Οι πολιτικές συλλογικότητες Κόκκινη Γραμμή (ομάδα για την εργατική αντεπίθεση), Ρουβίκωνας, Κ*ΒΟΞ, Συνέλευση Αναρχικών-Κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε, συμμετέχουν στη συνδιοργάνωση της εκδήλωσης-συζήτησης “15 χρόνια αιχμάλωτος, 7 χρόνια όμηρος” που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 14 Δεκέμβρη 19:00 στο αμφ. Νομικής.

ΑΜΕΣΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Βιβλίου

Παρασκευή 2/12
Εκδήλωση – Συζήτηση
Οι ιστορικές στιγμές και οι σημερινές προοπτικές σύμπραξης
μεταξύ μαρξιστών και ελευθεριάκων

με αφορμή το βιβλίο “ Επαναστατικές συγγένειες: τα κόκκινα και τα μαύρα αστέρια μας” (εκδ. Ακυβέρνητες Πολιτείες)

Ομιλητής : Κώστας Παλούκης, ιστορικός

Θα ακολουθήσει καφενείο στην Κατάληψη Ευαγγελισμού

Σάββατο 3/12
Εκδήλωση – Συζήτηση
Το πολιτικό ρεύμα του Κοινωνικού Αναρχισμού και η επικαιρότητά του σήμερα
με αφορμή το βιβλίο “Ενάντια στο Κράτος: το ανοιχτό πέρασμα στην κοινωνική απελευθέρωση” (εκδ. Ναυτίλος)

Ομιλητής : Παναγιώτης Δράκος, συγγραφέας

Θα ακολουθήσει Jazz βραδιά στην Κατάληψη Ευαγγελισμού

Κυριακή 4/12
Εκδήλωση – Συζήτηση
Η καπιταλιστική κρίση και τα σύγχρονα επαναστατικά καθήκοντα
με αφορμή το 3ο τεύχος της πολιτικής επιθεώρησης ΜΟΛΟΤ
(εκδ. ΜΟΛΟΤ)

Ομιλητές : μέλη της Συνέλευσης Αναρχικών Κομμουνιστών για την Ταξική Αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.

*Όλες οι εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν στην Κατάληψη Ευαγγελισμού, Θεοτοκοπούλου 18, ώρα 19:00

*στον χώρο θα λειτουργεί έκθεση του βιβλιοπωλείου
της Κατάληψης από τις 17:00

αναρχική συλλογικότητα Οκτάνα

μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας

Να μετατρέψουμε την επίσκεψη Ομπάμα σε ορόσημο του αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα

Στις 15 Νοεμβρίου αναμένεται να καταφτάσει στην Αθήνα ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα. Αν και απερχόμενος ο πολιτικός ηγέτης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού κάθε άλλο παρά για λόγους εθιμοτυπίας θα επισκεφτεί τη χώρα μας, πόσο μάλλον  για να δώσει χείρα βοηθείας στο χειμαζόμενο ελληνικό λαό δίνοντας μια λύση για το χρέος  όπως ξεδιάντροπα διατείνονται οι κυβερνώντες. Πίσω από τους επικοινωνιακούς χειρισμούς ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, η πραγματικότητα  προβάλλει αδυσώπητη. Και αυτή δεν είναι άλλη από εκείνη που διαμορφώνουν οι ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής της ισχυρότερης ιμπεριαλιστικής δύναμης στον κόσμο, σε έναν από τους πιο ζωτικούς γεωστρατηγικούς άξονες του πλανήτη όπως είναι αυτός της ευρύτερης Α. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής.

Οι μεγάλοι και ως φαίνεται δισεπίλυτοι λογαριασμοί που έχει ανοίξει εκεί ο αμερικάνικος  ιμπεριαλισμός απαιτούν διαρκώς νέες διευθετήσεις και η Ελλάδα με τη στρατηγική θέση που κατέχει στον παραπάνω γεωγραφικό χώρο δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στο επίκεντρο τους. Ο Ομπάμα έρχεται λοιπόν στην Ελλάδα για δουλειές, και μάλιστα σοβαρές. Η ατζέντα της επίσκεψης είναι σαφώς προσδιορισμένη και δε χωρούν παρερμηνείες ως προς τις στοχεύσεις της: ο πόλεμος στη Συρία και ο επανακαθορισμός του ελληνικού ρόλου σε αυτόν, το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ως ειδικές πτυχές του πιο πάνω ζητήματος, και βέβαια οι μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας, θα αποτελέσουν τα κύρια πεδία των διμερών επαφών στη βάση πάντοτε της εξυπηρέτησης των αμερικάνικων σχεδιασμών.

