Η μνημονιακή συγκυβέρνηση προκαλεί ακόμα μια φορά στην προσπάθεια της να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της εγχώριας αστικής τάξης και του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, και ειδικά του αμερικανικού παράγοντα. Αυτή τη φορά υποδέχεται με τιμές τον δικτάτορα της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι στις 8 Δεκεμβρίου, ύστερα από επίσημη πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλου. Την επόμενη μέρα θα πραγματοποιηθεί η Τριμερής Συνάντηση Κορυφής Ελλάδας Αιγύπτου Κύπρου.

Πρόκειται για μια ιδιαίτερη σημαντική συνάντηση (η οποία πραγματοποιείται λίγες μέρες μετά την επίσκεψη Τσίπρα στο Ισραήλ και την επίσκεψη Κέρι στην Αθήνα) αν αναλογιστεί κανείς ότι η ανάδειξη της Ελλάδας σε κόμβο μεταφοράς ενέργειας προς την ΕΕ, η διασφάλιση μεριδίου από την συνεκμετάλλευση των πλούσιων υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων από ελληνικές εταιρίες, η προσπάθεια αναβάθμισης των ελληνικών μονοπωλίων στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, καθώς και η συνολικότερη προσπάθεια αναβάθμισης της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ αποτελούν βασικές προτεραιότητες της αστικής πολιτικής.

Μια διεθνής συνάντηση η οποία εξυπηρετεί (αποτελεί όμως και μέρος των διεθνών ανταγωνισμών) πλήρως τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Τόσο τα οικονομικά, αφού το μεγαλύτερο μερίδιο της λεηλασίας του υποθαλάσσιου πλούτου θα έχουν αμερικανικά, ισραηλινά, γαλλικά, αλλά και ρώσικα κεφάλαια. Όσο και τα γεωπολιτικά, αφού η έναρξη γεωτρήσεων με οριοθέτηση της ΑΟΖ της Κύπρου σε συμφωνία με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, δημιουργεί αρνητικά τετελεσμένα για τις χώρες που εφάπτεται η κυπριακή ΑΟΖ. Την Παλαιστίνη και τον Λίβανο, ο οποίος έχει καταγγείλει τη συμφωνία Κύπρου Ισραήλ στον ΟΗΕ.

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός πιστεύει ότι «η συνεργασία θα δράσει καταλυτικά σε μια περιοχή αρκετά αποσταθεροποιημένη», ενώ ο Αιγύπτιος Πρόεδρος ανέφερε ότι «από τη συνεργασία μας αναμένουν πολλοί, πολλά». Τη σημασία της διεθνούς συνάντησης δεν έκρυψε ούτε και ο ελληνικός τύπος: “Η επίσκεψη εντάσσεται στην προσπάθεια ενδυνάμωσης του τριγώνου Αθήνας, Καΐρου, Λευκωσίας που είναι σε πλήρη εναρμόνιση με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην περιοχή. Σε αυτό το τρίγωνο ενεργή είναι η παρουσία και των Ισραηλινών που μαζί με την Αίγυπτο και την Κύπρο ελέγχουν τα μεγάλα υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Άλλωστε ένα από τα σχέδια που εξετάζονται είναι η δημιουργία σταθμού υγροποίησης αερίου στην Αίγυπτο, όπου ανακαλύφθηκαν και τα μεγαλύτερα κοιτάσματα, για τη μεταφορά εκεί και των Κυπριακών ή Ισραηλινών αποθεμάτων, ώστε να διοχετεύονται στη συνέχεια σε άλλες αγορές με πλοία LNG ή αγωγούς.”

Η 3η Τριμερής αποδεικνύει ακόμα μια φορά ότι “το κράτος θα έχει συνέχεια” όπως είχε διαβεβαιώσει την ηγεσία των Ένοπλων Δυνάμεων τον Οκτώβρη του 2014 ο Τσίπρας. Γιατί έρχεται σε συνέχεια και συμπλήρωση των προηγούμενων αντίστοιχων. Των συναντήσεων των Υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου στο περιθώριο των Γενικών Συνελεύσεων του ΟΗΕ του 2013, 2014 και 2015. Της 1ης Τριμερούς Συνόδου Κορυφής στο Κάιρο στις 8 Νοεμβρίου του 2014, της επίσκεψης του Προέδρου της Δημοκρατίας στην Αίγυπτο στις 23 και 24 Απριλίου του 2015 και της 2ης Τριμερούς Συνόδου Κορυφής στη Λευκωσία στις 29 Απριλίου.

Η πολυεπίπεδη συμμαχία με την Αίγυπτο, αποτελεί μια συμμαχία στρατηγικής σημασίας για το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο, η οποία υποβοηθείται διαρκώς από τη στρατιωτική συνεργασία των δύο χωρών. Την κοινή Αεροπορική Άσκηση Ελλάδος Αιγύπτου «Houras 2015″ που ξεκίνησε στις 29 Μαΐου, την επίσκεψη του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ στην Αίγυπτο τον Ιούνιο, τη συνάντηση του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ με τον Πρέσβη της Αιγύπτου στο Πεντάγωνο τον Νοέμβριο, την επίσκεψη στο Κάιρο από 30 Νοεμβρίου έως 2 Δεκεμβρίου, του Διοικητή της Διακλαδικής Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων στο πλαίσιο του “Προγράμματος Στρατιωτικής Συνεργασίας έτους 2015”.

Να οργανωθούμε και να αντισταθούμε με όλες τις δυνάμεις μας στην εγχώρια αστική τάξη και τα σχέδιά της. Να αντισταθούμε, χωρίς πισωγυρίσματα, στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και τα συμφέροντά του. Ως το τέλος.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ
8 Δεκέμβρη 2015

Τα ξημερώματα της 15ης Νοέμβρη, έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου, ομάδα 50-60 ατόμων οπλισμένα με διάφορα μέσα, επιτέθηκε και τραυμάτισε συντρόφους που ανήκουν σε οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και στην Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε, την ώρα που αυτοί εισέρχονταν στο χώρο για την έναρξη του αγωνιστικού τριημέρου. Επτά από τα θύματα της επίθεσης μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με μαρτυρίες, το αφηνιασμένο μπουλούκι επιτέθηκε με αγριότητα σε συντρόφους και συντρόφισσες, ενώ συνόδευσε τη φυσική του βία με την εκτόξευση απειλών και σεξιστικών ύβρεων.

Κινήσεις σαν κι αυτές δεν έχουν καμιά θέση στους πολιτικούς χώρους που προάγουν -ή επικαλούνται- τον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση. Η προσχεδιασμένη αυτή ενέδρα, παρότι οι φορείς της ήταν ένα ετερόκλητο μπουλούκι, είχε ξεκάθαρο αντικομμουνιστικό, αντιαναρχικό και αντικινηματικό χαρακτήρα και στην πράξη στράφηκε εναντίον όλου του κόσμου του αγώνα. Μια συμμορίτικη επίθεση με παρακρατικά χαρακτηριστικά την οποία όλα αυτά τα χρόνια δεν τόλμησαν, αλλά σίγουρα θα ζήλευαν, ακόμα και τα τάγματα εφόδου της Χ.Α. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η απολίτικη ψευτοεξεγερτική μάζα, κομμάτι της οποίας εδώ και χρόνια λυμαίνεται την πλατεία Εξαρχείων με αντικοινωνικές και μαφιόζικες πρακτικές, το μόνο που κάνει είναι να καταχράζεται τις σημαίες του αγώνα, να παρασιτεί και εν τέλει να κινείται εχθρικά απέναντι στο προλεταριακό-λαϊκό κίνημα. Ενέργειες όπως αυτή και οι αντιλήψεις που φέρουν μέσα τους πρέπει να απομονωθούν και να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο της περιφρούρησης του ίδιου του κινήματος.

Από την πλευρά μας, η συμμετοχή κάποιων μελών της συνέλευσης (όποιος κι αν ήταν ο βαθμός εμπλοκής τους) σ’ αυτό το αφηνιασμένο μπουλούκι μας συντάραξε και λειτούργησε ως έναυσμα για τη διεξαγωγή μιας κριτικής και αυτοκριτικής διεργασίας για την ίδια τη συνέλευση και τις διαδικασίες της, μια διεργασία που πρέπει να αγκαλιάσει το σύνολο του κινήματος. Ως συνέλευση, ούτε γνωρίζαμε το συγκεκριμένο σχέδιο, ούτε ποτέ θα μπορούσαμε να αποφασίσουμε και να συνδράμουμε σε τέτοιου είδους πρακτικές. Αντίθετα, αν το γνωρίζαμε θα κάναμε ότι μπορούσαμε για να το αποτρέψουμε. Σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να συναινέσουμε σε κινήσεις που στρέφονται ευθέως εναντίον του αξιακού και πολιτικού μας πυρήνα ως αναρχικοί και κομμουνιστές. Για τους λόγους αυτούς, τα συγκεκριμένα άτομα παύουν να είναι μέλη της διαδικασίας μας, γεγονός επιβεβλημένο και αναπόφευκτο. Όπως στο παρελθόν, έτσι και σήμερα, θα υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο τις πολιτικές ομάδες και οργανώσεις, όχι μόνο όταν χτυπιούνται από μπάτσους και φασίστες, αλλά κι από το συνονθύλευμα που επικαλούμενο το όνομα της “Αναρχίας” σηκώνει χέρι σε συντρόφισσες και συντρόφους κάθε τάσης του κινήματος.

Να τονίσουμε πως η θέση μας αυτή δε μεταβάλλεται από τη δηλωμένη -σε κείμενο αναρτημένο στο διαδίκτυο- αστοχία εξεύρεσης του στόχου της επίθεσης. Ακόμα κι αν τα θύματα ήταν μέλη του ΚΚΕ, τα χαρακτηριστικά της επίθεσης θα ήταν τα ίδια. Η αιτιολογία της επίθεσης, πως τάχα ήταν απάντηση στα γεγονότα της Λέσβου, είναι προσχηματική και ανόητη. Η επίκληση αυτών των γεγονότων δεν μπορεί να ντύσει με ιδεολογικό μανδύα την αντικινηματική βία και την απολίτικη ματσίλα.

Ως αναρχικοί και κομμουνιστές, παίρνουμε θέση μάχης στον αντικαπιταλιστικό/αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, στρέφοντας τη βία μας και πολεμώντας με κάθε τρόπο ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος, ενάντια στους μπάτσους και τους φασίστες, ενάντια στην επέλαση της σύγχρονης βαρβαρότητας και όχι απέναντι σε συντρόφους και συντρόφισσες που βρισκόμαστε μαζί στο δρόμο, όσες διαφωνίες κι αν έχουμε. Είναι προφανές λοιπόν πως δεν μιλάμε ως ειρηνιστές που καταδικάζουν τη βία «απ’ όπου κι αν προέρχεται» και αναζητούν την κοινωνική ευταξία. Ψάχνουμε τους τρόπους εκείνους για να συμβάλουμε ώστε η σύγκρουση να είναι οργανωμένη, αποτελεσματική, στοχευμένη και να εκφράζει τα προλεταριακά συμφέροντα, ως οργανικό κομμάτι για την υλοποίηση ενός οράματος. Του οράματος της απελευθέρωσης του προλεταριάτου από τα δεσμά της καπιταλιστικής σκλαβιάς.

Δεσμευόμαστε πως θα συνεχίσουμε να αντιπαλεύουμε τις επιρροές της αστικής ιδεολογίας στις γραμμές μας. Θα συνεχίσουμε να αναζητούμε τρόπους ώστε η εμπλοκή νέων συντρόφων στις διαδικασίες του κινήματος δεν θα εξαντλείται στο «εναντίων όλων» μένος, που εν τέλει όταν φεύγει η νιότη στέλνει πολλούς στα σπίτια τους. Ενισχύοντας την πολιτική συνείδηση, τη συντροφικότητα και τη δέσμευση, θα προφυλάσσουμε με κάθε τρόπο τις πολιτικές μας διαδικασίες από κάθε είδους τυχοδιωκτισμό και ανευθυνότητα. Γιατί καθοριστικά εφόδια για την πορεία του αγώνα, πέρα από τα επίκαιρα θεωρητικά εργαλεία, την κατάλληλη οργανωτική δομή, το πείσμα και την αποφασιστικότητα, είναι και η εμπιστοσύνη, η επιμονή, η δέσμευση και η υπευθυνότητα. Γιατί η πολιτική κουλτούρα που χτίζουμε στο σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι αντανάκλαση της κοινωνίας που οραματιζόμαστε στο αύριο.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών
για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

19/11/2015

Μία μικρή συμβολή από τη ‘’συνέλευση αναρχικών – κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε’’ στο ουκρανικό ζήτημα και ένας χαιρετισμός στον εξεγερμένο λαό του Ντονμπάς, με αφορμή την εκδήλωση την Κυριακή 11/10/15 στο ΕΜΠ Αθήνας.

Ως συνέλευση αναρχικών – κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε παρακολουθούμε στενά και με μεγάλο ενδιαφέρον  τις εξελίξεις των τελευταίων δύο ετών γύρω από το ουκρανικό ζήτημα. Μιλώντας για ουκρανικό ζήτημα εννοούμε την επιχείρηση προσάρτησης της Ουκρανίας στη σφαίρα επιρροής του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Πρέπει να καταστεί κοινός τόπος στα κομμάτια των αγωνιζομένων και στο ριζοσπαστικό κίνημα πως τα γεγονότα στην Ουκρανία δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από μία ωμή (ως συνήθως) οργανωμένη επέμβαση της Ε.Ε και των Η.Π.Α , που στόχο έχει να ενισχύσει με όλους τους τρόπους (οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά) το κομμάτι εκείνο της ουκρανικής αστικής τάξης, το οποίο κινείται πιο σταθερά σε τροχιά πλήρους πρόσδεσης στον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της χώρας.
Έτσι, η ενεργή στήριξη ναζιστικών οργανώσεων, ένοπλων παραστρατιωτικών μονάδων και μίας πραξικοπηματικής κυβέρνησης ως πιστό σκυλί των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεών τους, που συνεχίζονται με αμείωτη ένταση στη γηραιά ήπειρο, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου.

Ο μύθος της δημοκρατικής Ε.Ε, της ένωσης του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα μασκάρεμα μιας αδίστακτης, ικανής για τα πάντα, ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας, με κεντρικό στρατηγικό της στόχο την ενίσχυση και ισχυροποίηση των ευρωπαϊκών και αμερικάνικων μονοπωλίων. Η στρατιωτική και πολιτική επέμβαση του ευρωατλαντικού συμμαχικού άξονα στην Ουκρανία αποτελεί μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη διεύρυνση αυτής της εγκληματικής στρατηγικής. Για την οικονομική και κοινωνική λεηλασία της χώρας και του λαού δια μέσου του Δ.Ν.Τ και της Ε.Κ.Τ. Μία επέμβαση, η οποία ανοίγει ακόμη περισσότερο το δρόμο για τις γεωστρατηγικές επιδιώξεις των διεθνών φονιάδων και τοκογλύφων.
Η ένοπλη εξέγερση στην Ανατολική Ουκρανία ενάντια στην πραξικοπηματική κυβέρνηση, εγκάθετη της Ε.Ε και των Η.Π.Α, και στον εσμό των ναζιστικών οργανώσεων και κομμάτων, η σθεναρή αντίσταση απέναντι στην οικονομική και κοινωνική λεηλασία της χώρας, όπως και η ίδρυση των Λ.Δ του Ντονμπάς αποτελούν σημαντικές απόπειρες στην ανάσχεση της προέλασης του φασισμού και του ιμπεριαλισμού. Ο αγωνιζόμενος λαός κάτω από αντίξοες συνθήκες τις περισσότερες φορές (έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, στρατιωτικού εξοπλισμού, βαρύς φόρος αίματος αμάχων, περιορισμός οικονομικών πόρων, φαρμάκων και διατροφής) εξακολουθεί να ανατρέπει πεισματικά τις προβλέψεις των εγκληματικών επιτελείων Ε.Ε και Η.Π.Α. Μάχεται με αυταπάρνηση, υπερφαλαγγίζοντας την ασφυκτική πίεση του ΝΑΤΟ, του ουκρανικού τακτικού στρατού και των ναζιστικών παραστρατιωτικών οργανώσεων, που με δούρειο ίππο τον Ποροσένκο και το σινάφι του επιχειρούν να μετατρέψουν ακόμα έναν λαό σε υποζύγιο της Ε.Κ.Τ και του Δ.Ν.Τ  και μία ακόμη χώρα σε κρανίου τόπο από τις στρατιωτικές επεμβάσεις.

