Να μετατρέψουμε την επίσκεψη Ομπάμα σε ορόσημο του αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα
Στις 15 Νοεμβρίου αναμένεται να καταφτάσει στην Αθήνα ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα. Αν και απερχόμενος ο πολιτικός ηγέτης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού κάθε άλλο παρά για λόγους εθιμοτυπίας θα επισκεφτεί τη χώρα μας, πόσο μάλλον για να δώσει χείρα βοηθείας στο χειμαζόμενο ελληνικό λαό δίνοντας μια λύση για το χρέος όπως ξεδιάντροπα διατείνονται οι κυβερνώντες. Πίσω από τους επικοινωνιακούς χειρισμούς ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, η πραγματικότητα προβάλλει αδυσώπητη. Και αυτή δεν είναι άλλη από εκείνη που διαμορφώνουν οι ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής της ισχυρότερης ιμπεριαλιστικής δύναμης στον κόσμο, σε έναν από τους πιο ζωτικούς γεωστρατηγικούς άξονες του πλανήτη όπως είναι αυτός της ευρύτερης Α. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής.
Οι μεγάλοι και ως φαίνεται δισεπίλυτοι λογαριασμοί που έχει ανοίξει εκεί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός απαιτούν διαρκώς νέες διευθετήσεις και η Ελλάδα με τη στρατηγική θέση που κατέχει στον παραπάνω γεωγραφικό χώρο δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στο επίκεντρο τους. Ο Ομπάμα έρχεται λοιπόν στην Ελλάδα για δουλειές, και μάλιστα σοβαρές. Η ατζέντα της επίσκεψης είναι σαφώς προσδιορισμένη και δε χωρούν παρερμηνείες ως προς τις στοχεύσεις της: ο πόλεμος στη Συρία και ο επανακαθορισμός του ελληνικού ρόλου σε αυτόν, το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ως ειδικές πτυχές του πιο πάνω ζητήματος, και βέβαια οι μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας, θα αποτελέσουν τα κύρια πεδία των διμερών επαφών στη βάση πάντοτε της εξυπηρέτησης των αμερικάνικων σχεδιασμών.
*
Πιο συγκεκριμένα, σε ότι αφορά το θερμό μέτωπο της Συρίας και ενώ η αμερικανική επιθετικότητα κλιμακώνεται σε ένα ολόκληρο τόξο που φτάνει από τις χώρες της Βαλτικής και την Ουκρανία έως τον Καύκασο και τη Β. Αφρική δημιουργώντας όρους γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης, οι αμερικάνικες απαιτήσεις θα συγκλίνουν στην ακόμα μεγαλύτερη υπαγωγή της Ελλάδας στον γνώριμο γι αυτήν ρόλο του «καλού και πειθήνιου στρατιώτη». Πρακτικά, κάτι τέτοιο σημαίνει νέες, ακόμα μεγαλύτερες ελληνικές δεσμεύσεις για την εξασφάλιση όσων απαιτούνται για τις αμερικάνικες στρατιωτικές επιχειρήσεις: έδαφος, εναέριος χώρος, θάλασσες, οδικοί άξονες, εγκαταστάσεις και ανθρώπινο δυναμικό, με μια λέξη όλη η χώρα αναμένεται να τεθεί επί ποδός πολέμου.
Η επίσκεψη Ομπάμα επιταχύνει ακόμα την διπλωματική κινητικότητα γύρω από το Κυπριακό, το οποίο ακριβώς εξαιτίας της γεωστρατηγικής του σημασίας, καθίσταται στη δεδομένη πολεμική συγκυρία ζήτημα άμεσης προτεραιότητας. Συγκεκριμένα, δρομολογείται η άκρως αντιδραστική λύση του, στο πλαίσιο του σχεδίου Ανάν, που πρακτικά νομιμοποιεί τα αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» – που είχαν ως αποτέλεσμα την τουρκική εισβολή το ‘74 και τη διχοτόμηση του νησιού- και μετατρέπει την Κύπρο σε αβύθιστο νατοϊκό αεροπλανοφόρο, εκτοπίζοντας κάθε ρωσική επιρροή. Στην κατεύθυνση αυτή, αναμένεται να υπογραμμιστεί η σημασία που δίνουν οι ΗΠΑ στην εμβάθυνση της στρατηγικής συμφωνίας ανάμεσα σε Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο. Αφενός ως εγγύηση ότι η εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της περιοχής θα βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο των ιμπεριαλιστών, αλλά και ως συγκροτημένος πολεμικός άξονας που θα επιτελεί χρέη χωροφύλακα στην νευραλγική ζώνη που ορίζουν τα θαλάσσια και εναέρια σύνορα τους.
Σε άμεση συνάρτηση με το Κυπριακό βρίσκεται και η επικείμενη απόπειρα διευθέτησης του ανταγωνισμού της ελληνικής με την τουρκική αστική τάξη σχετικά με τον έλεγχο του Αιγαίου (χάραξη θαλάσσιων συνόρων, έλεγχος ενεργειακών κοιτασμάτων και δρόμων μεταφοράς), στον απόηχο μάλιστα των δηλώσεων Ερντογάν περί μη αναγνώρισης της συνθήκης της Λωζάνης. Τα ζητήματα άλλωστε του ελέγχου των θαλάσσιων οδών και ειδικά των πλέον κρίσιμων όπως είναι αυτές που διαπερνούν τη θαλάσσια περιοχή Αιγαίου – ΝΑ Μεσογείου, δεν θα μπορούσαν παρά να «τακτοποιούνται» μόνο μέσα από το πρίσμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, η οποία είναι αυτή σε τελική ανάλυση που συντάσσει και αναδιατάσσει τις επιμέρους συμμαχίες (και τις αντίστοιχες έχθρες και φιλίες) στο εσωτερικό του νατοϊκού στρατοπέδου. Στο πλαίσιο αυτό μπορεί να εννοηθεί και η παρουσία του νατοϊκού στόλου στο Αιγαίο με πρόσχημα την προσφυγική κρίση, κατά απαίτηση μάλιστα τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας: ως φραγμός στην κίνηση του ρωσικού στόλου προς το κύριο μέτωπο των πολεμικών επιχειρήσεων στη Συρία, ο οποίος όμως όχι μόνο δεν απομακρύνει τα σύννεφα ενός θερμού ελληνοτουρκικού επεισοδίου, αλλά αντίθετα με τη μεταφορά του θεάτρου των πολεμικών επιχειρήσεων μεταξύ των συνόρων τους στην πραγματικότητα τον υποδαυλίζει.
Όσο δε για την ευαισθησία στο «ανθρώπινο δράμα των προσφύγων» που ο πρόεδρος των ΗΠΑ αναμένεται να εκφράσει από την Λέσβο, η υποκρισία του είναι αντίστοιχη της βαρβαρότητας των πολέμων που η πολιτική των ΗΠΑ παράγει και της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες που η κυβέρνηση του ασμένως στηρίζει.
Τέλος σε ότι αφορά το καθεαυτό οικονομικό επίπεδο και παρά τις κυβερνητικές (αυτ)απάτες, όχι μόνο καμιά διευκόλυνση σχετικά με το χρέος δεν προδιαγράφεται, αλλά αντίθετα θεωρείται δεδομένο ότι οι πιέσεις για την απόλυτη συμμόρφωση προς τις μνημονιακές υποχρεώσεις θα ενταθούν, λαμβάνοντας τη μορφή του γνωστού τελεσιγράφου : «μεταρρυθμίσεις» ή χρεοκοπία και έξοδος από την ΟΝΕ. Άλλωστε, και παρά την αναλογικά μικρότερη σε σχέση με την ΕΕ έκθεση των ΗΠΑ στην ελληνική κρίση, οι τελευταίες μέσω του αμερικανοκίνητου ΔΝΤ παίζουν καθοριστικό ρόλο στο σχεδιασμό και την εφαρμογή των μνημονιακών προγραμμάτων. Ειδικά στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, η συμβολή του ΔΝΤ στην υιοθέτηση των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πρακτικών είναι καταλυτική. Κάτι το οποίο ασφαλώς γνωρίζουν πολύ καλά οι δεκάδες εκπρόσωποι αμερικάνικων επιχειρήσεων που θα συνοδεύουν τον Ομπάμα και οι οποίοι βλέπουν, στην Ελλάδα του γενικού ξεπουλήματος και της εργασιακής απορρύθμισης, εκείνες τις «σοβαρές επενδυτικές ευκαιρίες» που εναγωνίως προσδοκούν η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Και υπό αυτήν την έννοια, μιας και το χρέος αποτελεί το βασικό παράγοντα δημιουργίας των παραπάνω ευκαιριών, όχι μόνο δεν αποτελεί για τον αμερικάνικο παράγοντα προτεραιότητα μια δραστική μείωση του, αντίθετα η ασφαλής δια βίου εξυπηρέτηση του μέσω μιας μερικής αναδιάρθρωσης του – που βέβαια δεν θα μειώνει την ονομαστική του αξία απλώς θα παρέχει κάποιες διευκολύνσεις σχετικά με την αποπληρωμή του- και η οποία, επιπροσθέτως, θα απαξιώνει τα ελληνικά κρατικά χρεόγραφα που κρατούν στα θησαυροφυλάκια τους η ΕΚΤ και οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί στήριξης (ΕSM, EFSF) συντηρώντας μια μόνιμη εστία κρίσης στην Ευρωζώνη, είναι η επιλογή που φαίνεται να προκρίνουν οι Αμερικανοί και το ΔΝΤ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, τα ζητήματα που άπτονται του ελληνικού χρέους -μιας και αποτελούν πολύ περισσότερο επίδικο των αντιθέσεων ανάμεσα σε ΕΕ και ΗΠΑ παρά του ίδιου του ελληνικού κράτους- αναμένεται να τεθούν στις πραγματικές τους διαστάσεις στις διμερείς επαφές των δύο ιμπεριαλιστικών πόλων, πολύ αργότερα και αφού έχουν ολοκληρωθεί με επιτυχία όλες οι αξιολογήσεις του τρίτου μνημονίου. Και βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οποιαδήποτε αναδιάρθρωση του χρέους θα συνοδεύεται από σκληρά αντεργατικά -αντιλαϊκά μέτρα, στην πραγματικότητα από ένα ακόμα μνημόνιο.
*
Και η ελληνική πλευρά, το ελληνικό κεφάλαιο, το ελληνικό κράτος τι αναμένουν από την επίσκεψη Ομπάμα; Ασφαλώς πολλά, άσχετα αν στο τέλος θα αισθανθούν ικανοποιημένοι ακόμα και με ψίχουλα. Είναι άλλωστε τέτοια η στενότητα των πόρων και τόσοι πολλοί και μεγάλοι οι παίχτες που διαγκωνίζονται για τη νομή τους, που ο χρεοκοπημένος ελληνικός καπιταλισμός δεν μπορεί να έχει σοβαρές αξιώσεις για κάτι περισσότερο. Η κυβέρνηση θα αισθάνεται ευτυχής αν επιτύχει μια αόριστη έστω διατύπωση από πλευράς Ομπάμα για μια κάποια μελλοντική ρύθμιση του ζητήματος του ελληνικού χρέους, την οποία και θα σπεύσει να χαρακτηρίσει ως αφετηρία μιας νέας, μεταμνημονιακής, εποχής ανάπτυξης και προόδου. Ευελπιστεί έτσι ότι θα λάβει πίστωση χρόνου από τα αστικά επιτελεία για να συνεχίσει τη θητεία της, μιας και τα τελευταία είναι πλέον φανερό ότι έπειτα και από τις τελευταίες κυβερνητικές αποτυχίες, έχουν αρχίσει να προετοιμάζουν τη διάδοχη κατάσταση.
Η δε ελληνική αστική τάξη, βυθισμένη στην πιο βαθιά κρίση της ιστορίας και με ψαλιδισμένες της φιλοδοξίες της, είναι έτοιμη να αρπάξει όποιο ρόλο της διανείμει το υπερατλαντικό αφεντικό της προκειμένου να αναπνεύσει και σταδιακά να ανακάμψει. Ακόμα και καθαρά πολεμικούς- τυχοδιωκτικούς ρόλους σαν αυτούς που απορρέουν από την ενεργότερη συμμετοχή της στον πόλεμο της Συρίας ή απ’ την εμβάθυνση της συνεργασίας της με το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ. Δεν της είναι άλλωστε κάτι ξένο. Έτσι έμαθε να λειτουργεί από καταβολής της. «Δέσμια» της διαχρονικής της εξάρτησης από τον Ιμπεριαλισμό (Αγγλικό, Αμερικάνικο, Γερμανικό) – η οποία ωστόσο αποτέλεσε και τον καθοριστικό όρο της ανάπτυξης της- περιορισμένη σε θέση υπεργολάβου και τοποτηρητή των συμφερόντων του στην ευρύτερη περιοχή, η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της δεν δίστασαν όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν να θέσουν τη χώρα και το λαό της υποθήκη, προκειμένου να συντηρηθούν οι προστάτες της και η ίδια. Και αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που πιστοποιεί την εγκληματική της φύση όσο και το δομικό δωσιλογισμό που κρύβει στο DNA της, ο οποίος τόσες φορές έχει εκφραστεί εκκωφαντικά στη σύγχρονη ιστορία της. Από την Κατοχή και τον Εμφύλιο ως τη Χούντα και τη μνημονιακή εποχή- ως εκ τούτου δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η ευκολία με την οποία η ελληνική άρχουσα τάξη απεμπολεί σήμερα ακόμα και τα «ιερά και τα όσια» της ιδεολογίας της, δηλαδή τα κατ’ αυτήν απαράγραπτα δικαιώματα κυριότητας που διατηρεί σε Αιγαίο και Κύπρο.