*

Πιο συγκεκριμένα, σε ότι αφορά το θερμό μέτωπο της Συρίας και ενώ η αμερικανική επιθετικότητα κλιμακώνεται σε ένα ολόκληρο τόξο που φτάνει από τις χώρες της Βαλτικής και την Ουκρανία έως τον Καύκασο και τη Β. Αφρική δημιουργώντας όρους γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης, οι αμερικάνικες απαιτήσεις θα συγκλίνουν στην ακόμα μεγαλύτερη υπαγωγή της Ελλάδας στον γνώριμο γι αυτήν ρόλο του «καλού και πειθήνιου στρατιώτη». Πρακτικά, κάτι τέτοιο σημαίνει νέες, ακόμα μεγαλύτερες ελληνικές δεσμεύσεις για την εξασφάλιση όσων απαιτούνται για τις αμερικάνικες στρατιωτικές επιχειρήσεις: έδαφος, εναέριος χώρος, θάλασσες, οδικοί άξονες, εγκαταστάσεις και ανθρώπινο δυναμικό, με μια λέξη όλη η χώρα αναμένεται να τεθεί επί ποδός πολέμου.

Η επίσκεψη Ομπάμα επιταχύνει ακόμα την διπλωματική κινητικότητα γύρω από το Κυπριακό, το οποίο ακριβώς εξαιτίας της γεωστρατηγικής του σημασίας, καθίσταται στη δεδομένη πολεμική συγκυρία ζήτημα άμεσης προτεραιότητας. Συγκεκριμένα, δρομολογείται η άκρως αντιδραστική λύση του, στο πλαίσιο του σχεδίου Ανάν, που πρακτικά νομιμοποιεί τα αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» – που είχαν ως αποτέλεσμα την τουρκική εισβολή το ‘74 και τη διχοτόμηση του νησιού- και μετατρέπει την Κύπρο σε αβύθιστο νατοϊκό αεροπλανοφόρο, εκτοπίζοντας κάθε ρωσική επιρροή. Στην κατεύθυνση αυτή, αναμένεται να υπογραμμιστεί η σημασία που δίνουν οι ΗΠΑ στην εμβάθυνση της στρατηγικής συμφωνίας ανάμεσα σε Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο. Αφενός ως εγγύηση ότι η εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της περιοχής θα βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο των ιμπεριαλιστών, αλλά και ως συγκροτημένος πολεμικός άξονας που θα επιτελεί χρέη χωροφύλακα στην νευραλγική ζώνη που ορίζουν τα θαλάσσια και εναέρια σύνορα τους.

Σε άμεση συνάρτηση με το Κυπριακό βρίσκεται και η επικείμενη απόπειρα διευθέτησης του ανταγωνισμού της ελληνικής με την τουρκική αστική τάξη σχετικά με τον έλεγχο του Αιγαίου (χάραξη θαλάσσιων συνόρων, έλεγχος ενεργειακών κοιτασμάτων και δρόμων μεταφοράς), στον απόηχο μάλιστα των δηλώσεων Ερντογάν περί μη αναγνώρισης της συνθήκης της Λωζάνης.  Τα ζητήματα άλλωστε του ελέγχου των θαλάσσιων οδών και ειδικά των πλέον κρίσιμων όπως είναι αυτές που διαπερνούν τη θαλάσσια περιοχή  Αιγαίου – ΝΑ Μεσογείου, δεν θα μπορούσαν παρά να «τακτοποιούνται» μόνο μέσα από το πρίσμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, η οποία είναι αυτή σε τελική ανάλυση που συντάσσει και αναδιατάσσει τις επιμέρους συμμαχίες (και τις αντίστοιχες έχθρες και φιλίες) στο εσωτερικό του νατοϊκού στρατοπέδου. Στο πλαίσιο αυτό μπορεί να εννοηθεί και η παρουσία του νατοϊκού στόλου στο Αιγαίο με πρόσχημα την προσφυγική κρίση, κατά απαίτηση μάλιστα τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας: ως φραγμός στην κίνηση του ρωσικού στόλου προς το κύριο μέτωπο των πολεμικών επιχειρήσεων στη Συρία, ο οποίος όμως όχι μόνο δεν απομακρύνει τα σύννεφα ενός θερμού ελληνοτουρκικού επεισοδίου, αλλά αντίθετα με τη μεταφορά του θεάτρου των πολεμικών επιχειρήσεων μεταξύ των συνόρων τους στην πραγματικότητα τον υποδαυλίζει.

Όσο δε για την ευαισθησία στο «ανθρώπινο δράμα των προσφύγων» που ο πρόεδρος των ΗΠΑ αναμένεται να εκφράσει από την Λέσβο, η υποκρισία του είναι αντίστοιχη της βαρβαρότητας των πολέμων που η πολιτική των ΗΠΑ παράγει και της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες που η κυβέρνηση του ασμένως στηρίζει.

