Στα Εξάρχεια διεξάγεται σήμερα μια σκληρή κοινωνικοπολιτική αναμέτρηση. Με αιχμή το ζήτημα της μαφίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού –που πυροδoτήθηκε εκ νέου από τη δολοφονική επίθεση ναρκεμπόρων εναντίον τριών μελών του κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου Βοξ στις 27 Φεβρουαρίου- δύο κόσμοι έχουν λάβει θέση μάχης, ξεδιπλώνοντας δύο διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές για την περιοχή. Η μια, φορέας της οποίας είναι ο κόσμος του κράτους και του κεφαλαίου, είναι σαφής: εδραίωση της -πλήρως ελεγχόμενης απο το αστυνομικοδικαστικό σύμπλεγμα- ναρκομαφίας, εξάπλωση της λουμπενοποίησης και των φαινομένων κοινωνικού κανιβαλισμού, αστυνομικός αποκλεισμός της περιοχής, κλείσιμο των δομών κοινωνικής αυτοοργάνωσης, μετατροπή των Εξαρχείων σε ένα χαμηλής αισθητικής διασκεδαστήριο, εντατικής και κακοπληρωμένης εργασίας. Με άλλα λόγια, η ριζική αλλοίωση των κοινωνικών, πολιτικών και ιστορικών χαρακτηριστικών της περιοχής και τελικά, η κοινωνική και πολιτική της ερημοποίηση. Στρατηγική απόλυτα συμβατή βέβαια με τη γενικότερη αστική στρατηγική εν μέσω κρίσης, την οποία συμπυκνώνει η ανελέητη επίθεση στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις, που με αιματηρούς αγώνες κέρδισε τις προηγούμενες δεκαετίες το κοινωνικό-λαϊκό κίνημα.
Η υποτίμηση, λοιπόν, των όρων επβίωσης της εργατικής τάξης, ως αναγκαίος όρος για την υπέρβαση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, προσδιορίζει και στην περίπτωση των Εξαρχείων τον χαρακτήρα και τον τελικό σκοπό της εκεί ασκούμενης κρατικής πολιτικής. Υπό αυτήν την έννοια, τόσο το περιεχόμενο μιας έκφρασης της πολιτικής αυτής -όπως είναι αυτή της μαφίας- όσο και η αντίδραση σε αυτήν δεν μπορεί να ειδωθεί έξω από τον ταξικό της καθορισμό. Ως αντιπρολεταριακή αντικινηματική αιχμή από τη μια, και ως προλεταριακή κινηματική αντίσταση από την άλλη. Αν έτσι όμως, συνοψίζεται η αστική στρατηγική στα Εξάρχεια, πώς διαμορφώνονται τα πράγματα στην άλλη πλευρά; Ποιο σχέδιο, δηλαδή, καθοδηγεί τους φορείς της προλεταριακής-λαϊκής πολιτικής στην περιοχή, τις δομές κοινωνικής αυτοοργάνωσης και ταξικής αλλήλεγγύης, τις αναρχικές και κομμουνιστικές συλλογικότητες; Τι σημαίνει για τις δυνάμεις αυτές η σύγκρουση με τις μαφίες και τον κοινωνικό κανιβαλισμό; Είναι απλά μια έκφραση αντίστασης απέναντι σε μια κατάσταση που απλά δεν πάει άλλο, ή μήπως η πάλη για να φύγει το ναρκεμπόριο από τα Εξάρχεια υπηρετεί μια γενικότερη στρατηγική για την περιοχή;
Ισχυριζόμαστε το δεύτερο. Παρά τις επιμέρους διαφορές ανάμεσα στις δυνάμεις που συγκροτούμε αυτή τη στιγμή το μέτωπο ενάντια στις μαφίες, είναι κοινός μας τόπος ότι η πάλη αυτή αποτελεί κεντρικό κόμβο μιας στρατηγικής που δεν αρκείται σε «Εξάρχεια χωρίς μαφίες και κοινωνικό κανιβαλισμό», αλλά ανιχνεύει στο εδώ και τώρα της ταξικής πάλης τη δυνατότητα συγκρότησης μαζικών δομών προλεταριακής-λαϊκής αντιεξουσίας. Στρατηγική που επικοινωνεί και βρίσκεται σε πλήρη συνάφεια με τη γενικότερη στρατηγική του προλεταριακού- λαϊκού κινήματος στις σημερινές συνθήκες, όπου η φτωχοποίηση μεγάλων κομματιών του πληθυσμού, η εξαφάνιση των μηχανισμών κοινωνικής πρόνοιας, η στρατιωτικοποίηση της καταστολής και η προσφυγική κρίση έχουν καταστήσει τις δομές κοινωνικής αυτοοργάνωσης και ταξικής αλληλεγγύης σε κεντρικούς άξονες της επαναστατικής πολιτικής.
