Monthly Archives: December 2016

Παρέμβαση στο σπίτι του υπουργού δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή

Η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη πάνω από όλα!

Εδώ και 11 χρόνια ο Μάριος Σεϊσίδης βρίσκεται κυνηγημένος απο τις διωκτικές αρχές. Μετά από μια απόπειρα απαλλοτρίωσης τράπεζας στην οδό Σόλωνος πριν 11 χρόνια, που κατέληξε σε πυροβολισμούς και στον βαρύ τραυματισμό του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη, η αστυνομία υπέδειξε γνωστούς αναρχικούς ως τους δράστες που κατάφεραν να διαφύγουν.

Κι αμέσως μετά άρχισε ένα πρωτοφανές κυνήγι μαγισσών, που οδήγησε τους συντρόφους μας να επιλέξουν να ζήσουν κυνηγημένοι, από το να βάλουν το κεφάλι τους στη λαιμητόμο.

Μια φανταστική συμμορία εφευρέθηκε, οι περίφημοι “ληστές με τα μαύρα” και για χρόνια, αυτό το παραμύθι, τροφοδοτούσε τηλεοπτικά δελτία, στήλες εφημερίδων, άρθρα στο ίντερνετ και βέβαια έγινε η αγαπημένη διέξοδος στην ΕΛ.ΑΣ, κάθε φορά που αυτή ήθελε να παρουσιάσει ως εξιχνιασμένη κάποια ορφανή ληστεία. Όλα τα στοιχεία μιας blockbuster ταινίας δράσης που προκαλούν το ενδιαφέρον του φιλοθεάμονος κοινού ήταν εκεί: παλιοί γνώριμοι της αστυνομίας, βίαιο έγκλημα, τρομοκράτες, μυστήριο, αγωνία, δράση. Στο τέλος ο ανεκδιήγητος τότε υπουργός δημόσιας τάξης Χρυσοχοίδης έβαλε και μια πινελιά γουέστερν στην παραγωγή επικηρύσσοντας τους Μάριο Σεισίδη, Σίμο Σεισίδη και Γρηγόρη Τσιρώνη για 600.000 euro.

Κι όλα αυτά, θα ήταν ένα ακόμα συνηθισμένο  τηλεοπτικό θέαμα ,αν δεν αφορούσε τις ζωές και την υγεία αγωνιστών επι μια δεκαετία και βάλε. Και πώς καταλήγει αυτή η ιστορία; Ο Σίμος Σεϊσίδης κατά τη σύλληψή του δέχεται πυροβολισμούς, τραυματίζεται βαριά παθαίνοντας  ανεπανόρθωτη ζημιά, και μετά από χρόνια στη φυλακή αθωώνεται για την ληστεία στην Σόλωνος, ο Γρηγόρης Τσιρώνης αθωώνεται κι αυτός, και τώρα είναι η ώρα του τρίτου καταζητούμενου, του Μάριου Σεισίδη να πάει σε  δίκη. Στο μεταξύ, μια και τον συνέλαβαν είπαν να του φορτώσουν και μια συμμετοχή στην οργάνωση “Επαναστατικός αγώνας” που βέβαια κι αυτή κατέρρευσε εδώ και λίγες μέρες με την απαλλαγή του απο εισαγγελέα-ανακριτή.

Το πώς λειτουργεί το κράτος και οι μηχανισμοί που είναι επιφορτισμένοι με την προστασία τη δική του και  της αστικής τάξης το ξέρουμε. Επιλέγει από την δεξαμενή των αντιπάλων του, όσους νομίζει ότι μπορεί να δέσει σε μια κόλλα χαρτί και στη συνέχεια αρχίζει η καφκική περιπέτεια. Στο τέλος μια αθώωση φτάνει να έχει μικρή σημασία. Αν έχεις περάσει χρόνια και χρόνια με κυνηγητά και προφυλακίσεις, αν δεν σταματάς να απαντάς σε νέες παλαβές δικογραφίες, να σε συλλαμβάνουν με όρους που απειλούν τη ζωή σου και την σωματική σου ακεραιότητα, αν τρέχεις αδιάκοπα να μαζέψεις λεφτά για δικηγόρους και εγγυήσεις, τότε αυτό το “είσαι αθώος” που σου λένε στο τέλος ακούγεται περισσότερο σαν κυνική ειρωνεία παρά σαν δικαίωση. Αυτό είναι το παιχνίδι της κρατικής καταστολής: η ποινή επιβάλλεται πριν τη δίκη, ώστε η εκδίκηση και ο παραδειγματισμός να μην εξαρτάται απο την δίκη. Μια δίκη που πλέον έχει όλη την άνεση να είναι “δίκαιη” για να βγει κι από πάνω η αστική δημοκρατία πουλώντας “ανεξάρτητη δικαιοσύνη” και πράσινα άλογα.