Τέλος σε ότι αφορά το καθεαυτό οικονομικό επίπεδο και παρά τις κυβερνητικές (αυτ)απάτες, όχι μόνο καμιά διευκόλυνση σχετικά με το χρέος δεν προδιαγράφεται, αλλά αντίθετα θεωρείται δεδομένο ότι οι πιέσεις για την απόλυτη συμμόρφωση προς τις μνημονιακές υποχρεώσεις θα ενταθούν, λαμβάνοντας τη μορφή του γνωστού τελεσιγράφου : «μεταρρυθμίσεις» ή χρεοκοπία και έξοδος από την ΟΝΕ. Άλλωστε, και παρά την αναλογικά μικρότερη σε σχέση με την ΕΕ έκθεση των ΗΠΑ στην ελληνική κρίση, οι τελευταίες μέσω του αμερικανοκίνητου ΔΝΤ παίζουν  καθοριστικό ρόλο στο σχεδιασμό και την εφαρμογή των μνημονιακών προγραμμάτων. Ειδικά στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, η συμβολή του ΔΝΤ στην υιοθέτηση των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πρακτικών είναι καταλυτική. Κάτι το οποίο ασφαλώς γνωρίζουν πολύ καλά οι δεκάδες εκπρόσωποι αμερικάνικων επιχειρήσεων που θα συνοδεύουν τον Ομπάμα και οι οποίοι βλέπουν, στην Ελλάδα του γενικού ξεπουλήματος και της εργασιακής απορρύθμισης, εκείνες τις «σοβαρές επενδυτικές ευκαιρίες» που εναγωνίως προσδοκούν η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Και υπό αυτήν την έννοια, μιας και το χρέος αποτελεί το βασικό παράγοντα  δημιουργίας των παραπάνω ευκαιριών, όχι μόνο δεν αποτελεί για τον αμερικάνικο παράγοντα προτεραιότητα μια δραστική μείωση του, αντίθετα η ασφαλής δια βίου εξυπηρέτηση του μέσω μιας μερικής αναδιάρθρωσης του – που βέβαια δεν θα μειώνει την ονομαστική του αξία απλώς θα παρέχει κάποιες διευκολύνσεις σχετικά με την αποπληρωμή του- και η οποία, επιπροσθέτως,  θα απαξιώνει τα ελληνικά κρατικά χρεόγραφα που κρατούν στα θησαυροφυλάκια τους η ΕΚΤ και οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί στήριξης (ΕSM, EFSF) συντηρώντας μια μόνιμη εστία κρίσης στην Ευρωζώνη, είναι η επιλογή που φαίνεται να προκρίνουν οι Αμερικανοί και το ΔΝΤ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, τα ζητήματα που άπτονται του ελληνικού χρέους -μιας και αποτελούν πολύ περισσότερο επίδικο των αντιθέσεων ανάμεσα σε ΕΕ και ΗΠΑ παρά του ίδιου του ελληνικού κράτους- αναμένεται να τεθούν στις πραγματικές τους διαστάσεις στις διμερείς επαφές των δύο ιμπεριαλιστικών πόλων, πολύ αργότερα και αφού έχουν ολοκληρωθεί με επιτυχία όλες οι αξιολογήσεις του τρίτου μνημονίου. Και βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οποιαδήποτε αναδιάρθρωση του χρέους θα συνοδεύεται από σκληρά αντεργατικά -αντιλαϊκά μέτρα, στην πραγματικότητα από ένα ακόμα μνημόνιο.

*

Και η ελληνική πλευρά, το ελληνικό κεφάλαιο, το ελληνικό κράτος τι αναμένουν από την επίσκεψη Ομπάμα; Ασφαλώς πολλά, άσχετα αν στο τέλος θα αισθανθούν ικανοποιημένοι ακόμα και με ψίχουλα. Είναι άλλωστε τέτοια η στενότητα των πόρων και τόσοι πολλοί και μεγάλοι οι παίχτες που διαγκωνίζονται για τη νομή τους, που ο χρεοκοπημένος ελληνικός καπιταλισμός δεν μπορεί να έχει σοβαρές αξιώσεις για κάτι περισσότερο. Η κυβέρνηση θα αισθάνεται ευτυχής αν επιτύχει  μια αόριστη έστω διατύπωση από πλευράς Ομπάμα για μια κάποια μελλοντική ρύθμιση του ζητήματος του ελληνικού χρέους, την οποία και θα σπεύσει να χαρακτηρίσει ως αφετηρία μιας νέας, μεταμνημονιακής, εποχής ανάπτυξης και προόδου. Ευελπιστεί έτσι ότι θα λάβει πίστωση χρόνου από τα αστικά επιτελεία για να συνεχίσει τη θητεία της, μιας και τα τελευταία είναι πλέον φανερό ότι έπειτα και από τις τελευταίες κυβερνητικές αποτυχίες, έχουν αρχίσει να προετοιμάζουν τη διάδοχη κατάσταση.

Η δε ελληνική αστική τάξη, βυθισμένη στην πιο βαθιά κρίση της ιστορίας και με ψαλιδισμένες της φιλοδοξίες της, είναι έτοιμη να αρπάξει όποιο ρόλο της διανείμει το υπερατλαντικό αφεντικό της προκειμένου να αναπνεύσει και σταδιακά να ανακάμψει. Ακόμα και καθαρά πολεμικούς- τυχοδιωκτικούς ρόλους σαν αυτούς  που απορρέουν από την ενεργότερη συμμετοχή της στον πόλεμο της Συρίας ή απ’ την εμβάθυνση της συνεργασίας της με το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ. Δεν της είναι άλλωστε κάτι ξένο. Έτσι έμαθε να λειτουργεί από καταβολής της. «Δέσμια» της διαχρονικής της εξάρτησης από τον Ιμπεριαλισμό (Αγγλικό, Αμερικάνικο, Γερμανικό) – η οποία ωστόσο αποτέλεσε και τον καθοριστικό όρο της ανάπτυξης της- περιορισμένη σε θέση υπεργολάβου και τοποτηρητή των συμφερόντων του στην ευρύτερη περιοχή, η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της δεν δίστασαν όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν να θέσουν τη χώρα και το λαό της υποθήκη, προκειμένου να συντηρηθούν οι προστάτες της και η ίδια. Και αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που πιστοποιεί την εγκληματική της φύση όσο και το δομικό δωσιλογισμό που κρύβει στο DNA της, ο οποίος τόσες φορές έχει εκφραστεί εκκωφαντικά στη σύγχρονη ιστορία της. Από την Κατοχή και τον Εμφύλιο ως τη Χούντα και τη μνημονιακή εποχή-  ως εκ τούτου δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η ευκολία με την οποία η ελληνική άρχουσα τάξη απεμπολεί σήμερα ακόμα και τα «ιερά και τα όσια» της ιδεολογίας της, δηλαδή τα κατ’ αυτήν απαράγραπτα δικαιώματα κυριότητας που διατηρεί σε Αιγαίο και Κύπρο.

*

Για όλους τους παραπάνω λόγους η επίσκεψη Ομπάμα αξίζει να μετατραπεί σε σταθμό ανασύνταξης του λαϊκού κινήματος, σε αφετηρία επανασυγκρότησης ενός μαχόμενου αντιιμπεριαλιστικού- αντιπολεμικού κινήματος. Αν μάλιστα στους λόγους αυτούς προσθέσουμε και τους καθαρά ιστορικούς, αυτούς δηλαδή που συνδέονται με την εγκληματική δράση των Αμερικανών στη χώρα κατά τη  διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών (από τον Γράμμο ως την εποχή Πιουριφόι, και από τα Ιουλιανά ως τη Χούντα κ.ο.κ) -τους οποίους και υπογραμμίζει η ημερομηνία επίσκεψης Ομπάμα- το κάλεσμα για  συμμετοχή στις κινητοποιήσεις  μπορεί να λάβει το χαρακτήρα ενός ιστορικού παλλαϊκού προσκλητηρίου αγώνα. Ενός προσκλητηρίου που αναζητώντας το νήμα που συνδέει τον επαναστατικό αγώνα του ΕΛΑΣ-ΔΣΕ με την αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου, και τις διάχυτες αντιαμερικάνικες εκδηλώσεις και τον ένοπλο αγώνα της 17Ν και του ΕΛΑ μεταπολιτευτικά με  τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στους πολέμους (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν)  και τις δυναμικές υποδοχές Μπους και Κλίντον  τις επόμενες δεκαετίες, θα επιχειρήσει μια νέα ιδεολογικοπολιτική σύνθεση η οποία θα συγκροτήσει τις νέες θέσεις μάχης στον ανελέητο ταξικό πόλεμο που ο ιμπεριαλισμός και η εγχώρια αστική τάξη μας έχουν κηρύξει.

Ακόμα, η επιτυχής από κάθε άποψη (μαζικότητας, δυναμισμού, περιεχομένου) διοργάνωση των διαδηλώσεων ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα θα αποτελέσει  ηχηρό μήνυμα διεθνιστικής αλληλεγγύης προς όλα τα  έθνη και  τους λαούς που βρίσκονται κάτω από την άμεση ή έμμεση μπότα του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ένα ευκρινές επαναστατικό σινιάλο σε όλα τα αντιιμπεριαλιστικά- εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και τους πολιτικούς κρατούμενους όπου γης, μια ξεκάθαρη χειρονομία ταξικής αλληλεγγύης στο αμερικάνικο προλεταριάτο που στοιβάζεται περίκλειστο στα γκέτο των αμερικανικών μητροπόλεων και των φυλακών.

Συνοψίζοντας, ο αγώνας για τη μαχητική υποδοχή του Ομπάμα συμπυκνώνει όλα εκείνα τα περιεχόμενα που πρέπει να βρίσκονται στις σημαίες του λαϊκού κινήματος: από την αντίσταση στο πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό ως την πάλη ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα και τον κοινωνικό εκφασισμό. Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο η προετοιμασία του οφείλει να αποτελέσει προτεραιότητα όλων των μαχόμενων δυνάμεων του επαναστατικού κινήματος, όλων των εργατικών σωματείων, των φοιτητικών συλλόγων, των συνελεύσεων γειτονιάς.

