Την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση έξω από την οικία του υπουργού δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλου, στην περιοχή του Μέτς. Με τη κίνηση μας αυτή, θέλαμε να στοχοποιήσουμε προσωπικά τον κύριο υπεύθυνο για την προσχεδιασμένη άρνηση χορήγησής αδειών, στον αγωνιστή της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα. Ο κ. Παρασκευόπουλος, ως υπουργός δικαιοσύνης, είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος για την πρωτοφανή, αλλά πλήρως αναμενόμενη, εκδικητική αντιμετώπιση ενός πολιτικού κρατουμένου με το ιστορικό βάρος του Δημήτρη Κουφοντίνα.

Συγκεκριμένα, οι άδειες προς τον σύντροφο θα έπρεπε να χορηγούνται από το 2010,  εφόσον, είχαν πλέον συμπληρωθεί τα απαιτούμενα 8 έτη έκτισης της ποινή, όπως ακριβώς ορίζει ο νόμος. Αντί αυτού, το υπουργείο δικαιοσύνης αποφάνθηκε με διασταλτική ερμηνεία του νόμου, πως εξαιτίας των επιπλέον 25 ετών κάθειρξης που είχε επιβάλει το δικαστήριο στο σύντροφο, το δικαίωμα χορήγησης αδειών θα έπρεπε να παραταθεί στα 13 χρόνια. Η απόφαση αυτή, πέρα από τη νομική της σαθρότητα, προδίκαζε τις επερχόμενες απορριπτικές  αποφάσεις των δικαστικών αρχών, απέναντι στο νομικά κατοχυρωμένο αίτημα του συντρόφου. Πράγματι, φτάνοντας τα 14 χρόνια εγκλεισμού, οι άδειες που δικαιούται ο σύντροφος ακόμα δεν χορηγούνται. Όμως, η αιτιολόγηση των απορριπτικών αποφάσεων, εφόσον δεν υπάρχει πλέον κανένα νομικό έρεισμα και εδράζεται σε ξεκάθαρα πολιτικά κριτήρια, αποκαλύπτει τα πραγματικά κίνητρα των αρχών. Οι απορριπτικές αποφάσεις, στηρίζονται στο σκεπτικό και μόνο ότι ο  σύντροφος αρνείται  να αποκηρύξει την ένοπλη πάλη, τοποθετώντας το ζήτημα στην πραγματική του βάση. Η ηγεσία του υπουργείου δικαιοσύνης μη έχοντας άλλο περιθώριο νομικών ελιγμών, ξεκαθαρίζει πως το διακύβευμα της χορήγησης αδειών, αφορά την ιστορική και πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στην αστική τάξη και τους επαναστάτες.

Η αριστερή κυβέρνηση όπου συμμετέχει ο  κ. Παρασκευόπουλος, πέρα από το να συνεχίζει ακάθεκτη τη λαομίσητη πολιτική των μνημονίων, δίνει και όρκους πίστης στις κυρίαρχες δυνάμεις του τόπου, την ντόπια μεγαλοαστική μαφία και στους ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους. Η χορήγηση αδειών σε έναν αμετανόητο αγωνιστή της 17Ν, θα απαιτούσε, έστω και από μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, ηθικό ανάστημα και απαίτηση για άσκηση ανεξάρτητης πολιτικής. Θα απαιτούσε δηλαδή, τη διατάραξη των σχέσεων με το εγχώρια κυρίαρχη τάξη, που ανατριχιάζει στη θύμηση και μόνο της δράσης της 17Ν, αλλά και των σχέσεων με την ύπατη αρμοστεία της χώρας, την πρεσβεία των ΗΠΑ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με το ιστορικά και πολιτικά χρεοκοπημένο ιδεολόγημα του ευρωκομμουνισμού που υπηρετεί, είναι καταδικασμένη να λειτουργεί ως παραδουλεύτρα της ντόπιας ελίτ  και και των κέντρων της παγκοσμιοποιημένης εξουσίας. Γι’ αυτό, δεν τολμά να σηκώσει κεφάλι, γι’ αυτό, ενώ ‘’πρωτοστατούσε’’ ως αντιπολίτευση στον αγώνα για τα δικαιώματα των κρατουμένων, αλλά και συγκεκριμένα στο αίτημα του Δ. Κουφοντίνα, σήμερα, εν μέσω της εισαγγελέως κ. Περιμένη, αρνείται όχι μόνο τη χορήγηση αδειών, αλλά και την τήρηση των στοιχειωδών περιθωρίων εξέτασης των αιτήσεων, καθυστερώντας την απόφαση. Ενώ λοιπόν, βάσει νόμου, οι κρατούμενοι δικαιούνται να καταθέσουν αίτηση για χορήγησης άδειας κάθε δύο μήνες, στην περίπτωση του Δ. Κουφοντίνα αυτό δεν ισχύει. Έτσι, ενώ μέσα σε ένα ημερολογιακό έτος, οι κρατούμενοι μπορούν να αιτηθούν αδείας 6 φορές (κάθε δύο μήνες), ο Δ. Κουφοντίνας έχει καταθέσει μονάχα δύο. Με την επιτηδευμένη καθυστέρηση στη λήψη απόφασης του αρμόδιου συμβουλίου(περίπου έξι μήνες αναμονής), ουσιαστικά παραβιάζει το θεσμικό δικαίωμα αιτήσεων αδείας και διαμορφώνει ένα ειδικό καθεστώς αντιμετώπισης του Δ. Κουφοντίνα.

