Category Archives: Προκηρύξεις/ Μπροσούρες

Παρέμβαση στο σπίτι του υπουργού δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή

Η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη πάνω από όλα!

Εδώ και 11 χρόνια ο Μάριος Σεϊσίδης βρίσκεται κυνηγημένος απο τις διωκτικές αρχές. Μετά από μια απόπειρα απαλλοτρίωσης τράπεζας στην οδό Σόλωνος πριν 11 χρόνια, που κατέληξε σε πυροβολισμούς και στον βαρύ τραυματισμό του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη, η αστυνομία υπέδειξε γνωστούς αναρχικούς ως τους δράστες που κατάφεραν να διαφύγουν.

Κι αμέσως μετά άρχισε ένα πρωτοφανές κυνήγι μαγισσών, που οδήγησε τους συντρόφους μας να επιλέξουν να ζήσουν κυνηγημένοι, από το να βάλουν το κεφάλι τους στη λαιμητόμο.

Μια φανταστική συμμορία εφευρέθηκε, οι περίφημοι “ληστές με τα μαύρα” και για χρόνια, αυτό το παραμύθι, τροφοδοτούσε τηλεοπτικά δελτία, στήλες εφημερίδων, άρθρα στο ίντερνετ και βέβαια έγινε η αγαπημένη διέξοδος στην ΕΛ.ΑΣ, κάθε φορά που αυτή ήθελε να παρουσιάσει ως εξιχνιασμένη κάποια ορφανή ληστεία. Όλα τα στοιχεία μιας blockbuster ταινίας δράσης που προκαλούν το ενδιαφέρον του φιλοθεάμονος κοινού ήταν εκεί: παλιοί γνώριμοι της αστυνομίας, βίαιο έγκλημα, τρομοκράτες, μυστήριο, αγωνία, δράση. Στο τέλος ο ανεκδιήγητος τότε υπουργός δημόσιας τάξης Χρυσοχοίδης έβαλε και μια πινελιά γουέστερν στην παραγωγή επικηρύσσοντας τους Μάριο Σεισίδη, Σίμο Σεισίδη και Γρηγόρη Τσιρώνη για 600.000 euro.

Κι όλα αυτά, θα ήταν ένα ακόμα συνηθισμένο  τηλεοπτικό θέαμα ,αν δεν αφορούσε τις ζωές και την υγεία αγωνιστών επι μια δεκαετία και βάλε. Και πώς καταλήγει αυτή η ιστορία; Ο Σίμος Σεϊσίδης κατά τη σύλληψή του δέχεται πυροβολισμούς, τραυματίζεται βαριά παθαίνοντας  ανεπανόρθωτη ζημιά, και μετά από χρόνια στη φυλακή αθωώνεται για την ληστεία στην Σόλωνος, ο Γρηγόρης Τσιρώνης αθωώνεται κι αυτός, και τώρα είναι η ώρα του τρίτου καταζητούμενου, του Μάριου Σεισίδη να πάει σε  δίκη. Στο μεταξύ, μια και τον συνέλαβαν είπαν να του φορτώσουν και μια συμμετοχή στην οργάνωση “Επαναστατικός αγώνας” που βέβαια κι αυτή κατέρρευσε εδώ και λίγες μέρες με την απαλλαγή του απο εισαγγελέα-ανακριτή.

Το πώς λειτουργεί το κράτος και οι μηχανισμοί που είναι επιφορτισμένοι με την προστασία τη δική του και  της αστικής τάξης το ξέρουμε. Επιλέγει από την δεξαμενή των αντιπάλων του, όσους νομίζει ότι μπορεί να δέσει σε μια κόλλα χαρτί και στη συνέχεια αρχίζει η καφκική περιπέτεια. Στο τέλος μια αθώωση φτάνει να έχει μικρή σημασία. Αν έχεις περάσει χρόνια και χρόνια με κυνηγητά και προφυλακίσεις, αν δεν σταματάς να απαντάς σε νέες παλαβές δικογραφίες, να σε συλλαμβάνουν με όρους που απειλούν τη ζωή σου και την σωματική σου ακεραιότητα, αν τρέχεις αδιάκοπα να μαζέψεις λεφτά για δικηγόρους και εγγυήσεις, τότε αυτό το “είσαι αθώος” που σου λένε στο τέλος ακούγεται περισσότερο σαν κυνική ειρωνεία παρά σαν δικαίωση. Αυτό είναι το παιχνίδι της κρατικής καταστολής: η ποινή επιβάλλεται πριν τη δίκη, ώστε η εκδίκηση και ο παραδειγματισμός να μην εξαρτάται απο την δίκη. Μια δίκη που πλέον έχει όλη την άνεση να είναι “δίκαιη” για να βγει κι από πάνω η αστική δημοκρατία πουλώντας “ανεξάρτητη δικαιοσύνη” και πράσινα άλογα.

Εκτός από τις αθωώσεις όμως υπάρχουν και οι καταδίκες. Το τι σε περιμένει μετά από μια καταδίκη, ειδικά αν ανήκεις σε αυτή τη δεξαμενή ανθρώπων που πολεμάνε δεν έχει να κάνει με αυτό που περιμένεις, με αυτό που υποτίθεται ορίζουν οι νόμοι που αυτοί που διώκουν υποτίθεται ότι όρισαν. Η περίπτωση του μέλους της 17 Νοέμβρη Δ. Κουφοντίνα είναι ενδεικτική: ένα άτομο και μια οργάνωση που έφεραν ρίγη φόβου στους επιτελείς του κράτους και του κεφαλαίου είναι αναμενόμενο να αντιμετωπίσουν μια τιμωρία που δεν μπορεί να περιορίζεται από νομους και διατάξεις. Το καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης που βιώνουμε δεν κατάφερε να επιβιώσει ,ούτε με μεγαλοψυχίες, ούτε με σεβασμό κανόνων. Δεκαπέντε χρόνια κλείνει στη φυλακή ο Δ. Κουφοντίνας. Όσο κι αν είναι ντροπή να βάζουμε στην ίδια παράγραφο ένα άθλιο φασίστα κι έναν κοινωνικό αγωνιστή, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι ένας δικτάτορας, ο Παττακός, στα ίδια χρόνια φυλακής, είχε αποφυλακιστεί. Ενας δικτάτορας υπεύθυνος για τόσους νεκρούς και βασανισμένους στο Πολυτεχνείο, στα μπουντρούμια της ασφάλειας, την Κύπρο, ένας που για 7 χρόνια “κατέλυσε την δημοκρατία”. Στον Δ. Κουφοντίνα αρνούνται το δικαίωμα των ολιγοήμερων αδειών εδώ και 6 χρόνια που το δικαιούται. Με απίθανα νομικά τερτίπια, χωρίς καν την ευθύτητα μιας καθαρής άρνησης, απλά του στερούν ένα υποτιθέμενο δικαίωμα για όλους τους κρατούμενους. Ενα δικαίωμα να προσθέσουμε που δεν χαρίστηκε, αλλά κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες μέσα και έξω απο τις φυλακές. Και πάλι το κράτος συνεχίζει να επιβεβαιώνει ότι η νομιμότητα του δεν είναι παρά ένας φερετζές για να κρύψει από τις μάζες το αληθινό του πρόσωπο.

Βέβαια αν ο Δ. Κουφοντίνας, και ο κάθε επαναστάτης στις φυλακές θέλει πραγματικά “να βοηθήσει τον εαυτό του”, να “πάψει να είναι  κορόϊδο”, να σταματήσει” να θυσιάζει τη ζωή του για ιδεολογίες” υπάρχει τρόπος. Μια δημόσια μετάνοια, μια δήλωση  θα ήταν μια καλή αρχή. Αν μάλιστα, όπως κάποτε η δήλωση συνδυαστεί και με κάποια πραγματική η φανταστική ρουφιανιά, τότε η νομιμότητα μπορεί να εφαρμοστεί και σε αυτόν. Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε μια δειλή απόπειρα να εφαρμοστεί το Ιταλικό μοντέλο των μετανοημένων (η το ελληνικό εμφυλιοπολεμικό του κράτους της δεξιάς). Δεν είναι μόνο στην περίπτωση της 17Ν, είδαμε προσπάθειες και σε μέλη του Επαναστατικού αγώνα.

Στο πρόσωπο του Δ. Κουφοντίνα και άλλων αγωνιστών όμως το κράτος τρώει τα μούτρα του. Οι κοινωνικοί αγωνιστές δεν πετάνε μια ζωή ολόκληρη στα σκουπίδια για την κρατική ελεημοσύνη. Και το κίνημα αλληλεγγύης, κι εμείς μέσα σε αυτό, υψώνει τείχος αντίστασης σε όλες αυτές τις βρωμερές μεθοδεύσεις. Στεκόμαστε στο πλευρό του Δ. Κουφοντίνα, απαιτούμε να του χορηγηθούν αυτά που δικαιούται.

Για όλους αυτούς του λόγους, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση σήμερα, έξω από το σπίτι του υπουργού Δικαιοσύνης, Σταύρου Κοντονή, στο Κολωνάκι. Ο πολιτικός προϊστάμενος της άστικής δικαιοσύνης φέρει την άμεση και φυσική ευθύνη για το όσα γίνονται σε αυτό το πεδίο. Φέρει την ευθύνη για τις διώξεις και τις σκευωρίες κατά αγωνιστών όπως ο Μάριος Σεισίδης, φέρει την ευθύνη για την καταπάτηση των δικαιωμάτων του Δ. Κουφοντίνα, του καταλογίζουμε την ευθύνη για τις μορφές και τις μεθόδους της καταστολής σε όποιον σηκώνει κεφάλι και συνεχίζει να το κρατάει όρθιο παρά τους πειρασμούς της αυτοταπείνωσης της μετάνοιας.

Στέλνουμε αυτό το μήνυμα: οι αλληλέγγυοι είμαστε εδώ, δεν θα αφήσουμε κανένα μόνο του απέναντι στο κράτος, δεν θα εγκαταλείψουμε τους ανθρώπους του αγώνα. Ας το έχουν υπόψιν τους αυτό, οι άνθρωποι του κράτους είτε δεξιού είτε αριστερού κάθε φορά που νομίζουν ότι “παίζουν μπάλα μόνοι τους”. Δεν παίζουν μόνοι τους.

Τα χρόνια ζωής των αγωνιστών που κλέβει η καταστολή δεν είναι για πέταμα.
Η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη, όμως, είναι πάνω από όλα.

ΥΓ. Η χθεσινή απαγόρευση της εκδήλωσης για τον Δ.Κουφοντίνα,η οποία ενορχηστρώθηκε από την Πρυτανεία της Νομικής, την κυβέρνηση και την αστυνομία, αποκρυσταλλώνει τη στρατηγική φίμωσης και εκδικητικότητας απέναντι στον σύντροφο.Επιπλέον, έρχεται ως συνέχεια του τελεσίγραφου που στάλθηκε μέσα στη φυλακή, το οποίο του κοινοποιούσε , πως  στη περίπτωση που θα παρενέβαινε τηλεφωνικά στην εκδήλωση θα του αφαιρούσε για δυο χρόνια ,το δικαίωμα αίτησης χορήγησης άδειας.

Αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας

Συνέλευση Αναρχικών- Κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Kόκκινη γραμμή – Oμάδα για την εργατική αντεπίθεση

Αναρχική συλλογικότητα Νέας Φιλαδέλφειας

Συνέλευση αλληλεγγύης στον Μ. Σεϊσίδη

Σύντροφοι/ Συντρόφισσες

Ενημέρωση από τη σημερινή μοτοπορεία σε καταστήματα των Everest στο κέντρο της Αθήνας

15356793_1792930084299844_256304699_n

15416021_1792928877633298_488760110_n

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=H9eS_FwXv2E[/youtube]

Μετά τις 5 το απόγευμα ολοκληρώθηκε στην πλ.Εξαρχείων η απεργιακή μοτοπορεία σε καταστήματα των Everest στο κέντρο της Αθήνας που ξεκίνησε από την πλ.Βικτωρίας, εκει που βρήκε τραγικό θάνατο την 1η Δεκέμβρη, έπειτα από ακόμα ένα εργοδοτικό έγκλημα η 38χρονη εργαζόμενη Βασιλική Παραστατίδου. Στην κινητοποίηση συμμετείχαν περισσότεροι από 70 σύντροφοι και συντρόφισσες και κατά τη διάρκεια της έγιναν παρεμβάσεις με μοίρασμα κειμένων (και απεύθυνση στους εργαζόμενους-ες) και αναγραφή συνθημάτων στα Everest στην Αγ.Μελετίου & Πατησίων, στην πλ.Μοναστηρακίου, στην πλ. Συντάγματος, στην οδο Τσακάλωφ (Κολωνάκι) και στα 2 Everest της οδού Σόλωνος.

Ο αγώνας για να μη συνηθίσουμε το θάνατο, για μην μείνει αναπάντητο αυτό το εργοδοτικό έγκλημα συνεχίζεται…

ακολουθεί το κείμενο που μοιραζόταν:

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

Την 1/12  στο υποκατάστημα της πλατείας Βικτωρίας της αλυσίδας επισιτισμού Everest (όμιλος Βγενόπουλου), προκλήθηκε έκρηξη φιάλης, με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο της εργαζόμενης Βασιλικής Παραστατίδου και τον τραυματισμό 3 εργαζομένων και 2 διερχόμενων πολιτών. Αυτή η εργοδοτική δολοφονία της Β.Π., η οποία εργαζόταν στα υπόγεια της επιχείρησης, έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των εργατικών ΄΄ατυχημάτων΄΄ που αποδεκατίζουν την τάξη μας.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΦΡΕΝΟ Σ’ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;

Σε πολλούς χώρους εστίασης-επισιτισμού, όπως τα Everest, έχουν γίνει κανόνας τα ελαστικά ωράρια κι οι εξαντλητικοί ρυθμοί εργασίας, η απουσία επαρκούς προσωπικού και τα εξευτελιστικά χαμηλά μεροκάματα. Αναμενόμενο αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι εργατικά ΄΄ατυχήματα΄΄, όπως ο θάνατος της συναδέλφισσας μας Β.Π. (όπως θα μπορούσε να είναι κάθε ένας/μια από εμάς). Προκειμένου η εταιρεία να μην χάσει ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη της, προτιμάει να ρισκάρει τις ζωές μας, ενώ πρέπει να διακόπτει την λειτουργία των καταστημάτων της όταν εκτελούνται επικίνδυνες εργασίες μέσα σ’ αυτά. Η μόνη  απάντηση απέναντι σ’ αυτή την γενικευμένη εργοδοτική ασυδοσία είναι η οργανωμένη δύναμη των εργαζομένων στα Everest, μέσα απ’ τη δημιουργία ενός επιχειρησιακού σωματείου.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ!

 

Εργατική Σύσκεψη ( ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ),  Συνέλευση Αναρχικών-Κομμουνιστών για την Ταξική Αντεπίθεση Ενάντια στην ΕΕ, Ρουβίκωνας (αναρχική ομάδα)

Η επίσκεψη Ομπάμα στο φόντο των εγχώριων και διεθνών εξελίξεων. Οι ιστορικοί όροι της εξάρτησης από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

2016-11-15t114013z_698898369_lr1ecbf0weisz_rtrmadp_3_obama-greece-e1479210385327_fotorΣτις 15 Νοεμβρίου καταφθάνει στην Αθήνα ο Μπαράκ Ομπάμα, ο πολιτικός προϊστάμενος της μεγαλύτερης οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης του πλανήτη, των ΗΠΑ. Η επίσκεψη Ομπάμα, η τελευταία του σε ευρωπαϊκό έδαφος πριν την επερχόμενη λήξη της θητείας του, αν και ήσσονος σημασίας σε επίπεδο πολιτικών αποφάσεων, αποτελεί μια ευθεία πολιτική παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας. Το περιεχόμενο της επίσκεψης του Αμερικάνου προέδρου περιλαμβάνει στο ακέραιο τα οικονομικά και γεωπολιτικά ζητήματα που άπτονται του άμεσου ενδιαφέροντος των ΗΠΑ. Το ζήτημα της διαχείρισης της ευρωπαϊκής κρίσης, η διευθέτηση του ελληνικού χρέους, το κυπριακό, το μεταναστευτικό και οι γεωπολιτικές συμμαχίες της Ελλάδας με τον αμερικανοκίνητο άξονα Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου, βρίσκονται στην ατζέντα των συζητήσεων με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας μια κρίσιμη διάσταση στην επίσκεψη του Αμερικάνου προέδρου. Ουσιαστικά, αυτό που νοηματοδοτεί την επίσκεψη Ομπάμα, είναι η απαίτηση για εχέγγυα, όσον αναφορά τη συνέχιση της αμερικάνικης επιρροής, πάνω στην άσκηση της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της χώρας.

Η ανάμειξη του αμερικάνικου παράγοντα στα εσωτερικά της Ελλάδας δεν αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο της τρέχουσας περιόδου, αλλά καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση της πολιτικής φυσιογνωμίας που απέκτησε η χώρα, αρχής γενομένης, από την ανασυγκρότηση που επιχειρήθηκε στη μεταπολεμική εποχή. Η αμερικάνικη παρέμβαση στο σύνολο της πολιτικής ζωής του τόπου αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας αφού τα αμερικάνικα κεφάλαια, βγαίνοντας πανίσχυρα από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, συντέλεσαν στην ανοικοδόμηση της Ευρώπης, αλλά και της Ελλάδας συγκεκριμένα, δημιουργώντας μια ηπειρωτική ζώνη επιρροής. Από το περίφημο “ στρατηγέ ιδού ο στρατός σας” του Π. Κανελλόπουλου προς τον Αμερικάνο στρατηγό Βαν Φλιτ, που ανέλαβε την εξόντωση των αντιστασιακών κομμουνιστών ανταρτών, μέχρι το δόγμα Τρούμαν και το σχέδιο Μάρσαλ, το οποίο ανθοφόρησε τα τελματωμένα αμερικάνικα κεφάλαια επενδύοντας στην ανοικοδόμηση της Ελλάδας και την εξαγορά της σαν οικόπεδο και σαν σφαίρα επιρροής απέναντι στην ΕΣΣΔ, οι ΗΠΑ εγκαταστάθηκαν ως δύναμη επιστασίας πάνω στην οικονομική, στρατιωτική και πολιτική κατεύθυνση της Ελλάδας. Ολόκληρη η μεταπολεμική περίοδος βρίθει από παραδείγματα απερίφραστης ανάμειξης των Αμερικάνων, σφραγίζοντας με τη στάση τους τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του τόπου. Με αιχμή την “κομμουνιστική απειλή” και το αντιδραστικό μεταπολεμικό καθεστώς διώξεων και εκτελέσεων των κομμουνιστών, την είσοδο στο ΝΑΤΟ και την εγκατάσταση των πρώτων στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα το 1953 ως “άμυνα” απέναντι στους Σοβιετικούς, τη “βιομηχανική άνοιξη” του 1950-60, με τα αμερικάνικα μονοπώλια να καταλαμβάνουν τις κεντρικές θέσεις της Ελληνικής οικονομίας μέχρι τα Ιουλιανά, την αποστασία, την εγκαθίδρυση της χούντας και την Κυπριακή τραγωδία, οι Αμερικάνοι έχουν ταυτίσει το όνομα τους με την πολιτική και οικονομική εξάρτηση της χώρας, με τις διώξεις και τα βάσανα του λαού μας.

Η πολιτική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην ανοικοδόμηση της Ευρώπης μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο αφορούσε, κατ’ αρχάς, τη διαδικασία επανεκκίνησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου αφού ο πόλεμος, που προήλθε ως η μόνη διέξοδος για την αμερικάνικη οικονομία που μαστιζόταν από την κρίση του 1929, είχε επιτελέσει το σκοπό του. Η καταστροφή υποδομών και η αναδιάταξη των αγορών, άνοιξε περάσματα στην παγκόσμια οικονομία για να επενδυθεί το συσσωρευμένο κεφάλαιο. Η υπεροχή των ΗΠΑ, σήμαινε την πρωτοκαθεδρία στην ανοικοδόμηση των οικονομικών και στρατιωτικών συσχετισμών σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ευρωπαϊκή ήπειρος, ως διευρυμένη αγορά και ως στρατηγικό σημείο που γειτνιάζει με την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αποτελούσε βασικό πεδίο ενδιαφέροντος με στόχο τη δημιουργία ενός ελεγχόμενου καπιταλιστικού κέντρου. Έτσι, η μεταπολεμική καπιταλιστική Ευρώπη, σχεδιάστηκε καταρχάς ως έδαφος υποδοχής αμερικάνικων κεφαλαίων για να ξαναμπεί σε λειτουργία η παγκόσμια καπιταλιστική μηχανή, αλλά και ως παρατηρητήριο της Μέσης Ανατολής και προκεχωρημένο φυλάκιο απέναντι στην ΕΣΣΔ, προετοιμάζοντας τις επερχόμενες πολεμικές επιχειρήσεις στις πετρελαϊκές χώρες και την ψυχροπολεμική εποχή που ακολούθησε.

Τη μεταπολεμική περίοδο, η οικονομική και στρατιωτική υπεροχή των ΗΠΑ ταυτόχρονα με την αδυναμία της Αγγλίας να διατηρήσει τον ηγεμονικό της ρόλο ως οικονομική και αποικιοκρατική υπερδύναμη, κατέστησαν τις ΗΠΑ ως την κυρίαρχη ιμπεριαλιστική δύναμη που απέκτησε τον έλεγχο των περιφερειακών και τριτοκοσμικών κρατών. Το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη, με τις ΗΠΑ να αναλαμβάνουν την διηπειρωτική κηδεμονία, καθόρισε τις ανακατατάξεις στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, με τα αμερικάνικα κεφάλαια να διεισδύουν με πολεμικούς όρους  στις πρώην αποικίες σπέρνοντας πολέμους και δικτατορίες. Με τα κατοχικά προγράμματα του ΔΝΤ, τα οποία αιμορράγησαν κυρίως τις λατινοαμερικάνικες χώρες, οι ΗΠΑ εγκατέστησαν τη νέου τύπου αποικιοκρατική πολιτική τους, βασισμένη στην οικονομική υφαρπαγή του πλούτου των χωρών δια της βίας. Ίσως όχι με τη μορφή  της άμεσης στρατιωτικής κατοχής, αλλά με τους  πράκτορες της CIA να αλωνίζουν στα εδάφη των περιφερειακών κρατών, ορίζοντας τους δικτάτορες, εκπαιδεύοντας το στρατό και την αστυνομία τους και κατευθύνοντας την οικονομική πολιτική τους. Αντιδραστικά καθεστώτα υπό τις οδηγίες των ΗΠΑ βούλιαζαν τους λαούς στην ανέχεια, ιδιωτικοποιώντας και ξεπουλώντας τα πάντα στα αμερικάνικα μονοπώλια, την ίδια στιγμή που στο κορμί του λαού όχι μόνο επιβαλλόταν η πείνα, αλλά και οι νέες μορφές βασανιστηρίων υπό τις οδηγίες των πρακτόρων της CIA. Οι λαοί στέναζαν κάτω από την μπότα των αμερικάνικων μονοπωλίων τα οποία ρουφούσαν το φυσικό πλούτο και την εργασία των προλετάριων, ενώ ταυτόχρονα υπό την “κομμουνιστική απειλή” εξαφανίζονταν, βασανίζονταν και φυλακίζονταν χιλιάδες άνθρωποι που αντιστέκονταν. Η παγκόσμια κατακραυγή για την αιματοβαμμένη πολιτική των ΗΠΑ στις χώρες της περιφέρειας, στελέχωσε στη συνέχεια τόσο τα ηρωικά αντιιμπεριαλιστικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην περιφέρεια, όσο και τις αντάρτικες αντιιμπεριαλιστικές ομάδες και κινήματα, που ανέπτυξαν την δράση τους στην Ευρώπη και στη Β.Αμερική.