Στην κατεύθυνση αυτή, η Συνέλευσή μας καλεί σε πολιτική εκδήλωση στα γραφεία της (Σπ. Τρικούπη 44, Εξάρχεια) το Σάββατο, στις 12 Νοέμβρη, στις 18:00 με θέμα: «Η επίσκεψη Ομπάμα στο φόντο των εγχώριων και διεθνών εξελίξεων – Η αντιιμπεριαλιστική πάλη ως αναπόσπαστο τμήμα της αντικαπιταλιστικής στρατηγικής».

Να εκφραστεί μαζικά και δυναμικά η λαϊκή αντίθεση ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο

Όλοι-ες στις διαδηλώσεις ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα

Νίκη στα όπλα των λαών-Πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Στις 15 και 16 Νεομβρίου ο πολιτικός εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, Μπάρακ Ομπάμα, θα επισκεφθεί την Ελλάδα, για να συγχαρεί την ελληνική κυβέρνηση για την πρόοδο που έχει δείξει στην   εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, απαιτώντας την περαιτέρω εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλσιτικούς σχεδιασμούς, ενώ θα τεθεί επί τάπητος και το θέμα του προσφυγικού Η επίσκεψη του πλανητάρχη στη δεδομένη συγκυρία (όπως και του Κλίντον στις 19/11/99) αποτελεί μία ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση για τη νεολαία και το εργατικό και  λαϊκό  κίνημα, καθώς θα πραγματοποιηθεί εν όψει του τριήμερου εορτασμού της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Η εν λόγω κίνηση αποσκοπεί στην προσβολή του αντιδικτατορικού αγώνα και του φοιτητικού κινήματος και στην αντιστροφή  του πραγματικού του περιεχομένου, διότι αποσκοπεί στο να προβληθούν  οι φονιάδες των λαών ως φίλοι και σύμμαχοι για την ελάφρυνση του χρέους, όπως προβάλλεται διαρκώς από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Γιατί είναι οι ίδιοι , οι οποίοι στήριξαν τη ντόπια αστική τάξη από την περίοδο του ελληνικού εμφυλίου πολέμου και μετά, με αποτέλεσμα να στηθεί το μετεμφυλιακό κράτος διώξεων και τρομοκρατίας. Γιατί είναι αυτοί, οι οποίοι έθεσαν σε εφαρμογή το νατοϊκό σχέδιο έκτακτης ανάγκης «Προμηθεύς» (Απρίλιος 1967), με πρόσχημα την εξουδετέρωση της κομμουνιστικής απειλής. Υπό αυτή την έννοια, η επίσκεψη Ομπάμα χλευάζει την αντιιμπεριαλιστική πάλη του λαού ενάντια στα ευρωατλαντικά συμφέροντα, επιχειρεί να  αποπρασανατολίσει το λαό και τη νεολαία από τα νέα δυσβάστακτα αντεργατικά μέτρα, που πρόκειται να ληφθούν κατά τη διάρκεια της β αξιολόγησης, επιβιβεβαιώνει με τον πιο ωμό τρόπο την αντιδραστική  θέση  «Ανήκουμε στη Δύση», την οποία είχε εκφράσει ο Τσίπρας το 2014 πριν από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Ο βραβευμένος με Νόμπελ ειρήνης πρώτος έγχρωμος πρόεδρος των ΗΠΑ – συνεχίζοντας επάξια με τους προηγούμενους Αμερικανούς πλανητάρχες το καθεστώς συστηματικής παραβίασης των δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών με δεκάδες δολοφονίες- ως υπεύθυνος για την ενίσχυση του εκτρώματος του ISIS, το ξεκλήρισμα χιλιάδων ανθρώπων, την προσφυγιά, το θάνατο, τις καταστροφές και τη ληστρική εκμετάλλευση και  λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών  ξέχων χωρών,  είναι ανεπιθύμητος τις ημέρες της λαϊκής εξέγερσης του Πολυτεχνείου και θα τον υποδεχτούμε, όπως αρμόζει σε ένα φονιά και εχθρό των λαών.

Καλούμε τους συντρόφους και τις συντρόφισες του επαναστατικού κινήματος, αναρχικούς και κομμουνιστές, ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες να διαδηλώσουν μαζικά και μαχητικά ενάντια στην ιμπεριαλιστική φονική μηχανή, που υπηρετεί ο Ομπάμα,  τιμώντας τους αντιμπεριαλιστικούς αγώνες του λαϊκού κινήματος. Γιατί οι λαοί καθορίζουν την ιστορία τους, τσακίζοντας τον ιμπεριαλισμό και το καπιταλιστικό σύστημα που τον γεννά. Γιατί από τη μνημονιακή Ελλάδα μέχρι  την ηρωϊκή  αντίσταση στα εδάφη της Παλαιστίνης και την  θυσία του κουρδικού λαού η νίκη των λαών θα σημάνει τον εφιάλτη των ιμπεριαλιστών.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Συζήτηση για την οργάνωση μπλοκ:

Πέμπτη 10/11, 19:00 , ΕΜΠ (κτ.Γκίνη)

Αναρχική συλλογικότητα Νέας Φιλαδέλφειας

Αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας

Κόκκινη γραμμή – ομάδα για την εργατική αντεπίθεση

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

4η ημέρα ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης.