Είναι λοιπόν σαφές, πως τα εισαγγελικά τερτίπια εις βάρος του Δ. Κουφοντίνα, τα οποία ουσιαστικά κουρελιάζουν τη νομοθεσία αλλά και τα κατοχυρωμένα δικαιώματα ενός κρατούμενου, δεν αφορούν στενά τον πάγιο συντηρητισμό  της δικαστικής εξουσίας. Αφορούν, την αντιμετώπιση της αστικής τάξης απέναντι στους πολιτικούς της αντιπάλους. Και αυτό είναι ένα ζήτημα κατ’ αρχάς πολιτικό. Ο πυρήνας της ειδικής αντιμετώπισης του Δ. Κουφοντίνα, βρίσκεται στην πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στους εξουσιαστές και τους αμετανόητους ένοπλους αντάρτες. Βρίσκεται, σημειολογικά, αλλά ταυτόχρονα βαθιά υπαρξιακά, στη μνησικακία και στη φοβία της αστικής τάξης. Στο μίσος της, για αυτούς που την ενοχοποίησαν, στον τρόμο της για αυτά που της προκάλεσαν. Βρίσκεται, τελικά, στην απόπειρα της να γλύψει τις πληγές της, εξοντώνοντας αυτούς που τόλμησαν να σηκώσουν τα όπλα εναντίον της.

Ο κόσμος του αγώνα, οφείλει να συσπειρωθεί γύρω από το δίκαιο αίτημα του Δ. Κουφοντίνα. Γιατί, η ντροπή και η οργή που πλημμύρισε τις ευρύτερες δυνάμεις του επαναστατικού κινήματος το καλοκαίρι του 2002, όταν σχεδόν σύσσωμη η αριστερά καταδίκαζε και διαχώριζε τη θέση της από τα μέλη της 17Ν, άρα και από την επαναστατική προοπτική, σήμερα πληρώνεται. Πληρώνεται με έκτακτους νόμους και ειδικές συνθήκες κράτησης, πληρώνεται με την πραξικοπηματική άρνηση χορήγησης αδειών σε πολιτικούς κρατούμενους. Κυρίως όμως πληρώνεται, με την εγκατάλειψη της επαναστατικής στρατηγικής, άρα και την εγκατάλειψη του λαού στην πιο κρίσιμη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας. Να στηρίξουμε το αίτημα του Δ. Κουφοντίνα, να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις όσους υπηρετούν με κάθε κόστος το όραμα της επανάστασης.

ΑΜΕΣΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΩΝ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΝΟΠΛΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ

Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας, Κοκκινη Γραμμη, Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε., Αναρχικη Συλλογικότητα Νεας  Φιλαδέλφειας

Συνεχίζουμε και δυναμώνουμε τους ταξικούς αγώνες μας.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!

ΚΥΡΙΑΚΗ 6/11 :: ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ :: ΕΡΜΟΥ [ΣΥΝΤΑΓΜΑ], 10.30ΠΜ

Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά.
Καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά!

Με την από τα κάτω οργάνωσή μας, την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογική αντίσταση μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς…

Να πάρουμε πίσω τις κλεμμένες μας Κυριακές.
Να βάλουμε φραγμό στη συνολική επίθεση κεφαλαίου και κράτους και να βγούμε μπροστά για να επιβάλουμε το δίκιο μας.

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

Το τελευταίο διάστημα στη περιοχή των Εξαρχείων διεξάγεται μια σκληρή πολιτική και κοινωνική αναμέτρηση. Από τη μια πλευρά του οδοφράγματος στέκεται ο κόσμος της Αντίστασης, του Αγώνα και της Αλληλεγγύης. Στην άλλη πλευρά στέκεται η πιο σκληρή μορφή ενός κόσμου που σαπίζει: το οργανωμένο έγκλημα, συγκροτημένο ως παράνομο κεφάλαιο, με τις πλάτες και την άμεση συνεργασία της αστυνομίας. Ένας εσμός που μετέτρεψε τη γειτονιά σε ένα απέραντο τσιφλίκι διακίνησης ναρκωτικών και σε αρένα κοινωνικού κανιβαλισμού.