*
Για όλους τους παραπάνω λόγους η επίσκεψη Ομπάμα αξίζει να μετατραπεί σε σταθμό ανασύνταξης του λαϊκού κινήματος, σε αφετηρία επανασυγκρότησης ενός μαχόμενου αντιιμπεριαλιστικού- αντιπολεμικού κινήματος. Αν μάλιστα στους λόγους αυτούς προσθέσουμε και τους καθαρά ιστορικούς, αυτούς δηλαδή που συνδέονται με την εγκληματική δράση των Αμερικανών στη χώρα κατά τη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών (από τον Γράμμο ως την εποχή Πιουριφόι, και από τα Ιουλιανά ως τη Χούντα κ.ο.κ) -τους οποίους και υπογραμμίζει η ημερομηνία επίσκεψης Ομπάμα- το κάλεσμα για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις μπορεί να λάβει το χαρακτήρα ενός ιστορικού παλλαϊκού προσκλητηρίου αγώνα. Ενός προσκλητηρίου που αναζητώντας το νήμα που συνδέει τον επαναστατικό αγώνα του ΕΛΑΣ-ΔΣΕ με την αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου, και τις διάχυτες αντιαμερικάνικες εκδηλώσεις και τον ένοπλο αγώνα της 17Ν και του ΕΛΑ μεταπολιτευτικά με τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στους πολέμους (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν) και τις δυναμικές υποδοχές Μπους και Κλίντον τις επόμενες δεκαετίες, θα επιχειρήσει μια νέα ιδεολογικοπολιτική σύνθεση η οποία θα συγκροτήσει τις νέες θέσεις μάχης στον ανελέητο ταξικό πόλεμο που ο ιμπεριαλισμός και η εγχώρια αστική τάξη μας έχουν κηρύξει.
Ακόμα, η επιτυχής από κάθε άποψη (μαζικότητας, δυναμισμού, περιεχομένου) διοργάνωση των διαδηλώσεων ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα θα αποτελέσει ηχηρό μήνυμα διεθνιστικής αλληλεγγύης προς όλα τα έθνη και τους λαούς που βρίσκονται κάτω από την άμεση ή έμμεση μπότα του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ένα ευκρινές επαναστατικό σινιάλο σε όλα τα αντιιμπεριαλιστικά- εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και τους πολιτικούς κρατούμενους όπου γης, μια ξεκάθαρη χειρονομία ταξικής αλληλεγγύης στο αμερικάνικο προλεταριάτο που στοιβάζεται περίκλειστο στα γκέτο των αμερικανικών μητροπόλεων και των φυλακών.
Συνοψίζοντας, ο αγώνας για τη μαχητική υποδοχή του Ομπάμα συμπυκνώνει όλα εκείνα τα περιεχόμενα που πρέπει να βρίσκονται στις σημαίες του λαϊκού κινήματος: από την αντίσταση στο πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό ως την πάλη ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα και τον κοινωνικό εκφασισμό. Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο η προετοιμασία του οφείλει να αποτελέσει προτεραιότητα όλων των μαχόμενων δυνάμεων του επαναστατικού κινήματος, όλων των εργατικών σωματείων, των φοιτητικών συλλόγων, των συνελεύσεων γειτονιάς.
Στην κατεύθυνση αυτή, η Συνέλευσή μας καλεί σε πολιτική εκδήλωση στα γραφεία της (Σπ. Τρικούπη 44, Εξάρχεια) το Σάββατο, στις 12 Νοέμβρη, στις 18:00 με θέμα: «Η επίσκεψη Ομπάμα στο φόντο των εγχώριων και διεθνών εξελίξεων – Η αντιιμπεριαλιστική πάλη ως αναπόσπαστο τμήμα της αντικαπιταλιστικής στρατηγικής».
Να εκφραστεί μαζικά και δυναμικά η λαϊκή αντίθεση ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο
Όλοι-ες στις διαδηλώσεις ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα
Νίκη στα όπλα των λαών-Πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών
Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