Εκτός από τις αθωώσεις όμως υπάρχουν και οι καταδίκες. Το τι σε περιμένει μετά από μια καταδίκη, ειδικά αν ανήκεις σε αυτή τη δεξαμενή ανθρώπων που πολεμάνε δεν έχει να κάνει με αυτό που περιμένεις, με αυτό που υποτίθεται ορίζουν οι νόμοι που αυτοί που διώκουν υποτίθεται ότι όρισαν. Η περίπτωση του μέλους της 17 Νοέμβρη Δ. Κουφοντίνα είναι ενδεικτική: ένα άτομο και μια οργάνωση που έφεραν ρίγη φόβου στους επιτελείς του κράτους και του κεφαλαίου είναι αναμενόμενο να αντιμετωπίσουν μια τιμωρία που δεν μπορεί να περιορίζεται από νομους και διατάξεις. Το καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης που βιώνουμε δεν κατάφερε να επιβιώσει ,ούτε με μεγαλοψυχίες, ούτε με σεβασμό κανόνων. Δεκαπέντε χρόνια κλείνει στη φυλακή ο Δ. Κουφοντίνας. Όσο κι αν είναι ντροπή να βάζουμε στην ίδια παράγραφο ένα άθλιο φασίστα κι έναν κοινωνικό αγωνιστή, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι ένας δικτάτορας, ο Παττακός, στα ίδια χρόνια φυλακής, είχε αποφυλακιστεί. Ενας δικτάτορας υπεύθυνος για τόσους νεκρούς και βασανισμένους στο Πολυτεχνείο, στα μπουντρούμια της ασφάλειας, την Κύπρο, ένας που για 7 χρόνια “κατέλυσε την δημοκρατία”. Στον Δ. Κουφοντίνα αρνούνται το δικαίωμα των ολιγοήμερων αδειών εδώ και 6 χρόνια που το δικαιούται. Με απίθανα νομικά τερτίπια, χωρίς καν την ευθύτητα μιας καθαρής άρνησης, απλά του στερούν ένα υποτιθέμενο δικαίωμα για όλους τους κρατούμενους. Ενα δικαίωμα να προσθέσουμε που δεν χαρίστηκε, αλλά κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες μέσα και έξω απο τις φυλακές. Και πάλι το κράτος συνεχίζει να επιβεβαιώνει ότι η νομιμότητα του δεν είναι παρά ένας φερετζές για να κρύψει από τις μάζες το αληθινό του πρόσωπο.

Βέβαια αν ο Δ. Κουφοντίνας, και ο κάθε επαναστάτης στις φυλακές θέλει πραγματικά “να βοηθήσει τον εαυτό του”, να “πάψει να είναι  κορόϊδο”, να σταματήσει” να θυσιάζει τη ζωή του για ιδεολογίες” υπάρχει τρόπος. Μια δημόσια μετάνοια, μια δήλωση  θα ήταν μια καλή αρχή. Αν μάλιστα, όπως κάποτε η δήλωση συνδυαστεί και με κάποια πραγματική η φανταστική ρουφιανιά, τότε η νομιμότητα μπορεί να εφαρμοστεί και σε αυτόν. Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε μια δειλή απόπειρα να εφαρμοστεί το Ιταλικό μοντέλο των μετανοημένων (η το ελληνικό εμφυλιοπολεμικό του κράτους της δεξιάς). Δεν είναι μόνο στην περίπτωση της 17Ν, είδαμε προσπάθειες και σε μέλη του Επαναστατικού αγώνα.

Στο πρόσωπο του Δ. Κουφοντίνα και άλλων αγωνιστών όμως το κράτος τρώει τα μούτρα του. Οι κοινωνικοί αγωνιστές δεν πετάνε μια ζωή ολόκληρη στα σκουπίδια για την κρατική ελεημοσύνη. Και το κίνημα αλληλεγγύης, κι εμείς μέσα σε αυτό, υψώνει τείχος αντίστασης σε όλες αυτές τις βρωμερές μεθοδεύσεις. Στεκόμαστε στο πλευρό του Δ. Κουφοντίνα, απαιτούμε να του χορηγηθούν αυτά που δικαιούται.

Για όλους αυτούς του λόγους, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση σήμερα, έξω από το σπίτι του υπουργού Δικαιοσύνης, Σταύρου Κοντονή, στο Κολωνάκι. Ο πολιτικός προϊστάμενος της άστικής δικαιοσύνης φέρει την άμεση και φυσική ευθύνη για το όσα γίνονται σε αυτό το πεδίο. Φέρει την ευθύνη για τις διώξεις και τις σκευωρίες κατά αγωνιστών όπως ο Μάριος Σεισίδης, φέρει την ευθύνη για την καταπάτηση των δικαιωμάτων του Δ. Κουφοντίνα, του καταλογίζουμε την ευθύνη για τις μορφές και τις μεθόδους της καταστολής σε όποιον σηκώνει κεφάλι και συνεχίζει να το κρατάει όρθιο παρά τους πειρασμούς της αυτοταπείνωσης της μετάνοιας.

Στέλνουμε αυτό το μήνυμα: οι αλληλέγγυοι είμαστε εδώ, δεν θα αφήσουμε κανένα μόνο του απέναντι στο κράτος, δεν θα εγκαταλείψουμε τους ανθρώπους του αγώνα. Ας το έχουν υπόψιν τους αυτό, οι άνθρωποι του κράτους είτε δεξιού είτε αριστερού κάθε φορά που νομίζουν ότι “παίζουν μπάλα μόνοι τους”. Δεν παίζουν μόνοι τους.