Με ηγεμονικό ρόλο το δίκτυο αυτό αφενός προέβη σε μια τεράστια συγκέντρωση πλούτου από τα κέρδη του παράνομου εμπορεύματος που διακινούσε, αφετέρου γεωγραφικά κατείχε νευραλγικά σημεία ελέγχου, από όπου διακινούσε τα ναρκωτικά. Η απελευθέρωση αυτών των κρίσιμων σημείων αποτέλεσε πρωταρχικό καθήκον για τις δυνάμεις του αγώνα, αφού τα κατεχόμενα από το οργανωμένο έγκλημα εδάφη αποτέλεσαν χαμένες θέσεις για το κίνημα και ανάχωμα στην ανάπτυξη των αντιστάσεων στη γειτονιά. Για να καταφέρει η γειτονιά να πάρει νέα μορφή και να αποκτήσει νέα περιεχόμενα αντίστασης όφειλε να οργανωθεί για να διαρρήξει την “ειρηνική” συνύπαρξη με τη ναρκω-μαφία. Με εμπροσθοφυλακή το αγωνιστικό κίνημα της γειτονιάς, η επανάκτηση των εδαφών που βρίσκονταν υπό την κυριαρχία του κυκλώματος επισφράγισε μια κρίσιμη νίκη. Η προσωρινή νίκη εναντίον των κρατικών σχεδιασμών αποτέλεσε μια αιματοβαμμένη νίκη. Μια νίκη που μας φέρνει αντιμέτωπους με νέα καθήκοντα. Να περιφρουρήσουμε την πλατεία και την ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων απέναντι στις προσπάθειες επανασυγκρότησης του οργανωμένου εγκλήματος και παράλληλα να δημιουργήσουμε δομές κοινωνικής αυτοοργάνωσης και ταξικής αλληλεγγύης.

Η διαμόρφωση ενός πλατύ μετώπου, η οργανωμένη και συνεπής δράση, η κοινωνική και λαϊκή αυτοάμυνα της γειτονιάς των Εξαρχείων ήταν αυτή που προκάλεσε την οπισθοχώρηση των κρατικών σχεδιασμών στην περιοχή και για αυτόν τον λόγο ο νικηφόρος αγώνας των Εξαρχείων αποτελεί παράδειγμα αντίστασης για κάθε γειτονιά.

Το τελευταίο γεγονός, οι πυροβολισμοί μαφιόζων στην πλατεία Εξαρχείων στις 21 Σεπτέμβρη μας κινητοποιεί για να διαδηλώσουμε την Πέμπτη 27 Οκτώβρη από την πλατεία Εξαρχείων στις 18:00.

Ενάντια στις μαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κρατική καταστολή.

Ή εμείς ή αυτοί. Μέση λύση δεν υπάρχει.

Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Στις 6 και 7 Οκτώβρη μοιράστηκαν προκηρύξεις ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις στη ΔΕΗ στην Αριστείδου, στην ΕΥΔΑΠ στην 3η Σεπτεμβρίου, στον ΟΑΕΔ και την ΔΕΗ στο Περιστέρι.

(φωτογραφία αρχείου από παρέμβαση της Συνέλευσης στη ΔΕΗ ενάντια στην αντι-ασφαλιστική μεταρρύθμιση)

Την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου ομάδα συντρόφων που πραγματοποιούσε αφισοκόλληση στην περιοχή των Εξαρχείων, εκδίωξε έμπορο ναρκωτικών από την πλατεία.

Μετά το τέλος της αφισοκόλλησης ο έμπορος επέστρεψε μαζί με άλλο άτομο που διακινεί ναρκωτικά στην ευρύτερη περιοχή ο οποίος και πυροβόλησε στον αέρα φωνάζοντας: “που είναι ρε αυτοί που σε διώξανε;”

ΕΞΩ ΟΙ ΜΑΦΙΟΖΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ.
Ή εμείς ή αυτοί. Μέση λύση δεν υπάρχει…

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: Ενάντια στις μαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό
και την κρατική καταστολή.

Σάββατο 22 Οκτώβρη, ώρα 12:00 πμ, από την πλατεία Εξαρχείων

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Κείμενο που μοιράστηκε το βράδυ του Σαββάτου 15 Οκτώβρη στα Εξάρχεια.

Αντικοινωνικές πρακτικές και αντικινηματική βία.

Κοινωνική Αυτοοργάνωση και Ταξική Αλληλεγγύη.

Οι επιθέσεις κοινωνικού κανιβαλισμού δεν είναι προφανώς ένα φαινόμενο που υπάρχει μόνο στην περιοχή των Εξαρχείων. Αυτές οι πρακτικές αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής κρίσης που τα τελευταία χρόνια εντείνεται όλο και περισσότερο παράλληλα με το σάπισμα του καπιταλισμού. Η απουσία δομών ταξικής αλληλεγγύης και πολιτικής συγκρότησης των καταπιεσμένων στις γειτονιές, η αδυναμία συγκρότησης ενός ταξικού μετώπου Αγώνα που θα μπολιάσει με επαναστατικό όραμα την κοινωνία δίνοντας διεξόδους από την κρίση, δημιουργούν κοινωνικά και πολιτικά κενά.

