου είναι σαφές στον καθένα ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική εντός ΕΕ, ότι τα αστικά πολιτικά κόμματα ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να σκίσουν τα μνημόνια, σήμερα που αποδεικνύεται σε όλους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο χρήσιμη εφεδρεία του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου εμείς πρέπει να οργανώσουμε το αντίπαλο δέος. Με επιμονή, σκληρή δουλειά, παρά και ενάντια στην άμπωτη του λαϊκού κινήματος, να συμβάλλουμε στην πολιτική οργάνωση της τάξης μας. Να συμβάλλουμε -με όλες μας τις δυνάμεις- στην προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.

Καμία ανακωχή με κεφάλαιο, κράτος, ΕΕ και ΔΝΤ

Όλοι στους δρόμους

Συγκέντρωση: Σύνταγμα, 22 Μάη στις 18:00

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Βazaar βιβλίων & συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για την ενίσχυση δομών αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες: Κυριακή 15 Μάη, πλατεία Εξαρχείων από τις 10.30 πμ

Κάλεσμα για bazaar βιβλίων, για την ενίσχυση δομών αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες από το Κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios και την κατάληψη στέγης προσφύγων/μεταναστών Νοταρά 26:

Η καθημερινότητα της πλατείας Εξαρχείων τα τελευταία χρόνια, συνδέθηκε όλο και περισσότερο με το εμπόριο ναρκωτικών. Η κουλτούρα και οι συμπεριφορές που συνοδεύουν τις μαφιόζικες δραστηριότητες στράφηκαν σταδιακά, με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση, ενάντια στις προσπάθειες της γειτονιάς και των πολιτικών συλλογικοτήτων να διατηρήσουν στην πλατεία και στην ευρύτερη περιοχή μια εστία πολιτικής ζύμωσης και δράσης. Το πρόσφατο περιστατικό, με την απόπειρα δολοφονίας τριών αναρχικών, μελών του κοινωνικού κέντρου Βοξ, δεν αποτελεί εξαίρεση και δε πρόκειται να είναι το τελευταίο, αν δεν κινητοποιηθούμε μαζικά, αποφασιστικά και οργανωμένα απέναντι στις παρακρατικές μαφίες, που αποτελούν το μακρύ χέρι της Αστυνομίας στην ευρύτερη περιοχή. Μέσα από τη συνεχή κινηματική μας δραστηριότητα, έχουμε χρέος όλες και όλοι να μετατρέψουμε και πάλι την πλατεία και τα Εξάρχεια σε μια ζωντανή γειτονιά, σε εστία ταξικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, σε ορμητήριο αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο (νόμιμο ή παράνομο), το κράτος και τις παρακρατικές τους συμμορίες, που δρουν με τις πλάτες και την προστασία της Αστυνομίας.

Σε αυτά τα πλαίσια, καλούμε την Κυριακή 15 Μαΐου, από τις 10:30 πμ, να στήσουμε ένα μεγάλο bazaar βιβλίων, τα έσοδα του οποίου θα ενισχύσουν αυτό-οργανωμένες δομές αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες. Ταυτόχρονα, εκτός από βιβλία, θα μαζεύουμε και υλικά που θα ενισχύσουν τις δομές αυτές (σύντομα θα ανακοινωθεί η λίστα αναγκών). Σ’ αυτήν την κατεύθυνση καλούμε όλη τη γειτονιά, τον κόσμο του αγώνα, τις καταλήψεις, τις συνελεύσεις, τα κινηματικά εγχειρήματα αλληλεγγύης, καθώς και τα εκδοτικά εγχειρήματα να ενισχύσουν την απόπειρα αυτή, βάζοντας ακόμα ένα μικρό λιθαράκι ενάντια στην επέλαση της σύγχρονης βαρβαρότητας, που μας αποκαλύπτεται με ποικίλες αποκρουστικές μορφές.

 

Κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios
Κατάληψη στέγης προσφύγων/μεταναστών Νοταρά 26

2η ημέρα ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης στην πλατεία Εξαρχείων: Κυριακή 15 Μάη από τις 17.00

2η ημέρα ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης

17:00 Παρουσίαση της Αυτοοργανωμένης Δομής Υγείας Εξαρχείων (ΑΔΥΕ).

18:00 Bιβλιοπαρουσίαση: «Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Κείμενα και Συνεντεύξεις». Από τις εκδόσεις ΜΟΛΟΤ.

19:00 Συζήτηση με τους κατοίκους της περιοχής με θέμα: «Εξάρχεια. Ο αγώνας ενάντια στο ναρκεμπόριο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Ο αγώνας για μια γειτονιά ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης».

21:00 Προβολή: “Ludlow, οι Έλληνες στους πολέμους του Άνθρακα”.
Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία Ελλήνων μεταναστών που κατέληξαν στο Κολοράντο, στις αρχές του περασμένου αιώνα, να δουλεύουν στα ορυχεία του Ροκφέλερ και του συναφιού του και που μαζί με χιλιάδες μετανάστες από άλλες χώρες ξεσηκώθηκαν παίρνοντας τα όπλα για να υπερασπιστούν τη ζωή τους και το δίκιο τους. Σενάριο/ Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Βαρδαρός

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Eκδήλωση: Κοινωνικός Ανταγωνισμός, Ταξική Πάλη και Επαναστατικό Κίνημα στην Ιταλία. Σάββατο 14 Μάη στις 19.00 στον πολιτικό χώρο στη Σπ.Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια.

Εκδήλωση.

Κοινωνικός Ανταγωνισμός, Ταξική Πάλη

και Επαναστατικό Κίνημα στην Ιταλία.

μ’ αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας “Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ιταλία” από το Ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών.

Βιντεοπροβολή: “Γυναίκες και Άντρες των Ερυθρών Ταξιαρχιών”.

Σάββατο 14 Μάη στις 19.00

στον πολιτικό χώρο στη Σπ.Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια.

από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία

(μέλος του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios)

Παύση κάθε δίωξης – Καμία απέλαση – Άμεση Απελευθέρωση για όλους τους συλληφθέντες διαδηλωτές της 8ης Μάη. Συγκέντρωση Αλληλεγγύης: Τετάρτη 11 Μάη, Δικαστήρια Ευελπίδων, 10.00 πμ.

IMG_20160507_184948

Την Κυριακή 8 Μάη, 3η συνεχόμενη ημέρα γενικής Απεργίας, και ενώ η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπερψήφιζε στη Βουλή – με την αντιπολιτευτική συναινετική “ανοχή” σύσσωμου του μνημονιακού τόξου – την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, στην πλατεία Συντάγματος χιλιάδες διαδηλωτές εναντιώνονταν στο βάθεμα της ταξικής αφαίμαξης και της κοινωνικής λεηλασίας. Η λαϊκή συμμετοχή διατάραξε – έστω και αναντίστοιχα σε σχέση με το μέγεθος της αστικής επέλασης που συνεχίζεται αμείωτη εδώ και μια επταετία – τη σιγή νεκροταφείου που επιβάλουν η αστική τάξη, τα καπιταλιστικά-ιμπεριαλιστικά διευθυντήρια και το κράτος τους.

Η δίκαιη οργή, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς της συγκυρίας, βρήκε τους τρόπους για να εκφραστεί (παίρνοντας στο κυνήγι φασίστες αγροτοπατέρες και μνημονιακούς δημοσιογραφικούς παπαγάλους). Μετά από συγκρούσεις περιορισμένης έκτασης, οι πραιτοριανοί του κεφαλαίου και του πολιτικού προσωπικού του εξαπέλυσαν γενικευμένη δολοφονική επίθεση με ξυλοδαρμούς, ρίψη δακρυγόνων σ’ ευθεία βολή και χειροβομβίδων κρότου λάμψης μέσα στο πλήθος των διαδηλωτών προκαλώντας πολλούς τραυματισμούς. Μετά απ’ αυτήν την κατασταλτική επιχείρηση που σκόπευε στην εκκένωση του Συντάγματος, μπλοκ διαδηλωτών – ανάμεσα τους και αυτό της Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στη ΕΕ – ανασυνταχθήκαμε και επιστρέψαμε έξω από τη Βουλή όπου και παραμείναμε μέχρι τη συντεταγμένη αποχώρησή μας ως τα Προπύλαια. Λίγα αργότερα, και ενώ ένα μπλοκ αναρχικών επέστρεφε προς τα Εξάρχεια έπεσε σε αστυνομική ενέδρα (προφανώς προσχεδιασμένη στα επιτελεία της “αριστερής” ΓΑΔΑ) η οποία είχε ως απολογισμό τη σύλληψη 14 διαδηλωτών. 7 από τους συλληφθέντες είναι μετανάστες και στα πλαίσια μιας αστυνομικής-δικαστικής μεθόδευσης ποινικοποίησης της ριζοσπαστικοποίησης τους, αντιμετωπίζουν κακουργηματικές κατηγορίες και απειλούνται με προφυλάκιση και απέλαση.

Το κεφάλαιο και το κράτος του έχουν και μνημονιακή και κατασταλτική συνέχεια. Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Παύση κάθε δίωξης – Καμία απέλαση – Άμεση Απελευθέρωση για όλους τους συλληφθέντες διαδηλωτές της 8ης Μάη.

Συγκέντρωση Αλληλεγγύης:

Τετάρτη 11 Μάη, Δικαστήρια Ευελπίδων, 10.00 πμ.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Η ειδική μνημονιακή έκφραση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα.

euflag

το παρακάτω κείμενο αποτελεί τμήμα της εισήγησης της Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ στην εκδήλωση “Ασφαλιστικό, νέα μνημονιακά μέτρα, πολιτική συγκυρία και προλεταριακή στρατηγική”, που πραγματοποιήθηκε στις 6 Μαϊου στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44.

Η ειδική μνημονιακή έκφραση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα.

Από την άνοιξη του 2010 και την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, ο εργαζόμενος λαός βιώνει μια διαδοχική αλληλουχία από ταξικές ήττες, που μεταφράζονται με την εφαρμογή μιας βάρβαρης πολιτικής, γενικευμένης κοινωνικής ερημοποίησης. Γιατί, όμως, στην Ελλάδα η ένταση της αντεργατικής πολιτικής πήρε τη συγκεκριμένη ειδική έκφραση, δηλ την μνημονιακή; Θα προσπαθήσουμε να δούμε ορισμένες από τις όψεις του ζητήματος, φυσικά ελλιπώς και ανολοκλήρωτα, αφού ο χώρος της εισήγησης είναι αντικειμενικά περιορισμένος.

Θα πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να κατανοήσουμε το διπλό ρόλο της μνημονιακής πολιτικής: α) ως βασικού μοχλού απαξίωσης της εργατικής δύναμης και β) ως ιμάντα μεταβίβασης αξίας και υπεραξίας από την περιφέρεια προς το κέντρο μέσα από τα τοκοχρεολύσια,  το δανεισμό για την ανατροφοδότηση του κρατικού χρέους, τη δημιουργία αποθεματικού υπερταμείου για το ξεπούλημα κομβικών τομέων της οικονομίας, κλπ). Μ’ αυτούς τους βασικούς άξονες, το μνημόνιο αποτελεί και τυπική υλική αποτύπωση της στρατηγικής (αν και ετεροβαρούς) συνεργασίας ανάμεσα στο ντόπιο και το διεθνές (ιδιαίτερα το γερμανικό) κεφάλαιο. Κεντρικός στόχος είναι η επιτάχυνση της εφαρμογής ενός μοντέλου κεφαλαιακής συσσώρευσης, που βασίζεται στην ιδιαίτερη ένταση της πολύπλευρης εκμετάλλευσης, στην αφαίρεση κεκτημένων της ταξικής πάλης, στην παραπέρα μεταβολή του συσχετισμού ισχύος ανάμεσα στις κυρίαρχες και κυριαρχούμενες τάξεις και στη μεταφορά τεράστιου όγκου πλούτου από την εργασία στο κεφάλαιο. Αυτό το “νέο παράδειγμα” άσκησης αντιλαϊκής πολιτικής, φυσικά, δεν αφορά μονάχα την Ελλάδα. Εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης, που σα σκοπό έχει την επανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου και το ξεπέρασμα της κρίσης με κεντρικό όπλο στη φαρέτρα του το τσάκισμα των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων.

Φυσικά, κρίση σημαίνει και καταστροφή κεφαλαίων, μέσα από μια εκκαθαριστική λειτουργία που ευνοεί τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση των κεφαλαίων. Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος και η ενίσχυση των ισχυρών μονοπωλιακών κεφαλαίων σημαίνει ταυτόχρονη υποβάθμιση της θέσης των μη ανταγωνιστικών κεφαλαίων, καθώς και συμπίεση της παραδοσιακής μικροαστικής τάξης. Γι αυτό και οι ισχυρότερες μερίδες του ελληνικού κεφαλαίου βγαίνουν ακόμα πιο δυναμικές και ενισχυμένες, παρά την ισχυρή πίεση που δέχεται ο ελληνικός εθνοκρατικός σχηματισμός, πράγμα που οδηγεί και στην εμβάθυνση της εξάρτησής του (δείγμα της οποίας είναι τα μνημόνια). Το ιμπεριαλιστικό πλαίσιο, δηλαδή η διαφορετική δύναμη πυρός των κεφαλαίων, η αναπόφευκτη ανισομετρία της οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης και οι συνακόλουθες σχέσεις ισχύος μεταξύ των κρατών, αποτελεί το πεδίο δραστηριότητας του ελληνικού κεφαλαίου και του κρατικού σχηματισμού που το εκπροσωπεί. Και η εξάρτηση από τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, η στρατηγική επιλογή πρόσδεσης στο άρμα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, είναι το πιο γόνιμο έδαφος πάνω στο οποίο πλουτίζει η ελληνική αστική τάξη.  Κάπως έτσι, ακόμα και σε συνθήκες βαθιάς κρίσης, με το ΑΕΠ της χώρας να συρρικνώνεται χρόνο με το χρόνο, οι Άμεσες Ξένες Επενδύσεις το ελληνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου έχουν εκτοξευθεί από 7,4 δις το 2001 σε 34 δις το 2013. Τα ελληνικά μονοπώλια κατέχουν μια από τις κυρίαρχες θέσεις στα Βαλκάνια, ενώ επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους και στην Αφρική, αναπροσανατολίζοντας την κατεύθυνση τους σε λιγότερο ανταγωνιστικά περιβάλλοντα και σε χαμηλότερης παραγωγικότητας εθνοκρατικούς σχηματισμούς. Ταυτόχρονα, το ελληνόκτητο εφοπλιστικό κεφάλαιο (που κατέχει το 14,7 % του παγκόσμιου εν ενεργεία στόλου) απολαμβάνει δεκάδες φοροαπαλλαγές συνεισφέροντας ψίχουλα στο ΑΕΠ της χώρας. Η ύπαρξη και η αυξητική τάση των ΑΞΕ δεν αποδεικνύει φυσικά και τον υποτιθέμενο “ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα” του ελληνικού εθνοκρατικού σχηματισμού, αφού ένα τέτοιο ιδεολόγημα θα μας οδηγούσε σε εξωφρενικά συμπεράσματα, όπως το να χαρακτηρίσουμε ως ιμπεριαλιστικές χώρες όπως η Πολωνία, η Χιλή, η Μαλαισία, η Λιβύη ή το Καζακστάν! Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι μέσου επιπέδου ανάπτυξης, κατέχοντας ενδιάμεση θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα είναι χώρα οικονομικά, πολιτικά και διπλωματικά εξαρτημένη, αλλά με μερίδες ισχυρού μονοπωλιακού κεφαλαίου με τάσεις επέκτασης.

Από την άλλη, το μνημόνιο δεν εξυπηρετεί μονάχα το ντόπιο κεφάλαιο, αλλά βαθαίνει και την εξάρτηση της χώρας, μέσα από τη διαρκή επιστασία των δανειστών και την εποπτεία πολλών τομέων της οικονομίας (πχ τρόικα, task force, καθεστώς ελέγχου στους Δήμους και τις Περιφέρειες, τοποθέτηση επιτρόπων των δανειστών στις χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες και στον ΤΑΙΠΕΔ, αποικιοκρατικού χαρακτήρα υπερταμείο που δεσμεύει βασικούς τομείς της οικονομίας για την αποπληρωμή του χρέους κλπ). Ιδιαίτερα ωφελημένο από την μνημονιακή εφαρμογή της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα και με ειδικό ρόλο στις διαδικασίες εφαρμογής των αντεργατικών πολιτικών, εμφανίζεται το γερμανικό κεφάλαιο. Οι προθέσεις του γερμανικού κεφαλαίου , γίνονται φανερές από τις δηλώσεις στο Spiegel στις 10/09/2012 του τότε Προέδρου του γερμανικού ΣΕΒ Hans Peter Keitel: «Ως επιχειρηματίας δε θα άφηνα να αποτύχει μια θυγατρική της εταιρίας μου, που έχει ένα πρόβλημα. Στην περίπτωση αυτή , όλη η Ελλάδα πρέπει να γίνει ένα είδος Ειδικής Οικονομικής Ζώνης μέσα στην ευρωζώνη, εφοδιασμένη με την απαραίτητη και επιτρεπόμενη οικονομική βοήθεια, αλλά και την παρουσία ξένων Ευρωπαίων αξιωματούχων». Προαπαιτούμενο για την εισροή γερμανικών επενδύσεων είναι φυσικά και η μείωση του εργατικού κόστους… Ήδη το γερμανικό κεφάλαιο έχει υπερδιπλασιάσει τις επενδύσεις του στην Ελλάδα (από λιγότερα από 2 δις το 2007 σε περίπου 4,5 δις το 2014) και μένει σταθερά πρώτο στην εξαγωγή ΑΞΕ στην Ελλάδα, οπότε έχει κι πολύ καλούς λόγους για να πιέσει όχι μονάχα για τη βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά και για την εφαρμογή αντεργατικών πολιτικών, ώστε να δημιουργηθεί ένα “φιλικό κλίμα για επενδύσεις”.

Ταυτόχρονα, το μνημόνιο αποτελεί, όπως είπαμε και παραπάνω, ιμάντας μεταβίβασης αξίας από την περιφέρεια στο κέντρο. Όπως δήλωσε και ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Ντ’ Αλέμα τον Ιούλη του 2015: «Από μία φτωχή χώρα όπως η Ελλάδα, τεράστια ποσά μεταφέρονται σε μία πλούσια χώρα όπως η Γερμανία μέσω της διαφοράς των επιτοκίων. Η φτωχή χώρα γίνεται όλο και φτωχότερη, η πλούσια χώρα πλουσιότερη. Όταν η φτωχή χώρα δεν μπορεί πλέον να πληρώσει τα χρέη έρχονται οι ευρωπαϊκές βοήθειες. Έχουμε δώσει στην Ελλάδα 250 δισ. ευρώ, αλλά όχι για τις συντάξεις των Ελλήνων, αλλά για να πληρωθούν οι τόκοι στις γερμανικές, γαλλικές και σε μικρό ποσοστό στις ιταλικές. Διακόσια είκοσι δισ. ευρώ από τα 250 δισ. ευρώ βοήθειας πήγαν απευθείας στις γερμανικές, γαλλικές και ιταλικές τράπεζες». Έρευνα του ESMT (Ευρωπαϊκή Σχολή Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας) που δημοσιοποιήθηκε στη γερμανική Handelsblatt επιβεβαιώνει τα λεγόμενα του Ντ’ Αλέμα, αφού το 95% των μνημονιακών δανείων διατέθηκαν για να σωθούν ευρωπαϊκές τράπεζες : «Η έρευνα αποδεικνύει ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ έσωσαν τα περασμένα χρόνια κυρίως τις τράπεζες και άλλους ιδιώτες πιστωτές». Το μεγαλύτερο τμήμα των δανειακών συμβάσεων κατευθύνεται στην εξόφληση παλαιών χρεών και τόκων, ενώ ένα μεγάλο τμήμα έχει δοθεί για την ανακεφαλαιοποίηση των χρεοκοπημένων ελληνικών τραπεζών. Τα μνημόνια, λοιπόν, ποτέ δεν υπογράφηκαν για να “διασφαλιστούν οι μισθοί και οι συντάξεις”, όπως ανέφερε η κυρίαρχη προπαγάνδα, αλλά (μεταξύ άλλων) και για τη διάσωση των ιδιωτών πιστωτών και κυρίαρχα των γαλλικών, γερμανικών και αμερικάνικων τραπεζών που ήταν εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος: τον Ιούνιο του 2010 το σύνολο του ιδιωτικού και δημόσιου χρέους προς τις τράπεζες έφτανε στα 251,1 δις δολάρια, εκ των οποίων τα 83,1 δις (33,1%) προς τις γαλλικές τράπεζες, τα 65,4 δις (26%) προς τις γερμανικές και τα 36,2 δις (14,4%) προς τις αμερικάνικες. Με τη εφαρμογή των μνημονίων, μέσα σε δυο χρόνια οι ξένες τράπεζες είχαν σχεδόν απαλλαχθεί από την έκθεσή τους στο ελληνικό χρέος. Ταυτόχρονα, οι χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες έλαβαν κρατική βοήθεια μέσω ενέσεων ρευστότητας και εγγυήσεων συνολικού ύψους 146 δις ευρώ. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της ΕΚΤ, μάλιστα, την περίοδο 2008-2014 το ελληνικό χρέος διογκώθηκε κατά 22,2% του ΑΕΠ (του 2014) εξ αιτίας της κρατικής στήριξης των τραπεζών, ενώ η αντίστοιχη αύξηση στο συνολικό δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης ήταν 4,8% του ΑΕΠ.