Ενάντια στις μαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κρατική καταστολή

Σάββατο 24 Σεπτέμβρη από τις 12:00 στην πλατεία Εξαρχείων

12:00 Bazaar βιβλίου (καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας)

12:00 Συλλογή φαρμάκων και τροφίμων για δομές αλληλεγγύης (καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας)

13:00 Τουρνουά Πινγκ Πονγκ

13:00 Τουρνουά Σκάκι

19:00 Ενημέρωση για την κατασταλτική επίθεση που δέχεται το Κέντρο Καταπολέμησης και Απελευθέρωσης από τα Ναρκωτικά “HASAN FERIT GEDIK” του ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ (ΤΟΥΡΚΙΑΣ) στη γειτονιά του Γκάζι στην Κωνσταντινούπολη.

19:00 Εκδήλωση από το Devrimci Parti στη μνήμη της Εϋλέμ Ατάς που έπεσε μαχόμενη από το Ισλαμικό Κράτος.

20:00 Προβολή: «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι». Διάρκεια: 127 λεπτά.

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Η ενότητα είναι η δύναμή μας κατά του ιμπεριαλισμού

Ως Λαϊκό Μέτωπο πραγματοποιήσαμε στην περιοχή Γκάζι στις 15-16 Απριλίου το 7ο διεθνές συνέδριο EYUP BAS ενότητα των λαών κατά της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και εκμετάλλευσης. Με την παρουσία σας δώσατε δύναμη στο συνέδριό μας, στο οποίο συμμετείχατε και εσείς της Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ.

Σε μια εποχή που παντού σε όλο τον κόσμο οι ιμπεριαλιστές με τις σφαγές και την εκμετάλλευση συνεχίζουν την επιθετικότητά τους, εμείς στηρίζουμε παγκοσμίως όλους τους αγώνες των λαών κατά της αδικίας, κατά του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ, της ΕΕ, του Πενταγώνου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Δεν είναι αυτοί το κέντρο του κόσμου. Είναι η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση μεταξύ των αντιστεκόμενων λαών.

Εμείς, αν και υπάρχουν διαφωνίες, είμαστε υπέρ της συμπαράστασης στον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού. Για μας είναι σημαντικό να επιτευχθεί η ενότητα των αντιφασιστικών και αντικαπιταλιστικών δυνάμεων.

Σας χαιρετάμε ως μια οργάνωση που πολεμά κατά του ιμπεριαλισμού και του φασισμού στην Τουρκία. Ως Λαϊκό Μέτωπο-Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων χαιρετίζουμε όλους τους συναγωνιστές που συμμετείχαν στην εκδήλωση και επαναλαμβάνουμε το σύνθημά μας άλλη μια φορά.

Όλοι οι καταπιεσμένοι λαοί του κόσμου πολεμήστε!
Οι ιμπεριαλιστές θα ηττηθούν, οι λαοί που αντιστέκονται θα νικήσουν!
Κάτω ο ιμπεριαλισμός, ζήτω η φιλία των λαών!

Λαϊκό Μέτωπο-Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων

Ο Δ. Κουφοντίνας παραμένει αιχμάλωτος από το 2002 καταδικασμένος σε 13 φορές ισόβια κάθειρξη για τη συμμετοχή του στη δράση της Ε.Ο. 17Ν. Ο ίδιος έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή του στην οργάνωση, ενώ παραμένει μέχρι και σήμερα πιστός στις αρχές και τις αξίες που διέπουν τα επαναστατικά κινήματα.

Η -πρώτη φορά Αριστερά- κυβέρνηση της χώρας, συνεχίζοντας την τακτική των προκατόχων της, στερεί από το σύντροφο το δικαίωμά του στην άδεια, την οποία δικαιούται από το 2010. Ο λόγος, γραπτά διατυπωμένος σε βούλευμα, είναι η αμετανόητη στάση του συντρόφου πάνω στο ζήτημα της ένοπλης πάλης. Μια ενδεχόμενη αποκήρυξη της ένοπλης διαδικασίας από έναν επαναστάτη-σύμβολο όπως είναι ο Δ. Κουφοντίνας θα σήμαινε μια νίκη τόσο για το αστικό μπλοκ όσο και μια ιστορική ρεβάνς για το ρεφορμισμό που ακόμα ονειρεύεται τον ειρηνικό δρόμο προς το σοσιαλισμό.

Το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα «13 απαντήσεις, μια συζήτηση με τον Τάσο Παππά», αποτελεί μια πολιτική αναμέτρηση μεταξύ δύο διαφορετικών κοσμοαντιλήψεων. Της ρεφορμιστικής Αριστεράς και της επαναστατικής. Ειδικά σε μια ιστορική συγκυρία όπως αυτή που διανύουμε, όπου η πρώτη βρίσκεται στην κυβέρνηση, η συζήτηση αποκτά χαρακτήρα διαμάχης πολιτικού, ιστορικού και φιλοσοφικού, ενδιαφέροντος.