Τα χρόνια ζωής των αγωνιστών που κλέβει η καταστολή δεν είναι για πέταμα.
Η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη, όμως, είναι πάνω από όλα.

ΥΓ. Η χθεσινή απαγόρευση της εκδήλωσης για τον Δ.Κουφοντίνα,η οποία ενορχηστρώθηκε από την Πρυτανεία της Νομικής, την κυβέρνηση και την αστυνομία, αποκρυσταλλώνει τη στρατηγική φίμωσης και εκδικητικότητας απέναντι στον σύντροφο.Επιπλέον, έρχεται ως συνέχεια του τελεσίγραφου που στάλθηκε μέσα στη φυλακή, το οποίο του κοινοποιούσε , πως  στη περίπτωση που θα παρενέβαινε τηλεφωνικά στην εκδήλωση θα του αφαιρούσε για δυο χρόνια ,το δικαίωμα αίτησης χορήγησης άδειας.

Αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας

Συνέλευση Αναρχικών- Κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Kόκκινη γραμμή – Oμάδα για την εργατική αντεπίθεση

Αναρχική συλλογικότητα Νέας Φιλαδέλφειας

Συνέλευση αλληλεγγύης στον Μ. Σεϊσίδη

Σύντροφοι/ Συντρόφισσες

Κάλεσμα στη δίκη του αναρχικού συντρόφου Μάριου Σεϊσίδη

Φωτογραφία του χρήστη Class War News.

Την Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου δικάζεται στο Εφετείο στη Λουκάρεως, ο αναρχικός σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης, κατηγορούμενος για την απαλλοτρίωση της Εθνικής Τράπεζας στην οδό Σόλωνος, τον Ιανουάριο του 2016, καθώς και για ακόμη 6 ληστείες που συνέβησαν την περίοδο 2002-2006, στο κέντρο της Αθήνας. Ληστείες τις οποίες οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα, τις καταλογίζουν, στο δημιούργημά τους, αυτό της ομάδας των ” ληστών με τα μαύρα”.

Η δίκη του συντρόφου έρχεται να κλείσει τον κύκλο διώξεων και δικών, που ξεκίνησαν μετά τη σύλληψη και το βαρύτατο τραυματισμό, από σφαίρες μπάτσων, του αναρχικού συντρόφου Γιάννη Δημητράκη, στην απαλλοτρίωση στην Εθνική στη Σόλωνος και την έκδοση ενταλλμάτων για τους Μάριο Σεϊσίδη, Σίμο Σεϊσίδη και Γρηγόρη Τσιρώνη. Οι σύντροφοι αντιστεκόμενοι στους διωκτικούς μηχανισμούς επέλεξαν την ελευθερία τους μέσα από το δύσκολο δρόμο της φυγοδικίας. Το 2009, επικηρύσσονται από 2 εχθρούς του λαού, τα μεγαλοστελέχη και υπουργούς του τότε κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, Μ.Χρυσοχοϊδη και Γ.Παπακωσταντίνου, έναντι του ποσού των 600.000 ευρώ. Οι σύντροφοι Σ.Σεϊσίδης και Γ.Τσιρώνης μετα τη σύλληψή τους τελικά αθωώνονται για αυτή την υπόθεση.

Ο σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης, μετά από 11 περίπου χρόνια φυγοδικίας, συνελήφθει στις 4 Αυγούστου του 2016, μαζί με το σύντροφο Κώστα Σακκά,κατα τη διάρκεια τυχαίου αστυνομικού μπλόκου και έπειτα από καταδίωξη, από τα ένστολα καθεστωτικά σκυλιά της ομάδας ΔΙΑΣ, στη περιοχή της Σπάρτης. Οι διωκτικοί μηχανισμοί θα επιδείξουν για μια ακόμη φορά το μένος τους ενάντια στους αγωνιστές, αφού τοσό στη σύλληψη, όσο και στην κράτησή τους, θα υποστούν άγριο ξυλοδαρμό από τα ανδρείκελα της αντιτρομοκρατικής, γεγονός που επαναλήφθηκε μετέπειτα στο υπόγειο του Εφετείου, στο Μάριο, με σκοπό τη λήψη DNA.

Ο σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης αποτελεί κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού-αντικαπιταλιστικού κινήματος μέσα από μια πολύχρονή διαδρομή. Μια διαδρομή που ξεκινάει από την περίοδο του 1996 και περιλαμβάνει, τόσο τη συμμετοχή του στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες όσο και το δύσβατο δρόμο των 11 χρόνων φυγοδικίας. Ένας αγωνιστής που στρατεύθηκε στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων, παλεύοντας για την Κοινωνική Επανάσταση και την ελευθερία. Αποδεικνύοντας στους διώκτες του την αντίθεση ανάμεσα στο θάρρους και την αξιοπρέπεια των αγωνιστών που μάχονται για την αταξική κοινωνία και την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο , και στη βαρβαρότητα και το φιλοτομαρισμό των οργάνων ενός σάπιου και απάνθρωπου συστήματος που βασίζεται στο κέρδος.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΡΙΟ ΣΕΪΣΙΔΗ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΕ ΚΑΙ ΔΝΤ

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Εφετείο (οδός Λουκάρεως),2ος Όροφος. Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016, 9π.μ.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Για τη δημιουργία ενός χώρου πολιτικής και κοινωνικής παρέμβασης στην πλ. Εξαρχείων.