Και είναι γνωστό ότι στην πολιτική όπως και στη φύση δεν υπάρχουν κενά.

Η περιοχή των Εξαρχείων θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο ελευθεριακής γειτονιάς και παράδειγμα κοινωνικής και ταξικής αυτοοργάνωσης για τις υπόλοιπες. Αντί αυτού η συγκεκριμένη γειτονιά, ειδικά κατά την περίοδο της κρίσης, εξελίχθηκε σε μια γειτονιά που αναπτύχθηκαν και γενικεύτηκαν  αντικοινωνικά  και αντιδραστικά φαινόμενα γεγονός που δεν έλειψαν να εκμεταλλευτούν τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας διαβάλλοντας δια μέσου της γειτονιάς συνολικά τον αγώνα του αναρχικού κινήματος. Παρ’ όλα αυτά είναι γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό η μοίρα αυτής της γειτονιάς είναι συνδεδεμένη με τα κοινωνικά προτάγματα και τους αγώνες αυτού του τόπου. Τα Εξάρχεια αποτέλεσαν χώρο αντίστασης στην Κατοχή, πεδίο αγώνα ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών και συνεχίζουν να αποτελούν χώρο του πιο δυναμικού κομματιού της κοινωνίας που εξεγείρεται απέναντι στις δολοφονίες ανυπόταχτων νέων και διαδηλωτών, το πιο ελπιδοφόρο πεδίο έκφρασης της ταξικής αλληλεγγύης. Έτσι λοιπόν η εικόνα της γειτονιάς των Εξαρχείων δεν μπορεί παρά να είναι η αντανάκλαση της σημερινής εικόνας του κινήματος. Τα Εξάρχεια σαν χώρος φαντασίας, πολιτικοποίησης και κοινωνικοποίησης θα πρέπει να μπορούν να ανταγωνίζονται και να κερδίζουν τόσο σε μορφή (καθιστώντας για αρχή τη γειτονιά βιώσιμη για τους κατοίκους της) όσο και σε περιεχόμενο (πολιτιστικό, κοινωνικό) τις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας εφαρμόζοντας σχέσεις και δομές Αντιεξουσίας. Όχι φυσικά καθιστώντας την περιοχή μια νησίδα εναλλακτικής «ελευθερίας» αλλά χτίζοντας μια γειτονιά πρότυπο αντίστασης απέναντι στον πόλεμο που μας κήρυξε η τρόικα, αλλά και εναντίον του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού συστήματος που συνέπραξε στη γενοκτονία εναντίον του χειμαζόμενης κοινωνίας. Για να υπηρετήσουμε όμως εύστοχα τους στρατηγικούς σχεδιασμούς μας θα πρέπει εξίσου εύστοχα και νικηφόρα να περιφρουρήσουμε τους ενδιάμεσους τακτικούς στόχους πάλης αφού για εμάς είναι κάτι περισσότερο από αυτονόητο ότι ένα κίνημα χωρίς αρχές, είναι ένα κίνημα χωρίς πολιτικό περιεχόμενο όπως και το αντίστροφο φυσικά. Ο αγώνας ενάντια στις ναρκωμαφίες, την κρατική καταστολή και τον κοινωνικό κανιβαλισμό συνοψίζει την τακτική της συνέλευσής μας ορίζοντας παράλληλα αυτές τις έννοιες όχι σαν κάτι διαιρεμένο μεταξύ τους, αλλά σαν τμήμα μιας ενοποιημένης στρατηγικής του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι σε όσους αντιστέκονται. Για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε σιωπηλοί μπροστά στα φαινόμενα του κοινωνικού κανιβαλισμού αφού η επίδρασή τους τόσο στη γειτονιά μας όσο και στις γραμμές του κινήματος είναι καθοριστική. Η απάθεια σε αυτά τα περιστατικά, όπως ορισμένα καταγράφονται παρακάτω, δε σημαίνει ουδετερότητα αλλά συνενοχή στο μονοπώλιο άσκησης και επιβολής εξουσιαστικών απόψεων και συμπεριφορών. Που αν επικρατήσουν θα μεταλλάξουν δομικά τόσο το περιεχόμενο, όσο και την ουσία του απελευθερωτικού αγώνα. Γιατί είναι ξεκάθαρο ότι οι ευθύνες βαραίνουν συλλογικά όλους εμάς, οργανωμένες ομάδες και μεμονωμένους συντρόφους, και αν επιλέξουμε να αναμετρηθούμε μαζί τους θα έρθουμε αντιμέτωποι με δομικές παθογένειες και κενά που έδωσαν χώρο στην ανάπτυξη της γάγγραινας εντός του κινήματος. Γιατί η συγκρότηση του κινήματος σήμερα είναι καθήκον και ιστορική αποστολή όσων αγωνίζονται για να αλλάξουν τον κόσμο.

Ξυλοδαρμοί στην περιοχή

Ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχεί σε μια περιοχή όπου η ελευθεριακότητα και η ανεκτικότητα τα τελευταία χρόνια χαροπαλεύουν στην εντατική. Ο νόμος του δυνατότερου, του ισχυρότερου έρχεται σε βασική αντίθεση με τις αρχές και τις αξίες που υπερασπιζόμαστε ως συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων. Οι ξυλοδαρμοί ανθρώπων, επειδή κοιτάξανε λίγο στραβά ή επειδή  ήπιαν δύο ποτά παραπάνω, συχνά καταλήγουν σε αιματοκυλίσματα, με τελευταίο παράδειγμα το επεισόδιο στο αρτοποιείο «τα Στάχυα» όπου παρέα νεαρών κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένα δόντια επειδή άτομα από την παρέα είχαν την ατυχία να ερωτοτροπήσουν έξω από το μαγαζί. Επιθέσεις κοινωνικού κανιβαλισμού, όπως ο εμπρησμός καταστήματος ρούχων στην Θεμιστοκλέους, με αποτέλεσμα την οικονομική καταστροφή μια οικογένειας. Φέρμες στην ευρύτερη περιοχή από άτομα τα οποία νομιμοποιούν την παρουσία τους στη γειτονιά με χαιρετούρες στην πλατεία. Άτομα, που βρίσκονται ενίοτε και σε απεργίες, κινητοποιήσεις, τα οποία εμπορεύονται σημαντικές ποσότητες ναρκωτικών  ουσιών. Ξυλοδαρμοί κατοίκων της περιοχής και συντρόφων στην οδό Τσαμαδού με αφορμή τον εμπρησμό περιπολικού της Τροχαίας. Άτομα με μεταπτυχιακό στον κανιβαλισμό και διατριβή στη ρουφιανιά  που κρύβουν τις ντροπιαστικές για αντικοινωνικές πράξεις  δικογραφίες τους και λανσάρονται ως «η άγρια νεολαία».

Βία σε διαδηλώσεις

Οι επιθέσεις σε τράπεζες, πρεσβείες, εφορίες, αστυνομικούς στόχους συνυπάρχουν συχνά με φθορές σε φανάρια, στάσεις λεωφορείων, τραμπουκισμούς εργαζομένων σε καταστήματα, επιθέσεις σε συντρόφους που αντιδρούν λεκτικά σε αυτά τα φαινόμενα εκφυλισμού και συκοφάντησης της εξεγερσιακής-επαναστατικής βίας. Έτσι το περιεχόμενο και η δυναμική μιας καμένης τράπεζας ή ενός σπασμένου υπουργείου απονοηματοδοτείται, όταν συμβαίνει στον ίδιο χρόνο με απολίτικες, κενές αντικρατικού-αντικαπιταλιστικού περιεχομένου, ενέργειες. Η επιλογή του εύκολου ξεσπάσματος, χωρίς να επιχειρείται η σύνδεση της βίας με το περιεχόμενο και τους σκοπούς της ταξικής πάλης δεν αποτελεί πολιτική βία.

Πανεπιστημιακά ιδρύματα

Στην κατάληψη της Νομικής (κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατούμενων) αναπτύχθηκαν και επικράτησαν, και στο τέλος δικαιολογήθηκαν και από ορισμένους, πλήθος περιστατικών κοινωνικού κανιβαλισμού και απολίτικης βίας. Εισβολή στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής και κλοπή χρημάτων από το εσωτερικό του, παραβίαση του στεκιού του Ράδιο Ένταση, βανδαλισμός στεκιών αριστερών σχημάτων, επιθέσεις σε ανθρώπους που πήγαν να ενημερωθούν για την εξέλιξη της απεργίας πείνας, αλλά οι καταληψίες τους έκριναν ως «ύποπτους». Λίγους μήνες μετά, από χώρο φιλοξενίας των αιτημάτων της κάθε γενιάς, το Πολυτεχνείο κατέληξε να αποτελεί μια κατ΄ επίφαση δομή ταξικής αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες. Η επιδίωξη μετατροπής ενός χώρου μέσα στο Πολυτεχνείο, όπως αυτός του κτηρίου Γκίνη σε τσιφλίκι ελαχίστων, ενός χώρου που ανήκει σε όλο το κίνημα και που «κερδήθηκε» με το αίμα πολλών χιλιάδων ήταν μια εξουσιαστική πράξη επιβολής απέναντι στο κίνημα και τους ανθρώπους του. Η χρησιμοποίηση της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες ως όχημα δικαιολόγησης αντικοινωνικών και αντικινηματικών συμπεριφορών είναι μέθοδος επιβολής ενός συνονθυλεύματος ελιτίστικων αντιλήψεων και απολίτικων μικροαστικών- εξουσιαστικών πραχτικών.

Κερατσίνι

Η μνήμη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα στη γειτονιά του δεν τιμάται με αντικοινωνικές παρεμβάσεις εξουσιαστικού περιεχομένου εναντίον μικρομαγαζατόρων στην περιοχή. Εναντίον δηλαδή ενός υποκειμένου απεύθυνσης και εν δυνάμει συμμάχου μας. Η μνήμη δεν είναι σκουπίδι. Η τιμή στη μνήμη ενός χαμένου αγωνιστή απαιτεί αυξημένα καθήκοντα αλλιώς η διολίσθηση στην απονοηματοδότηση και στη σύγχυση μπορεί να επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Σπασμένα μνημεία, καρτοτηλέφωνα , σπασμένες στάσεις και καμένα τρόλεϊ στην Πατησίων

Τη στιγμή που η κοινωνία συνεχίζει να δέχεται τη μεγαλύτερη σε διάρκεια και ένταση φτωχοποίηση των τελευταίων δεκαετιών τα προλεταριακά στρώματα καταλαμβάνουν το γεωγραφικό και ταξικό πεδίο μέσα στη μητρόπολη το οποίο καθορίζεται αποκλειστικά από τις περιορισμένες υλικές δυνατότητές τους. Έτσι τα μέσα μαζικής μεταφοράς, η επικοινωνία, η αναμονή στη μητρόπολη είναι μια ορισμένη σχέση μέσα σε ένα αυστηρά διαμορφωμένο καπιταλιστικό περιβάλλον. Οι επιθέσεις εναντίων τέτοιων δομών που σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης στεγάζουν τις ανάγκες του πολυεθνικού προλεταριάτου δεν γίνονται αντιληπτές φυσικά ως αντικρατικές ενέργειες όχι επειδή οι προλετάριοι είναι ηλίθιοι, αλλά γιατί τα υποκείμενα δεν κάνουν καμία προσπάθεια για κάτι τέτοιο. Απεναντίας κινήσεις όπως το σαμποτάζ στα ακυρωτικά μηχανήματα εισπράττονται από το λαό σαν αυτό που είναι. Σαν ενέργειες αλληλεγγύης σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν το αντίτιμο. Με αυτή τη δράση το κίνημα αγκαλιάζει το λαό και τα προβλήματά του, ενώ στην πρώτη περίπτωση οι ενέργειες αυτές λειτουργούν ακόμα πιο επιβαρυντικά στη διαδικασία εκμετάλλευσης του ίδιου και του κλεμμένου από τα αφεντικά χρόνου του.

Καταστρέφουν μνημεία και αγάλματα σε δημοσίους χώρους, όχι φυσικά με γνώμονα και στόχο την -έστω συμβολική- αποδόμηση των όποιων ενδεχομένως αντιδραστικών κοινωνικοπολιτικών τους συμβολισμών (τέτοιες «λεπτομέρειες» άλλωστε ούτε τις γνωρίζουν ούτε τους απασχολούν), αλλά οδηγούμενοι από μια lifestyle, ισοπεδωτική, απολίτικη και εκ του ασφαλούς καταστροφολαγνεία. Πιο πρόσφατο «θύμα» της  ανιστόρητης και προσχηματικής ψευτο-οργής η προτομή της Λέλας Καραγιάννη, μιας γυναίκας συντηρητικών κατά τα άλλα απόψεων, η οποία όμως δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς, ότι συνελήφθη για αντιστασιακή δράση μαζί με πέντε από τα παιδιά της και θανατώθηκε μετά από φριχτά βασανιστήρια στο κολαστήριο της οδού Μέρλιν, αρνούμενη να συνεργαστεί με τους Ναζί.

Ενέδρες σε μέλη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού κινήματος

Οι επιθέσεις σε οργανώσεις και μέλη του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού κινήματος από απολίτικα άτομα(εμπόρους ναρκωτικών, χούλιγκανς) στο όνομα της αναρχίας είναι απότοκος των κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων που διαμορφώνονται στο εσωτερικό του κινήματος χωρίς κριτήρια(ηθικά, αξιακά)και του lifestyle της μικροαστικής βίας που έχει κατατροπώσει την προσωπικότητα του αγωνιστή που χτίζεται με κόπο και θυσίες. Η σύγκρουση (ιδεολογική, υλική) με κομμάτια της αριστεράς είναι υπόθεση αποκλειστικά των οργανωμένων συντρόφων σε συνελεύσεις, οργανώσεις, σωματεία βάσης, πολιτικές ομάδες. Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος: δηλαδή τα μεμονωμένα άτομα στην αναρχία δεν έχουν το δικαίωμα να συγκρουστούν με δυνάμεις της αριστεράς εάν νιώσουν είτε ότι απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα είτε το πολιτικό τους δίκαιο σε μια συγκυρία; Φυσικά και το έχουν. Αρκεί να έχουν και το πολιτικό μπόι αλλά και το ηθικό ανάστημα για να συμμετέχουν σε μια τέτοια σύγκρουση. Όταν τα κίνητρά τους είναι σάπια, γιατί δεν είναι λαϊκοί αγωνιστές αλλά οπαδοί της βίας και του λιντσαρίσματος τότε και τα αποτελέσματά τους θα είναι αντίστοιχα των πεπραγμένων τους. Η σύγκρουση μεταξύ ιδεολογικών τάσεων και πολιτικών ρευμάτων αν διεξάγεται με όρους γηπεδικής αντιπαράθεσης και μαφιόζικων πρακτικών (π.χ. ενέδρες) αποπολιτικοποιεί το περιεχόμενο της σύγκρουσης και απονοηματοδοτεί τον κοινωνικό και  ταξικό αγώνα λειτουργώντας συκοφαντικά.