Είναι πλέον προφανές ότι αυτή η «Αριστερά» που έκλεινε όλο νόημα το μάτι στους πολιτικούς και κοινωνικούς κρατούμενους, όπως και σε όλη την κοινωνία εξάλλου, υποσχόμενη δίκαιες δίκες, εφαρμογή δικαιωμάτων, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο εξασφάλισε προεκλογικά ψήφους από το συγγενικό και φιλικό περίγυρο μεγάλης μερίδας κρατουμένων, αφομοιώνοντας μαζί και μια μερίδα του κινήματος, τη λιγότερο συνειδητοποιημένη και μαχητική.

Είναι πλέον προφανές ότι αυτή η «Αριστερά» που κατάντησε να συμφιλιώνεται με τον ιμπεριαλισμό και την πολεμική μηχανή του Ισραήλ, η «Αριστερά» που συνεχίζει να εφαρμόζει πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας για τις ασθενέστερες τάξεις, είναι η «Αριστερά» που υποτάχθηκε από την πρώτη στιγμή αμαχητί στην αντιτρομοκρατική πολιτική (κάποτε οι ίδιοι την έλεγαν υστερία) της αστικής στρατηγικής. Πολιτική που η αστική τάξη της χώρας, το πολιτικό προσωπικό και οι ιμπεριαλιστές δανειστές επιβάλλουν σαν προαπαιτούμενο διακυβέρνησης. Γεγονός που καταδεικνύει και τον εγγενώς περιορισμένο χαρακτήρα που έχει η «πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα» σε ένα περιβάλλον εντεινόμενης ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας, όπως είναι αυτό της μνημονιακής εποχής.

Ο αναστοχασμός του αμετανόητου κομμουνιστή επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα είναι μια διαδικασία εξέλιξης της ίδιας της επανάστασης και του αγώνα. Είναι η διαδικασία μέσα από την οποία ο αγωνιστής δεν ψάχνει την επανάληψη αλλά τη νέα σύνθεση. Χωρίς όμως ποτέ να ξεκόβεται από τις παραδόσεις και τα ιδανικά του κομμουνιστικού κινήματος, του «μεγαλύτερου, ουσιαστικότερου και του πιο θαυμαστού βήματος της ανθρωπότητας», όπως το ορίζει ο ίδιος.

Ο αγωνιστής γνωρίζει καλά το αόρατο νήμα που συνδέει τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού με τους αγωνιστές της αντιδικτατορικής αντίστασης, από τους οποίους συγκροτήθηκαν οι πρώτες επαναστατικές οργανώσεις της μεταπολίτευσης. Με τη μαχόμενη αριστερά που συγκροτείται πλέον εκτός ΚΚΕ, και η οποία οικοδομεί τα θεμέλια ενός νέου γύρου αγώνα, γνωρίζοντας καλά ότι η αντίσταση είναι πάντα αναγκαία και η εξέγερση πάντα δίκαιη. Με την επαναστατική αριστερά και στη συνέχεια και τον αναρχικό χώρο που ξεκίνησαν να μετράνε τους δικούς τους νεκρούς και φυλακισμένους, σε μια εποχή που η επίσημη αριστερά έπαψε να «παράγει» πολιτικούς κρατούμενους -αυτό το αλάνθαστο κριτήριο επαναστατικότητας ενός πολιτικού χώρου, όπως τονίζει ο συγγραφέας του βιβλίου.

Είναι ένας αναστοχασμός για να αποκτήσει ο ένοπλος αγώνας μια νέα μορφή και ένα νέο περιεχόμενο όσο γίνεται πιο κοντά στα περιεχόμενα και τους σκοπούς του καιρού μας. Τροποποιώντας τόσο την μορφή αλλά και τα περιεχόμενα της ταξικής πάλης. Όχι μόνο την τακτική αλλά και τη στρατηγική. Διαβλέποντας μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ότι στη σημερινή συγκυρία ο αγώνας ακόμα και για μερικές διεκδικήσεις και οριακές βελτιώσεις μπορεί να οδηγήσει σε μετωπική σύγκρουση με το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο.

Η ταύτιση της τακτικής με τη στρατηγική, μια ταύτιση που τόσο έχει ταλανίσει τα επαναστατικά κινήματα διαχρονικά, αποτέλεσε μια από τις βασικότερες αιτίες για την πολιτική ηγεμονία του ρεφορμισμού στο εξεγερτικό ρεύμα της περιόδου 2010-2012. Παρά το συγκρουσιακό χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, οι επαναστατικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να αντιτάξουν μια πραγματικά επαναστατική στρατηγική απέναντι στην αστική πολιτική και τις ρεφορμιστικές μεταμφιέσεις της, στους κρίσιμους χώρους και χρόνους. Έτσι, ενώ αναπτύχθηκε ένα μαζικό και συγκρουσιακό αντιμνημονιακό ρεύμα έλειπαν οι πολιτικοί στόχοι πάλης (έξοδος από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους, σύγκρουση με την αστική τάξη και το κράτος ) που θα αναβάθμιζαν τη λαϊκή συνειδητότητα και θα θωράκιζαν το ανερχόμενο κίνημα από τις επιβουλές της αστικής πολιτικής. Κομβικοί πολιτικοί στόχοι που εάν καταλάμβαναν την ηγεμονία στις Πλατείες θα έδιναν μορφή στο λαϊκό ξεσηκωμό και περιεχόμενο στην επαναστατική στρατηγική, δημιουργώντας ένα πραγματικό αντίπαλο δέος τόσο απέναντι στο αστικό μπλοκ όσο και στο ρεφορμιστικό που παραμόνευε με τη μάσκα του κινηματικού (όπως κάνει πάντα) στην γωνία, αποκρύπτοντας συνειδητά τα αποτελέσματα και τις συνέπειες της παραμονής στην φυλακή του Ευρώ και στο λάκκο των λεόντων της Γερμανικής Ευρώπης, όπως αποκαλεί την ΕΕ ο Δ. Κουφοντίνας.