14906962_1260949077313650_3309909466759500666_n

“Δεν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς παρελθόν και παρελθόν που να μην τους έχει σφραγίσει. Χωρίζω τη ζωή μου σε σταθμούς που καθόρισαν τη μνήμη μου και τη σχέση μου  με τον κόσμο.”.

Μάνος Ζαχαρίας

ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΧΩΡΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΙΣ ΜΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ

Τα Εξάρχεια αποτέλσαν στη σύγχρονη ιστορία και συνεχίζουν να αποτελούν έναν ζωντανό χώρο αγώνα, πολιτικών και κοινωνικών ζυμώσεων, δράσεων και πρωτοβουλιών ενάντια στην εξουσία και τους έμμισθους φρουρούς της. Ταυτόχρονα, δεν παύει να είναι και μια γειτονιά στο κέντρο της μητρόπολης, μια γειτονιά συνύπαρξης ντόπιων, μεταναστών και προσφύγων, η οποία βρίσκεται κι αυτή αντιμέτωπη με τα προβλήματα και τις δυσχέρειες που επιφέρει η κρατική και καπιταλιστική επίθεση σε κάθε πτυχή της ζωής.

Από τη ναζιστική κατοχή και τον Δεκέμβρη του 1944,  την αντίσταση στη χούντα των Συνταγματαρχών και το Πολυτεχνείο του 1973, μέχρι την εξέγερση σε καιρούς Δημοκρατίας στο Πολυτεχνείο το 1995 και τις εξεγέρσεις  μετά τις δολοφονίες ανυπότακτων νέων όπως του Μ. Καλτεζά το 1985 και του Αλ. Γρηγορόπουλου το 2008, τα Εξάρχεια υπήρξαν ο χώρος του πιο ζωντανού και δυναμικού κομματιού της κοινωνίας, ένα ελπιδοφόρο πεδίο έκφρασης της ταξικής αλληλεγγύης και της κοινωνικής αντίστασης. Η περιοχή των Εξαρχείων εκτός από χώρος που φιλοξένησε τα αιτήματα της κάθε εποχής αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί μια αγωνιστική γειτονιά όπου τα προτάγματα της κοινωνικής αυτοοργάνωσης και της ταξικής αλληλεγγύης εφαρμόζονται στην πράξη. Ανάμεσα σε αυτές τις αξιοσημείωτες πρωτοβουλίες αγώνα για την περιοχή υπήρξαν οι αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν στα καπιταλιστικά σχέδια ανάπλασης των Εξαρχείων και στη μετατροπή τους σε μια κερδοφόρα για το παράνομο και νόμιμο κεφάλαιο εμπορευματική ζώνη, οι αγώνες ενάντια στην εμπορευματοποίηση του λόφου Στρέφη, οι αγώνες ενάντια στην κατασκευή ΜΕΤΡΟ στην πλατεία Εξαρχείων, οι επιθέσεις σε εμπόρους ναρκωτικών (ήδη από τη δεκαετία του ’80), η δημιουργία του αυτοδιαχειριζόμενου Πάρκου Ναυαρίνου στην θέση τσιμεντένιου γκαράζ, η συνέλευση ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό που δραστηριοποιήθηκε στην γειτονιά την περίοδο 2012 και άλλες πρωτοβουλίες συντρόφων.

Απέναντι στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών για την περιοχή, τα Εξάρχεια αποτελούν μέχρι σήμερα καταφύγιο για πρόσφυγες, μετανάστες, φτωχοδιάβολους, κυνηγημένους. Οι καταλήψεις στέγασης προσφύγων είναι η απάντηση μια ολόκληρης γειτονιάς στις κυβερνήσεις που φυλακίζουν τους πρόσφυγες σε κέντρα κράτησης- στρατόπεδα συγκέντρωσης επαναπροωθώντας ορισμένους στην Τουρκία που τους φυλακίζει είτε τους «εξαφανίζει». Είναι μια απάντηση στην αντιμεταναστευτική ευρωπαϊκή πολιτική που είτε επαναπροωθεί είτε φυλακίζει τους πρόσφυγες δίνοντας σε ορισμένους την δυνατότητα να ενταχθούν στην παραγωγή σαν φθηνά γρανάζια υποτιμώντας διαρκώς την εργατική τους δύναμη.

Για πολλά χρόνια η περιοχή αποτελεί χώρο αντιπαράθεσης της νεολαίας με τις αστυνομικές δυνάμεις που σε καθημερινή βάση περικυκλώνουν την γειτονιά δίνοντας μια εικόνα κατεχομένης συνοικίας, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που για ασήμαντους λόγους η αστυνομία πνίγει τη γειτονιά στα δακρυγόνα, είτε εισβάλλει στην πλατεία (ειδικά την περίοδο 2012-2015) ξυλοκοπώντας βάναυσα θαμώνες της πλατείας και περαστικούς.

Τα αγαπημένα  μας Εξάρχεια λειτουργούν ακόμα ως σημείο εφόρμησης ή διαφυγής για εκατοντάδες ανθρώπους που συντελούν στον αγώνα ενάντια στο κράτος και στην καπιταλιστική βαρβαρότητα συμμετέχοντας σε ομάδες άμεσης δράσης, επιτιθέμενοι σε τράπεζες, εφορίες, υπουργεία, κομματικά γραφεία, αστυνομικούς στόχους, κάμερες ασφαλείας, ελεγκτές, φασιστικά γραφεία.

Σήμερα η γειτονιά αυτή αν και περικυκλωμένη από τις δυνάμεις κατοχής παρόλα αυτά παραμένει δυσπρόσιτη και εχθρική στο εσωτερικό της για τις αστυνομικές δυνάμεις του κράτους. Μέσα στα στενά αυτής της γειτονιάς παίζεται ίσως το πιο κρίσιμο παιχνίδι των τελευταίων δεκαετιών. Από την μια πλευρά το κράτος υποβαθμίζει διαρκώς την συνοικία παρέχοντας άσυλο σε οργανωμένες συμμορίες διακίνησης ναρκωτικών. Ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο επιδιώκει να εμφανιστεί ως κοινωνικό αίτημα η παρουσία της αστυνομίας στη γειτονιά, εξασφαλίζοντας παράλληλα μεγάλα οικονομικά οφέλη σε υψηλόβαθμα ή μη στελέχη της αστυνομίας που συμμετέχουν στο κύκλωμα. Στην ίδια στρατηγική ερημοποίησης της συνοικίας εντάσσεται  το κλείσιμο των σχολείων. Πρακτική που αναγκάζει τις οικογένειες να φύγουν από τη γειτονιά. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί πόσο ζωτική είναι η ύπαρξη των σχολείων για τη γειτονιά και πόσο αυτή  απαξιώνεται χωρίς αυτά.

Από την άλλη ο κόσμος του αγώνα, συντεταγμένος όσο ποτέ απέναντι στην στρατηγική κράτους και κεφαλαίου, έχει συνειδητοποιήσει σαφώς καθυστερημένα αλλά έγκαιρα ότι αυτή τη στιγμή ο αγώνας για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων είναι πρώτα απ’ όλα αγώνας υπαρξιακός για την παρουσία ή μη αγωνιστών και δομών στην περιοχή. Έχει συνειδητοποιήσει ότι η απουσία της αστυνομίας σε μια γειτονιά χωρίς την ανάπτυξη πολιτοφυλακών και δομών κοινωνικής και ταξικής αυτοοργάνωσης  οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού, εκφυλισμού και υποβάθμισης.

Ότι εάν δεν συγκρουστούμε με τα φαινόμενα αυτά εδώ και τώρα επιβάλλοντας το δίκαιο του αγώνα απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό ή θα συνυπάρχουμε μαζί του ή θα επιλέξουμε τον δρόμο του αναχωρητισμού παραδίδοντας με περίσσια ευκολία την ιστορικότητα, τις μάχες, τις νίκες και τις ήττες αλλά κυρίως το όραμά μας. Να συνεχίσουν δηλαδή τα Εξάρχεια να αποτελούν χώρο φιλοξενίας των αιτημάτων της δικιάς μας αλλά και των επόμενων γενεών. Να αποτελέσουν, τα Εξάρχεια της εξέγερσης και της κοινωνικής επανάστασης, ένα ακόμα κάστρο αντίστασης της δικής μας γενιάς που βρίσκεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες της παγκόσμιας κρατικής και καπιταλιστικής επίθεσης από τους θεσμούς της Ε.Ε, της Ε.Κ.Τ και του ΔΝΤ μέσα σε συνθήκες γενικευμένης συστημικής κρίσης. Δέσμια, ως μέρος ολόκληρης της κοινωνίας που ασφυκτιά,  από τις αδυσώπητες  πολιτικές των εγχώριων κυβερνήσεων που συνεχίζουν και ψηφίζουν μέτρα κατά των φτωχών και των ανυπεράσπιστων.

Σε αυτήν τη συγκυρία η περιοχή των Εξαρχείων οφείλει να πρωταγωνιστήσει ξανά στην τροπή των εξελίξεων. Να αποτελέσει ορμητήριο του ανταγωνιστικού κινήματος απέναντι στον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι διεθνείς πολιτικές και οικονομικές ελίτ αλλά και εναντίον του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού συστήματος που συντελεί στη γενικευμένη κοινωνική εξαθλίωση.