Αξίζει σε αυτό το σημείο να επισημανθεί και η θέση των ελληνικών κυβερνήσεων στο ουκρανικό ζήτημα. Αρχής γενομένης την Κυριακή 2 Μαρτίου 2014 και ενώ η Ελλάδα ήταν στην προεδρία της Ε.Ε , ο τότε Υπ. Εξ. Ευ. Βενιζέλος συναντιέται με τον προσωρινό Ουκρανό πρωθυπουργό Αλεξάντερ Τουρτσίνοφ και του προτείνει μάλιστα ως εντολοδόχος των ιμπεριαλιστών, την υπαγωγή της χώρας στο Δ.Ν.Τ, σπεύδοντας έτσι να δώσει τα διαπιστευτήρια υποταγής της τότε συγκυβέρνησης Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ σε Ε.Ε, Η.Π.Α και ΝΑΤΟ.
Ο Σύριζα, ως αντιπολίτευση τότε, επέκρινε έντονα τον Υπ. Εξ. Βενιζέλο για την στάση του στο ουκρανικό ζήτημα. Κατόπιν βεβαίως, στο ρόλο της κυβέρνησης πια, μετά τις εκλογές του Γενάρη, θα σπεύσει με τη σειρά του να σκύψει πρόθυμα το κεφάλι στα κελεύσματα της ευρωατλαντικής συμμαχίας και των διεθνών τοκογλύφων (των ‘’εταίρων’’ της), δηλώνοντας πως το κράτος έχει συνέχεια (άρα και η εξωτερική του πολιτική) και πως «η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει στην οικογένεια της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ».
Εν συνεχεία ο Υπ. της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ Ν. Κοτζιάς παίρνoντας τη σκυτάλη από τον Ευ. Βενιζέλο, δήλωσε στη συνάντηση του με ουκρανούς πολιτικούς πως η Αθήνα είναι έτοιμη να προσφέρει στο Κίεβο τεχνογνωσία σε θέματα συντάγματος και κράτους δικαίου!!
Η εξωτερική πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για το ουκρανικό ζήτημα συνεχίζεται με τις δηλώσεις του Υπ. Άμυνας Π. Καμένου, οι οποίες μιλούν για παραχώρηση ακόμη μιας βάσης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του Αναπληρωτή Υπ. Άμυνας Κ. Ήσυχου πως η Ελλάδα είναι έτοιμη, εάν της ζητηθεί από το ΝΑΤΟ, να παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία. Αρκεί να θυμηθούμε τι σημαίνει ανθρωπιστική βοήθεια του ΝΑΤΟ ρίχνοντας μια ματιά στην Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και αλλού.
Επιπροσθέτως, οι στρατιώτες του ουκρανικού τακτικού στρατού όσο και της ουκρανικής εθνοφρουράς, έπειτα από διαβεβαιώσεις του Ν. Κοτζιά κατέφθασαν στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος στις 14/5 προκειμένου να νοσηλευτούν σε αθηναϊκά νοσοκομεία.Έχει ιδιαίτερη σημασία να δούμε το τι πραγματικά αποτελούν αυτά τα στρατιωτικά σώματα που η ελληνική κυβέρνηση τους προσέφερε φροντίδα και νοσηλεία. Η ουκρανική εθνοφρουρά είναι αυτή η οποία εκπαιδεύεται από την 173η αερομεταφερόμενη ταξιαρχία των Η.Π.Α. Είναι αυτός ο παραστρατιωτικός μηχανισμός, ο οποίος είναι υπεύθυνος για σωρεία εγκλημάτων σε βάρος του λαού του Ντονμπάς. Είναι αυτός ο μηχανισμός ο οποίος έχει αιματοκυλήσει εκατοντάδες αμάχους και αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την επίθεση της ναζιστικής κυβέρνησης του Κιέβου στην Αν. Ουκρανία.
Η πλήρης πρόσδεση της ελληνικής κυβέρνησης στις πολιτικές της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ δε θα μπορούσε παρά να αποτελεί συνενοχή και άμεση συνέργεια στα εγκλήματα που γίνονται σε βάρος του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας.

Απ’ την άλλη πλευρά,  το κίνημα στην Ελλάδα δυσκολεύεται να πάρει σαφή θέση στο πλευρό των εξεγερμένων της Αν. Ουκρανίας. Είναι μία δύσκολα διαχειρίσιμη νομοτέλεια, αλλά ο αγώνας των από τα κάτω αναπτύσσεται μέσα σε ένα πεδίο εγγενών αντιθέσεων και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων των εξεγερμένων. Εάν ρίξουμε μία πιο προσεκτική ματιά στο μακρινό παρελθόν όσο και στο κοντινό παρόν παρατηρώντας και μελετώντας τις εξεγέρσεις και επαναστάσεις του χθες και του σήμερα θα δούμε πως η ταξική πάλη, ο αγώνας για την ανατροπή ουδέποτε έλαβε χώρα μέσα σε εργαστηριακές συνθήκες ιδεολογικής αποστείρωσης. Απεναντίας σφυρηλατήθηκε στο αμόνι της ταξικής πάλης των πιο σύνθετων κι αντιφατικών καταστάσεων, μέσα από τις οποίες τα επαναστατικά κινήματα μπόρεσαν να ανοίξουν το δρόμο για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση. Το χρέος των επαναστατών ήτανε πάντοτε να υπενθυμίζουν  πως προκειμένου να ανατρέψουν τον καπιταλισμό έπρεπε να παλέψουν για την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική απελευθέρωση του προλεταριάτου, ανατρέποντας την παλιά και εγκαθιδρύοντας μία άλλη κοινωνία.

Θεωρούμε πως αν θέλουμε να ανταποκριθούμε στο πολιτικό μας καθήκον και να σηκώσουμε το βάρος (κατ’ αναλογίαν) της ιστορικής μας ευθύνης θα πρέπει να ρίξουμε μία διαλεκτική ματιά στο ξεδίπλωμα της αντίστασης των εξεγερμένων στην Αν. Ουκρανία, μένοντας συνειδητά απομακρυσμένοι από αντιεπιστημονικές προσεγγίσεις και δογματισμούς. Η απολυτοποίηση της συνθήκης χωρίς προσφυγή στη θεωρητική και επιστημονική έρευνα είναι επιζήμια. Οι επαναστατικές δυνάμεις έχουνε χρέος να εντοπίζουν έγκαιρα τις αντιθέσεις και τις αλλαγές συσχετισμών, να μπορούν να τις προβλέπουν. Να μην χάνουν τη συνολική κίνηση και προοπτική μπροστά στο άμεσο, την καθημερινότητα και το μερικό.
Στην Αν. Ουκρανία πολεμούν αγωνιστές και αγωνίστριες από διαφορετικές αφετηριακές θέσεις. Παρ’ όλα αυτά, μάχονται απέναντι σε μια αντιδραστική φιλοναζιστική κυβέρνηση μαριονέτα της Ε.Ε και των Η.Π.Α, μάχονται απέναντι και στα μονοπώλια της ολιγαρχίας που θα εξαθλιώσουν τις ζωές τους. Δεν χωρά αμφιβολία πως το πεδίο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται ο αγώνας στην Αν. Ουκρανία είναι ένα πεδίο αντιφάσεων, ένα πεδίο στο οποίο διαπλέκεται η γεωπολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική Ρωσία, με τις αντιθέσεις εντός του ίδιου του ευρωατλαντικού άξονα (Η.Π.Α- Ε.Ε), αλλά και το εθνικό με το ταξικό ζήτημα,  ο αντιφασισμός με τον αντιιμπεριαλισμό, η ζωντανή ιστορία της Οκτωβριανής Επανάστασης με το παρόν της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Είναι αρκετές αυτές οι αντιθέσεις ανάμεσα στους εξεγερμένους ώστε να τηρούμε θέση ίσων αποστάσεων που εξ’ αντικειμένου ισχυροποιεί τη θέση της αντίδρασης της Ε.Ε και των Η.Π.Α; Κατηγορηματικά απαντάμε πως όχι.
Η στρατηγική της ιδεολογικής δολιοφθοράς της Δύσης άλλωστε, όπως έχει φανεί μέχρι σήμερα, δεν συνάντησε μία ενιαία αντεπίθεση και απάντηση (παρά τις όποιες προσπάθειες) του λαϊκού επαναστατικού κινήματος. Πρέπει να τονίζουμε ξανά και ξανά τον επικίνδυνο χαρακτήρα της τακτικής του ιμπεριαλισμού σε αυτή τη δολιοφθορά. Πρέπει να καταβάλουμε τις μέγιστες προσπάθειες ώστε το διεθνές επαναστατικό ρεύμα να τεθεί ξανά σε συναγερμό. Να αγρυπνά προκειμένου να αντιμετωπίσει ουσιαστικά σε όλα τα επίπεδα τις τρέχουσες εξελίξεις.
Οι αγωνιζόμενοι του Ντονμπάς πολεμούν με το όπλο στο χέρι και οφείλουμε να τους στηρίξουμε. Ηθικά, Πολιτικά και Υλικά. Γιατί η ήττα της πραξικοπηματικής κυβέρνησης και των πατρώνων της θα έχει τεράστια διεθνή σημασία. Πόσο μάλλον όταν η σύμπραξη φασισμού και νεοφιλελευθερισμού επιχειρείται να αποτελέσει μοντέλο διακυβέρνησης προς εξαγωγή. Γιατί η στρατιωτική και πολιτική ήττα της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου είναι σε θέση να εμπνεύσει τους λαούς και να δώσει ώθηση και αυτοπεποίθηση στην προοπτική νίκης του προλεταριάτου διεθνώς.

Καταλήγοντας, η δημιουργία ενός πλατιού διεθνιστικού μετώπου είναι σήμερα η αναγκαία προϋπόθεση για να στήσουμε αναχώματα στην οξυμένη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Ενός μετώπου που θα χτίσει την προλεταριακή αντεπίθεση, την επαναφορά στο προσκήνιο της ιστορίας των πληβείων και των κολασμένων. Να ξαναγράψει την ιστορία ο εργαζόμενος λαός, συντρίβοντας το κεφάλαιο και τις αντιδραστικές δυνάμεις που το υπηρετούν. Και αναγκαία συνθήκη γι αυτό είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Και βάση αυτής της αλληλεγγύης είναι μία: οι διεθνιστές να μάχονται ε πρώτα στον τόπο τους, να φέρνουν τον πόλεμο πίσω στο σπίτι, όπως προπαγάνδιζε, τη φλεγόμενη δεκαετία του 70’, από την ‘’καρδιά του κτήνους’’ το δυτικοευρωπαϊκό αντάρτικο πόλης.

Και μέσα σε μια περίοδο ιδεολογικής σύγχυσης, που ο αστικός και μεταμοντέρνος κοσμοπολιτισμός ταυτίζεται με τον διεθνισμό, μοιάζουν επίκαιρα ακόμα τα λόγια του Στέφαν Τσβάιχ: «Με δυο λόγια, χρειαζόμαστε εγγυήσεις κι όχι λόγια, έχουμε ανάγκη το διεθνισμό και όχι τον κοσμοπολιτισμό, έχουμε ανάγκη σαφήνειας πρώτα από όλα. Στον καθένα απομένει να κρίνει σε ποιο μέτρο πρέπει να υποχρεωθεί και σε ποια μεριά του οδοφράγματος βρίσκεται. Μας φτάνουν πια οι αμφίβολες οικειότητες, και ο ευρωπαϊσμός αυτός των συμποσίων, χωρίς κίνδυνο, όπως και χωρίς υποχρεώσεις. Αυτό που χρειάζεται σήμερα, είναι μια απόφαση και δράση. Δεν χρειάζονται μονάχα κοσμικές φιλοφρονήσεις, αλλά μια καρδιά, δε χρειάζεται πια ο ξεθωριασμένος κοσμοπολιτισμός που ισχύει “μέχρι νεοτέρας διαταγής”, αλλά διεθνισμός ειλικρινής, έτοιμος για όλες τις θυσίες».

Μια συμβολή στον πολιτικό διάλογο

από τη Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για τη ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε..

Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν΄ ασχολούνται ν΄ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ΄ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματα τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ΄ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας.

Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη.

Η παράδοση των καταπιεσμένων μάς διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού.

Βάλτερ Μπένγιαμιν, Θέσεις για την φιλοσοφία της Ιστορίας

Μετά από τα Ιουλιανά του 2015, μετά από το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, την συντριπτική επικράτηση του ταξικού-λαϊκού ΟΧΙ και το κυβερνητικό πραξικοπηματικό ξεπούλημά του μέσα από την εξευτελιστική “συμφωνία” της 13ης Ιούλη (στα χνάρια εκείνης της 20ης Φλεβάρη) που οδήγησε στο τρίτο, το πλέον επονείδιστο και “πρώτη φορά αριστερό” Μνημόνιο, του οποίου η (προ)απαιτούμενη υπερψήφιση επικυρώθηκε κοινοβουλευτικά (αρχικά στις 15 και 22 Ιούλη και στη συνέχεια στις 14 Αυγούστου) με τον λαϊκό παράγοντα “στη γωνία” και απόντα, και σίγουρα όχι πρωταγωνιστή, συγκριτικά τουλάχιστον με τη διετία 2010-12, κρίνεται σκόπιμη και αναγκαία μια αποτίμηση της διαδρομής και μια συμβολή για την πορεία της πολιτικής ομαδοποίησης της Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για τη ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.

Σ’ αυτήν την κατεύθυνση κατατίθεται και η συγκεκριμένη συμβολή. Με την απαισιοδοξία της γνώσης και την αισιοδοξία της θέλησης, με τη συνείδηση ότι το ανεκπλήρωτο παρελθόν συνεχίζει ν’ αποτελεί υποχρέωση για εμάς.

Ι.

Μετά από ενάμισι περίπου χρόνο συγκρότησης και δραστηριοποίησης, που ξεκίνησε εν όψει και εν μέσω της “ελληνικής προεδρίας” της Ε.Ε, εν μέσω δεύτερου μνημονίου (ψηφισμένου από την δοτή κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου και εφαρμοσμένου από την κυβέρνηση του φασίστα Σαμαρά), μπορούν να καταγραφούν συνοπτικά τα εξής: Λαμβάνοντας υπόψη τους (υπαρκτούς και όχι τους ιδεατούς) συσχετισμούς των πολιτικών-κοινωνικών συνθηκών και την κινηματική άμπωτη που είχε ξεκινήσει αρκετά πριν αλλά κορυφώθηκε μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη 2015, με το σχηματισμό της “αντιμνημονιακής” συγκυβέρνησης Σύριζα-Ανέλ και τα πεπραγμένα της (με τη “εθνική” στήριξη και την “ανοχή” σύσσωμου πλέον του κοινοβουλευτικού “ευρωπαϊκού τόξου”), το πολιτικό-οργανωτικό σχήμα της Συνέλευσης ως τέτοιο μέσα από την ως τα τώρα διαδρομή του κατάφερε αρκετά αλλά μπορεί περισσότερα.