Συμπεράσματα

Θα ήταν αντιδιαλεκτικό και ψευδές να συμπεραίναμε ότι ενώ τα πάντα κινούνταν ρόδινα εντός του κινήματος, κάποιες συγκεκριμένες  παρέες κινούνταν εκτός σχεδίου. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια, εκτός από ορισμένες αξιόλογες πρωτοβουλίες συντρόφων και συντροφισσών, καμία ενιαία στρατηγική αγώνα δεν εκπονήθηκε με όχημα τη γειτονιά των Εξαρχείων. Άρα δεν υπήρχε κοινό σχέδιο. Αυτή όμως η διαπίστωση, αν αφεθεί έτσι, χωρίς παραπάνω εμβάθυνση, θα αποτελέσει άλλοθι για τις ασχήμιες και τις αντικοινωνικές συμπεριφορές που συνέβησαν στην περιοχή. Γιατί ο ρόλος του αναρχικού και του κομμουνιστή αγωνιστή είναι ακόμη και όταν όλα δείχνουν το αντίθετο, αυτός να αποτελεί πυξίδα για τους συντρόφους του, το κίνημα και την κοινωνία. Να αγωνίζεται για τη γειτονιά του, να συγκρούεται με τους ισχυρούς και να πολεμάει για την κοινωνική Επανάσταση. Η διαπίστωση ότι δεν υπήρχε συλλογικό σχέδιο παρότι είναι αληθής  συχνά αποτελεί άλλοθι αφενός για να ξεπλύνει ατομικά και συλλογικά ολισθήματα στον κανιβαλισμό και την διαπλοκή αφετέρου για να αποκρυφτεί ένα άλλο γεγονός. Ότι δηλαδή αυτού του είδους οι συμπεριφορές, στο όνομα μάλιστα του αγώνα και της αναρχίας, αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν μια από τις βασικότερες αιτίες αποσύνθεσης και κατακερματισμού του συλλογικού υποκειμένου αντίστασης. Η αναπαραγωγή του κοινωνικού κανιβαλισμού μέσα από βίαιες και αναιτιολόγητες επιθέσεις αντιστρατεύεται την προσπάθεια ενδυνάμωσης του αναρχικού κινήματος, σπέρνει την απογοήτευση και δημιουργεί σύγχυση για τους σκοπούς και τις επιδιώξεις μας.

Αντιμέτωποι με τη θεσμοποιημένη «ειρηνική» βία της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας, το θεμέλιο της ταξικής κοινωνίας, θεωρούμε ότι η αντιβία αποτελεί ένα τρόπο ανάκτησης στιγμών της εξουσίας στο παρόν για και με τους καταπιεσμένους. Η αντίσταση δημιουργεί νέες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Νέα αιτήματα επίσης διαμορφώνονται. Η ίδια η αντίσταση και όχι η βία αποκομμένη αποτελεί την κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Από μια απεργία σε χώρο εργασίας μέχρι τον ένοπλο αγώνα το γεγονός ότι αγωνίζεσαι αλλάζει την κατάσταση. Γιατί  εάν συμφωνήσουμε ότι  η ουσία του επαναστατικού σχεδίου βρίσκεται στην ανάπτυξη μιας απελευθέρωσης πιθανοτήτων για την ανθρώπινη χειραφέτηση, τότε θα πιστέψουμε ότι το πρώτο βήμα εναντίον της εξατομίκευσης και του κανιβαλισμού είναι η δημιουργία με διάφορα μέσα χειροπιαστών δεσμών αλληλεγγύης. Γιατί το να σπάσουμε την απομόνωση δημιουργώντας αυτούς τους δεσμούς αλληλεγγύης είναι η αρχή μιας αφοσίωσης. Ενός ακτιβισμού που δεν είναι «αντί» αλλά που είναι «για» τη ζωή και τη χαρά.

Σήμερα στα Εξάρχεια αύριο σε κάθε γειτονιά.