Την ίδια στιγμή, η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, σύμφυτη με τις αρχές του καπιταλισμού που εδράζονται στον ακραίο ανταγωνισμό και τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, συγκρότησε τα δικά της μονοπώλια επιχειρώντας την αυτονομία από τον αμερικάνικο παράγοντα και την κατάκτηση μιας θέσης ισχύος στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Οι κρίσεις της δεκαετίας του 1970 και η αναγκαστική στροφή της παγκόσμιας οικονομίας προς το νεοφιλελευθερισμό, δημιούργησαν μια ελευθερία κινήσεων των κεφαλαίων συγκροτώντας νέα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως αυτό της ΕΕ. Αυξήσεις εξαγωγών κεφαλαίου, εκτίναξη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, συγκρότηση μονοπωλίων ελέγχου βασικών πυλώνων της οικονομίας, ιδιωτικοποιήσεις και αύξηση δαπανών για στρατιωτικό υλικό, αποτέλεσαν τα γνωρίσματα της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, στην προσπάθεια της να συγκροτήσει το αντίπαλο δέος των ΗΠΑ. Όμως, ακόμα και αν η ΕΕ κατάφερε να αποτελέσει το δεύτερο μεγαλύτερο ιμπεριαλιστικό κέντρο του πλανήτη, η κυριαρχία των ΗΠΑ παρέμενε αδιαπραγμάτευτη. Απόλυτη πρωτιά στις πωλήσεις όπλων, στους χρηματιστηριακούς δείκτες, στον έλεγχο των φυσικών πόρων του πλανήτη, σε στρατιωτικές βάσεις (και επεμβάσεις) σε ξένες χώρες και στα μονοπώλια τεχνολογικής καινοτομίας. Η ΕΕ, αν και οικονομικά πανίσχυρη, παρέμενε υπό τη σκιά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, υποτασσόμενη στην οικονομική και κυρίως στρατιωτική υπεροχή των ΗΠΑ, εμπλεκόμενη με τις εμπορικές διατλαντικές συναλλαγές και τις Νατοϊκές επεμβάσεις που ενίσχυαν και το δικό της ρόλο στο διεθνές περιβάλλον. Ουσιαστικά, οι σχέσεις μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ αποκρυσταλλώνουν τη δομική-άναρχη φυσιογνωμία του καπιταλιστικού συστήματος, η οποία εκκινεί από την παραγωγική διαδικασία και καταλήγει στις διακρατικές σχέσεις που την εκπροσωπούν, στις εύθραυστες, δηλαδή, συμμαχίες ανάμεσα στα καπιταλιστικά κέντρα, την ετεροβαρή αλληλοδιαπλοκή τους και την ροπή προς τον άκρατο ανταγωνισμό που οδηγεί νομοτελειακά στις κρίσεις και τους πολέμους.

Η Ελλάδα, μέσα στην παγκόσμια καπιταλιστική αναδιάρθρωση εκείνης της εποχής, αναβάθμισε τη θέση της ως μέλος της ΕΕ, παραμένοντας όμως μια χώρα εξαρτημένα αναπτυσσόμενη υπό την εποπτεία των ηγεμονικών δυνάμεων της ΕΕ (κυρίως τη Γερμανία) και των ΗΠΑ. Η εγχώρια αστική τάξη ενσωματώθηκε στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό περιβάλλον ταυτίζοντας την ενίσχυσή της με τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ. Πράγματι, η ενσωμάτωση στην ΕΕ επέφερε μια ραγδαία ανάπτυξη για την εγχώρια πλουτοκρατία, η οποία όμως δομήθηκε πάνω στην παρασιτική οικονομική δραστηριότητα των τραπεζών, την αποβιομηχάνιση, την τριτογενοποίηση και τη ρεμούλα από τα ευρωπαϊκά κονδύλια που εισέρρεαν αφειδώς επιτηδευμένα. Η ελληνική οικονομία είχε πήλινα πόδια, βασιζόμενη στη μαφιόζικης έμπνευσης διαδικασία δανειοδότησης για την ενίσχυση της απορρόφησης των ευρωπαϊκών προϊόντων μέσω της έμμεσης ενίσχυσης της αγοραστικής δύναμης, καθώς οι μισθοί συμπιέζονταν σταθερά για δεκαετίες. Οι Ευρωπαίοι δανειοδοτούσαν την Ελλάδα διογκώνοντας το χρέος της, για να απορροφούνται  τα προϊόντα των μονοπωλίων τους, για να υφαρπάζουν οι τραπεζίτες κεφάλαια και να τα τοποθετούν στα χρηματιστήρια και για να καλύπτονται τα δημοσιονομικά ελλείμματα από τις φοροαπαλλαγές, τις εισφοροδιαφυγές και τις (κυρίως κατασκευαστικές) απάτες της εγχώριας αστικής τάξης. Ο ρόλος των ΗΠΑ παρέμενε σταθερά ελεγκτικός – κυρίως σε ζητήματα γεωπολιτικού προσανατολισμού.  Η Ελλάδα, όντας κόμβος μεταξύ τριών ηπείρων (Ευρώπη, Αφρική, Ασία), αποτελούσε για τους Αμερικάνους κρίσιμο γεωγραφικό σημείο ως πολεμικό ορμητήριο προς τις χώρες της Μέσης Ανατολής, αλλά και ως πέρασμα για τη μεταφορά ενέργειας προς την Ευρώπη, εξυπηρετώντας τα αμερικάνικα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στο συγκεκριμένο κλάδο.

Η Ελλάδα, ως πεδίο εφόρμησης των Αμερικάνων, παραχωρούσε ενδοτικά τα εδάφη της -μέσω των κυβερνήσεων της- για Νατοϊκές βάσεις, ενώ ταυτόχρονα υπέγραφε συμφωνίες απόλυτης εκχώρησης ελευθερίας κινήσεων στα αμερικάνικα στρατεύματα εντός ελληνικού εδάφους, άνευ κυρώσεων και ελέγχου, ακόμα και σε περιπτώσεις παραβίασης βασικών διακρατικών κανόνων ασφαλείας. Το φαιδρό αίτημα του Α. Παπανδρέου της δεκαετίας του 1980 περί εκτοπισμού των “βάσεων του θανάτου”, ένα κατά τα άλλα καθαρά λαϊκό αίτημα που αποτύπωνε το διακαή πόθο για εθνική ανεξαρτησία και άσκηση αυτόνομης πολιτικής αποτυπώνοντας τις τραγωδίες που βίωνε ο λαός για πάνω από 30 χρόνια, έπεσε φυσικά στο κενό. Η αμερικάνικη πίεση κι επιβολή για παραμονή και επέκταση των βάσεων εντός ελληνικού εδάφους οδήγησαν στην (αναμενόμενη) αναδίπλωση της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ανοίγοντας τελεσίδικα το δρόμο για τη μετέπειτα στρατιωτικοποίηση της χώρας. Έτσι, οι πόλεμοι που ακολούθησαν στο Ιράκ (δύο φορές), τη Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν είχαν τόσο τη συνδρομή των ελληνικών στρατευμάτων, ως κομμάτι του Νατοϊκού στρατού, όσο και την απεριόριστη χρήση των ελληνικών εναέριων και υδάτινων χώρων για τη διευκόλυνση των αμερικάνικων στρατευμάτων στις πολεμικές τους επιχειρήσεις. Η ανάμειξη του ελληνικού κράτους στα πολεμικά σχέδια των Αμερικάνων, μια ανάμειξη που μονάχα επικίνδυνη μπορεί να αποβεί για το λαό μας, ανταμειβόταν με την πολιτική κάλυψη των Αμερικάνων σε διαπλεκόμενα πρόσωπα (δημοσιογράφοι, πολιτικοί, τραπεζίτες, επιχειρηματίες), με ευνοϊκές εμπορικές συναλλαγές και με την υπόσχεση προστασίας απέναντι στην Τουρκία. Η διαμάχη, βέβαια, με την Τουρκία δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά μια επιτηδευμένη υποδαύλιση των σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών με στόχο την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, προς όφελος των Νατοϊκών καρτέλ πώλησης όπλων, αλλά και την ανάδειξη των Αμερικάνων ως προϊστάμενη δύναμη των εμπορικών δραστηριοτήτων στην περιοχή της Μεσογείου.

Από το ξέσπασμα της κρίσης το 2008 στην Αμερική, μια κρίση που εξαπλώθηκε σαν παλίρροια σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, η ανθρωπότητα μπήκε σε μια νέα ιστορική φάση με δυσοίωνες προβλέψεις για την κατάληξή της. Η κρίση που εκφράστηκε αρχικά στον τραπεζικό τομέα, ως κύριο πεδίο εναπόθεσης των συσσωρευμένων κεφαλαίων τα τελευταία 20 χρόνια, επανακαθορίζει -όπως όλες οι κρίσεις παγκόσμιας εμβέλειας- τους καπιταλιστικούς συσχετισμούς δύναμης. Ο καπιταλιστικός χάρτης επαναχαράσσεται, με την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ να παραμένει, όντας όμως υποβαθμισμένη, στον παγκόσμιο καταμερισμό και αμφισβητήσιμη από τις αναδυόμενες οικονομίες (BRICS). Το βάθος της κρίσης είναι τέτοιο που η όξυνση των ανταγωνισμών λειτουργεί ως προϋπόθεση για την επιβίωση των μονοπωλίων μέσα στην απαιτούμενη καταστροφή κεφαλαίου, και με τα κράτη να αποκτούν ρόλο πολεμικής εμπροσθοφυλακής στην υπεράσπιση της θέσης τους στον παγκόσμιο καταμερισμό. Προς το παρόν, ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστικών κέντρων εκφράζεται με όρους οικονομικού πολέμου ανάμεσα στα μονοπώλια για την κατάκτηση μιας θέσης ισχύος στην ανακατανομή των αγορών. Η πολιτική των ΗΠΑ στον τομέα του παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, σε αυτό το σημείο, διαμορφώνεται με αποκαλύψεις σκανδάλων και επιβολή κυρώσεων και προστίμων σε ανταγωνιστικούς κολοσσούς βιομηχανικού και τραπεζικού ενδιαφέροντος. Οι περιπτώσεις της Volkswagen και της Deutschebank αποτελούν ενδεικτικά παραδείγματα του ασύμμετρου πολέμου ανάμεσα στα μονοπώλια, και συγκεκριμένα ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ, τη Γερμανία. Οι σχέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ είναι σχέσεις άσπονδης φιλίας, αφού το διακύβευμα της επικράτησης των αμερικάνικων ή των ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε μα συγκυρία κρίσης δεν αφήνει περιθώρια αγαστής συνεργασίας, παρά μόνο τακτικούς εμπορικούς ελιγμούς, έως ότου να επιλεχθεί η τελική λύση ενός παγκοσμίου πολέμου, οπού εκεί θα καθοριστούν ευκρινώς και τα στρατόπεδα.