Ως τέτοιες δομές δεν εννοούμε φυσικά κάποιους κομμουνιστικούς ή αναρχικούς μικροκόσμους αποκομμένους από τον καπιταλιστικό περίγυρο, αλλά δομές που ξεδιπλώνουν αντικαπιταλιστικές πρακτικές, δομές που εκφράζουν δυνητικές μορφές κοινωνικής απελευθέρωσης, μορφές δηλαδή, που τηρουμένων των αναλογιών, υλοποιούν την τάση για κοινωνική χειραφέτηση. Ωστόσο, κάτι τέτοιο προϋποθέτει τη ρήξη με την ίδεα του κομμουνισμού και της αναρχίας ως ιδανικών προς εφαρμογή σε κάποιο ακαθόριστο μέλλον. Η αναρχία, ο κομμουνισμός είναι κάτι πολύ διαφορετικό από ένα ιδεώδες∙ είναι, όπως έλεγε ο Μαρξ, η «πραγματική κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων», μια δυναμική τάση του παρόντος που διαπερνά το σύνολο των κοινωνικών και πολιτικών πρακτικών. Ως τέτοια επομένως, αναπτύσσεται μέσα από το σημερινό κίνημα∙ στοχεύει στην ανατροπή των υφιστάμενων συσχετισμών και τη συγκέντρωση δυνάμεων για αναμετρήσεις που θα θέσουν επί τάπητος το κύριο επίδικο μιας επαναστατικής διαδικασίας: αυτό της εξουσίας και της αντιεξουσίας.
Μιλώντας βέβαια για εξουσία και αντιεξουσία (ή για δυαδική εξουσία), δεν αναφερόμαστε απλά στην οριακή συνθήκη όπου δύο εχθρικά ταξικά στρατοπέδα διατάσσονται εντός μια συνθήκης επαναστατικής κρίσης, αλλά για κάτι πολύ πιο άμεσο και απτό: για τη συνθήκη εκείνη όπου μέσα από τη δυναμική της ταξικής πάλης, την όξυνση της οικονομικής και πολιτικής κρίσης και την άνοδο της λαϊκής συνειδητότητας, αναδύονται μορφές μιας νέας θέσμισης (κοινωνικής, πολιτικής, οικονομκής) σε σύγκρουση με τις υπάρχουσες αστικές-κρατικές. Τι άλλο από αυτό συμβαίνει σήμερα στις φτωχογειτονιές της Κωνσταντινούπολης και του Ντιγιαρμπακίρ, στις επαρχίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ στην Α. Ουκρανία, στη Τσιάπας στο Μεξικό, στη Γάζα και αλλού; Και τί άλλο εκφράζουν τα παραπάνω παραδείγματα, αν όχι την ανάπτυξη μιας δυαδικής εξουσίας, μιας επαναστατικής διαδικασίας που συνδυάζοντας τον πόλεμο με την οικοδόμηση συγκροτεί νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, νέους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς;
Υπό αυτήν την έννοια, η περιφρούρηση των Εξαρχείων απέναντι στην πολύμορφη καταστολή έχει ένα βαθύτερο περιεχόμενο. Στην πραγματικότητα, από την αποτελεσματική υπεράσπιση της γειτονιάς και των κοινωνικών της δομών, κρίνεται η δυνατότητα του κινήματος να δημιουργεί ανταγωνιστικές μορφές κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, κρίνεται η δυνατότητα σύμπηξης πλατιών κοινωνικών συμμαχιών, κρίνεται εν τέλει η ικανότητά του να δρα επαναστατικά. Σε αυτό το πλαίσιο, οι υπάρχουσες -όσο και οι μελοντικές- δομές κοινωνικής αυτοοργάνωσης και ταξικής αλληλεγγύης στην περιοχή είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα δίχτυ ασφαλείας για εργαζόμενους, άνεργους, νέους, προσφυγες. Ένα λαϊκό συσσίτιο, ένα κοινωνικό ιατρείο, ένα κοινωνικό κέντρο, μια δομή αυτοάμυνας, όλα αυτά δεν προστατεύουν μόνο από την ανέχεια, την αποξένωση και την καταστολή, αλλά υποδεικνύουν έμπρακτα, τόσο σε αυτούς που τα λειτουργούν, όσο και σε αυτούς που τα χρησιμοποιούν, μια άλλη προοπτική. Την προοπτική ενός άλλου κόσμου. Την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης, της αναρχίας και του κομμουνισμού.
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ,
ΤΙΣ ΜΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ,
ΣΑΒΒΑΤΟ 2/4, ΠΛ. ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ, 5ΜΜ
Συνέλευση αναρχικών- κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ