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Αναρχική Συλλογικότητα Νέας Φιλαδέλφειας

Αναρχική Συλλογικότητα Όμικρον 72

Αναρχική Συλλογικότητα Vogliamo Tutto e Per Tutti

Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας

Αναρχικοί από Γαλάτσι

Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου

Κατάληψη Έπαυλης Κούβελου

Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37

Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Κ*Βοξ

Κόκκινη Γραμμή – Ομάδα για την εργατική αντεπίθεση

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε

Σύντροφοι-Συντρόφισσες

Οκτώβρης 2016

Κάλεσμα αλληλεγγύης στον Λιβανέζο κομμουνιστή Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά

«Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων»
Νίκος Μπελογιάννης

Στις 24 Οκτώβρη συμπληρώνονται 32 χρόνια εγκλεισμού του λιβανέζου κομμουνιστή Ζωρζ Ιμπραήμ Αμνταλλά στις γαλλικές φυλακές. Οι γαλλικές αρχές με διάφορα προσχήματα αρνούνται την εκτέλεσή της υφ’ όρων απόλυσης που δικαιούται ο Αμπνταλλά από το 1999, εξ αιτίας της αλύγιστης επαναστατικής του στάσης και της εκδικητικότητας του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Σήμερα, ο σύντροφος Αμπνταλλά είναι ο μακροβιότερος πολιτικός κρατούμενος στην Ευρώπη.

Ο Αμπνταλλά από τα 19 του χρόνια, το 1971, στρατεύθηκε με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και το 1978 τραυματίστηκε σε μάχη εναντίον σιωνιστικών στρατιωτικών δυνάμεων που εισέβαλαν στον Λίβανο. Το 1980 συμμετείχε στη συγκρότηση της μαρξιστικής αντιιμπεριαλιστικής οργάνωσης “Ενοπλη Επαναστατική Λιβανέζικη Φράξια”, η δράση της οποίας έφτασε και στη Γαλλία με την εκτέλεση το 1982 του συνταγματάρχη Τσαρλς Ρέυ, στρατιωτικού ακόλουθου της Αμερικάνικης πρεσβείας στο Παρίσι, και του Γιακόβ Μπαρσιμαντοβ, πράκτορα της Μοσσάντ και δεύτερου γραμματέα της ισραηλινής πρεσβείας στο Παρίσι. Στις 24 Οκτωβρίου του 1984 ο Αμπνταλλά συνελήφθη από τις γαλλικές αρχές με τη κατηγορία της κατοχής πλαστού διαβατηρίου και τρία χρόνια αργότερα καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για τις εκτελέσεις των Ρέυ και Μπαρσιμαντοβ.

Στεκόμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων λαών για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Στεκόμαστε στο πλευρό των λαϊκών αγωνιστών που δίνουν το αίμα και την ελευθερία τους για να χτίσουν έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων. Ο σύντροφος Αμπνταλλά είναι από τους χιλιάδες αυτούς αγωνιστές που θυμίζουν με το παράδειγμά τους πως η μάχη για δικαιοσύνη δεν είναι μάταιη, δεν ήταν μάταιη ποτέ.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, 6 μ.μ. ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Για επικοινωνία: Πολιτικός χώρος στη Σπύρου Τρικούπη 44, Εξάρχεια
Δευτέρα 18:30 – 21:30 και Σάββατο 13:00 – 15:00

https://syneleusi-enantiastin-ee.espivblogs.net/

e-mail: syneleusi-enantiastin-ee@espiv.net

“Με μια φωνή που αναδύεται μέσα απ’ τα κελιά της μακροχρόνιας κράτησης σε απομόνωση κι αντηχεί σε κοιτώνες και πτέρυγες απ’ τη Βιρτζίνια μέχρι το Όρεγκον, φυλακισμένοι/ ες σε όλες τις ΗΠΑ ορκιζόμαστε να παύσουμε επιτέλους τη σκλαβιά μες στο 2016.”

-απόσπασμα από το κάλεσμα δράσης των κρατουμένων κατά της σκλαβιάς

Στην κερδοφόρα μπίζνα των φυλακών των ΗΠΑ βρίσκονται έγκλειστοι, πάνω από 2,5 εκατομμύρια φτωχοί και αποκλεισμένοι, με μοναδικό σκοπό την εκμετάλλευσή τους μέσω της απλήρωτης εργασίας. Οι κρατούμενοι καταναγκάζονται να δουλεύουν είτε για όφελος της φυλακής, είτε για όφελος ιδιωτικών επιχειρήσεων. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που διαχειρίζονται τα σωφρονιστικά καταστήματα πιέζουν με τη σειρά τους για εξασφαλισμένη εισροή κρατουμένων, αξιοποιώντας τους ως πάμφθηνο ή άμισθο εργατικό δυναμικό, προκειμένου να διατηρήσουν την κερδοφορία τους.