Γιατί η επανοικειοποίηση της γειτονιάς των Εξαρχείων και συνολικότερα το ρίζωμα των αντιστάσεων δεν πρέπει να αποτελεί μια αποκομμένη τακτική πάλης αλλά να εκφράζεται ως τμήμα μιας προλεταριακής στρατηγικής αγώνα ορίζοντας την μορφή όσο και το περιεχόμενό του μέσα στις συνθήκες στις οποίες διεξάγεται. Σήμερα η συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων, παρότι δεν εκφράζει μια ενιαία κεντρική στρατηγική αγώνα, καλείται εκ θέσεως να εκπονήσει μια κοινωνικά βιώσιμη στρατηγική για την περιοχή. Καλείται συνδυάζοντας τον πόλεμο με την οικοδόμηση να συγκροτήσει νέες μορφές κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης που θα υποδεικνύουν έμπρακτα την προοπτική ενός άλλου κόσμου.

Κομμάτι αυτής της συλλογικής προσπάθειας φιλοδοξεί να αποτελέσει η κατασκευή «πολιτικού περιπτέρου» στην  πλατεία Εξαρχείων. Ένα «πολιτικό περίπτερο» που απευθύνεται σε όλα τα εκδοτικά εγχειρήματα και τους ανθρώπους που αγαπούν την πλατεία και αγωνίζονται για την δουν επιτέλους βιώσιμη για τους κατοίκους της. Ένα «πολιτικό περίπτερο» που χωράει όσους και όσες ακόμη και εάν διαφωνούν με επιμέρους σχεδιασμούς ή πρακτικές του αγώνα στέκονται δίπλα έστω και σιωπηρά σε όσους συνεχίζουν να μάχονται για τη γειτονιά των Εξαρχείων. Το «πολιτικό περίπτερο» επιθυμούμε να συμβάλει στην πολιτιστική και πολιτική αναβάθμιση του δημόσιου χώρου ως όχημα για τη ριζοσπαστικοποίηση και τη συγκρότηση αγωνιστικής πολιτικής κουλτούρας.

Επιδιώκουμε να αποτελέσει σημείο αναφοράς της νεολαίας και της αγωνιζόμενης γειτονιάς μέσα από μια σειρά εκδηλώσεων, συζητήσεων, δράσεων και παρεμβάσεων που θα πραγματοποιούνται την ώρα λειτουργίας του.

Βασική επιδίωξη του «πολιτικού περιπτέρου» αποτελεί η παρουσία συντρόφων/-ισσών στην πλατεία, η εδαφικοποίηση δηλαδή της παρουσίας ενός αγωνιστικού πληθυσμού στον δημόσιο χώρο και οι δυναμικές που θα γεννήσει αυτή η νέα σύνθεση της ανθρωπογεωγραφίας.

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων
Νοέμβριος/ Δεκέμβριος 2016

Ενημέρωση από τη σημερινή μοτοπορεία σε καταστήματα των Everest στο κέντρο της Αθήνας

15356793_1792930084299844_256304699_n

15416021_1792928877633298_488760110_n

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=H9eS_FwXv2E[/youtube]

Μετά τις 5 το απόγευμα ολοκληρώθηκε στην πλ.Εξαρχείων η απεργιακή μοτοπορεία σε καταστήματα των Everest στο κέντρο της Αθήνας που ξεκίνησε από την πλ.Βικτωρίας, εκει που βρήκε τραγικό θάνατο την 1η Δεκέμβρη, έπειτα από ακόμα ένα εργοδοτικό έγκλημα η 38χρονη εργαζόμενη Βασιλική Παραστατίδου. Στην κινητοποίηση συμμετείχαν περισσότεροι από 70 σύντροφοι και συντρόφισσες και κατά τη διάρκεια της έγιναν παρεμβάσεις με μοίρασμα κειμένων (και απεύθυνση στους εργαζόμενους-ες) και αναγραφή συνθημάτων στα Everest στην Αγ.Μελετίου & Πατησίων, στην πλ.Μοναστηρακίου, στην πλ. Συντάγματος, στην οδο Τσακάλωφ (Κολωνάκι) και στα 2 Everest της οδού Σόλωνος.

Ο αγώνας για να μη συνηθίσουμε το θάνατο, για μην μείνει αναπάντητο αυτό το εργοδοτικό έγκλημα συνεχίζεται…

ακολουθεί το κείμενο που μοιραζόταν:

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

Την 1/12  στο υποκατάστημα της πλατείας Βικτωρίας της αλυσίδας επισιτισμού Everest (όμιλος Βγενόπουλου), προκλήθηκε έκρηξη φιάλης, με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο της εργαζόμενης Βασιλικής Παραστατίδου και τον τραυματισμό 3 εργαζομένων και 2 διερχόμενων πολιτών. Αυτή η εργοδοτική δολοφονία της Β.Π., η οποία εργαζόταν στα υπόγεια της επιχείρησης, έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των εργατικών ΄΄ατυχημάτων΄΄ που αποδεκατίζουν την τάξη μας.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΦΡΕΝΟ Σ’ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;

Σε πολλούς χώρους εστίασης-επισιτισμού, όπως τα Everest, έχουν γίνει κανόνας τα ελαστικά ωράρια κι οι εξαντλητικοί ρυθμοί εργασίας, η απουσία επαρκούς προσωπικού και τα εξευτελιστικά χαμηλά μεροκάματα. Αναμενόμενο αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι εργατικά ΄΄ατυχήματα΄΄, όπως ο θάνατος της συναδέλφισσας μας Β.Π. (όπως θα μπορούσε να είναι κάθε ένας/μια από εμάς). Προκειμένου η εταιρεία να μην χάσει ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη της, προτιμάει να ρισκάρει τις ζωές μας, ενώ πρέπει να διακόπτει την λειτουργία των καταστημάτων της όταν εκτελούνται επικίνδυνες εργασίες μέσα σ’ αυτά. Η μόνη  απάντηση απέναντι σ’ αυτή την γενικευμένη εργοδοτική ασυδοσία είναι η οργανωμένη δύναμη των εργαζομένων στα Everest, μέσα απ’ τη δημιουργία ενός επιχειρησιακού σωματείου.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ!

 

Εργατική Σύσκεψη ( ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ),  Συνέλευση Αναρχικών-Κομμουνιστών για την Ταξική Αντεπίθεση Ενάντια στην ΕΕ, Ρουβίκωνας (αναρχική ομάδα)

Αρνούμαστε να συνηθίσουμε το θάνατο! Μοτοπορεία σε καταστήματα των Everest. Πέμπτη 8 Δεκέμβρη, 15:00 μμ. πλατεία Βικτωρίας

15232224_282288852168021_8139332254608867575_n

Σε συνέχεια της συγκέντρωσης-παρέμβασης στα υποκαταστήματα των Everest της πλατείας Βικτωρίας και του Αγίου Μελετίου, ως απάντηση στην εργοδοτική δολοφονία της Β.Π. καλούμε σε μοτοπορεία την ημέρα της πανεργατικής απεργίας.

Πέμπτη 8 Δεκέμβρη 15:00 μμ., πλατεία Βικτωρίας.

Εργατική Σύσκεψη (Κόκκινη Γραμμή)

Συνέλευση Αναρχικών-Κομμουνιστών  για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε

Αναρχική ομάδα Ρουβίκωνας

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ – ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

13510915_1704987573101662_2601315312316752064_n

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μαζί με τους δανειστές ετοιμάζουν ένα νέο κύκλο ταξικής αφαίμαξης. Στο στόχαστρό τους μπαίνει, για μια ακόμη φορά, ο κόσμος της εργασίας και τα δικαιώματά του. Μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου-λαιμητόμο για το ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό, το ξεπούλημα στο ιδιωτικό κεφάλαιο υποδομών και “αγαθών”, τα κόκκινα δάνεια και τους πλειστηριασμούς, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα τίθεται επί τάπητος για μια ακόμη φορά η καταβαράθρωση των εργασιακών σχέσεων μέσα από νέα μέτρα.

Μέτρα που εξυπηρετούν μόνο το κεφάλαιο, ντόπιο και διεθνές, και επιβαρύνουν περαιτέρω την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Πιο συγκεκριμένα στο τραπέζι της “διαπραγμάτευσης” έχουν τεθεί: νέα μείωση του ήδη πολύ χαμηλού κατώτατου μισθού και θέσπιση υποκατώτατου για τους νεοπροσληφθέντες, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, κατάργηση επιδομάτων, ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία και επισφάλεια στην αγορά εργασίας, καθιέρωση των συμβάσεων “μικροεργασίας”, “μηδενικών ορών-έκτακτης ανάγκης” κ.α., μείωση του αφορολόγητου σε μισθωτούς και συνταξιούχους (στις 5.000 από 8.600 που είναι σήμερα), αλλαγή των συνδικαλιστικών διατάξεων με στόχο τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης και επαναφορά της δυνατότητας των εργοδοτών να απαντούν με lock out στις απεργίες των εργαζομένων.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χρησιμοποιώντας την καραμέλα για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης του 3ου μνημονίου και την έναρξη της συζήτησης για την “διευθέτηση” του χρέους προσπαθεί να σπείρει τον αποπροσανατολισμό. Γιατί όπως έχει δείξει και η ιστορία των 6 μνημονιακών χρόνων, το μόνο που επιφέρει το κλείσιμο των συνεχόμενων “διαπραγματεύσεων”-αξιολογήσεων, είναι νέα επαχθέστερα μέτρα. Και όσον αφορά τη “διευθέτηση” του χρέους, ο εργαζόμενος λαός δεν ξεχνάει και ακόμα πληρώνει την προηγούμενη “αναδιάρθρωσή” του, το επονομαζόμενο PSI, που ξάφρισε τα αποθεματικά των ταμείων (ασφαλιστικών, νοσοκομειακών, πανεπιστημιακών), επέφερε αλλεπάλληλες περικοπές σε συντάξεις και μισθούς και παράλληλα το χρέος συνεχίζει να είναι κοντά στο 180% του ΑΕΠ.