Ο αναστοχασμός ενός επαναστάτη, που κάθε χτύπημα της οργάνωσης που συμμετείχε ήταν και χτύπος της δικής του καρδιάς, έρχεται για να αναδείξει τις αστοχίες και τις μονόπλευρες αντιλήψεις και επιλογές που επικράτησαν και δεν άφησαν να μετατραπεί η «ένοπλη εκπροσώπηση σε λαϊκή συμμετοχή», που δεν αφησαν να μετατραπεί όπως έλεγαν οι Λατινοαμερικάνοι σύντροφοι «το χειροκρότημα σε στήριξη». Και αυτή η συζήτηση αφορά σίγουρα όλο το κίνημα και ειδικά τα κομμάτια εκείνα που θεωρούν τον ένοπλο αγώνα τμήμα μιας επαναστατικής στρατηγικής για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό. Χωρίς ταμπού και μακριά από εσωστρεφείς εγωισμούς που λειτουργούν ως τροχοπέδη για την εξέλιξη της ταξικής πάλης και της επαναστατικής διαδικασίας. Μεταξύ όσων πιστεύουν ότι η επιλογή της ένοπλης πάλης όχι απλά δεν μπορεί να είναι απούσα από μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική αλλά η παρουσία της είναι η ίδια η επικύρωση της μαχητικότητας ενός κινήματος που αξιώνει να ονομάζεται επαναστατικό.

Σήμερα, το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα, «13 απαντήσεις» αποτελεί πολύτιμο εφόδιο στα χέρια αγωνιστών για να χτίσουν εκείνες τις δομές λαϊκής αυτοάμυνας και ταξικής αντεπίθεσης που θα σταθούν ανάχωμα στην βίαιη επέλαση του καπιταλισμού. Το βιβλίο «13 απαντήσεις» είναι ένα κάλεσμα για επαναστατική δράση – για μια δράση που συνδυάζοντας τη θεωρία με την πράξη και τις νόμιμες με τις παράνομες μορφές συγκροτεί το επαναστατικό όλον. Είναι ένα κάλεσμα για αγωνιστική επαγρύπνηση , ένα κάλεσμα για περιφρούρηση των αρχών και των αξιών των επαναστατικών διαδικασιών από τις αστικές και μικροαστικές επιδράσεις που αλλοιώνουν το όραμα της ανθρώπινης χειραφέτησης, αφαιρώντας του τα πιο ευγενή και ανιδιοτελή στοιχεία.

Και αυτό είναι μάλλον τελικά το πιο κρίσιμο στοιχείο για έναν επαναστάτη. Να παραμείνει η αγάπη του για την ανθρωπότητα η κινητήρια δύναμη της εξέγερσης του απέναντι σε καθετί που την υποδουλώνει. Να αισθάνεται τον πόνο του λαού και να αγωνίζεται για την τάξη του – υπάρχει, άραγε, πιο έμπρακτος διεθνισμός; Ενώ η πάλη για τις πανανθρώπινες αξίες της δικαιοσύνης, της ισότητας και της αλληλεγγύης να υπερισχύουν πάντα την κρίσιμη στιγμή από το ατομικό συμφέρον.

Σε αυτόν τον πόλεμο, πόλεμο με κόστος, στερήσεις και ανυπέρβλητες αυτοθυσίες, θα μας συντροφεύουν πάντα οι νεκροί μας και οι φυλακισμένοι αγωνιστές. Όσοι έδωσαν τη ζωή και την ψυχή τους για να χτίσουμε ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων. Η λησμονιά είναι ο θάνατος της μνήμης και ίσως να είναι και αυτός ένας από τους λόγους που ο σύντροφος γράφει «για να μην λησμονηθεί το χνάρι που άφησαν στην ιστορία οι σύντροφοι που έπεσαν» όπως διαβάζουμε στον επίλογο του βιβλίου.

Ρουβίκωνας, Κ* ΒΟΞ, Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Εκδήλωση/ Βιβλιοπαρουσίαση

με τηλεφωνική συμμετοχή του πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα

για την πολιτική συγκυρία και την επαναστατική προοπτική