Η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται στους πρόποδες της ολοκληρωτικής καταστροφής, αφού καμία από τις βασικές προϋποθέσεις για σταθερή ανάκαμψη από την κρίση δεν πληρείται, ενώ αυτό που συμβαίνει είναι η εξακολούθηση της παρασιτικής απόσπασης κέρδους από τα χρεόγραφα των τραπεζών και η ισοπεδωτική μεταφορά των συνεπειών της κρίσης προς τα χαμηλά στρώματα των λαών του πλανήτη. Όμως αυτό δεν αρκεί. Οι κεντρικές τράπεζες των κρατών φυλλορροούν, η ανάπτυξη είναι αναιμική, η παραγωγή παραμένει στάσιμη αφού η αγοραστική δύναμη μειώνεται διαρκώς, και νέα πεδία τοποθέτησης των κεφαλαίων δεν υπάρχουν. Η Αμερική, ως παγκόσμια υπερδύναμη, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία των κινήσεων και ανάβει εστίες πολέμου στα στρατηγικά σημεία του πλανήτη, ώστε να διασφαλίσει τις σφαίρες επιρροής της και την ηγεμονία των μονοπωλίων της. Έτσι, σκηνικά πολέμου στήνονται μέσα στην Ευρώπη με την υποκίνηση και στήριξη του πραξικοπήματος στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή με την υποστήριξη των κανίβαλων του ISIS και του φιλοδυτικού FSΑ απέναντι στη συριακή κυβέρνηση Άσαντ, στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Υεμένη και τη Λιβύη με τη στήριξη του γεωγραφικού τεμαχισμού και τους εμφυλίους, αλλά και στον Ειρηνικό Ωκεανό απέναντι στην Κίνα και τη διεκδίκηση της υδάτινης περιοχής γύρω από το τεχνητό νησί Νάνσα. Οι ΗΠΑ μετατρέπουν τον πλανήτη σε πυριτιδαποθήκη για να υπερασπιστούν δια της βίας την παντοκρατορία τους, σέρνοντας τους λαούς στην προσφυγιά και τη φρίκη. Ο κεντρικός ανταγωνιστικός άξονας που εκφράζεται στο μέτωπο ΗΠΑ-Ρωσίας, πέρα από το ολοκαύτωμα στη Μέση Ανατολή και τη διεκδίκηση των Αμερικάνων στο μονοπώλιο εκμετάλλευσης των φυσικών κοιτασμάτων ενέργειας, λαμβάνει ολοένα και περισσότερο πολεμικές διαστάσεις και μέσα στην Ευρώπη. Πέρα από την Ουκρανία, οι χώρες της Βαλτικής, ως σύνορο με τη Ρωσία, μετατρέπονται σε στρατιωτικά φυλάκια του ΝΑΤΟ, με τελευταίο το παράδειγμα της κρίσης των σχέσεων μεταξύ Ρωσίας, Φιλανδίας και Νορβηγίας, μετά από αποστολή Αμερικανών πεζοναυτών ως ενίσχυση απέναντι στα ρωσικά στρατεύματα, στήνοντας μια γενική πρόβα πολέμου. Η Ευρώπη μετατρέπεται από τους Αμερικάνους σε ζώνη στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας, με τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, τον περασμένο Ιούλιο, να αποφασίζει την αύξηση στρατευμάτων στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης. Μέσα σε όλα αυτά, τα κράτη στρατιωτικοποιούνται επιπλέον με αύξηση δαπανών για εξοπλισμούς, με ειδικές νομοθεσίες καθώς και με φιλοπολεμική-ακροδεξιά ρητορική που εφορμά από την οικονομική δυσπραγία της Ευρώπης και το προσφυγικό ζήτημα, προμηνύοντας την επερχόμενη ανθρωποσφαγή. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι με ποια μορφή θα παραταχθούν τα μέτωπα και ποιες ακριβώς δυνάμεις θα τα συγκροτήσουν, αφού η κρίση αποδομεί τις πάγιες συμμαχίες και δημιουργεί ανακατάταξη των συμφερόντων, όπως παρατηρείται στα ήδη υπάρχοντα πολεμικά μέτωπα της Μέσης Ανατολής (βλ. Τουρκία και τις αμφιταλαντευόμενες σχέσεις της με ΗΠΑ και Ρωσία), όμως ο καθοριστικός παράγοντας των ΗΠΑ και της πολεμικής διάθεσης απέναντι στη Ρωσία, ενδέχεται να αποτελέσει τον κεντρικό άξονα γύρω από τον οποίο θα παραταχθούν οι σύμμαχοι τους.

Η Ελλάδα, μέσα σε αυτό το περιβάλλον, αποτελεί ένα χρήσιμο εξάρτημα για τις οικονομικές και γεωπολιτικές βλέψεις των ΗΠΑ τόσο στην Ευρώπη, όσο και στη Μέση Ανατολή και τον ενδεχόμενο πόλεμο με τη Ρωσία. Από το ξέσπασμα της κρίσης, η χώρα αποτελεί το σχοινί στην διελκυστίνδα ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, με τις δύο υπερδυνάμεις να ανταγωνίζονται, εις βάρος του λαού μας, για την εξυπηρέτηση των δικών τους σχεδιασμών στην Ευρώπη. Η αμερικάνικη πολιτική επιδιώκει μια “ελάφρυνση” του χρέους της Ελλάδας, ως όχημα για την αποκαθήλωση της σφιχτής δημοσιονομικής πολιτικής που έχει επιβάλει η Γερμανία, όχι φυσικά γιατί έχει ένα φιλολαϊκό προσανατολισμό, αλλά γιατί μια τέτοια αλλαγή πλεύσης θα αποδυνάμωνε το γερμανικό κεφάλαιο και την ισχύ του ευρώ. Η γερμανική πολιτική εδράζεται στο σχεδιασμό για την απόλυτη ηγεμονία των κεφαλαίων της, μέσω των κεντρικών οδηγιών για λιτότητα και δημοσιονομική πειθαρχία, ώστε να προστατέψει τις γερμανικές τράπεζες και να διασφαλίσει τη δυναμική του ευρώ, ως σταθερού και εχέγγυου νομίσματος για τις διεθνείς συναλλαγές. Η Γερμανία, ως κυρίαρχη δύναμη της Ευρώπης, επιδιώκει την απόλυτη συγκέντρωση των βασικών κατευθύνσεων της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ στα χέρια της, ανταγωνιζόμενη ακόμα τις έτερες Ευρωπαϊκές δυνάμεις (Γαλλία), αποδεικνύοντας την παραμορφωτική φυσιογνωμία των καπιταλιστικών συμμαχιών και του ανταγωνισμού στο εσωτερικό τους. Οι ΗΠΑ, αντιλαμβανόμενες τις επιδιώξεις της Γερμανίας να καταστεί μέσω της ΕΕ παγκόσμια υπερδύναμη, χρησιμοποιεί την αστάθεια εντός της (ΕΕ) ως πολιορκητικό κριό για να χτυπήσει τη γερμανική πολιτική. Η υποτιθέμενη στήριξη στην Ελλάδα και στη χειμαζόμενη από τη λιτότητα Ευρώπη, δια στόματος των Αμερικάνων αξιωματούχων, σκιαγραφεί τον ψυχροπολεμικού τύπου πόλεμο φθοράς προς τη Γερμανία, με στόχο τη δημιουργία τριγμών στο εσωτερικό της ηπείρου και τη διείσδυση της αμερικάνικης πολιτικής στη διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης.