Έθεσε, ή μάλλον καλύτερα επεξεργάστηκε και αποπειράθηκε ν’ επαναδιατυπώσει διαλεκτικά, θέση προλεταριακή-αντικαπιταλιστική, θέση διεθνιστική-αντιιμπεριαλιστική σε σχέση με ζητήματα ταμπού για τα αντιεξουσιαστικά “ήθη” και θέσφατα.

Ενδεικτικά μπορούν ν’ αναφερθούν τα εξής σημεία:

– Αναφορικά με τη (ανα)διάρθρωση, τις στρατηγικές και τις στοχεύσεις του κεφαλαίου, μέσα στη συνθήκη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και του βαθέματός της κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας της εντεινόμενης μνημονιακής λαίλαπας. Θέτοντας προταγματικά θέσεις ρήξης και μάχης (Μονομερής διαγραφή χρέους, Έξοδος από την ΕΕ, Σύγκρουση με την Αστική Τάξη και το Κράτος της, Αγώνας με κάθε μέσο για την Κοινωνική Επανάσταση), σε σχέση με την ολοένα και πιο πασίδηλη (και ολοένα και πιο εύληπτη κοινωνικά ως τέτοια) αντεργατική-αντιλαϊκή φύση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης:

“[…] Μιας λυκοσυμμαχίας που εξαρχής δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε σε τρία επίπεδα: 1) Σαν ιμπεριαλιστικό κέντρο ικανό να ανταγωνιστεί άλλα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. 2) Σαν μηχανισμός ισχυροποίησης του κεφαλαίου απέναντι στο εργατικό κίνημα, τις κατακτήσεις και διεκδικήσεις του. 3) Σαν μηχανισμός ισχυροποίησης των ηγεμονικών ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στις χώρες της περιφέρειας, με αποκορύφωμα τη διαχείριση του χρέους και τα μνημόνια. […]”¹.

– Σε σχέση με το δολοφονικό χαρακτήρα της Ευρώπης-Φρούριο, η οποία στα πλαίσια του στρατιωτικο-οικονομικού ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού μετατρέπει, μέσα από την πολεμική-“ειρηνευτική” ή την “ειρηνική” λεηλασία και εξόντωση, χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας σε κρανίου τόπους εξαναγκάζοντας εκατομμύρια ανθρώπους να πάρουν το δρόμο του ξεριζωμού, της προσφυγιάς και της μετανάστευσης:

“[…] Οι δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης είναι η συνέχεια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της Δύσης. Οι ένστολοι φρουροί της ΕΕ συνεχίζουν τη διαρκή εξόντωση των λαών απ’ την καπιταλιστική πολεμική μηχανή. Ο πόλεμος συνεχίζεται μέσα στη Ευρώπη με αντιμεταναστευτικές πολιτικές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, φασιστικά πογκρόμ και ρατσιστική προπαγάνδα. […]” ².

– Σε σχέση με την ντόπια αστική τάξη και το κράτος της, με την (ιστορική-οικονομική-πολιτική-στρατιωτική) πρόσδεση της τύχης της μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό στο άρμα των ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, με το βάθος αυτής της χρηματιστικής και πολιτικής σχέσης, της στρατιωτικής και διπλωματικής εξάρτησης (αλλά και ανισόμετρης αλληλεξάρτησης) μέσα σε συνθήκες συνολικής αστικής αντεπίθεσης στα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα, μέσα στην οποία έχει παράξει, αναπαράγει και διαιωνίσει την ταξική κυριαρχία της πάνω και εις βάρος της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει και εργάζεται σ’ αυτόν τον τόπο.

“[…] Η πρόσδεση και η συμπόρευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε και αποτελεί, εδώ και σαράντα χρόνια, την κυρίαρχη ιδεολογία και τον «εθνικό στόχο» της ελληνικής αστικής τάξης, των μηχανισμών προπαγάνδας και χειραγώγησης και του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της: εθνικόφρονες και συντηρητικοί, «προοδευτικοί» και «δημοκράτες», νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι, δόμησαν τη μεταπολιτευτική εθνική ενότητα και οικοδόμησαν την «ανάπτυξη» της «εκσυγχρονιστικής» περιόδου (1996-2004) πάνω στην «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», συμμετέχοντας ως «εταίροι» αυτού του δολοφονικού συνασπισμού στο μοίρασμα της λείας που προέκυψε πάνω στα συντρίμμια του τείχους του Βερολίνου, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, και αναλαμβάνοντας το ρόλο του κράτους-χωροφύλακα της Ευρώπης-φρούριο. Από το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του «εθνάρχη», μέχρι την πασοκική «εθνική συμφιλίωση» μέσω των πακέτων Ντελόρ, με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς (του Μάαστριχτ, της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (Ο.Ν.Ε), της Λισσαβόνας, της «ισχυρής Ελλάδας»), μέχρι το «Σύμφωνο Δημοσιονομικής Προσαρμογής», την έλευση της Τρόικας, τα μνημόνια και το εκβιαστικό «ευρώ ή χάος» του προέδρου του συνδικάτου των αφεντικών (Σ.Ε.Β) το 2012, η ελληνική αστική τάξη εξακολουθεί αταλάντευτα να πορεύεται υπηρετώντας αυτή την «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», αυτή τη σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» της. Τη Μεγάλη Ιδέα της διαιώνισης της κυριαρχίας της πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία των εργαζόμενων και ανέργων, τα αποτελέσματα της οποίας αναμένονται ακόμα πιο καταστροφικά από εκείνα των παλαιότερων μεγαλοϊδεατισμών της […]”³.

-Σε σχέση με τον (αντιδρ)αστικό χαρακτήρα της συγκυβέρνησης της σοσιαλδημοκρατίας του Σύριζα και της “λαϊκής” ακροδεξιάς των Ανέλ, με τα προδιαγεγραμμένα “αδιέξοδα” των τακτικών και της στρατηγικής της “διαπραγμάτευσης” που οδήγησε από την υποτιθέμενη “δημιουργική ασάφεια” της 20ης Φλεβάρη στον μνημονιακό οδοστρωτήρα της 13ης Ιούλη, απόρροια των από τα πριν ξοφλημένων ιδεολογημάτων για τη δυνατότητα αστικής διαχείρισης προς όφελος των προλεταριακών-λαϊκών στρωμάτων μέσα από “έντιμους συμβιβασμούς”, μέσα από την “αλλαγή των συσχετισμών” στα πλαίσια της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας.

“[…] Η πανθομολογούμενη αποτυχία της διαπραγμάτευσης της συγκυβέρνησης, τουλάχιστον σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες, δεν έγκειται στην απροθυμία της ούτε στην ανικανότητά της. Το διακύβευμα της καπιταλιστικής κρίσης μέσα στα πλαίσια των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αφορά την αναστύλωση της κερδοφορίας με διαχρονική προϋπόθεση την μετατόπιση των βαρών του κεφαλαίου και την κάθετη υποβάθμιση των συνθηκών διαβίωσης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Αυτό αποτελεί διαχρονικά τον απαράβατο κανόνα για το ξεπέρασμα της κρίσης, γι αυτό και καμία σοσιαλδημοκρατική συνταγή δεν μπορεί να το αντιστρέψει, και πόσο μάλλον σήμερα που η παγκόσμια επανάκαμψη της κερδοφορίας εδράζεται στον αφανισμό του κοινωνικού κράτους και την ακραία υποτίμηση της εργασίας […]”⁴.

– Σε σχέση με τη δεδομένη υπαγωγή της συγκυβέρνησης Σύριζα- Ανέλ στις υπηρεσίες της ντόπιας αστικής τάξης, με την εκ των προτέρων “συνθηκολόγησή” με τους (στρατιωτικούς, αστυνομικούς, δικαστικούς, “σωφρονιστικούς”, εκκλησιαστικούς κτλ) μηχανισμούς του κράτους. Με την εξακολούθηση της βίαιης αναδιανομής του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω και το βάθεμα της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης σε μισθούς και συντάξεις, κατακτήσεις και δικαιώματα. Με τη διατήρηση των προνομίων, των φοροαπαλλαγών, των “ανεξόφλητων χρεών” των ομίλων του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου. Με τη συγκάλυψη εργοδοτικών εγκλημάτων (όπως εκείνο στα ΕΛ.ΠΕ του δολοφόνου Λάτση στις 8 Μάη). Με τη συνέχιση της κατασταλτικής πολιτικής ενάντια στον “εσωτερικό εχθρό” και κάθε θύλακα ταξικής-κοινωνικής αντίστασης.

Όλα αυτά σε άμεση συνάρτηση με την κρεατομηχανή του κεφαλαίου, η οποία για την “έξοδο από την Κρίση και την επανεκκίνηση της οικονομίας μέσα από την Ανάπτυξη” ανεβάζει στροφές και αλέθει τις ζωές των ντόπιων και των μεταναστών, φτωχών και φτωχοποιημένων, προλετάριων και προλεταριοποιημένων, υποτιμημένων εργαζομένων και άνεργων, απολυμένων και απλήρωτων, “αδήλωτων απασχολούμενων” και εργατό-άνεργων, απόκληρων και απόβλητων, της κοινωνικής πλειοψηφίας που αποτελεί την ανθρώπινη καύσιμη ύλη για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση, την επαν-αποικιοκρατία και τη νεο-δουλοκτησία του 21ου αιώνα.

– Σε σχέση με τη συνέχεια της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους, η οποία δεν αποτυπώνεται μονάχα στον αταλάντευτα ευρωατλαντικό προσανατολισμό της αλλά και τις επιδιώξεις αναβάθμισης. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια το ελληνικό κράτος συνεργάζεται με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, τη στρατιωτική χούντα της Αιγύπτου και την (αντιδρ)αστική-φασιστική κυβέρνηση-ανδρείκελο του Κιέβου, μέσα σ’ ένα πυρακτωμένο περιβάλλον έντονων ενδοαστικών-ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, προς άγρα “γεωπολιτικής προσόδου και ισχυροποίησης του ρόλου του”. Βαθαίνει έτσι -με τη δεδηλωμένη υποτέλεια στο ΝΑΤΟ- η εμπλοκή της χώρας στους πολεμικούς και τους “ειρηνευτικούς” σχεδιασμούς του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμου:

“[…] Είναι προφανές πως η ελληνική αστική τάξη και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, δεν είναι αθώες του αίματος. Σε μια συγκεκριμένη ιδιαίτερα δύσκολη συνθήκη για τον ελληνικό εθνοκρατικό σχηματισμό, με ένα κρατικό χρέος να φτάνει σύμφωνα με τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους στα 313 περίπου δις (κατά κύριο λόγο σε διακρατικούς μηχανισμούς: 131 δις στο ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας EFSF, 20 δις στην ΕΚΤ, 21 δις στο ΔΝΤ, 7 δις στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και 53 δις σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ), με δυσβάσταχτες δανειακές συμβάσεις που συνοδεύονται από αντικοινωνικά μέτρα εσωτερικής υποτίμησης και με τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας να επικρέμεται εν μέσω κρίσιμων eurogroup, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιλέγει να βαθαίνει τη σύνδεσή της με τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, αυξάνοντας την έκθεση της Ελλάδας στο ενδεχόμενο εμπλοκής σε μια γενικευμένη ή περιορισμένη πολεμική σύρραξη. Η συγκυβέρνηση δίνει τα ρέστα της ώστε να κρατηθεί το ελληνικό κράτος δεμένο στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, για να εξυπηρετηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου εις βάρος των προλεταριακών-λαϊκών συμφερόντων […]”⁵.

– Σε σχέση με την συγκρότηση του μαύρου μετώπου της αστικής τάξης (του “Μένουμε Ευρώπη” των νενέκων και των τραπεζοτσολιάδων, των απόγονων χιτών και των νεοδοσίλωγων), το οποίο και εκδηλώθηκε σε πλατείες όλης της χώρας πριν από την προκήρυξη του δημοψηφίσματος με το απαραίτητο ιδεολογικό μηντιακό ντοπάρισμα. Για ν’ εξελιχτεί στην καμπάνια του ΝΑΙ, με τη συστράτευση όλων των “υγιών” (αντιδρ)αστικών δυνάμεων: της ΕΕ, του ΔΝΤ και των αξιωματούχων τους, σύσσωμου του μπλοκ των “πιστωτών” και των “εταίρων”, των διεθνών και των εγχώριων καθεστωτικών ΜΜΕ, της ντόπιας αστικής τάξης, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των καναλαρχών, των εργολάβων, του ΣΕΒ και της ΓΣΕΕ, του Αρχιεπίσκοπου και του φασιστοπαπαδαριού, των “επιφανέστερων” εκ των σκουπιδιών της ακαδημαϊκής διανόησης, των “γραμμάτων και των τεχνών”, με κορυφαίους ανάμεσα τους αναμφισβήτητα τον γίγαντα της τέχνης Σάκη Ρουβά και τον ογκόλιθο της διανόησης Κωνσταντίνο Μπογδάνο.

Παρ’ όλη την μηντιακή προπαγάνδα και τις κλειστές τράπεζες, παρ’ όλη την τρομοκρατία των αφεντικών και τα εργοδοτικά λοκ-άουτ, ο εργατόκοσμος και η φτωχολογιά, οι άνεργοι και η νέα εργαζόμενη βάρδια στα καπιταλιστικά κάτεργα έστειλαν στις 5 Ιούλη ένα συντριπτικό ΟΧΙ, που δεν διαστρεβλώνεται από την απόλυτη καταπάτησή του, την μετατροπή του από τους απογόνους του “ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό” και του “ευρωκομμουνισμού”, από τους εγχώριους εκπροσώπους του “ιστορικού συμβιβασμού” και της “ευρωπαϊκής αριστεράς” σ’ ένα ταπεινωτικό “ναι σε τρίτο και χειρότερο μνημόνιο”.

Οι πολιτικές στοχεύσεις και τα προτάγματα που τέθηκαν με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος και εκφράστηκαν μέχρι τη διεξαγωγή του, παραμένουν τα βασικά ζητούμενα, τα καθοριστικά επίδικα και μετά από τη συντριπτική νίκη του ΟΧΙ, αλλά κυρίως μετά τις δυσμενέστερες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες και εξελίξεις που βρίσκονται υπό διαμόρφωση από την 13η Ιούλη και ακόμα περισσότερο από την 14η Αυγούστου κι έπειτα.

“[…] Πρέπει να μετατρέψουμε το «όχι» στο νέο μνημόνιο που προτείνουν οι θεσμοί, σε μεγαλύτερο «όχι» σε κάθε νέο αντιλαϊκό μέτρο και «όχι» στην Ε.Ε.. Αυτό το «όχι» δεν επιδέχεται άλλης ερμηνείας και πρέπει και στην συνέχεια το περιεχόμενο του να περιφρουρηθεί και η ρήξη να βαθύνει. Το «όχι» δεν σημαίνει για εμάς με κανένα τρόπο «ναι» σε αντίστοιχα αντιλαϊκά μέτρα που περιλαμβάνει η αρχική πρόταση των 47 σελίδων της κυβέρνησης. Το «όχι», που πρέπει να εκφραστεί μαζικά με κάθε τρόπο το επόμενο διάστημα, σημαίνει οριστική ρήξη με κάθε μνημόνιο, παλιό και νέο, με την πολιτική της Ε.Ε.. Σ’ αυτή τη σύγκρουση, η ψήφος δεν αρκεί. Χρειάζεται ο εργαζόμενος λαός με θάρρος να κατέβει στους δρόμους, να δώσει μαζικά καθημερινούς αγώνες απέναντι στο αντιδραστικό μαύρο μπλοκ του κεφαλαίου. Μετά από αυτή την απάντηση, επιστροφή -με όποια μορφή- στην πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων δεν νομιμοποιείται […]”⁶ .

II.

Όποιος ψηφίσει και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση είναι για εμάς βλαβερός, αλλά το ίδιο βλαβερός είναι και όποιος απόσχει από τις εκλογές και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση.

Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι

Δεν αρκεί μόνο να προσφέρονται ιδέες, πρέπει και να τις νοιώθουν οι άνθρωποι. Κατά συνέπεια, είναι ορισμένες οι εποχές που μπορούν να δεχτούν και να σφυρηλατήσουν τις ιδέες.

Ζωρζ Πόλιτζερ, Στοιχειώδεις αρχές της φιλοσοφίας.

Η συλλογική και ομόφωνη πολιτική απόφαση της Συνέλευσης για τη στήριξη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, του ΟΧΙ στους εκβιασμούς της Τρόικα, σε κάθε συμφωνία υποταγής, σε παλιά και νέα μνημόνια, μαζί με τη συντονισμένη ανάληψη πρωτοβουλιών από κοινού με άλλες πολιτικές ομάδες, συνελεύσεις και συλλογικότητες, η καμπάνια για την προπαγάνδιση του δικού μας ΟΧΙ, η ανάληψη πολιτικής δράσης, τα μοιράσματα, οι αφισοκολλήσεις, οι μοτοπορείες, οι συγκεντρώσεις, η διαδήλωση και η μοτοπορεία (και οι συγκρούσεις) στις 2-3 Ιούλη, αποτελούν κομμάτι της ίδιας της πολιτικής-ιδεολογικής διαδικασίας, των συμπερασμάτων και των προταγμάτων που προέκυψαν μέσα απ’ τη συλλογικά εκφρασμένη ανάλυση και θέση. Η απόφαση αυτή προέκυψε μέσα από την εξέλιξη και την διεύρυνση, σε αλληλουχία με την ιδεολογική δουλειά και την πολιτική ζύμωση, την ανάληψη συλλογικής δράσης. Προέκυψε μέσα από τις κινητοποιήσεις τις οποίες οργάνωσε και πλαισίωσε η Συνέλευση, τους μήνες πριν το δημοψήφισμα (και κυρίως από τις εκλογές της 25ης Γενάρη και έπειτα). Όλη αυτή η δραστηριότητα, αλλά και οι κινήσεις που ακολούθησαν μετά τη 13η Ιούλη (τα καλέσματα στις αντιμνημονιακές-αντιεε συγκεντρώσεις στις 15 και 22 Ιούλη –με την πρώτη να συνοδεύεται από δυναμικά συγκρουσιακά γεγονότα- και η μοτοπορεία στις 16 Ιούλη), βρίσκονται σε τροχιά συνέχειας με την ίδια τη συγκρότηση και τη δραστηριοποίηση του σχήματος και την (όποια) κινηματική επανασυσπείρωση δυνάμεων επιτεύχθηκε μέσα απ’ αυτή, κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών.

Το περιεχόμενο των προταγμάτων που τέθηκαν, η αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική τους ουσία συμπυκνώνεται στην παραδοχή που μπολιάζεται με τους εν εξελίξει εργατικούς-κοινωνικούς αγώνες και την αντιφασιστική επαγρύπνηση, που συγχρωτίζεται και αναπνέει τον ίδιο αέρα με το ταξικό-λαϊκό ΟΧΙ και την μαζική και περήφανη έκφρασή του. Όταν λέμε ΟΧΙ εννοούμε ΟΧΙ!

Η ανάδειξη, η διάδοση και η περιφρούρηση αυτών των περιεχομένων, παρ’ όλη την πολεμική που ασκήθηκε και συνεχίζεται ν’ ασκείται εναντίον τους από τους ιεροκήρυκες μιας κακοχωνεμένης δήθεν “πολιτικής καθαρότητας” και τους ντελάληδες ενός ιδεολογικοποιήμενου αναχωρητισμού, τίθενται πολιτικά ως το καθήκον μας μπροστά στη νέα δυσμενέστερη κοινωνική-πολιτική συνθήκη που βρίσκεται υπό διαμόρφωση.

III.

Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά.

Τζάνι Ανιέλι

Ο φασισμός δεν είναι ένα ηθικό παράπτωμα οφειλόμενο στην απρονοησία ορισμένων ελίτ. Είναι η λευκή τρομοκρατία της εποχής, είναι η τελειοποιημένη μορφή της αντεπανάστασης την εποχή του ιμπεριαλισμού.

Αντρέ Γκλυκσμάν

Οι ιουλιανές πολιτικές εξελίξεις οριοθέτησαν το τέλος μιας περιόδου και την αρχή ενός νέου κύκλου ολομέτωπης αστικής αντεπίθεσης, μέσα από την ένταση της ταξικής αφαίμαξης και της κοινωνικής λεηλασίας, μέσα από το βάθεμα της καπιταλιστικής επέλασης και του ιμπεριαλιστικού-νεοαποικιακού αλυσοδέματος του τόπου. Η ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, όπως και οι αντίστοιχες των δύο προηγούμενων, δημιούργησε αναταράξεις και αναδιατάξεις στην αστική κοινοβουλευτική σκηνή και σηματοδότησε πολιτικές εκλογικές εξελίξεις. Η “νέα” συναίνεση, η “νέα διευρυμένη (προς τ’ “αριστερά”) εθνική ενότητα” και η “νέα” αστική διαχείριση οικοδομούνται με τα γνώριμα νεοφιλελεύθερα υλικά του ευρωμονόδρομου, της “έλλειψης εναλλακτικού δρόμου”, της συσκότισης και της διαστρέβλωσης του ταξικού χαρακτήρα του κοινωνικού ζητήματος κάτω από το ιδεολογικό-προπαγανδιστικό πέπλο της υπεράσπισης του (τάχα διαταξικού) “εθνικού συμφέροντος”.

Η οριστική συριζίτικη μετάλλαξη και η (και τυπική) διεύρυνση του κοινοβουλευτικού “ευρωπαϊκού τόξου” που αυτή σηματοδοτεί, η διάσπαση του “κυβερνώσας Αριστεράς” και το φαινομενικό πέρασμα, οργανωτικών και (πρώην) κοινοβουλευτικών-κυβερνητικών, δυνάμεων της στην αντιευρωενωσίτικη πλευρά του πολιτικού φάσματος, η χρυσαυγίτικη επανεμφάνιση, με την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, και η (ενδεχόμενη εντονότερη) επαναδραστηριοποίηση των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, o σχηματισμός μιας νέας μνημονιακής κυβέρνησης που επικυρώνει και τυπικά τη πολιτικά διευρυμένη εθνική-αστική ενότητα είναι μερικές από τις άμεσες πολιτικές εξελίξεις. Πολιτικές εξελίξεις που τίθενται σε άμεση συνάρτηση με την εξέλιξη των πραγμάτων στο πεδίο της “επίτευξης και της εφαρμογής της συμφωνίας”, στις προϋποθέσεις που ανοίγουν το δρόμο για την εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου. Πολιτικές εξελίξεις που καθορίζονται και από τα κελεύσματα και τους συσχετισμούς μεταξύ των διευθυντηρίων του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, τα οποία αποκρυσταλλώνονται μέσα από την κατάληξη και την εύρεση των “απαιτούμενων ισορροπιών” στα πλαίσια των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων (κυρίως εκείνων ανάμεσα στη Γερμανία και τις ΗΠΑ και δευτερευόντως εκείνων ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία).

Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη και ο σχηματισμός μια νέας κυβέρνησης με παλιά υλικά, με το βαθύ ΠΑΣΟΚ και τη λαϊκίστικη ακροδεξιά να έχουν κομβικό ρόλο, ήρθαν να ολοκληρώσουν την προδιαγεγραμμένη συριζίτικη μνημονιακή μετάλλαξη. Ως προς τη συγκεκριμένη (αναμενόμενη μετά τα Ιουλιανά του 2015) εξέλιξη αρκεί να παραθέσουμε το παρακάτω απόσπασμα από την αφίσα που είχε κυκλοφορήσει η Συνέλευση πριν από τις εκλογές της 25ης Γενάρη 2015, τότε που η “ελπίδα” έρχονταν:

Το “δημόσιο χρέος” και οι δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα διευθυντήρια της, το καπιταλιστικό κάτεργο και οι μηχανισμοί του, ούτε διαγράφονται, ούτε βελτιώνονται, ούτε ανατρέπονται στις κάλπες και τα κοινοβούλια.

ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ να μη σταθεί εμπόδιο στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην πολιτική συγκρότηση των προλεταριακών λαϊκών δυνάμεων, στα μέτωπα των κοινωνικών ταξικών αγώνων που θ’ ανοίξουν το δρόμο για την επαναστατική προοπτική, για τον κομμουνισμό και την αναρχία.

IV.

Αλλ’ ύστερα από τους δύο πολέμους η απαισιόδοξη στάση είναι παντού στάση αντιδραστική.

Κώστας Βάρναλης

Στο πεδίο της ιδεολογικής-πολιτικής αποσαφήνισης τίθεται και η αναγκαιότητα συλλογικής συνδιαμόρφωσης και έκφρασης πάνω σε δύο φλέγοντα ζητήματα που κυριαρχούν και αναμένεται να τεθούν εντονότερα στο άμεσο προσεχές διάστημα, τα ζητήματα που αφορούν το χρέος και το νομισματικό ζήτημα.

Το χρέος που αποπληρώνεται με εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και της απομύζησης, με τον ιδρώτα και το αίμα των προλεταριακών και των λαϊκών τάξεων αυτού του τόπου, δεν είναι δικό μας χρέος. Το χρέος ανήκει ιστορικά (από τη σύσταση του ελληνικού αστικού κράτους κι έπειτα) και εξ’ ολοκλήρου στη ντόπια αστική τάξη, τους βαστάζους της και το πολιτικό προσωπικό τους. Δικό μας άμεσο Χρέος είναι η άρνηση αναγνώρισης του και το σαμποτάρισμα της αποπληρωμής του. Στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, των μνημονίων, της εσωτερικής υποτίμησης και της χρεοκοπίας δεν έγιναν μόνο οι φτωχοί αριθμητικά περισσότεροι και τρομακτικά φτωχότεροι, έγιναν και οι πλούσιοι ξεδιάντροπα λιγότεροι και προκλητικά πλουσιότεροι. Αυτή η βίαιη αναδιανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω (που ακολουθεί το γενικό καπιταλιστικό κανόνα σε καιρούς κρίσης), συνδέεται άμεσα με το χρέος, τον χαρακτήρα του και την προέλευση του. Η συνειδητοποίηση και η προπαγάνδιση αυτού του αναντίρρητου γεγονότος, η όσο το δυνατόν ευρύτερη κοινωνικοποίηση του προτάγματος της Μονομερούς Διαγραφής του Χρέους αποτελούν μερικά από τα βασικά καθήκοντα μας. Το “δημόσιο χρέος”, η “διαχείρισή” του και η αποπληρωμή του, αυτή η καπιταλιστική διαδικασία ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των χρεών, η ιμπεριαλιστική διαδικασία απομύζησης πόρων και μεταφοράς πλούτου από την καπιταλιστική περιφέρεια στα καπιταλιστικά κέντρα μέσα από τους τεχνοκρατικούς χειρισμούς και τις τοκογλυφικές πολιτικές για τη “βιωσιμότητά” του που οδηγούν στη μαθηματική διόγκωση του, αποτελεί το γόρδιο δεσμό χωρίς το κόψιμο του οποίου δεν μπορεί ν’ ανοίξει ο δρόμος προς απελευθερωτικές-επαναστατικές κατευθύνσεις. Ένας γόρδιος δεσμός που δεν μπορεί να “διευθετηθεί”, ν’ “αναδιαρθρωθεί”, να “κουρευτεί” προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας με την σύμφωνη γνώμη της ντόπιας αστικής τάξης, με την ηγεμονική έγκριση και εξουσιοδότηση των “πιστωτών” και των “εταίρων”. Ένας γόρδιος δεσμός που κόβεται με την Μονομερή Διαγραφή του Χρέους μόνο μέσα στο προχώρημα της απελευθερωτικής-επαναστατικής διαδικασίας (και σίγουρα όχι σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας). Και σε άμεσο και απτό επίπεδο γειώνεται και συνδέεται, μ’ ένα πνεύμα λαϊκής παρανομίας και ανυπακοής, με τις αρνήσεις πληρωμών, τις αυτομειώσεις, τις συλλογικές απαλλοτριώσεις ειδών πρώτης ανάγκης (και όχι μόνο), τις αντιστάσεις σε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς και όλες τις πρακτικές υπεράσπισης και κάλυψης των εργατικών-λαϊκών αναγκών και επανάκτησης των κλεμμένων αγαθών και του απαλλοτριωμένου (από το κεφάλαιο) πλούτου. Πρακτικές μέσα από τις οποίες εκδηλώνεται η θέληση και η βούληση να μην πληρώσουμε άλλο εμείς την κρίση τους, αλλά να γίνουμε η κρίση τους.

“Ευρώ η Δραχμή”: Το νομισματικό ζήτημα, το ερώτημα που αιωρείται σα φάντασμα πάνω από τη χώρα, τις “αγορές” και τα χρηματιστήρια του καπιταλιστικού κόσμου αποτελεί το σημείο-κλειδί που χρήζει αποσαφήνισης. Με βάση την αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική θέση της Συνέλευσης, η έξοδος από την ευρωζώνη δεν μπορεί να τίθεται αποκομμένα από το ίδιο το επαναστατικό επίδικο, τη σύγκρουση για την ανατροπή παλιών και νέων μνημονίων, τη σύγκρουση με τη ντόπια αστική τάξη και το κράτος της, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την Ε.Ε και τη συνολική ρήξη με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό. Και πόσο μάλλον δεν μπορεί να συγχέεται με τις επιδιώξεις συγκεκριμένων ιμπεριαλιστικών κέντρων ή ακόμα και κομματιών της ντόπιας αστικής τάξης, που μέσω ενός “GREXIT” επιδιώκουν ευνοϊκότερους συσχετισμούς για τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Το νομισματικό ζήτημα αν δεν συνδεθεί με μια εξελισσόμενη αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική διαδικασία προς απελευθερωτική-επαναστατική κατεύθυνση, σε ρήξη όχι μόνο με την ΟΝΕ, αλλά με την ίδια την ΕΕ, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια νέα αστική διαχείριση, στην αναζήτηση νέων ιμπεριαλιστών “εταίρων”, στον “καπιταλισμό της δραχμής”. Σε αντιπαράθεση με τις λογικές που δημιουργούν σύγχυση και καλλιεργούν νέες αυταπάτες, ιδιαίτερα μέσα στην τρέχουσα περίοδο όπου η αναγκαιότητα της ρήξης με την ΕΕ βρίσκει ολοένα και γονιμότερο κοινωνικά έδαφος, το νομισματικό ζήτημα οφείλει να τίθεται ως ένα (διόλου ασήμαντο) κομμάτι της ευρύτερης ταξικής αντιπαράθεσης, ως ένα ακόμα βήμα μέσα στη δύσβατη αλλά αναγκαία πορεία σύγκρουσης και ρήξης με την αστική τάξη και το κράτος της, με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Δεν έχουμε τίποτα κοινό με τους μέχρι τώρα διαχειριστές της εξουσίας, ούτε επιδιώκουμε να πάρουμε την θέση τους. Είμαστε αναρχικοί-κομμουνιστές και οι πρακτικές λύσεις είναι αυτές που θα προωθήσουν τα προτάγματά μας […]. Καλώς ή κακώς, το σύνολο της κοινωνίας αν σταθεί στο πλευρό μας δεν θα παλέψει ακολουθώντας τα οράματα της αναρχίας, του κομμουνισμού ή οποίο άλλο, αλλά θα ακολουθήσει το πρόταγμα μας αν και εφόσον φέρουμε ρεαλιστικές απαντήσεις στα καθημερινά προβλήματα που βιώνει [*].