Εμείς από την πλευρά μας, ως κομμάτι της εργατικής τάξης, καλούμε τους συναδέλφους-ισσες, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τη νεολαία, να μην εφησυχάζουν. Γιατί αν δεν αντισταθούμε και δεν αγωνιστούμε ενάντια στη λαίλαπα που ζούμε ήδη, με τη μαζική ανεργία, την υποτιμημένη εργασία και τα εργοδοτικά εγκλήματα που βαφτίζονται εργατικά “ατυχήματα” (όπως εκείνο της 1ης Δεκέμβρη στο υποκατάστημα της αλυσίδας επισιτισμού Everest στην πλ.Βικτωρίας που προκάλεσε τον τραγικό θάνατο της εργαζόμενης Βασιλικής Παραστατίδου και τον τραυματισμό άλλων 3 εργαζομένων και 2 διερχόμενων πολιτών), το μέλλον που μας ετοιμάζουν προδιαγράφεται ολοένα και πιο ζοφερό. Να οργανωθούμε, όλος ο εργαζόμενος λαός, σε ένα ταξικό μέτωπο ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα που κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ μας επιβάλλουν. Να μην κάνουμε άλλα βήματα πίσω.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΚΡΑΤΟΣ, ΕΕ ΚΑΙ ΔΝΤ

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.

Ενημέρωση από την συγκέντρωση στις 2 Δεκέμβρη ενάντια στην εργοδοτική δολοφονία στα Everest

15232128_282288732168033_8101314942085957357_n

15232224_282288852168021_8139332254608867575_n

15355768_1305661286175762_7754138720871523402_n

Με τη συμμετοχή περισσότερων από 100 συντρόφων-συντροφισσών πραγματοποιήθηκε η χθεσινή συγκέντρωση, μια μέρα μετά την εργοδοτική δολοφονία στο υποκατάστημα της αλυσίδας επισιτισμού Everest στην πλατεία Βικτωρίας.

Ακολούθησε πορεία που φωνάζοντας συνθήματα (“Δεν είναι ατυχήματα, μην έχετε αυταπάτες κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν εργάτες”, “Εργατικά “ατυχήματα” και σφαίρες στο ψαχνό, τον πόλεμο τον ζούμε εδώ”, “Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές”, “Ούτε και στα Everest ούτε πουθενά, καμιά ειρήνη με τ’ αφεντικά”, “Εργατικά “ατυχήματα” και μαύρη εργασία, να ποια είναι η τρομοκρατία”, “Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά, καμιά ειρήνη με τ’ αφεντικά” κ.ά) κινήθηκε στην οδό Γ’ Σεπτεμβρίου  και πραγματοποίησε αποκλεισμό στο υποκατάστημα των Everest στην οδό Αγ. Μελετίου και στη συνέχεια μέσω της Πατησίων επέστρεψε στην πλ. Βικτωρίας, στον τόπο ενός ακόμα εργοδοτικού εγκλήματος, μια ακόμα θυσίας στο βρώμικο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ο αγώνας για να μη μείνει αναπάντητο αυτό το εργοδοτικό έγκλημα, για να μη συνηθίσουμε το θάνατο στους χώρους δουλειάς συνεχίζεται…

αναδημοσίευση από athens.indymedia.org

Συγκέντρωση ενάντια στην εργοδοτική δολοφονία στα Everest (2 Δεκεμβρίου)

Στις 1/12 στη γνωστή αλυσίδα επισιτισμού Everest (η οποία ανήκει στον όμιλο MIG συμφερόντων Βγενόπουλου) στο υποκατάστημα της πλατείας Βικτωρίας προκλήθηκε έκρηξη φιάλης, με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο της εργαζόμενης Βασιλικής Παραστατίδου και τον τραυματισμό 3 εργαζομένων και 2 διερχόμενων πολιτών. Ανεξαρτήτως πορισμάτων και τεχνικών ευθυνών, το γεγονός είναι ότι οι εργαζόμενοι δούλευαν ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο που πραγματοποιούνταν αντικειμενικά επικίνδυνες εργασίες.

Η εργοδοτική αυτή δολοφονία της Β.Π., η οποία εργαζόταν ως λογίστρια στα υπόγεια της επιχείρησης, έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των εργατικών “ατυχημάτων” που αποδεκατίζουν την τάξη μας και οφείλονται στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, την έλλειψη μέτρων ασφαλείας, την εντατικοποίηση της εργασίας, και τη συνολική υποτίμηση και απαξίωση ακόμα και της φυσικής μας υπόστασης. Είναι στην πραγματικότητα αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης ταξικής επίθεσης των αφεντικών και του κράτους τους απέναντι στα προλεταριακά λαϊκά στρώματα, στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους και σε όσους στέκονται αντιμέτωποι με το βάρβαρο καθεστώς της εργασιακής και κοινωνικής εξαθλίωσης.

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Συγκέντρωση: Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου στις 19:00, στην πλατεία Βικτωρίας, απέναντι από το κατάστημα Everest

Κόκκινη Γραμμή (ομάδα για την εργατική αντεπίθεση), Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας, Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ, Σύντροφοι-Συντρόφισσες