Με όχημα το χρέος και την αντικειμενική αδυναμία εξυπηρέτησης του από το ελληνικό κράτος, οι ΗΠΑ και η Γερμανία χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως τερέν για τους διαξιφισμούς τους, με το ΔΝΤ να επιμένει στη “διευθέτηση” του χρέους ως προϋπόθεση για τη συνέχιση της συμμετοχή του στα “προγράμματα στήριξης” της Ελλάδας. Μετά από έξι χρόνια μνημονίων είναι πια σαφές ότι ο φαύλος κύκλος της δανειοδότησης της χώρας, ταυτόχρονα με το εκτοξευμένο χρέος, τη μηδενική ανάπτυξη και την ανεργία, οδηγεί νομοτελειακά στο γκρεμό. Οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται για τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας- τουναντίον, ενδιαφέρονται για την απόλυτη κατάπτωσή της, ώστε να αξιοποιήσουν το βάθεμα της εξάρτησης. Άλλωστε, οι απαιτήσεις των εκπροσώπων του ΔΝΤ στις εκάστοτε “διαπραγματεύσεις” για τα μνημονιακά μέτρα των τελευταίων ετών είναι αποκαλυπτικές. Οι ιδιωτικοποιήσεις, οι μειώσεις δημοσίων δαπανών και το σάρωμα των εργασιακών δικαιωμάτων αποτελούν τη μόνιμη επωδό του ΔΝΤ ώστε να συνεχίσει να μετέχει στα “προγράμματα στήριξης”, βάζοντας τη δικιά του σφραγίδα στο οικονομικό τέλμα της χώρας. Οι επαναλαμβανόμενες μελέτες του ΔΝΤ που αφορούν στη μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, δεν στοχεύουν στον εξορθολογισμό και την ανάκαμψη της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας, αλλά στην τεχνοκρατική μέθοδο πίεσης προς τη Γερμανία και την απειλή για εγκατάλειψη της Ευρώπης. Το ΔΝΤ, ως κατακτητικός οικονομικός μηχανισμός, επιδιώκει την εξασφάλιση των καταστατικών του επιδιώξεων στο ακέραιο, παρέχοντας “στήριξη” με πολλαπλάσια ανταλλάγματα, κυρίως γεωπολιτικού ενδιαφέροντος. Το ΔΝΤ συνεχίζει να εμπλέκεται στη (χαμένη) υπόθεση της Ελλάδας αξιοποιώντας τα οικονομικά της αδιέξοδα προς όφελος των τριπλών επιδιώξεων των Αμερικάνων στην περιοχή. Αξιοποίηση της Ευρώπης ως φυλάκιο απέναντι στη Ρωσία, ως ελεύθερο πεδίο επένδυσης των αμερικάνικων κεφαλαίων και ως στρατιωτική βάση για τις εξορμήσεις στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Στα πλαίσια αυτού του σχεδιασμού αντιλαμβανόμαστε και τη διαχείριση της Ελλάδας. Η συζήτηση γύρω από τα μέτρα, τα μνημόνια και την οικονομική πορεία της χώρας, είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με τη συζήτηση για τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις ανακατατάξεις που επιφέρει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Το μέλλον της χώρας δεν κρίνεται από το κοινοβούλιο και τις εκάστοτε κυβερνήσεις, αλλά από τους συσχετισμούς δύναμης εντός των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, δίνοντας μια κοσμοϊστορική διάσταση στη συγκυρία. Η χώρα, χρεοκοπημένη και εξαρτημένη από τα ιμπεριαλιστικά κεφάλαια, δεν έχει άλλη τύχη παρά να αξιοποιείται ως εργαλείο συναρμολόγησης των εκατέρωθεν ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Η διαχείριση της ελληνικής κρίσης ουσιαστικά σκιαγραφεί τη διαμάχη των ιμπεριαλιστικών κέντρων ΗΠΑ-Γερμανίας για την οικονομική πολιτική στο εσωτερικό της Ευρώπης και για την πρωτοκαθεδρία των μονοπωλίων τους. Σκιαγραφεί τις πολεμικές επιδιώξεις των ΗΠΑ στην περιοχή και το -καθοριστικής σημασίας- γεωγραφικό εμβαδόν που καταλαμβάνει η Ελλάδα στο φλεγόμενο πεδίο της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτά είναι τα κύρια ζητήματα από τα οποία κρίνεται το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό μέλλον του τόπου. Αυτό σημαίνει διαχείριση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ταυτισμένη με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, αξιοποιείται από τους Αμερικάνους ως δούρειος ίππος για την αποσταθεροποίηση της γερμανικής πολιτικής στην Ευρώπη. Από την πρώτη προεκλογική περίοδο μέχρι και σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε μεμονωμένα μέσω κάποιων “αμφιλεγόμενων” στελεχών του (Βαρουφάκης), είτε συλλογικά μέσω της κεντρικής πολιτικής του επιδίωξης, αποτυπώνει στο ακέραιο την ταύτιση θέσεων με τους Αμερικάνους, τουλάχιστον για το ζήτημα του χρέους. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πήρε το χρίσμα από τους Αμερικάνους για να εκλεγεί, παίρνοντας υπόσχεση “διευθέτησης” του χρέους μέσω του ΔΝΤ, κάτι που έδινε φαινομενικές ανάσες στην ελληνική οικονομία. Η εγχώρια αστική τάξη έδωσε χώρο στην εκλογή ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν είχε να φοβηθεί τίποτα από αυτόν. Γιατί, όχι μόνο έδινε προεκλογικούς όρκους πίστης στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, αλλά έμπαινε και με το δυναμικό αέρα της βεβαιότητας για ανάκαμψη του ελληνικού καπιταλισμού, έχοντας εξασφαλισμένη τη στήριξη των Αμερικάνων. Η εγχώρια πλουτοκρατία, υποβαθμισμένη και αποσταθεροποιημένη από την κρίση, έβλεπε στον Τσίπρα την εναλλακτική πρόταση για απεμπλοκή από την ύφεση, έχοντας τα εχέγγυα των Αμερικάνων πατρόνων της. Έτσι, η αλήστου μνήμης εξάμηνη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους δανειστές αποτέλεσε την (αποτυχημένη) απόπειρα των Αμερικάνων να προκαλέσουν τριγμούς στην άτεγκτη πολιτική λιτότητας των Γερμανών, αναταράσσοντας μέσω του ΣΥΡΙΖΑ τα ευρωπαϊκά διαβούλια. Ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως σαμποτέρ στο εσωτερικό της Ευρώπης πατώντας σε δύο βάρκες. Από τη μία, πατούσε στη λαϊκή αγανάκτηση απέναντι στους δανειστές και από την άλλη στη στήριξη των Αμερικάνων, κερδίζοντας επάξια τον τίτλο της πλέον αποτυχημένης-τυχοδιωκτικής πολιτικής εκστρατείας στην ιστορία του τόπου. Η τότε “εθνική προσπάθεια”, που έχαιρε στήριξης σύσσωμου του εγχώριου αστικού μπλοκ, παρ’ όλες τις εξόφθαλμες αντιφάσεις, αποκάλυπτε πως ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε για λογαριασμό άλλων. Δεν θα υπήρχε καμία πιθανότητα μια κυβέρνηση να προβαίνει αυτόνομα σε κινήσεις τόσο υψηλού πολιτικού ρίσκου και η αστική τάξη να μην αντιδρά με όλα τα μέσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ λογοδοτούσε και καθησύχαζε τους εγχώριους πλουτοκράτες, οι οποίοι και στήριζαν μέχρι ένα σημείο την απόπειρα σύγκρουσης με τη Γερμανία, διεκδικώντας ανάσες καπιταλιστικής ανάκαμψης. Η μάχη εκείνου του εξαμήνου ήταν μάχη (τμημάτων) της εγχώριας αστικής τάξης και των Αμερικάνων συμμάχων τους, μια μάχη, όμως, που θα μπορούσε να δημιουργήσει πραγματικές αναταράξεις στο εσωτερικό της Ευρώπης με απρόβλεπτες συνέπειες. Έτσι, και μην ξεχνώντας τις εύθραυστες ισορροπίες που λειτουργούν επιταχυντικά στις πολιτικές εξελίξεις, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, η απαιτούμενη λαϊκή επαγρύπνηση και ετοιμότητα για ανάληψη πολιτικών καθηκόντων, όπως αυτή θα μπορούσε να χρειαστεί την περίοδο του δημοψηφίσματος, θα μπορούσε να ανατρέψει τη δρομολογημένη ακύρωση του παλλαϊκού ΟΧΙ και να τοποθετήσει το λαό στο επίκεντρο των εξελίξεων. Μια συγκροτημένη μαζική, επαναστατική-λαϊκή κινητοποίηση που θα απαιτούσε, επ’ αφορμής του δημοψηφίσματος, τη ρήξη με τους δανειστές και την αποχώρηση από την ΕΕ και που θα μπορούσε να λειτουργήσει καταλυτικά στην οριακή κατάσταση εκείνων των ημερών δημιουργώντας μια μη αναστρέψιμη πολιτική αστάθεια προς όφελος των επαναστατικών-λαϊκών συμφερόντων.

Η αμερικανόφιλη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας πια ωριμάσει από την παταγώδη αποτυχία της πρώτης κυβερνητικής περιόδου και έχοντας ανερυθρίαστα ταχθεί στο πλευρό της ντόπιας και διεθνούς πλουτοκρατίας, εξακολουθεί να διεκδικεί το μοναδικό σημείο για να περισώσει το “αριστερό” προφίλ της. Η “διευθέτηση” του χρέους, για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ τα δίνει κυριολεκτικά όλα ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία, πετσοκόβοντας μισθούς και συντάξεις, ενσωματώνοντας κόφτες στις δημόσιες δαπάνες, λεηλατώντας την πρώτη κατοικία των χαμηλών στρωμάτων, χαρίζοντας νησιά στο ΝΑΤΟ για πολεμικές βάσεις, δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια επιμήκυνση της αποπληρωμής των επιτοκίων του ελληνικού χρέους. Δηλαδή, δεν αφορά μια μείωση του χρέους, αλλά τη “διευκόλυνση” στον τρόπο αποπληρωμής του. Η πρόταση των Αμερικάνων για μείωση των επιτοκίων, μια πρόταση που αν υλοποιηθεί ο λαός θα την πληρώσει πολύ ακριβά με νέα δυσβάσταχτα μέτρα, ουσιαστικά σημαίνει την επιμήκυνση της αιχμαλωσίας της χώρας στο διηνεκές μέσω της εκτόξευσης των απαιτούμενων ετών για τη ρύθμιση των χρεολυσίων. Όμως, ακόμα και αν υπάρξει μια έμμεση μείωση των επιτοκίων που θα δώσει περιθώρια για χρηματοδότηση της αγοράς, θα πρέπει να απαντήσουν οι ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ εις όφελος ποιών μονοπωλίων θα πάνε τα λεφτά και με ποιές εργασιακές συνθήκες θα δουλέψουν οι χιλιάδες άνεργοι που θα απορροφηθούν. Η κατάσταση της οικονομίας είναι σε τραγικό σημείο και δεν υπάρχει περιθώριο άμεσων επενδύσεων. Ακόμα και όταν αυτές συμβούν, ως “θεάρεστο έργο” της αριστερής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θα υποδεχθούν σαν σύγχρονα “Νταχάου” τους χιλιάδες άνεργους νεολαίους με καθεστώς επισφάλειας, χαμηλής μισθοδοσίας, συνδικαλιστικού εμπάργκο και εργοδοτικής δικτατορίας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προχωρά ακάθεκτη το αντιλαϊκό-αντεργατικό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων, ώστε να προσελκύσει το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, μετατρέποντας σε σκλαβοπάζαρο τη σύγχρονη αγορά εργασίας.

Ο Μ. Ομπάμα, αποτελεί την προσωποποίηση της παγκόσμιας οικονομικής και στρατιωτικής δικτατορίας των ΗΠΑ πάνω στον πλανήτη. Στο πρόσωπό του αντανακλάται η κόλαση της ανθρωπότητας. Η φρίκη των πόλεμων, των θαλασσοπνιγμένων, των άστεγων και των άσιτων της περιφέρειας. Αντανακλάται η εκμηδένιση της ανθρώπινης ζωής, ο τρόμος στα μάτια των μικρών παιδιών που ενηλικιώνονται πρόωρα στις φουσκωτές βάρκες της Μεσογείου και στους φράκτες των απροσπέλαστων συνόρων της Ευρώπης. Αντανακλάται το αίμα των αθώων, το ποτάμι των νεκρών που πλήρωσαν με τη ζωή τους την τιμή των πετρελαίων. Αντανακλάται ο ανοιχτός λογαριασμός που έχουμε με τη χώρα του για τους χιλιάδες μάρτυρες που έπεσαν στη μάχη ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Για τους δικούς μας ήρωες που δολοφονήθηκαν πολεμώντας το κτήνος. Για τους εγχώριους αγωνιστές, για όσους υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία στα βουνά της Ελλάδας, για τον Μπελογιάννη, το Λαμπράκη, τον Πέτρουλα και τους χιλιάδες κομμουνιστές που μαρτύρησαν στα ξερονήσια και τις φυλακές. Ο κοινός πόθος των λαών να ζήσουν ελεύθεροι και ανεξάρτητοι αποτελεί το αμοιβαίο κάλεσμα που αντηχεί από τα βάθη της ιστορίας για τη μέχρις εσχάτων πάλη.  Αυτή η πάλη θα διεξάγεται αδιάκοπα για την αλληλεγγύη και την ειρήνη των λαών, μέχρι να εξαφανιστεί από τη γη το σαράκι της ανθρωπότητας, ο καπιταλισμός.

Καλούμε όλες τις δυνάμεις του ευρύτερου επαναστατικού κινήματος, τους ανθρώπους που μισούν τους πολέμους και όσους τους καλλιεργούν, τους ανθρώπους της τάξης μας που βιώνουν την ανέχεια των μνημονίων να βρεθούν στο δρόμο διαδηλώνοντας ενάντια στην επίσκεψη του Μ. Ομπάμα στη χώρα μας. Να διαδηλώσουν για την ειρήνη, για τα εργασιακά δικαιώματα που εξαϋλώνονται, για τα δημόσια αγαθά που ιδιωτικοποιούνται και εν τέλει, για τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια που δεν πρόκειται να μας χαρίσει κανείς. Για την αξιοπρέπεια και το σεβασμό των λαών όλης της γης. Να ενώσουμε τη φωνή μας με εκείνη των βασανισμένων και των ξεριζωμένων, στέλνοντας το μήνυμα της ενότητας των λαών απέναντι στους δικτάτορες και τους σφαγείς.