Αντώνης Σταμπούλος, Τάσος Θεοφίλου, Φοίβος Χαρίσης,

Αντρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος, Γιώργος Καραγιαννίδης.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις των κρατούμενων συντρόφων διατυπώνουν συνοπτικά την κατεύθυνση για να κινηθεί μια οργανωτική εξέλιξη. Σε ταξικό-κοινωνικό επίπεδο, η δραστηριοποίηση πρέπει να στοχεύει στη στήριξη όλων εκείνων των εργατικών-λαϊκών αγώνων και αντιστάσεων που παρ’ όλη τη δεδομένη υποχώρηση συνεχίζουν να προκύπτουν, να εκδηλώνονται και να εξελίσσονται, στην ανάληψη και στη στήριξη πρωτοβουλιών για την υπεράσπιση των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων, για το σαμποτάρισμα του βαθέματός της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής επέλασης και της συνολικής υποτίμησης της ζωής μας. Σε πολιτικό επίπεδο, η μετωπική συμπόρευση με όλες τις δυνάμεις με τις οποίες μπορούν να βρεθούν κοινοί τόποι αντικρατικής-αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής ανάλυσης και δράσης εξακολουθεί ν’ αποτελεί την επιδίωξη μας. Παράλληλα, οφείλουμε να αποπειραθούμε την ευρύτερη δυνατή απεύθυνση στην εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και την προλεταριακή νεολαία, να συνεχίσουμε ν’ αντιστεκόμαστε και ν’ αγωνιζόμαστε για την πολιτική συγκρότηση και την ταξική οργάνωση, για την Κοινωνική Επανάσταση, για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

“[…] Δικό μας χρέος σήμερα είναι να μην απελπιστούμε. Το συντριπτικό ΟΧΙ να δώσει αυτοπεποίθηση στους αγώνες μας, παρά το πραξικόπημα της κυβέρνησης και το νέο μνημόνιο. Δικό μας καθήκον σήμερα να επιβάλλουμε το λαϊκό ΟΧΙ στο δρόμο. Με μαχητικές διαδηλώσεις και δυναμικές ενέργειες, με ταξική οργάνωση στους χώρους εργασίας, με απεργίες, καταλήψεις, δομές κοινωνικής αλληλεγγύης. Με αντικαπιταλιστικές/αντιιμπεριαλιστικές ομάδες, επιτροπές και συνελεύσεις σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά σε όλη την Ελλάδα. Αγωνιζόμενοι με κάθε μέσο και άμεσους στόχους: Την κατάργηση παλιών και νέων μνημονίων, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την ΕΕ” [7].

Παραπομπές:

[1]: Εισήγηση για την εκδήλωση “Ευρωπαϊκή Ένωση, οργάνωση και προοπτική του κινήματος στη νέα συγκυρία” στην Κατάληψη Ευαγγελισμού στις 25 Ιουνίου 2015.

[2]: Η Ευρώπη-Φρούριο δολοφονεί, Απρίλης 2015.

[3]: Ο εχθρός είναι εδώ. Μέσα στην Ελλάδα. Μέσα στην Ευρώπη, Κάλεσμα ενάντια στο Eurogroup στην Αθήνα στα πλαίσια της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε, 1-2 Απρίλη 2014.

[4]: Με αφορμή την επαίσχυντη συμφωνία του Eurogroup, αρχές Μάρτη 2015.

[5]: Σχετικά με το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε και την πολιτική του ελληνικού κράτους, Ιούνης 2015.

[6] : ΟΧΙ τους εκβιασμούς της Τρόικα, κάθε συμφωνία υποταγής, σε παλιά και νέα μνημόνια, 29 Ιούνη 2015.

[7] : Όταν λέμε ΟΧΙ, εννοούμε ΟΧΙ, 15 Ιούλη 2015.

για τα πλήρη κείμενα των αποσπασμάτων:

https://syneleusi-enantiastin-ee.espivblogs.net/

[*] ολόκληρο το κείμενο:

https://athens.indymedia.org/post/1547488/

Αθήνα, Αύγουστος-Σεπτέμβρης 2015

 Πολιτικος απολογισμος της μαχης του δημοψηφισματος

Στους δρόμους, στο δημοψήφισμα, σε κάθε παρέα, γειτονιά και χώρο δουλειάς, με κάθε μέσο, να ακουστεί δυνατά:

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑ – ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗΣ – ΣΕ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Ο πολιτικός ελιγμός της κυβέρνησης με την προκήρυξη δημοψηφίσματος (ανεξάρτητα των κινήτρων από τα οποία εκπορεύεται και τις δικές της στοχεύσεις) θέτει στο προσκήνιο ένα δίπολο ευρύτερο του ίδιου του ερωτήματος του δημοψηφίσματος, ευρύτερο από την ίδια την κυβέρνηση και τους χειρισμούς της. Η απάντηση «ναι» ή «όχι» αφορά στην ουσία το δικό μας καθήκον και ικανότητα να απαντήσουμε μαχητικά και να συγκρουστούμε με την συνολικότερη πρόσδεση της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της Ε.Ε. (και τις κυρίαρχες δυνάμεις της), και τους όρους της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στην χώρα. Το ερώτημα αφορά την ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων και ανέργων στην Ελλάδα.

Απέναντι σε αυτό το ερώτημα, στα εκβιαστικά διλήμματα που θα τεθούν και την τρομοκρατία, δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι. Με όσες δυνάμεις διαθέτουμε πρέπει να σπάσουμε το φόβο που προσπαθεί η αντίδραση να καλλιεργήσει. Πρέπει να μετατρέψουμε το «όχι» στο νέο μνημόνιο που προτείνουν οι θεσμοί, σε μεγαλύτερο «όχι» σε κάθε νέο αντιλαϊκό μέτρο και «όχι» στην Ε.Ε.. Αυτό το «όχι» δεν επιδέχεται άλλης ερμηνείας και πρέπει και στην συνέχεια το περιεχόμενο του να περιφρουρηθεί και η ρήξη να βαθύνει.

Το «όχι» δεν σημαίνει για εμάς με κανένα τρόπο «ναι» σε αντίστοιχα αντιλαϊκά μέτρα που περιλαμβάνει η αρχική πρόταση των 47 σελίδων της κυβέρνησης. Το «όχι», που πρέπει να εκφραστεί μαζικά με κάθε τρόπο το επόμενο διάστημα, σημαίνει οριστική ρήξη με κάθε μνημόνιο, παλιό και νέο, με την πολιτική της Ε.Ε.. Σ’ αυτή τη σύγκρουση, η ψήφος δεν αρκεί. Χρειάζεται ο εργαζόμενος λαός με θάρρος να κατέβει στους δρόμους, να δώσει μαζικά καθημερινούς αγώνες απέναντι στο αντιδραστικό μαύρο μπλοκ του κεφαλαίου. Μετά από αυτή την απάντηση, επιστροφή -με όποια μορφή- στην πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων δεν νομιμοποιείται.

«Ναι» θα ψηφίσουν μόνο η αστική τάξη, οι πιστοί της ακόλουθοι και όσοι τρομοκρατηθούν από την εκστρατεία εκφοβισμού. Η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό καλούν σε συγκεντρώσεις υπέρ του «ναι», μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας που δημιουργούν με τις δηλώσεις τους ντόπιοι και ξένοι παράγοντες και τα ΜΜΕ. Οι κύριοι εκφραστές της επίθεσης του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας και του αγώνα δεν έχουν κανένα δικαίωμα να βρίσκονται στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης, ζητώντας την παραπέρα ένταση αυτής της επίθεσης.

«Όχι» θα ψηφίσουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι φτωχοί, όσοι είναι θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής που κλιμακώνεται τα τελευταία χρόνια και μέσα από την εφαρμογή των μνημονίων. Το «όχι» της Χ.Α., που ανοιχτά υποστηρίζει τους καπιταλιστές, την βαρβαρότητα και τον ευρωμονόδρομο, είναι κάλπικο · προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την λαϊκή δυσαρέσκεια και να την εγκλωβίσει στον φασισμό, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των κομματιών της αστικής τάξης που την στηρίζουν.

Το «όχι» στα αντιλαϊκά μέτρα και η ρήξη με την πολιτική του διεθνούς κεφαλαίου και των ντόπιων συμμάχων του είναι και υλοποιήσιμα και αναγκαία. Η επιβίωση του λαού και το μέλλον του μπορούν να εξασφαλιστούν μόνο μέσα από την σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, με την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων, με την ανάκτηση των κατακτήσεων που χάθηκαν τα τελευταία χρόνια. Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχουν περιθώρια για φιλολαϊκή διαπραγμάτευση και αξιοπρεπή ζωή για τους εργαζόμενους.

Εμείς, οι εργαζόμενοι παράγουμε τα πάντα και μας κλέβουν τα πάντα, αλλά μόνο εμείς μπορούμε να εξασφαλίσουμε την επιβίωση του λαού και να αλλάξουμε το μέλλον.

 ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ

ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΗΣ

ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ – ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

 ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ – ΑΝΤΙΕΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 29/6 18:00

ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ – ΑΝΤΙΕΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 2/7 18:00

 Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε. / Κόκκινη Γραμμή – ομάδα για την εργατική αντεπίθεση / Κομμουνιστική ομάδα Λαϊκή Αντεπίθεση / Αντιφασιστικό Μέτωπο Καλλιθέας – Μοσχάτου / σύντροφοι -συντρόφισσες

 

Εισήγηση για την εκδήλωση “Ευρωπαϊκή Ένωση, οργάνωση και προοπτική του κινήματος στη νέα συγκυρία” στην Κατάληψη Ευαγγελισμού στις 25 Ιουνίου

Ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε στις εθνικές εκλογές του 2015 πάνω από δύο εκατομύρια ψήφους (36,34 % του εκλογικού σώματος) υποσχόμενος ότι θα υλοποιήσει το “Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”. Τέσσερις μήνες μετά κατέθεσε στην τρόϊκα (μαζί με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ) ένα νεοφιλελευθερο πρόγραμμα 47 σελίδων, ένα νέο μνημόνιο, αποδεικνύοντας ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να αποδεσμευθεί από τις πολιτικές λιτότητας όντας μέλος της ΕΕ. Ένα αντικειμενικό γεγονός που δεν εξαρτάται από τις διαπραγματευτικές ικανότητες της συγκυβέρνησης, αλλά οφείλεται στο δομικά αντιδραστικό χαρακτήρα τη ΕΕ. Μιας λυκοσυμμαχίας που εξαρχής δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε σε τρία επίπεδα: 1) Σαν ιμπεριαλιστικό κέντρο ικανό να ανταγωνιστεί άλλα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. 2) Σαν μηχανισμός ισχυροποίησης του κεφαλαίου απέναντι στο εργατικό κίνημα, τις κατακτήσεις και διεκδικήσεις του. 3) Σαν μηχανισμός ισχυροποίησης των ηγεμονικών ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στις χώρες της περιφέρειας, με αποκορύφωμα τη διαχείριση του χρέους και τα μνημόνια.

Συγκεκριμένα στην περίπτωση που μια ελληνική κυβέρνηση εφάρμοζε ένα πρόγραμμα με στοιχεία φιλολαϊκής πολιτικής θα είχε να αντιμετωπίσει μια ανελέητη οικονομική και πολιτική επίθεση από τους “συμμάχους” και “εταίρους” της, αφού η χώρα έχει υπογράψει σειρά συνθηκών, συμβάσεων και δεσμευτικών συμφωνιών με την ΕΕ. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

Α) Σύμφωνα με τoν κανονισμό του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (European Financial Stability Facility – EFSF) εάν προκύψει διαμάχη μεταξύ κράτους μέλους και Ταμείου, αυτή επιλύεται στο δικαστήριο του Λουξεμβούργου βάσει του Αγγλικού Δικαίου.

Β) Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μπορεί να επιβάλλει πρόστιμα στα κράτη μέλη, αν γίνει επίκληση στο άρθρο 4, παράγραφος 3 της Συνθήκης της ΕΕ, που προβλέπει την αμοιβαία τήρηση των υποχρεώσεων μεταξύ κρατών μελών.

Γ) Τα περιθώρια για κοινωνικές δαπάνες (υγεία, παιδεία, προνοιακά επιδόματα κλπ) είναι ασφυκτικά λόγω των ευρωπαϊκών κανόνων για το έλλειμμα, καθώς αν αυτό υπερβεί το όριο του 3% το Συμβούλιο θα εκδόσει συστάσεις. Η μη συμμόρφωση με αυτές τις συστάσεις μπορεί φυσικά να οδηγήσει σε επιβολή κυρώσεων.

Δ) Ο κανονισμός της ΕΕ προβλέπει ότι όποια χώρα έχει δανειστεί από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς θα βρίσκεται υποχρεωτικά σε καθεστώς αυξημένης εποπτείας μέχρι να ξεπληρώσει το 75% των δανείων της. Για την Ελλάδα αυτό σημαίνει πάνω από 50 χρόνια.

Ε) Από το 2011 η ΕΕ θέτει συγκεκριμένα όρια στις αυξήσεις μισθών (τα οποία προσδιορίζει σε σχέση με το ΑΕΠ κάθε χώρας), ακυρώνοντας και τυπικά το ψεύδος του “κοινωνικού διαλόγου”.

ΣΤ) Στη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου η συγκυβέρνηση δεσμεύτηκε για την επιτυχή ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος (μνημόνιο), την πλήρη και έγκαιρη εκπλήρωση των υποχρεώσεων απέναντι στους δανειστές, τη μη εφαρμογή μονομερών ενεργειών.

Σήμερα οι αντιθέσεις οξύνονται, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είναι βαθιά και οι συνέπειές της δύσκολα αναστρέψιμες, η Ελλάδα απειλήται σε κάθε Eurogroup με έξοδο από το Ευρώ. Μια τέτοια ενδεχόμενη έξοδος, θα είναι επιλογή του ΔΝΤ και του σκληρού πυρήνα της ΕΕ για να επιβάλλει στην περιφέρεια κυβερνήσεις πλήρους υποτέλειας. Ένα ενδεχόμενο που αποδεικνύει την οικονομική ανισομετρία μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ, που έτσι και αλλιώς διατυπώνεται με σαφήνεια στους δείκτες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της βιομηχανικής παραγωγής, της παραγωγικότητας, του όγκου των εμπορικών συναλλαγών και των άμεσων επενδύσεων κεφαλαίων σε άλλες χώρες. Αποδεικνύει την ηγεμονική θέση της Γερμανίας, το ρόλο της Γαλλίας και των χωρών με αξιολόγηση ΑΑΑ, τις σχέσεις εξάρτησης της Ελλάδας, που σε πολιτικό επίπεδο παρουσιάζεται ως ανεξάρτητη στην πράξη όμως είναι δεμένη στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης.

Η πρόσδεση με τον δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό αποτελεί σταθερό στρατηγικό στόχο του ντόπιου κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού εδώ και δεκαετίες. Η Ελλάδα είναι μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, υπέγραψε την συμφωνία σύνδεσης με την ΕΟΚ το 1961, είναι μέλος της (και μετέπειτα της ΕΕ) από το 1981, είναι ενταγμένη στη Ενιαία Αγορά από το 1992 και στην ΟΝΕ από το 2001.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πιστός στον σταθερό και ιστορικό προσανατολισμό του στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, έδωσε τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις προεκλογικά όταν ο Τσίπρας δήλωνε προκλητικά: «Λέω με τη δύναμη της φωνής μου η Ελλάδα είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται”. Στη συνέχεια, σαν κυβέρνηση, περιέθαλψε τραυματίες φασίστες από την ουκρανική “Εθνοφρουρά” στο ΚΑΤ, υποσχέθηκε νέα νατοϊκή βάση στο Αιγαίο, συνέχισε την οικονομική και πολιτικο-στρατιωτική συνεργασία με τη δικτατορία της Αιγύπτου και το κράτος του Ισραήλ.

Στις 17 Ιουνίου με επιστολή της προς τον πρωθυπουργό η ελληνική ολιγαρχία (η Κεντρική Ένωση Επιμελητηρίων Ελλάδος, ο ΣΕΒ, η Ελληνική Συνομοσπονδία Εμπορίου & Επιχειρηματικότητας, ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων καθώς και ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος) ξεκαθαρίζει ότι πρέπει “να αποφύγει η χώρα τη ρήξη με τους εταίρους και την έξοδο από την Ευρωζώνη”. Οι εγκληματίες αυτοί γνωρίζουν ότι αναγκαία προϋπόθεση της κερδοφορίας τους και της διατήρησης των προνομίων τους αποτελούν: Το πρόγραμμα ΕΣΠΑ 2014-2020 (ενδεικτικά στοιχεία για τη σημασία των προγραμμάτων της ΕΕ: το Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης 2000-2006 αφορούσε 42 δις για 25.000 έργα σε όλη την Ελλάδα, ενώ το ΕΣΠΑ 2007-2013 39,4 δις). Η δημιουργία του Ευρωπαικού Ταμείου Στρατηγικών Επενδύσεων και η χρηματοδότηση υποδομών μεταφοράς, ενέργειας και ευρυζωνικότητας, υποδομών απαραίτητων για τα σχέδια του ντόπιου κεφαλαίου. Η στήριξη του εγχώριου τραπεζικού συστήματος από τη χρηματοδότηση της ΕΚΤ και του έκτακτου μηχανισμού (ELA), και κατ’ επέκταση η στήριξη ολόκληρου του βιομηχανικού και εμπορικού κεφαλαίου. Ο εκσυγχρονισμός των κρατικών δομών και η μείωση της γραφειοκρατίας. Τα νέα και παλιά μνημόνια και οι περίπου 400 εφαρμοστικοί νόμοι που τα συνοδεύουν. Ταυτόχρονα οι καθημερινές δηλώσεις πολιτικών, τραπεζιτών, μεγαλοδημοσιογράφων και εκδοτών, ακόμα και του Αρχιεπίσκοπου, αποδεικνύουν ότι τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης είναι εξαρτώμενα από τα ισχυρά ευρωπαϊκά μονοπώλια και την ΕΕ. Παράλληλα τα σχέδια της να μετατραπεί η χώρα σε μια γιγαντιαία τουριστική υποδομή, να αναβαθμιστεί σε κόμβο μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων, αλλά και να διασφαλίσει μερίδιο από τη συνεκμετάλλευση των θαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο, το Ιόνιο, τη Νότια Κρήτη και την Κύπρο απαιτούν την παραμονή της χώρας στην ΕΕ.

Η ψήφιση ενός νέου μνημονίου, η ανάγκη σύναψης ενός νέου δανείου άμεσα, οι εσωτερικές αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και οι αφόρητες πιέσεις των διεθνών τοκογλύφων οδηγούν το πολιτικό σκηνικό σε αναδιάταξη. Ο Σαμαράς συναντιέται με τον Σημίτη και τον Παπαδήμο, ο Θεοδωράκης δηλώνει καθημερινά υποταγή στο ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, ο Αλέκος Παπαδόπουλος ιδρύει νέο κόμα, η “αντιμνημονιακή” Χρυσή Αυγή θεωρεί μονόδρομο το Ευρώ, ενώ οι συζητήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσουν σε αποχωρήσεις βουλευτών και στελεχών. Ταυτόχρονα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνει ότι “δεν μπορεί να διανοηθεί να είναι Πρόεδρος μια χώρας που δεν έχει για νόμισμα το Ευρώ”, ενώ η “αριστερή” αστυνομία και οι ένοπλες δυνάμεις προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν γενικευμένες ταραχές σε περίπτωση οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας. Σε αυτή τη συγκυρία η αντίδραση οργανώνει την ελληνική εκδοχή του Ευρωμαϊντάν με μαζικές πανελλαδικές συγκεντρώσεις υπερ της ΕΕ, η “άκρα” αριστερά προσπαθεί να συμμαχήσει με τους “αντιμνημονιακούς” του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο αναρχικός/ αντιεξουσιαστικός χώρος παρατηρεί ουσιαστικά αμέτοχος την κίνηση της ιστορίας.

Σήμερα, που η συγκυβέρνηση είναι έτοιμη πλέον να συμφωνήσει σε ένα ακόμα χειρότερο μνημόνιο από την περιβόητη πρόταση των 47 σελίδων, απαιτείται η δημιουργία πολιτικού και κοινωνικού μετώπου που θα θέσει ως τακτικούς στόχους τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την ΕΕ. Αιτήματα και στόχοι που μπορούν να συσπειρώσουν κρίσιμες μάζες, να υπονομεύσουν πραγματικά και όχι στα λόγια την ελληνική αστική τάξη, να οξύνουν την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, να στείλουν σινιάλο αντίστασης σε όλο τον κόσμο. Σήμερα, που η αστική διαχείριση αποτυγχάνει να δώσει βιώσιμη λύση ξεπεράσματος της κρίσης, απαιτείται η διαμόρφωση του “υποκειμενικού παράγοντα”. Η συγκρότηση ενός μαχόμενου αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Πειθαρχημένου και οργανωμένου. Με θέσεις, αρχές, ενότητα τακτικών και στρατηγικών στόχων και οπλισμένο με το δίκαιο των συμφερόντων της τάξης μας. ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.

Συνέλευση αναρχικών κουμμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση

 

Στις 18 Μάη συνεδρίασε στις Βρυξέλλες στη διευρυμένη του μορφή το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ (FAC), υπεύθυνο για τη χάραξη της εξωτερικής, εμπορικής, “αμυντικής” και αναπτυξιακής πολιτικής της Ένωσης. Με την παρουσία του γ.γ. του ΝΑΤΟ, Γιενς Στόλτενμπεργκ, το Συμβούλιο εξέτασε την παραπέρα σύσφιξη των σχέσεων της ΕΕ με το ΝΑΤΟ και τη συνεργασία τους στην ιμπεριαλιστική διείσδυση στη Συρία, το Ιράκ, την Ουκρανία κλπ. Αποφασίστηκε επιπλέον η δημιουργία μιας ναυτικής στρατιωτικής δύναμης στη Μεσόγειο (EUNANFOR MED), με επιχειρησιακή έδρα τη Ρώμη και πρόσχημα την καταπολέμηση του δουλεμπορίου. Το συμβούλιο αποφάσισε την ανάληψη στρατιωτικής δράσης για την καταστροφή δουλεμπορικών σκαφών πριν τη χρήση τους, αλλά μια αποστροφή του λόγου του γ.γ. του ΝΑΤΟ δείχνει και τις πραγματικές προθέσεις που έχουν για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες: «μπορεί να υπάρχουν ξένοι μαχητές, μπορεί να υπάρχουν τρομοκράτες που κρύβονται ανάμεσα στους πρόσφυγες». Πραγματικός σκοπός φυσικά, δεν είναι η προστασία των μεταναστών και των προσφύγων, που αποτελούν θύματα της ίδιας της πολιτικής βίαιης φτωχοποίησης και πολεμικών επενδύσεων των “προστατών” τους, αλλά ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των πρώτων υλών και των ενεργειακών ροών στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της αναζητούν νέα πεδία κερδοφορίας, προσπαθώντας να πλασαριστούν με ευνοϊκότερους όρους στο μοίρασμα της πίτας. Έχοντας σα διαπραγματευτικό χαρτί την ειδική γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί να χωθεί βαθύτερα και να παίξει ενεργότερο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Ο Πάνος Καμμένος απευθυνόμενος στον γ.γ. του ΝΑΤΟ όχι μόνο πρότεινε τη συνέχιση της επιχείρησης EUNAVFOR ATALANTA στο Κέρας της Αφρικής, με πρόσχημα τη βελτίωση της ασφάλειας των θαλάσσιων εμπορικών οδών και την καταπολέμηση της πειρατείας, αλλά προχωρώντας ακόμα περισσότερο τάχθηκε υπέρ της σύσφιξης των ευρωατλαντικών σχέσεων: “με στόχο τον περιορισμό του εξτρεμισμού, του φονταμενταλισμού, του αλυτρωτισμού και των εθνικιστικών ιδεών που αποσταθεροποιούν την περιοχή των Βαλκανίων”. Και σε ένα κρεσέντο ισλαμοφοβίας συμπλήρωσε:  «ο επόμενος εφιάλτης για την Ευρώπη θα είναι: η τρομοκρατία των τζιχαντιστών που ήδη γεννιέται μέσα στους κόλπους της ευρωπαϊκής οικογένειας και απαιτεί άμεσες λύσεις. Η παράνομη διακίνηση ανθρώπων από τις περιοχές της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής προς τον ευρωπαϊκό χώρο και ειδικά των νοτίων χωρών της ΕΕ (…) Η πιθανή εκμετάλλευση των πραγματικών ή φανταστικών μειονοτήτων από τρίτους».

Δυο μέρες αργότερα ο υπουργός άμυνας επισκεπτόμενος στην Ουάσιγκτον την υφυπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, Κριστίν Γουόρμουθ, επανέλαβε τις δηλώσεις πλήρους ταύτισης του ελληνικού κράτους με τον “πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία” των ΗΠΑ και πρότεινε εκ νέου την αναβάθμιση της νατοϊκής βάσης στη Σούδα και τη δημιουργία μιας νέας βάσης στην Κάρπαθο, όπου πιθανότατα θα σταθμεύσουν αμερικάνικα drones (μη επανδρωμένα αεροσκάφη).

Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 22 Μαΐου κατατέθηκε στην αρμόδια επιτροπή στη Βουλή το «Μνημόνιο Συναντίληψης μεταξύ του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργείου Άμυνας της Δημοκρατίας της Βουλγαρίας» που προβλέπει σειρά διευκολύνσεων για την μεταφορά υλικών και στρατευμάτων καθώς και την ίδρυση Πολυεθνικού Συντονιστικού Κέντρου Στρατηγικών Θαλάσσιων Μεταφορών (AMCC). Το Αρ.2 της σύμβασης δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας για τα ευρωατλαντικά συμφέροντα που εξυπηρετεί: «Στόχος του παρόντος Μνημονίου Συναντίληψης, είναι να καθορισθούν οι παρεχόμενες από το AMCC υπηρεσίες, προκειμένου να βοηθηθεί η Δημοκρατία της Βουλγαρίας στην επίλυση των ελλείψεών της σε στρατηγικές μεταφορές, με ιδιαίτερη μέριμνα για τις ελλείψεις που προκύπτουν από την ανάγκη ταχείας ανάπτυξης δυνάμεων σε επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε ή άλλων πολυεθνικών φορέων, οι οποίες διεξάγονται κατόπιν εντολής των Ηνωμένων Εθνών ή/και σε ασκήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης-ΝΑΤΟ».

Είναι προφανές πως η ελληνική αστική τάξη και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, δεν είναι αθώες του αίματος. Σε μια συγκεκριμένη ιδιαίτερα δύσκολη συνθήκη για τον ελληνικό εθνοκρατικό σχηματισμό, με ένα κρατικό χρέος να φτάνει σύμφωνα με τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους στα 313 περίπου δις (κατά κύριο λόγο σε διακρατικούς μηχανισμούς: 131 δις στο ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας EFSF, 20 δις στην ΕΚΤ, 21 δις στο ΔΝΤ, 7 δις στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και 53 δις σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ), με δυσβάσταχτες δανειακές συμβάσεις που συνοδεύονται από αντικοινωνικά μέτρα εσωτερικής υποτίμησης και με τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας να επικρέμεται εν μέσω κρίσιμων eurogroup, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιλέγει να βαθαίνει τη σύνδεσή της με τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, αυξάνοντας την έκθεση της Ελλάδας στο ενδεχόμενο εμπλοκής σε μια γενικευμένη ή περιορισμένη πολεμική σύρραξη. Η συγκυβέρνηση δίνει τα ρέστα της ώστε να κρατηθεί το ελληνικό κράτος δεμένο στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, για να εξυπηρετηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου εις βάρος των προλεταριακών-λαϊκών συμφερόντων.

Η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό είναι αδιαίρετη με τη ρήξη με την εγχώρια αστική τάξη και το κράτος της, ακριβώς επειδή το ελληνικό κεφάλαιο ακολουθεί τη στρατηγική επιλογή πρόσδεσης με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Μονάχα η συγκρότηση ενός πραγματικά διεθνιστικού αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου μπορεί να εξυπηρετήσει τα προλεταριακά- λαϊκά συμφέροντα. Μονάχα η οργάνωση της τάξης μας και η αντεπίθεση απέναντι σε εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο με σκοπό την κοινωνική επανάσταση, εδώ μα και παντού, μπορεί να αποτελέσει τη μοναδική αξιόπιστη απάντηση απέναντι στη σύγχρονη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Μέχρι τον κομμουνισμό και την αναρχία!

Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

 

«Διότι ισχυρίζομαι και το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται»

Αλέξης Τσίπρας 14-05-2014

 

Μέσα σε λίγους μόνο μήνες συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει αποκαλυφθεί πλήρως το περιεχόμενο της λεγόμενης “πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής”, που τόσα χρόνια πλάσαρε ο ΣΥΡΙΖΑ ως μεταμοντέρνο αντιιμπεριαλισμό. Η συγκυβέρνηση όχι μόνο δεν αμφισβητεί έμπρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, όπως το ΝΑΤΟ, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να δηλώσει την πλήρη υποταγή της. Ο ακροδεξιός υπουργός άμυνας Π. Καμμένος στο 3ο ετήσιο συνέδριο “άμυνας και ασφάλειας” του Ελληνοαμερικάνικου εμπορικού επιμελητηρίου φρόντισε να δώσει τα διαπιστευτήριά του στα ευρωατλαντικά αφεντικά του: “Είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε εγκαταστάσεις, τις ένοπλες δυνάμεις μας, αλλά και μεγάλες βάσεις στην περιοχή του Νοτίου Αιγαίου, προκειμένου να διευκολύνουμε τις δυνάμεις της Συμμαχίας να αναπτύξουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”. Η συγκυβέρνηση δίνει έναν αγώνα ταχύτητας στον εσωτερικό ανταγωνισμό με την Τουρκία, η οποία αναβαθμίζει τη θέση της στην ιμπεριαλιστική διείσδυση της λυκοσυμμαχίας στην Α. Ευρώπη με επίκεντρο την Ουκρανία, με την ανάληψη της εκ περιτροπής ηγεσίας της Δύναμης Ταχείας Επέμβασης “Αιχμή του Δόρατος”. Μέσα από τις σχέσεις αμοιβαίας συνεργασίας και ανταγωνισμού, τα δύο κράτη δίνουν τα ρέστα τους στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, εκμεταλλευόμενοι την ειδική γεωστρατηγική τους θέση.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 15/05 ο υπουργός αναφέροντας σε συνέδριο του economist την προγραμματισμένη συνάντησή του με τον αμερικάνο ομόλογό του Α. Κάρτερ στις 21/05 (η οποία ακυρώθηκε και αντικαταστάθηκε πιθανότατα με συνάντηση με την υφυπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Κριστίν Γουόρμουθ), προανήγγειλε την πρόταση της συγκυβέρνησης προς τις ΗΠΑ για δημιουργία νατοϊκής βάσης στο ΝΑ Αιγαίο και την αναβάθμιση της βάσης στη Σούδα, ως κύριου κορμού και βάσης επιχειρήσεων της συμμαχίας. Αυτή η πρόταση αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ειδικό βάρος τη στιγμή που οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας των «28», παρουσία και του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ αποφάσισαν την διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων στα χωρικά ύδατα αλλά και στις ακτές της Λιβύης με υποτιθέμενο στόχο «τη διάλυση του “επιχειρηματικού μοντέλου” των δικτύων διακινητών στη Μεσόγειο». Τα θύματα του οικονομικού και πολεμικού ιμπεριαλισμού της Δύσης χρησιμοποιούνται με περίσσια κυνικότητα ως όχημα για τον έλεγχο της διακίνησης των ενεργειακών ροών και την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών στη Μέση Ανατολή. Και στο μοίρασμα της πίτας η ελληνική αστική τάξη θέλει μερίδιο και το εκφράζει ανοιχτά δια στόματος Καμμένου.

Και στα δυο συνέδρια ο Καμμένος χρησιμοποίησε ως διαπραγματευτικό χαρτί τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας ως προμαχώνα της Ευρώπης που δύναται να παίξει καταλυτικό ρόλο στις τρέχουσες εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένων και των “προκλήσεων ασφάλειας” που δημιουργούνται από την ανεύρεση και αξιοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών καθώς κι από τον έλεγχο του συστήματος διαμετακόμισης ενέργειας: “Η Ελλάδα θα συμμετέχει με οποιονδήποτε τρόπο στη νέα αυτή πρόκληση και θα αποτελέσει κόμβο για τη μεταφορά της Ενέργειας, ιδιαίτερα μέσω των αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου. Η γεωπολιτική εγγύτητα με περιοχές όπου μαίνονται κρίσεις αναδεικνύει την πρόσθετη αξία της Ελλάδας ως βασικής πύλης προς τις μεγάλες θαλάσσιες εμπορικές οδούς ανάμεσα στην Ευρώπη και τον ανατολικό κόσμο”.

Ο υπουργός άμυνας κλείνει ξεκάθαρα το μάτι στα ευρωατλαντικά ιμπεριαλιστικά κέντρα και προλειαίνει το έδαφος για την ενεργότερη συμμετοχή της Ελλάδας σε πολεμικές επενδύσεις του δυτικού κεφαλαίου, με πρόσχημα τόσο τον πόλεμο εναντίον του ισλαμικού φονταμενταλισμού όσο και την απόπειρα ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών από την Ευρώπη Φρούριο: “Η Ελλάδα διαθέτει ισχυρό αμυντικό σύστημα και αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις. Το αποδεικνύουν κάθε μέρα σε κάθε επιχειρησιακή αποστολή, σε κάθε πολυεθνική επιχείρηση και άσκηση. Διαθέτουμε εξαιρετικά σημαντικές εγκαταστάσεις, οι οποίες δίνουν ένα μοναδικό πλεονέκτημα στην ανάπτυξη σημαντικών ναυτικών και εναέριων δυνάμεων, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής”.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο δήλωσης πλήρους νομιμοφροσύνης εντάσσονται και οι χαριεντισμοί του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκη με την πρέσβυ του Ισραήλ Ιρίτ Μπεν-Άμπα στο Μέγαρο Μουσικής. Η αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση δια στόματος Δραγασάκη, νομιμοποιώντας πολιτικά και ηθικά το διαρκές αιματοκύλισμα του παλαιστινιακού λαού, προσβλέπει στην εμβάθυνση των διμερών σχέσεων Ελλάδας και Ισραήλ με κινητήριο δύναμη τη σύγκλιση εντός του έτους του ανώτατου συμβουλίου συνεργασίας (Το πρώτο ανώτατο υπουργικό συμβούλιο συνεργασίας πραγματοποιήθηκε στα Ιεροσόλυμα στις 8 Οκτωβρίου του 2013 με συμμετοχή του τότε πρωθυπουργού Α. Σαμαρά). Ταυτόχρονα οι πολεμικές μηχανές των δυο χωρών προχωρούσαν σε κοινή αεροπορική άσκηση “με ιδιαίτερη σημασία”, όπως δήλωσε ο Καμμένος δίχως να μπει στον κόπο να εξηγήσει σε τι συνίσταται αυτή η ιδιαιτερότητα. Ο ίδιος, από τη Νέα Υόρκη, διαβεβαιώνοντας τους αμερικάνους πως δεν υπάρχει αλλαγή πλεύσης στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, πρότεινε την ένταξη και του Ισραήλ στο ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας- Κύπρου με σκοπό την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής. Οι κοινές ασκήσεις, όπως η δεκαήμερη Διακλαδική Άσκηση Μεσαίας Κλίμακας «Ηνίοχος 2015», εντάσσονται φυσικά μέσα στα πλαίσια αυτής της οικονομικής και στρατιωτικής συμμαχίας: “Μπορούμε να χτίσουμε μια μεγάλη συμμαχία και με τη βοήθεια των ΗΠΑ να μπορέσουμε να δώσουμε τη λύση ασφάλειας στην περιοχή. Γιατί να μην δώσουμε εναέριο χώρο, αυτό που χρειάζεται το Ισραήλ απ’ την Ελλάδα; Από το Ισραήλ στην Κύπρο και μέχρι την Κρήτη. Γιατί να μην υπάρχουν συμφωνίες προστασίας της μεγάλης οικονομική ζώνης, στον ορισμό της οποίας θα προχωρήσουμε και στην Ελλάδα; Γιατί να μην προχωρήσουμε και σε αμυντικές συμφωνίες;” Φυσικά, η δήλωση του Λαφαζάνη σε πολιτιστική παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής για πλήρη ταύτιση της κυβέρνησης με το αίτημα εθνικής ανεξαρτησίας των παλαιστίνιων, μονάχα ως κακόγουστη φάρσα μπορεί να αντιμετωπιστεί…

Η στρατιωτική διπλωματία που αναπτύσσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας στα ίδια χνάρια των προκατόχων της, συνδέεται άμεσα με την οριοθέτηση και τον προσδιορισμό της ΑΟΖ, δηλαδή με τα συμφέροντα τόσο της ελληνικής αστικής τάξης όσο και διεθνών ομίλων, που επιδιώκουν την εξασφάλιση μεριδίου από την συνεκμετάλλευση των πλούσιων θαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων της περιοχής. Ενδεικτικό της σύνδεσης των στρατιωτικών ασκήσεων και της ανακήρυξης και συνεκμετάλλευσης της ΑΟΖ είναι ότι κατά τη διάρκεια της άσκησης «Ηνίοχος», 10 F 16 -πέντε ελληνικά και πέντε Ισραηλινά- με τα οποία πέταξαν οι Αρχηγοί ΠΑ Ελλάδας και Ισραήλ και πραγματοποίησαν ασκήσεις πάνω από το Καστελόριζο (το νησιωτικό συμπλέγματα του Καστελόριζου αποτελεί το «κλειδί» για την εγχώρια αστική τάξη, αφού αποτελεί σημείο οριοθέτησης της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αίγυπτο και με την Κύπρο και συνεπώς, η Τουρκία δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο!).

Παράλληλα πραγματοποιήθηκε και η αεροναυτική άσκηση ΗΠΑ, Ισραήλ και Ελλάδας «Noble Dina 15» (29 Απριλίου έως 14 Μαΐου 2015), η οποία πραγματοποιήθηκε από την Κρήτη μέχρι την Χάιφα του Ισραήλ. Σκοπός της ήταν η αξιολόγηση και ανάπτυξη του επιπέδου της συνεργασίας των συμμετεχόντων σε επιχειρησιακό και τακτικό/τεχνικό επίπεδο σε αντικείμενα: Πολέμου Επιφανείας, Ανθυποβρυχιακού Πολέμου, με χρήση και Αεροσκαφών Ναυτικής Συνεργασίας, Αεράμυνας, Διοικητικής Μέριμνας εν πλω, με χρήση και των οργανικών Ελικοπτέρων, Ηλεκτρονικού Πολέμου και Επικοινωνιών και Επιχειρήσεων Ναυτικής Αποτροπής.

Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, πως η νέα συγκυβέρνηση δεν αλλάζει σε τίποτα την εξωτερική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εμμένοντας στην στρατηγική επιλογή της πρόσδεσης με τη νατοϊκή λυκοσυμμαχία και της δημιουργίας ενός οικονομικού-στρατιωτικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, με ενεργό σύμμαχο το χουντικό καθεστώς της Αιγύπτου. Σε αυτήν την κατεύθυνση πραγματοποιήθηκε και η 2η Τρι­με­ρής Σύ­νο­δος Κο­ρυ­φής Κύ­πρου, Αι­γύ­πτου και Ελ­λά­δας στις 29 Απρίλη στη Λευ­κω­σία (η πρώτη είχε πραγματοποιηθεί στο Καΐρο στις 8 Νοεμβρίου του 2014 με τη συμμετοχή του τότε πρωθυπουργού Α. Σαμαρά). Κύριο θέμα της ήταν η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και η συνεκμετάλλευση ενεργειακών πόρων, αλλά και η συνεργασία για τη διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας σε τομείς όπως το εμπόριο, η ενέργεια, ο τουρισμός και οι μεταφορές καθώς και η συνεργασία σε θέματα ασφαλείας. Ήδη λίγες μέρες πριν ο έλληνας υπουργός Εθνικής Άμυνας είχε πραγματοποιήσει διήμερη επίσημη επίσκεψη στην Αίγυπτο στα πλαίσια της στρατιωτικής συνεργασίας και της οργάνωσης κοινών στρατιωτικών ασκήσεων.

Η αλληλεγγύη των λαών που επικαλούνταν η “ριζοσπαστική αριστερά” ως αντιπολιτευόμενη δύναμη πάει περίπατο μπροστά στην ωμή κρατική realpolitik. Όπως ακριβώς οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έτσι και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βαθαίνει το ενδεχόμενο ενεργότερης συμμετοχής της Ελλάδας σε μια γενικευμένη πολεμική σύρραξη, καθώς οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού οξύνονται μεσούσης της κρίσης και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί δημιουργούν διαρκώς νέες θερμές εστίες έντασης. Μονάχα η συγκρότηση ενός πραγματικά διεθνιστικού αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου μπορεί να αποτελέσει ανασχετικό παράγοντα στο ενδεχόμενο ενός νέου αιματοκυλίσματος, που θα αποτελέσει το λάδι στα γρανάζια της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

 Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ EUROGROUP

Η συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη αποτέλεσε την αφετηρία ενός νέου γύρου μνημονιακών δεσμεύσεων, με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ να υπακούει τελεσίδικα, μετά από μια σαθρή διαπραγμάτευση, στις εντολές των ευρωπαίων πιστωτών. Οι προεκλογικές κόκκινες γραμμές , που υποτίθεται θα εκπλήρωναν την λαϊκή εντολή για ακύρωση των μνημονίων, σβήστηκαν στο όνομα της παραμονής στην ΕΕ με κάθε κόστος, ιεραρχώντας τη σωτηρία του διεθνούς κεφαλαίου πάνω από αυτή των χειμαζόμενων κοινωνικών τμημάτων. Το περιεχόμενο της συμφωνίας, που διέπεται στο ακέραιο από τις οδηγίες των μνημονιακών υποχρεώσεων, δεν αφορά μια ουδέτερη πίστωση χρόνου μέχρι την τελική συμφωνία τον Ιούνη, αλλά μια ξεκάθαρη επέκταση της εποπτευόμενης οικονομικής πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων. Με αυτόν τον τρόπο η ελληνική οικονομία θα παραμείνει δέσμια των εντολών και των τοποτηρητών της Ευρώπης που θα εξακολουθούν να υπαγορεύουν, με τη συναίνεση της συγκυβέρνησης, το πλαίσιο της οικονομικής διαχείρισης προς όφελος της εγχώριας και διεθνούς αστικής τάξης. Έτσι, οι όροι αυτής της ταπεινωτικής συμφωνίας, θα αποτελέσουν το εχέγγυο για την αναπαραγωγή της θεσμοθετημένης λιτότητας που επιβάλλουν οι δανειακοί κανόνες της ΕΕ, ακυρώνοντας οποιαδήποτε απόπειρα φιλολαϊκής πολιτικής, άρα και το μεγαλύτερο μέρος του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δεσμεύσεις που εμπεριέχονται στη συμφωνία, τελικά σκιαγραφούν την ευθυγράμμιση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ με τις αξιώσεις των πιστωτών, με αποτέλεσμα την αμετάκλητη κοινωνική λεηλασία στο όνομα της αποπληρωμής του χρέους.

Συγκεκριμένα η συμφωνία προβλέπει

-Δέσμευση της κυβέρνησης για επιτυχή ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος, δηλαδή του μνημονίου. Η αξιολόγηση της πορείας του προγράμματος θα εξακολουθεί να γίνεται υπό την εποπτεία των θεσμικών φορέων(ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ), οι οποίοι θα εγκρίνουν τις εκταμιεύσεις των δανείων ανάλογα με την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων. Με αυτόν τον τρόπο θα συνεχιστούν προφανώς οι εκβιασμοί για αντιλαϊκά μέτρα υπό την απειλή μη καταβολής των δόσεων. Ήδη οι χρηματοδοτικές υποχρεώσεις της χώρας προς του δανειστές για τον Μάρτιο μήνα, που αγγίζουν τα 7,1δις, αποτελούν πεδίο άσκησης πιέσεων προς τη κυβέρνηση για την επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων.

-Δέσμευση για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, δηλαδή συνέχιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας που επέβαλαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Η επίτευξη ισοσκελισμένων προϋπολογισμών σημαίνει ότι η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διατηρήσει την υπάρχουσα κατάσταση στον δημόσιο τομέα, άρα απομακρύνεται κάθε πιθανότητα για επαναπροσλήψεις, επαναφορά μισθών και συντάξεων αλλά και “αναπτυξιακή” πολιτική.

-Δέσμευση για πρωτογενή πλεονάσματα χωρίς να προσδιορίζεται το ακριβές μέγεθός τους, δηλαδή αναπαραγωγή της κοινωνικής φτώχειας για την επίτευξη τους. Τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι το ‘’επίτευγμα’’ της κυβέρνησης Σαμαρά και αποτέλεσαν παράγωγο της ασύστολης λιτότητας, αφού τα χρήματα που συσσωρεύτηκαν προέρχονταν από την εσωτερική υποτίμηση μέσω φοροεπιβαρύνσεων, απολύσεων και μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις.

-Δέσμευση για πλήρη και έγκαιρη εκπλήρωση των υποχρεώσεων της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές, δηλαδή διαιώνιση της μέγγενης του χρέους και της κοινωνικής αφαίμαξης στο όνομα της αποπληρωμής των δανειστών. Η αναγνώριση του χρέους και η συμφωνία για απόλυτη αποπληρωμή του, σκιαγραφεί την τελεσίδικη υποτέλεια του ΣΥΡΙΖΑ στους δανειστές και την οριστική παράδοση της ελληνικής κοινωνίας στους εκβιασμούς τους. Ο διακρατικός χαρακτήρας του χρέους που υπάγεται στο Αγγλικό δίκαιο, το οποίο είναι το πλέον επαχθές για τον δανειζόμενο, σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία θα παραμείνει δέσμια στα χέρια των πιστωτών με τελεσίγραφα και ωμές παρεμβάσεις στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής της χώρας.

-Δέσμευση για μη εφαρμογή μονομερών ενεργειών, δηλαδή δέσμευση για μη ανάκληση αντιλαϊκών μέτρων ή εφαρμογή άλλων με φιλολαϊκό χαρακτήρα χωρίς τη συμφωνία των εταίρων. Με τη δέσμευση αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει οριστικά το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, αφού οι εντολές της συμφωνίας για απαγόρευση μονομερών ενεργειών που μπορούν να επηρεάσουν τους δημοσιονομικούς και χρηματοπιστωτικούς στόχους ακυρώνουν κάθε απόπειρα για φιλεργατικές (751 βασικός μισθός, πρόγραμμα Δημόσιας Απασχόλησης) ή “αναπτυξιακές” (ίδρυση αναπτυξιακής τράπεζας) μεταρρυθμίσεις.