Στη μικρή αυτή εισήγηση είδαμε κάποιες από τις όψεις του ειδικού ρόλου που παίζει το μνημόνιο στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση στην Ελλάδα. Αναγκαστικά παραλείψαμε εξ ίσου σημαντικές όψεις (όπως ο ρόλος του PSI, η έκρηξη της ανεργίας, της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων, η απονομιμοποίηση της αστικής πολιτικής, οι αντιδράσεις των από τα κάτω, οι αντιμνημονιακές ταραχές με τις δυνατότητες και τα όριά τους, η αυταρχικοποίηση του κρατικού μηχανισμού τόσο ως νομοτελειακή έκφραση της μνημονιακής αναδιάρθρωσης όσο και ως απάντηση στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, η συρρίκνωση της όποιας λαϊκής κυριαρχίας υπήρχε εντός του αστικοδημοκρατικού πλαισίου και η διόγκωση της εκτελεστικής εξουσίας μέσω των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, η ανακατάταξη του αστικού μπλοκ εξουσίας με τη διεύρυνση του “μνημονιακού τόξου” και την αναρρίχηση στην εξουσία πρώην “αντιμνημονιακών” δυνάμεων, κλπ). Ωστόσο, το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο: τα τρία διαδοχικά μνημόνια επιταχύνουν ένα μοντέλο καπιταλιστικής συσσώρευσης που εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς του εγχώριου και του ξένου κεφαλαίου και αποτελεί ευθεία επίθεση εναντίον των ταξικών συμφερόντων του εργαζόμενου λαού. Την ίδια στιγμή ο τόπος έχει μετατραπεί σε ένα οιονεί προτεκτοράτο, με τους αντιπροσώπους διακρατικών οργανισμών (όπως η λεγόμενη τρόικα) να έχουν έναν ειδικό εποπτικό και επιτελικό ρόλο στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής και την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων. Γι αυτό και ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό όχι απλά δεν βγάζει λάδι τα ντόπια αφεντικά, αλλά είναι ενιαίος και αδιαίρετος με τον αγώνα ενάντια στο ελληνικό κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό. Γι αυτό και ο αγώνας για κοινωνική επανάσταση είναι αδιάσπαστα δεμένος με τον αγώνα ενάντια στα μνημόνια, ως ειδικής έκφρασης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στον συγκεκριμένο ιστορικό χώρο και χρόνο. Και αντίστροφα, όπως μας δείχνει κι ο αναπόφευκτος εκφυλισμός πολιτικών χώρων που εμφανίστηκαν εντός του συστήματος ως “αντιμνημονιακοί”, ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια θα είναι επαναστατικός ή δε θα είναι τίποτα.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