Να βγούμε στους δρόμους φωνάζοντας ξανά και ξανά το σύνθημα που χαράχθηκε στη μνήμη των πιο ένδοξων αγώνων:

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ

(κείμενο που δημοσιεύτηκε από τη Συνέλευση πριν την επίσκεψη Ομπάμα)

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ – ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

%ce%bc%cf%80%ce%b1%cf%84%cf%83%ce%bf%cf%82%ce%b5%cf%80%ce%b5%cf%83%ce%b5

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ
ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

Στις 27 Σεπτέμβρη ολοκληρώθηκε ακόμα ένα έγκλημα εναντίον των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ να λειτουργεί ως πλασιέ των συμφερόντων του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου. Το λεγόμενο “υπερταμείο”, υπό τον ουσιαστικό έλεγχο των δανειστών και με επικεφαλής τον Γάλλο τεχνοκράτη Ζακ Λε Παπ, αναλαμβάνει να ξεπουλήσει με εξευτελιστικούς όρους τη δημόσια περιουσία, από τα βασικά κοινωνικά αγαθά, όπως το νερό και την ηλεκτρική ενέργεια, μέχρι τις υποδομές (σχολεία, νοσοκομεία, αεροδρόμια, Εγνατία οδός, Ελληνικό κλπ). Οι ιδιωτικοποιήσεις με κανέναν τρόπο δεν εξυπηρετούν τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι σύγχρονοι κήρυκες της εκμετάλλευσης, είτε φορούν νεοφιλελεύθερο είτε φορούν σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο. Ο δημόσιος πλούτος που ξεπουλιέται είναι κλεμμένος εργατικός ιδρώτας και μέσα από τη λεηλασία του εντείνεται η επιδείνωση των εργασιακών όρων, σε συνδυασμό με την αύξηση των τιμολογίων και την υποβάθμιση των υποδομών και της ποιότητας των κοινωνικών αγαθών.

Το λεγόμενο “υπερταμείο”, στο οποίο έχουν ενταχθεί το ΤΑΙΠΕΔ, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου και η Εταιρεία Δημοσίων Συμμετοχών, αποτελεί ένα νεοαποικιοκρατικό μόρφωμα, το οποίο αναλαμβάνει για 99 χρόνια να “αξιοποιήσει” και να ρευστοποιήσει τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου, κάτω από την επιτήρηση και τον άμεσο έλεγχο των ιμπεριαλιστών δανειστών. H Κομισιόν και ο ESM θα διορίζουν τα δύο από τα πέντε μέλη του Εποπτικού Συμβουλίου (το οποίο με τη σειρά του θα διορίζει και τα μέλη του ΔΣ), ενώ οι αποφάσεις θα λαμβάνονται κατόπιν ενισχυμένης πλειοψηφίας 4 μελών. Με το τέχνασμα αυτό ο απόλυτος έλεγχος του “υπερταμείου” περνά ουσιαστικά και τυπικά στα χέρια των δανειστών, αφού καμιά απόφαση δε θα μπορεί να ληφθεί χωρίς την έγκρισή τους. Τα έσοδα από το ξεπούλημα θα κατευθυνθούν κατευθείαν στις τσέπες των τοκογλύφων, για την εξυπηρέτηση ενός χρέους που δεν δημιούργησε ο λαός, κατ’ εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, ενώ ταυτόχρονα θα απελευθερώσουν και νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Το “υπερταμείο”, μαζί με τον δημοσιονομικό “κόφτη” που λειτουργεί ως μνημόνιο διαρκείας, υποθηκεύουν το μέλλον του τόπου και του λαού του, μονιμοποιώντας το καθεστώς λεηλασίας και κοινωνικής ερημοποίησης.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις όλων αυτών των χρόνων, προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους πως οι αμέτρητες θυσίες τους, οι περικοπές των κοινωνικών δαπανών και οι ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν την ανάπτυξη και ανάκαμψη της οικονομίας, με “δίκαιη κατανομή και κοινωνικό πρόσημο”. Ο εργαζόμενος λαός έχει πια την εμπειρία να μην πιστεύει σε αυτά τα παραμύθια, καθώς νιώθει στο ίδιο του το πετσί το διαρκές γδάρσιμο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μια χούφτας πλουτοκρατών. Γνωρίζει πολύ καλά πως οποιαδήποτε “ανάπτυξη” έρθει στο άμεσο μέλλον θα πατήσει πάνω στο αίμα και τον ιδρώτα όλων αυτών που παράγουν με την εργασία τους το σύνολο του κοινωνικού πλούτου.

Μονάχα με τη διαρκή πεισματική πάλη και τον αγώνα των εκμεταλλευόμενων μπορεί να μετατραπεί αυτός ο αρνητικός συσχετισμός που βιώνουμε στα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας. Μονάχα με την οργάνωση του εργαζόμενου λαού, τη δημιουργία ενός πλατιού μετώπου ταξικού αγώνα και την ανυπακοή στα κελεύσματα του αστικού μπλοκ εξουσίας θα χτιστούν αναχώματα στη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους του. Μονάχα με την ταξική αντεπίθεση θα ξαναέρθει η ελπίδα.

ΓΙΑΤΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΔΙΕΥΡΥΜΕΝΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΠΕΡΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΝΤΟΠΙΑ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ

«Χωρίς τη σύγκρουση μην καρτεράς το δίκιο
ποτέ δε στέριωσε το δίκιο δίχως πάλη
Γι’ αυτούς που χτίζουνε τον κόσμο 
ποτέ δεν είναι αργά»

Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Για επικοινωνία: Πολιτικός χώρος στη Σπύρου Τρικούπη 44, Εξάρχεια
Δευτέρα 18:30 – 21:30 και Σάββατο 13:00 – 15:00
https://syneleusi-enantiastin-ee.espivblogs.net/
e-mail: syneleusi-enantiastin-ee@espiv.net

Ενάντια στη σκλαβιά του εγκλεισμού – Διεθνής Μέρα Αλληλεγγύης: Συγκέντρωση, Σάββατο 1η Οκτώβρη στις 18:00, στην Πρεσβεία των ΗΠΑ

attica-featured-830x480

 

“Με μια φωνή που αναδύεται μέσα απ’ τα κελιά της μακροχρόνιας κράτησης σε απομόνωση κι αντηχεί σε κοιτώνες και πτέρυγες απ’ τη Βιρτζίνια μέχρι το Όρεγκον, φυλακισμένοι/ ες σε όλες τις ΗΠΑ ορκιζόμαστε να παύσουμε επιτέλους τη σκλαβιά μες στο 2016.”

-απόσπασμα από το κάλεσμα δράσης των κρατουμένων κατά της σκλαβιάς

Στην κερδοφόρα μπίζνα των φυλακών των ΗΠΑ βρίσκονται έγκλειστοι, πάνω από 2,5 εκατομμύρια φτωχοί και αποκλεισμένοι, με μοναδικό σκοπό την εκμετάλλευσή τους μέσω της απλήρωτης εργασίας. Οι κρατούμενοι καταναγκάζονται να δουλεύουν είτε για όφελος της φυλακής, είτε για όφελος ιδιωτικών επιχειρήσεων. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που διαχειρίζονται τα σωφρονιστικά καταστήματα πιέζουν με τη σειρά τους για εξασφαλισμένη εισροή κρατουμένων, αξιοποιώντας τους ως πάμφθηνο ή άμισθο εργατικό δυναμικό, προκειμένου να διατηρήσουν την κερδοφορία τους.

Η σκλαβιά στις φυλακές των ΗΠΑ δεν αποτελεί τον κανόνα, αλλά τη νομική εξαίρεση για τη συνέχιση της σύγχρονης δουλείας. Η 13η τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ αναφέρει ότι: “ούτε δουλεία, ούτε ακούσια υποδούλωση να υπάρχουν εντός των ΗΠΑ, εξαιρουμένης της περίπτωσης τιμωρίας εγκλήματος για το οποίο ο εναγόμενος έχει νομίμως καταδικαστεί”.

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1971, κρατούμενοι παίρνουν τον έλεγχο της φυλακής ΑΤΤΙΚΑ, κυριεύοντας την πιο διαβόητη φυλακή της πολιτείας της Νέας Υόρκης. 1.200 περίπου κρατούμενοι καταλαμβάνουν τρία συγκροτήματα των φυλακών και “συλλαμβάνουν” ως ομήρους 38 φύλακες. Στα αιτήματά τους περιλαμβάνονται η χορήγηση αμνηστίας, η ασφαλής αναχώρηση τους σε μια “μη ιμπεριαλιστική χώρα”, και η απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων στις ΗΠΑ. Αμέσως, δυνάμεις της εθνοφρουράς κυκλώνουν της φυλακές. Μετά από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις και ενώ ανακοινώνουν στους κρατούμενους πως τα περισσότερα αιτήματά τους γίνονται δεκτά, πραγματοποιείται ξαφνική επέμβαση της αστυνομίας με τελικό απολογισμό 33 νεκρούς κρατούμενους, ενώ οι τραυματίες ξεπερνούν τους 250. Το 85% των κρατουμένων στις φυλακές ΑΤΤΙΚΑ ήταν μαύροι.

Η αιματοβαμμένη εξέγερση στη φυλακή ΑΤΤΙΚΑ δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει σημείο αναφοράς όλων όσων αγωνίζονται ακόμα μέσα στις αμερικάνικες φυλακές. 45 χρόνια μετά, στις 9 Σεπτέμβρη 2016, κρατούμενοι από τα κολαστήρια των ΗΠΑ, από τις πολιτειακές και τις ομοσπονδιακές φυλακές, ακόμα και από το Γκουαντάναμο ξεκινούν μια σειρά κινητοποιήσεων (απεργία από την εργασία, εξεγέρσεις, απεργία πείνας, διαδηλώσεις στα προαύλια κλπ) με βασικό και κοινό αίτημα: Την κατάργηση της καταναγκαστικής εργασίας κρατουμένων. Παρακωλύουν την λειτουργία των φυλακών όλης της χώρας. Δεν απαιτούν απλώς να μπει ένα τέλος στη σκλαβιά του εγκλεισμού, αλλά να πάψουν οι ίδιοι να είναι σκλάβοι.

Για να ενώσουμε τις φωνές μας με τους κρατούμενους που αγωνίζονται

Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

ΤΑΞΙΚΟ ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ – ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ ΜΕΤΡΑ

Το νέο πακέτο μέτρων που προωθείται υπό τις διαταγές των ιμπεριαλιστών δανειστών και της εγχώριας αστικής τάξης, δεν αποτελεί τίποτα άλλο πέρα από το αναμενόμενο επακόλουθο των δεσμεύσεων που συνυπέγραψε σύσσωμο το μνημονιακό κοινοβουλευτικό μπλοκ (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ) στο πλαίσιο της ψήφισης του τρίτου μνημονίου. Και ενώ ακόμα δεν έχει στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών τους πάνω στην αποκιοκρατικού τύπου σύμβαση, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, υπό το φόβο της κατάρρευσης η μια και της πολιτικής ανυποληψίας η άλλη, διαιωνίζουν τον εμπαιγμό εναλλάσσοντας τους ρόλους, με την μεν πρώτη να παριστάνει ότι διαπραγματεύεται τη δε δεύτερη ότι αντιστέκεται. Όμως η αλήθεια είναι μία και επικυρώνεται από την υπογραφή του αστικού πολιτικού προσωπικού πάνω στα μνημόνια που συνθλίβουν την εργατική τάξη και τη χώρα. Η αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού και του φορολογικού συστήματος, ταυτόχρονα με την «προληπτική» θέσπιση μέτρων δημοσιονομικού ενδιαφέροντος, εμπεριέχονται κατά γράμμα στις δεσμεύσεις της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου, ξεκαθαρίζοντας δια παντός ότι το κοινοβουλευτικό προσωπικό αποτελείται από ένα τσούρμο πολιτικών απατεώνων που έχουν ως αποστολή την με κάθε μέσο υπεράσπιση των συμφερόντων των αφεντικών τους: των ιμπεριαλιστών (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ) και της ντόπιας αστικής τάξης (ΣΕΒ, τραπεζιτών, εφοπλιστών, εργολάβων, καναλαρχών, κλπ).