-Δέσμευση των κεφαλαίων του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (11δις),που βρίσκονταν υπό την ελληνική κυριότητα, από τον EFSF με μοναδική προϋπόθεση χρήσης τη χρηματοδότηση των τραπεζών. Η χρήση των κεφαλαίων θα εγκρίνεται μονομερώς από την ΕΚΤ χωρίς την αδειοδότηση της ελληνικής κυβέρνησης. Η δέσμευση αυτή αποτελεί ακόμα μια ταπείνωση της συγκυβέρνησης, αφού τμήμα των κεφαλαίων του ΤΧΣ (3δις) θα πήγαιναν, σύμφωνα με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

-Η συμφωνία για τετράμηνη παράταση, κατά τη διάρκεια της οποίας θα γίνονται οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή ενός νέου μνημονίου, συμπίπτει με τη λήξη των ελληνικών ομολόγων (αξίας 6,7 δις) τον Ιούλιο, που εμπεριέχονται στα συνολικά 20 δις που πρέπει να πληρώσει η κυβέρνηση για το πρώτο εξάμηνο του χρόνου. Έτσι, η επιλογή της τετράμηνης παράτασης φαίνεται πως εξυπηρετεί ένα σχεδιασμό αξιοποίησης των υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους, ως μέσω πίεσης για αποδοχή ενός νέου μνημονίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ήδη βάλει τις βάσεις για την κοινωνική συναίνεση στην αποδοχή των εκβιασμών, φαίνεται αδύνατον να αντιστρέψει τα δεδομένα και να προβεί σε μια ρηξιακή διαπραγμάτευση απόρριψης ενός νέου μνημονίου, όπως και αν αυτό ονομαστεί.

Τα πρώτα συμπεράσματα που βγαίνουν από τις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην κατάπτυστη συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη αφορούν, αρχικά, τον πρόδηλο πια αντικοινωνικό χαρακτήρα της ΕΕ. Αρχικά, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνοντας σε κάθε τόνο ότι δεν επιθυμεί τη ρήξη αλλά μια κοινή λύση με τους ευρωπαίους “εταίρους”, τους οποίους αναγνωρίζει ως φυσικούς του συμμάχους, δημιούργησε ένα διαπραγματευτικό πλαίσιο εντός των δεσμεύσεων που επιβάλλουν οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί, αποκλείοντας μονομερείς ενέργειες. Όμως, απέναντι στο γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ, πιστός στην σοσιαλδημοκρατική παράδοση που υπηρετεί ως αστική δύναμη εξουσίας, προέβει σε μια διαπραγματευτική τακτική που δεν επιθυμούσε ρητά να ξεπεράσει τα όρια μιας συναινετικής αψιμαχίας, η ανταπόκριση των ευρωπαίων υπήρξε αποκαλυπτική. Με επικεφαλής την Γερμανία, που αρνείται έστω και υποψία παρέκκλισης από τους σχεδιασμούς της για συνολική υποτίμηση του εργατικού κόστους και για αφαίμαξη των περιφερειακών χωρών προς όφελος της οικονομίας της, οι (έτσι κι αλλιώς) αναιμικές διεκδικήσεις του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίστηκαν από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο με χλεύη, απαξίωση και τελεσίγραφα. Έτσι, ακόμα και στα πλαίσια των δημοκρατικών θεσμών, η εικόνα μιας κυβέρνησης με νωπή λαϊκή εντολή για διαπραγμάτευση, που αντιμετωπίζεται ως παρίας από τους υποτιθέμενους εταίρους της, αποκάλυψε για το κοινωνικό φαντασιακό τις πραγματικές διαστάσεις της ‘’δημοκρατικής Ευρώπης’’. Η πορεία της διαπραγμάτευσης έκανε ξεκάθαρο ότι οι επιταγές του κεφαλαίου αποτελούν τον σκελετό του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, και βάσει τον δικών του συμφερόντων και όχι των λαών, επιβάλλεται η οικονομική διάρθρωση εντός των κρατών. Έτσι, η αδιαλλαξία των ευρωπαίων απέναντι στις διαπραγματευτικές διεκδικήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αφορά στο ότι η Ευρώπη των μονοπωλίων, που οι διεθνείς μηχανισμοί υπηρετούν, επιβάλλει αδιαπραγμάτευτα μια αντικοινωνική πολιτική με στόχο να επανακάμψει το κεφάλαιο, ακυρώνοντας ακόμα και τη θεσμική ισχύ των εθνικών κοινοβουλίων.

Η πανθομολογούμενη αποτυχία της διαπραγμάτευσης της συγκυβέρνησης, τουλάχιστον σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες, δεν έγκειται στην απροθυμία της ούτε στην ανικανότητά της. Το διακύβευμα της καπιταλιστικής κρίσης μέσα στα πλαίσια των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αφορά την αναστύλωση της κερδοφορίας με διαχρονική προϋπόθεση την μετατόπιση των βαρών του κεφαλαίου και την κάθετη υποβάθμιση των συνθηκών διαβίωσης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Αυτό αποτελεί διαχρονικά τον απαράβατο κανόνα για το ξεπέρασμα της κρίσης, γι αυτό και καμία σοσιαλδημοκρατική συνταγή δεν μπορεί να το αντιστρέψει, και πόσο μάλλον σήμερα που η παγκόσμια επανάκαμψη της κερδοφορίας εδράζεται στον αφανισμό του κοινωνικού κράτους και την ακραία υποτίμηση της εργασίας. Έτσι. το Γερμανικό κεφάλαιο, ως ατμομηχανή του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, δεν επιβάλει την λιτότητα από εμμονή ,αλλά από την υπαρξιακή του ανάγκη να ξεπεράσει τη κρίση και να καταστήσει την Ευρώπη ως ηγέτιδα δύναμη της παγκόσμιας οικονομίας. Ο καπιταλιστικός κόσμος διαρθρώνεται μέσα από συγκεκριμένους νόμους, θεσμούς και κανόνες που καλούνται να εξυπηρετήσουν αταλάντευτα τις δεδομένες ανάγκες του κεφαλαίου μέσα στα πλαίσια της κρίσης. Φαντάζει λοιπόν τουλάχιστον αστείο κάποιοι να πιστεύουν ότι το ελληνικό κράτος, ακόμα και μια “αριστερή” κυβέρνηση, μπορεί να αλλάξει το ρου της διαχείρισης της κρίσης, από τη στιγμή που αποδέχεται τόσο το ευρωπαϊκό περιβάλλον όσο και τους καπιταλιστικούς- ιμπεριαλιστικούς νόμους που το διέπουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχθηκε στη κυβέρνηση έχοντας εξασφαλίσει τη συναίνεση της κοινωνίας, αλλά και της εγχώριας και διεθνούς άρχουσας τάξης, έχοντας πείσει τόσο την κοινωνία για διαγραφή των μνημονίων όσο και τα ντόπια και διεθνή κέντρα για μη εφαρμογή μονομερών ενεργειών. Αυτή η διγλωσσία του, που έγινε ξεκάθαρα εμφανής από τις μετεκλογικές προγραμματικές εξαγγελίες περί αποδοχής ποσοστών του μνημονίου, καθιστά τη συγκυβέρνηση ως επιτελείο προσυμφωνημένης εξυπηρέτησης των αναγκών του κεφαλαίου και όχι του λαού. Η συγκυβέρνηση προχώρησε, μέσω της συμφωνίας του eurogroup, σε μονομερή ενέργεια έναντι της λαϊκής εντολής, αφού μέσω των επικοινωνιακών του λεονταρισμών εξαπατούσε το κοινωνικό σώμα περί ανυποχώρητης διαπραγμάτευσης, την ίδια στιγμή που συνυπέγραφε τη συνέχιση των μνημονιακών δεσμεύσεων. Άλλωστε, ήταν ενδεικτική η στάση της πλειονότητας των ΜΜΕ, ως φωνή της αστικής τάξης, που τις μέρες της διαπραγμάτευσης καλωσόριζαν τις επικοινωνιακές κορώνες του ΣΥΡΙΖΑ περί σκληρής διαπραγμάτευσης, χτίζοντας μια νέου τύπου εθνική ενότητα που θα αποδεχθεί τη συμφωνία και θα συναινέσει στο νέο γύρο αντιλαϊκής πολιτικής. Γιατί, εάν υπήρχε έστω και μία πιθανότητα η συγκυβέρνηση να μην ενδώσει στα (αναμενόμενα) τελεσίγραφα των ευρωπαίων, τότε όχι μόνο θα είχε δεχθεί μια άνευ προηγουμένου επίθεση από τον τύπο,αλλά πιθανόν να μην είχε καν εκλεγεί. Ακόμα, το γεγονός ότι η συμφωνία χαιρετίστηκε από τις ενώσεις της εγχώριας αστικής τάξης ΣΕΒ και ΣΕΤΕ, αναγνωρίζοντας ότι η κυβέρνηση τήρησε τις δεσμεύσεις προάσπισης των συμφερόντων τους, ξεδιαλύνει οποιαδήποτε σύγχυση για τον χαρακτήρα της συμφωνίας, για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερό δεκανίκι του κεφαλαίου, αλλά και για τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής που θα ακολουθήσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί αυτή τη στιγμή ένα νέου τύπου success story, παρουσιάζοντας τα αποτελέσματα τις συμφωνίας σαν μια πρωτοφανή επιτυχία. Πάνω σ’ αυτήν τη ρητορική ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει να κερδίσει πολιτικό χρόνο, διατηρώντας τις όποιες κοινωνικές συναινέσεις, επενδύοντας κυρίως στα ψίχουλα που θα μοιράσει εν είδει αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, αλλά και με εξαγγελίες αλλαγών στο πλαίσιο των δικαιωμάτων (κρατούμενοι, μετανάστες κλπ). Το πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων που παρουσιάστηκε από το mail Βαρουφάκη, αποτελεί την οριστική επισφράγιση της αντιλαϊκής πολιτικής που θα εφαρμοστεί, αφού η καρδία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που αφαιμάζει την κοινωνία θα παραμείνει στο απυρόβλητο. Οι προτάσεις για τις εργασιακές σχέσεις, τους μισθούς, τις συντάξεις, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις ιδιωτικοποιήσεις, σύμφωνα με το mail Βαρουφάκη, ανταποκρίνονται πλήρως στις οδηγίες της ΕΕ για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, μέσω των επενδύσεων που θα προσελκυθούν από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τη χαμηλή φορολόγηση του κεφαλαίου και του φτηνού εργατικού κόστους. Όμως, ακόμα και η όποια απόπειρα φιλολαϊκής πολιτικής, όπως οι επαναπροσλήψεις και η σταδιακή άνοδος του κατώτατου μισθού, δεν θα μπορεί να εφαρμοστεί αν αυτή επηρεάζει τις δημοσιονομικές και χρηματοδοτικές υποχρεώσεις, δημιουργώντας έτσι ένα απαγορευτικό πλαίσιο για ουσιαστικές φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις. Γι αυτό και σήμερα η συγκυβέρνηση δεν μιλά για πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης, αλλά, για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και για επιδόματα – ντροπή για την οριακή επιβίωση των πληβείων.

Με αυτά τα δεδομένα, αλλά και με την επερχόμενη συμφωνία για νέο μνημόνιο τον Ιούνιο, είναι δεδομένο πως ο ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά θα χάσει την κοινωνική συναίνεση που αυτή τη στιγμή λαμβάνει, με αποτέλεσμα την ενδεχόμενη δημιουργία εσωκομματικών τριγμών που θα καταστήσουν την κυβέρνηση υπό αίρεση. Ταυτόχρονα, οι όποιες κοινωνικές διεκδικήσεις στο διάστημα του τετραμήνου των διαπραγματεύσεων, δεν θα μπορούν να αφομοιωθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ αφού δεν θα μπορεί να παράσχει τίποτα, με αποτέλεσμα τη πιθανότητα μιας γενικής αποσταθεροποίησης με εκρηκτικές διαστάσεις. Σύμφωνα με τα πρώτα δείγματα γραφής της, η συγκυβέρνηση, όπως και κάθε αστική κυβέρνηση σε συνθήκες αποσταθεροποίησης, αν βρεθεί μπροστά σε μαζικές απεργίες, αλλά και κάθε είδους δυναμικές διεκδικήσεις δεν θα διστάσει να καταστείλει, να λοιδορήσει και να επιτεθεί στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες στο όνομα της “εθνικής προσπάθειας” που υπονομεύεται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε ένα τετελεσμένο για τα δυνάμει πολιτικά κόμματα εξουσίας. Από εδώ και στο εξής, η όποια προεκλογική δέσμευση των αστικών κομμάτων δεν μπορεί παρά να αφορά μια σκληρότερη διαπραγμάτευση από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Με δεδομένο ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει εναλλακτικό κόμμα διαχείρισης, που να θέτει ακόμα πιο δυναμικούς όρους διαπραγμάτευσης ,αλλά και με δεδομένη την αποτυχία της οικονομικής πολιτικής της συγκυβέρνησης, ενδεχομένως να δημιουργηθεί ένα κοινωνικό ρεύμα σύγκρουσης με την κυβέρνηση και την ΕΕ, το οποίο δεν θα έχει τον πολιτικό χώρο για να εκφραστεί. Είτε θεωρήσουμε σαν δεδομένο την συνέχιση της ενδοτικής πορείας της συγκυβέρνησης, είτε θεωρήσουμε ότι μπροστά στο ενδεχόμενο ενός νέου μνημονίου τον Ιούνη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπογράψει καλώντας είτε σε δημοψήφισμα είτε σε κυβέρνηση “εθνικής συνεννόησης”, το κυβερνητικό τοπίο της χώρας είναι ρευστό με προεκτάσεις ακόμα και συνολικής πολιτικής αστάθειας, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε πιο αντιδραστικές κατευθύνσεις.

Μέσα σ’ αυτά τα δεδομένα, που αφορούν μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, με τη μορφή γενικευμένης εξέγερσης και της ακραίας καταστολής της, το επαναστατικό κίνημα θα πρέπει να δρομολογεί τη τακτική του ως καθοριστικός παράγοντας των εξελίξεων. Ενδεχομένως, το επαναστατικό κίνημα να βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία μαζικοποίησης των επαναστατικών προτάσεων για έξοδο από την κρίση, αφού η εξάντληση των θεσμικών μέσων, κυρίως των εκλογών, αλλά και οι αδυσώπητοι εκβιασμοί των ευρωπαίων θα δημιουργήσουν μια απότομη ωρίμανση της κοινωνίας που δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να αναλάβει την υπόθεση στα χέρια της. Όμως, ένα τέτοιο ενδεχόμενο προϋποθέτει την ετοιμότητα του κινήματος σε πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο. Η πλειονότητα της εγχώριας αριστεράς, που βρίσκεται μακριά από τις επαναστατικές μεθόδους σύγκρουσης, θεωρούμε πως την κρίσιμη στιγμή θα προδώσει ή θα λιγοψυχήσει μπροστά στην αδυναμία της να σηκώσει το βάρος μιας βίαιης αναμέτρησης με τις δυνάμεις του καθεστώτος. Μόνο η δημιουργία ενός επαναστατικού φορέα μπορεί να διαχειριστεί με σθένος τα επίδικα της εποχής και να συγκεντρώσει τις κινηματικές δυνάμεις σε μια μετωπική συμπόρευση προς την επαναστατική προοπτική. Τα προτάγματα για έξοδο από την ΕΕ, για σύγκρουση με την εγχώρια αστική τάξη και για την επαναστατική διαδικασία που την εμπεριέχει, αποτελούν τα καίρια σημεία της κινηματικής και λαϊκής συσπείρωσης που θα πρέπει να επιτευχθεί σήμερα ως επίκαιρη και ρεαλιστική απάντηση στην κοινωνική λεηλασία.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε

Αθήνα, αρχές Μάρτη 2015

---

---