Οι όροι του τρίτου μνημονίου, όροι εμβάθυνσης της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας στη χώρα, έρχονται να συμπληρώσουν τη μεθοδευμένη εσωτερική υποτίμηση μέσω της διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος, της φορολεηλασίας, των σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων και της αποδιάρθρωσης των εργασιακών δικαιωμάτων. Στόχος των δανειστών είναι και θα είναι ο απόλυτος οικονομικός έλεγχος των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων και η απομύζηση τους, μέχρι εξαντλήσεως και των τελευταίων περιθωρίων κέρδους. Αυτήν τη στόχευση υπηρετεί, αφενός, η γιγαντιαία μεταφορά παραγόμενων αξιών που πραγματοποιείται στο όνομα της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους –μέχρι η χώρα να αποστεωθεί και να πεταχτεί στον κάλαθο της χρεοκοπίας και της αποβολής από την Ευρωζώνη- και αφετέρου η εγκαθίδρυση μιας κοινωνικής και εργασιακής συνθήκης, ελκυστικής για τις «πολυαναμενόμενες  επενδύσεις»  ντόπιων και διεθνών μονοπωλίων.

Σε αυτό το πλαίσιο, και με αιχμή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, επιχειρείται το καίριο χτύπημα στην καρδιά της καπιταλιστικής αναπαραγωγής: την εργασία. Με το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου, ίσως το πλέον αντιδραστικό της τελευταίας εξαετίας, επιχειρείται η κατάρρευση του κοινωνικού-αναδιανεμητικού χαρακτήρα της ασφάλισης και η μετατροπή της σε αναλογικού-ανταποδοτικού, με αποτέλεσμα την εξατομικευμένη ευθύνη των εργαζομένων για το ύψος των συντάξιμων αποδοχών τους. Ουσιαστικά, αυτό το νομοσχέδιο σκιαγραφεί τον πολυπόθητο ρεβανσισμό των αφεντικών ενάντια στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης τον περασμένο αιώνα, διεκδικώντας την οριστική απεμπλοκή τους από  την –έστω και στοιχειακή- πρόνοια που αναλάμβαναν για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο τα ταμεία ενοποιούνται, προλογίζοντας, έτσι, την αναπόφευκτη κατάρρευσή τους που θα σημάνει περαιτέρω αυτόματες περικοπές των συντάξεων λόγω αποθεματικής ανεπάρκειας, τα ποσοστά αναπλήρωσης μειώνονται (40,7 για 40 χρόνια ασφάλισης) κάτι που σημαίνει μείωση 25-30% στις νέες συντάξεις,  οι αναπηρικές συντάξεις μειώνονται  (πλήρης σύνταξη μόνο όταν το ποσοστό αναπηρίας υπερβαίνει το 80%) και το ΕΚΑΣ σταδιακά καταργείται, οι ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις μειώνονται, αφού η «προσωπική διαφορά» μετά το 2018 ουσιαστικά εξανεμίζεται ενώ τέλος θεσπίζεται η εθνική σύνταξη ως το μόνο εγγυημένο από το κράτος εισόδημα (384 ευρώ για 20 χρόνια ασφάλισης και 345 ευρώ για 15 χρόνια).

Ταυτόχρονα, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο συμπληρώνει την επιδρομή στα χαμηλά στρώματα, μέσω της μείωσης του αφορολόγητου στα 9.100 ευρώ (από 9.550), της αύξησης του ΦΠΑ από 23% σε 24%, της αύξησης του ειδικού φόρου κατανάλωσης σε βενζίνη, φυσικό αέριο, κινητή τηλεφωνία και υγραέριο κίνησης. Η αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων για την πλειονότητα των λαϊκών στρωμάτων σημαίνει περαιτέρω ένταση της οικονομικής ασφυξίας και στέρησης των βασικών αγαθών, αφού πλάι στα χαμηλά εισοδήματα που πρακτικά απαγορεύουν μια αξιοπρεπή διαβίωση, οι νέες αυξήσεις των τιμών θα εξορίσουν οριστικά στο περιθώριο την πλειονότητα των μισθωτών και των ανέργων.

Όμως, πέρα από τα παραπάνω δεδομένα, το τρίτο μνημόνιο προβλέπει ακόμα πιο ασφυκτικούς όρους δημοσιονομικής προσαρμογής στις αξιώσεις των ιμπεριαλιστών, μέσω της εμβάθυνσης των μνημονιακών πολιτικών της προηγούμενης εξαετίας. Τα 3,5 δις που απαιτούν οι δανειστές ως δικλείδα ασφαλείας στο -βέβαιο- ενδεχόμενο της μη επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος της τάξης του 3,5% για το 2018, αποτελούν τμήμα του πιλοτικού προγράμματος για ενσωμάτωση των αυτόματων περικοπών στο εσωτερικό του κρατικού μηχανισμού χωρίς την προέγκριση του κοινοβουλίου. Έτσι, η θέσπιση ειδικών μηχανισμών (Συμβούλιο Δημοσιονομικής Πολιτικής), οι οποίοι θα εγγυώνται για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων μέσω αυτόματων περικοπών, σημαίνει πως παραβιάζεται και τυπικά το -έτσι κι αλλιώς κατακουρελιασμένο- σύνταγμα της χώρας. Με αυτόν τον τρόπο, η οποιαδήποτε απόπειρα άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής ή ακόμα η οποιαδήποτε ολιγωρία στην τήρηση των δημοσιονομικών δεσμεύσεων, θα ενεργοποιεί αυτόματα το μηχανισμό περικοπών, παρακάμπτοντας και αγνοώντας τους κανόνες ακόμα και της αστικής δημοκρατίας τους, μετατρέποντας τη χώρα σε εργοστάσιο διοίκησης τεχνοκρατών.

Μέσα σε αυτήν την συνθήκη της ακραίας ταξικής επίθεσης καλούμαστε  να δώσουμε έναν αγώνα υπαρξιακό για το μέλλον της τάξης μας. Για το αν δηλαδή και με ποιο  τρόπο θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε με τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Μπροστά σε αυτό το άμεσο -και συγχρόνως αναπάντητο- ερώτημα οφείλουμε, λοιπόν, να επεξεργαστούμε συγκεκριμένες πολιτικές απαντήσεις. Απαντήσεις, τόσο για το συνολικότερο ζήτημα της καπιταλιστικής κυριαρχίας, όσο κυρίως για το ειδικότερο αποτύπωμα της στη σημερινή  συγκυρία. Απαντήσεις που θα συμπυκνώνουν με τη μορφή τακτικών στόχων όχι μια προσδοκία δικαιότερης αστικής διαχείρισης, αλλά τη δυναμική του ταξικού μας σχεδιασμού απέναντι στην αστική στρατηγική.

Τη στιγμή που και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις του κοινοβουλευτισμού καταρρέουν, αποδεικνύοντας  την απάτη των κάθε λογής σωτήρων, τη στιγμή που ο μύθος της ΕΕ της ειρήνης και της ευημερίας γκρεμίζεται από τις στρατιές των ανέργων και των προσφύγων που την κατακλύζουν, τη στιγμή που εξαντλούνται τα όρια της στοιχειώδους επιβίωσης, της δημοκρατικής επίφασης και της προσμονής για ένα καλύτερο αύριο, τα διλήμματα είναι πια ξεκάθαρα και κανείς δεν μπορεί να υποκριθεί πως δεν τα διακρίνει: ή με κάθε μέσο παραμονή στην ΕΕ και το μνημονιακό καθεστώς ή έξοδος από την ΕΕ, διαγραφή του χρέους και πόλεμος με την αστική τάξη και το κράτος της. Με άλλα λόγια ή παραμονή στον καπιταλιστικό μονόδρομο ή κοινωνική επανάσταση.
Η σήψη που έχει απλωθεί στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου, εκτός από «τέρατα» θα γεννήσει αναπόφευκτα συγκρούσεις, εξεγέρσεις και ιστορικού χαρακτήρα αναμετρήσεις.
Να προετοιμαστούμε γι’ αυτές, να τις εμπλουτίσουμε να τις μετατρέψουμε σε προπομπό των μεγάλων επαναστάσεων των καιρών μας.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ, ΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ, ΤΙΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Προλεταριακός ξεσηκωμός ενάντια στην κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης | Διαδήλωση: Σάββατο 5 Μάρτη, 12:00, Μοναστηράκι

Κανένα ψέμα δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια για το ασφαλιστικό. Καμία επικοινωνιακή φιέστα, καμία συζήτηση στη Βουλή δεν μπορεί να κρύψει ότι στόχος του νομοσχεδίου που διαλύει την κοινωνική ασφάλιση είναι η προάσπιση των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου και εις βάρος των εργαζομένων.

Για αυτό η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση που πρότεινε η συγκυβέρνηση στους δανειστές περιλάμβανε: Την μείωση των συντάξεων, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Την προώθηση της ιδιωτικής ασφάλισης. Το ξεπούλημα της κινητής και ακίνητης περιουσίας των ταμείων. Την καταστροφή της μικρομεσαίας αγροτιάς. Πρόταση, όμως, που απορρίφθηκε από τους επικυρίαρχους της χώρας. Την ΕΕ και το ΔΝΤ. Και πλέον η συγκυβέρνηση σε πλήρη συνεργασία με τους δανειστές ετοιμάζεται να φέρει ένα ακόμα σκληρότερο (αντι)ασφαλιστικό νομοσχέδιο που θα περιλαμβάνει: Την καθιέρωση «εθνικής σύνταξης δύο ταχυτήτων» ανάλογα με τα χρόνια ασφάλισης, οριζόντιες μειώσεις 5% σε επικουρικές συντάξεις, μειώσεις από 20% εώς 50% στα εφάπαξ και στα μερίσματα, μείωση του ανώτατου πλαφόν της κύριας σύνταξης.

Έτσι και αλλιώς οι αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις αποτελούν μέρος του 3ου Μνημονίου, η εφαρμογή του οποίου είναι μονόδρομος σύμφωνα με τον Τσίπρα, και επιβάλλει ρητά την περικοπή των συντάξεων και των παροχών των ασφαλιστικών ταμείων.

Κανένα ψέμα δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια για το ασφαλιστικό. Υπεύθυνη για τη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων είναι η λεηλασία των αποθεματικών τους, εδώ και δεκαετίες. Το τζογάρισμα τους στο Χρηματιστήριο και η επένδυση τους σε δομημένα ομόλογα. Το «PSI», το 2012, το οποίο κόστισε στα Ταμεία περίπου 26 δις. Η πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, μετά την οποία τα Ταμεία έχασαν πάνω από 1 δισ. Υπεύθυνη είναι η μείωση των εργοδοτικών εισφορών όλα τα προηγούμενα χρόνια και η γενικευμένη εισφοροδιαφυγή της εργοδοσίας, η οποία υπολογίζεται στα 13 δις. Η ανασφάλιστη εργασία, οι μειωμένοι μισθοί, τα πεντάμηνα προγράμματα των ΕΣΠΑ, η ανεργία.

Όλοι στους δρόμους. Όλοι στον αγώνα.

Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αγωνιστούμε ενάντια στη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης. Μια ιστορική κατάκτηση που εξασφαλίζει τη συνταξιοδοτική προστασία, την πρόσβαση στις δομές υγείας και πρόνοιας. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αγωνιστούμε, αν θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Αν θέλουμε να ανατρέψουμε τα βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα των μνημονίων.

Η ελπίδα έρχεται μονάχα μέσα από τον αγώνα, τον καθημερινό κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Η μάχη ενάντια στη διάλυση της κοινωνικής σφάλισης ας γίνει η αρχή της προλεταριακής αντεπίθεσης. Του λαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Πόλεμο σε κράτος, κεφάλαιο, ΕΕ και ΔΝΤ

Διαδήλωση: Σάββατο 5 Μάρτη, 12:00, Μοναστηράκι

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Προλεταριακός ξεσηκωμός ενάντια στην κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης

asco-2_FotorΚανένα ψέμα δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια για το ασφαλιστικό. Καμία επικοινωνιακή φιέστα, καμία συζήτηση στη Βουλή δεν μπορεί να κρύψει ότι στόχος του νομοσχεδίου που διαλύει την κοινωνική ασφάλιση είναι η προάσπιση των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου και εις βάρος των εργαζομένων.

Για αυτό η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση που προωθεί η συγκυβέρνηση (και θα έρθει ακόμα χειρότερη μετά την “διαπραγμάτευση” με τους δανειστές) περιλαμβάνει:
-Την μείωση των συντάξεων, τόσο μέσα από τον νέο τρόπο υπολογισμού τους, όσο και μέσα από τη δραστική περικοπή των εποικουρικών.
-Την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 0,5% για τους εργαζομένους, με αποτέλεσμα τη μείωση ακόμα περισσότερο των μισθών.
-Την κατάργηση του ΕΚΑΣ για 60.000 δικαιούχους από 1/1/2016, με δέσμευση πλήρους κατάργησης το 2020.
-Την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.
-Την προώθηση της ιδιωτικής ασφάλισης.
-Το ξεπούλημα της κινητής και ακίνητης περιουσίας των ταμείων, μέσα από την ίδρυση δύο ανώνυμων εταιριών.

Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι στις 7 Ιανουαρίου ο ΣΕΒ και άλλες εργοδοτικές οργανώσεις έδωσαν το πράσινο φως για το ασφαλιστικό μετά από συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου με τον πρωθυπουργό. Ενώ θετικό χαρακτήρισε το προτεινόμενο νομοσχέδιο και ο Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων, Πιερ Μοσκοβισί.

Έτσι και αλλιώς οι αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις αποτελούν μέρος του 3ου Μνημονίου, που επιβάλλει ρητά την περικοπή των συντάξεων και των παροχών των ασφαλιστικών ταμείων.

Κανένα ψέμα δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια για το ασφαλιστικό. Υπεύθυνη για τη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων είναι η λεηλασία των αποθεματικών τους, εδώ και δεκαετίες. Το τζογάρισμα τους στο Χρηματιστήριο και η επένδυση τους σε δομημένα ομόλογα. Το «PSI», το 2012, το οποίο κόστισε στα Ταμεία περίπου 26 δις. Η πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, μετά την οποία τα Ταμεία έχασαν πάνω από 1 δισ. Η μείωση των εργοδοτικών εισφορών όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η γενικευμένη εισφοροδιαφυγή της εργοδοσίας, η οποία υπολογίζεται στα 13 δις. Η ανασφάλιστη εργασία, οι μειωμένοι μισθοί, τα πεντάμηνα προγράμματα των ΕΣΠΑ, η ανεργία.

Όλοι στη γενική απεργία στις 4 Φλεβάρη.

Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αγωνιστούμε ενάντια στη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης. Μια ιστορική κατάκτηση που εξασφαλίζει τη συνταξιοδοτική προστασία, την πρόσβαση στις δομές υγείας και πρόνοιας. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αγωνιστούμε, αν θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Αν θέλουμε να ανατρέψουμε τα βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα των μνημονίων.
Η ελπίδα έρχεται μονάχα μέσα από τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Η 4 Φλεβάρη ας γίνει η αρχή της προλεταριακής αντεπίθεσης. Του λαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Όλοι στους δρόμους. Όλοι στον αγώνα.
Πόλεμο σε κράτος, κεφάλαιο, ΕΕ και ΔΝΤ.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Kαμία έκδοση – καμία δίωξη των 5 αγωνιστών φοιτητών Διεθνιστική Αλληλεγγύη σ’ όλους τους διωκόμενους της πρωτομαγιάτικης διαδήλωσης ενάντια στην EXPO στο Μιλάνο.

11150946_1591059721148265_1089413235093932469_n

Μιλάνο, Πρωτομαγιά 2015

CUBblbYU8AADBqT

Αθήνα, 17 Νοέμβρη 2015

KAMIA ΕΚΔΟΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ 5 ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Σ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ

ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ  ENANTΙΑ ΣΤΗΝ EXPO

ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ

[…] Ως φοιτητές που συμμετέχουμε στο φοιτητικό κίνημα και τους αγώνες του, στις συνελεύσεις γειτονιών και στις εργατικές-ταξικές διεκδικήσεις, κάνουμε κάλεσμα σε όλο το ανταγωνιστικό κίνημα να εναντιωθεί και να μπλοκάρει την έκδοση μας στην Ιταλία αφού αυτός ο κίνδυνος είναι πια ορατός. Όταν τα κινήματα των “από τα κάτω” επιλέγουν να συναντηθούν ενάντια στις διεθνείς πολιτικές λιτότητας και υποτίμησης τότε τα κράτη επιλέγουν να συνεργαστούν εναντίον τους με σκοπό την καταστολή των αγώνων, ποινικοποιώντας την πολιτική δράση, με αποτέλεσμα το πρωτοφανές αυτό γεγονός που ξεπερνάει το εσωτερικό μιας χώρας και θα αφήσει παρακαταθήκη για κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο. ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ.

Οι πέντε εκζητούμενοι από τις ιταλικές αρχές φοιτητές, Αθήνα 14/11/2015

Την Πρωτομαγιά του 2015 οργανώνονται στο Μιλάνο με τη συμμετοχή χιλιάδων διαδηλωτών, μετά από πανευρωπαϊκό κάλεσμα πολιτικών ομάδων και συλλογικοτήτων της πόλης, κινητοποιήσεις ενάντια στα εγκαίνια της διεθνούς έκθεσης Expo, κατά τη διάρκεια των οποίων μπλοκ συντρόφων-συντροφισσών συγκρούεται με τις αστυνομικές δυνάμεις ενώ δέχονται επιθέσεις κρατικοί-καπιταλιστικοί στόχοι. Η Εxpo αποτελεί άλλη μια παγκόσμια φιέστα των αφεντικών, άλλη μια γιορτή για την καπιταλιστική κερδοφορία και την εκμετάλλευση απλήρωτης-”εθελούσιας” εργασίας, άλλο ένα πεδίο για σύναψη εμπορικών συμφωνιών, για μίζες και μαύρες τρύπες σε προϋπολογισμούς, για “ανάπλαση” και λεηλασία της κάθε πόλης όπου διεξάγεται, για την εκτόπιση των φτωχών από τις συνοικίες τους, για εντονότερη αστυνομοκρατία, στρατιωτικοποίηση και “έκτακτα μέτρα ασφαλείας”.

Στις 12 Νοέμβρη, μέρα γενικής Απεργίας, αστυνομικοί (με συνοδεία εισαγγελέα) εισβάλλουν σε σπίτια στην Αγ. Παρασκευή της Αθήνας και συλλαμβάνουν 5 φοιτητές, με αγωνιστική παρουσία στο ανταγωνιστικό κίνημα. Οι συλλήψεις τους πραγματοποιούνται με βάση ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης που εκδόθηκε από την “δικαιοσύνη” του ιταλικού κράτους. Την ίδια μέρα γίνονται και 4 συλλήψεις (που μετατράπηκαν σε προφυλακίσεις) στο Μιλάνο ενώ άλλος ένας διωκόμενος διαφεύγει της σύλληψης. Όλοι οι διωκόμενοι κατηγορούνται για τη συμμετοχή τους στη πρωτομαγιάτικη διαδήλωση ενάντια στην Expo στο Μιλάνο. Μετά απ’ αυτήν την αναβαθμισμένη κατασταλτική μεθόδευση, οι 5 αγωνιστές φοιτητές θα κρατηθούν στη ΓΑΔΑ και την επόμενη μέρα στο Εφετείο (υπό την πίεση και της δυναμικής παρουσίας εκατοντάδων αλληλέγγυων) θ’ αφεθούν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους κινδυνεύοντας πλέον άμεσα με την έκδοσή τους στην Ιταλία. Η ευρωενωσίτικη “ολοκλήρωση” προχωρά με βήμα ταχύ μέσα από την ένταση της λιτότητας, της ταξικής αφαίμαξης και της κοινωνικής λεηλασίας, μέσα από τις συντονισμένες στρατιωτικές-“αντι”τρομοκρατικές επιχειρήσεις και τις κοινές αντιπροσφυγικές-αντιμεταναστευτικές πολιτικές, μέσα από την ολοένα και στενότερη συνεργασία στο πόλεμο ενάντια στον “εσωτερικό εχθρό”, ενάντια σ‘ όλους τους προλετάριους, τους αγωνιστές και τους συντρόφους που αντιστέκονται και αγωνίζονται ενάντια στο κεφάλαιο, τα κράτη του και τους διακρατικούς οργανισμούς τους. Από το Μιλάνο μέχρι την Αθήνα και σ’ ολόκληρη την επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης η (δια)κρατική τρομοκρατία και καταστολή δεν γνωρίζει σύνορα. Το ίδιο και η Αλληλεγγύη!

Τρίτη 24 Νοέμβρη στις 18.00

Συγκέντρωση στην ιταλική πρεσβεία (Β. Σοφίας & Σέκερη)

Σάββατο 28 Νοέμβρη – Πανευρωπαϊκή Ημέρα Αλληλεγγύης

Διαδήλωση, Μοναστηράκι στις 12.00 πμ.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.

Αλληλεγγύη στον αγώνα της Sanae Taleb/ Όλοι στα δικαστήρια. Τρίτη 17 Νοέμβρη 9 πμ στην Ευελπίδων, Κτίριο 2

Ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών
Αλληλεγγύη στον αγώνα της Sanae Taleb

Η Sanae Taleb από το Μαρόκο, βρίσκεται φυλακισμένη εδώ και εφτά μήνες στο κέντρο κράτησης του Ελληνικού. Από τις 31 Οκτώβρη πραγματοποιεί αποχή συσσιτίου ενάντια στην τρίμηνη παράταση της κράτησής της. Κατά τη διάρκεια της έκτης μέρας αποχής από το συσσίτιο η αστυνομία την οδηγεί στο αεροδρόμιο των Σπάτων για απέλαση. Εκείνη αντιστέκεται και επιστρέφει στο Ελληνικό γεμάτη αίματα, ενώ παράλληλα τις φορτώνουν και τις κατηγορίες της αντίστασης, της απείθειας κλπ. Την Δευτέρα 9 Νοέμβρη η υπόθεσή της πήρε αναβολή. Την Τρίτη οι δεσμοφύλακες  αποφάσισαν να της απαγορεύσουν τα συσκευασμένα τρόφιμα που έπαιρνε από τα επισκεπτήρια, προκειμένου να την αναγκάσουν να σταματήσει. Η Sanae Taleb δεν τρομοκρατείται και συνεχίζει τον αγώνα της απέχοντας από το συσσίτιο. Σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι μόνη.
Λευτεριά στους φυλακισμένους μετανάστες.

Όλοι στα δικαστήρια. Τρίτη 17 Νοέμβρη 9 πμ στην Ευελπίδων, Κτίριο 2

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