ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΦΙΛΟΛΑΪΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΕ. ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ Η ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ, Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ.

Διαδήλωση προς την Βουλή και τα γραφεία της Ε.Ε Προπύλαια Πέμπτη 18/6 18:00

Εφτά χρόνια μετά την εκδήλωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και πέντε χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο πραγματοποιούνται πολύμηνες συζητήσεις και διαπραγματεύσεις μεταξύ της τρόικας (ΕΚΤ, ΕΕ και ΔΝΤ), που ονομάστηκε «θεσμοί», και της συγκυβέρνησης για ένα νέο μνημόνιο.

Παρά την προπαγάνδα η πρόταση της συγκυβέρνησης, η περιβόητη πρόταση των 47 σελίδων, δεν είναι παρά ένα μνημόνιο σκληρής λιτότητας: Πρωτογενή πλεονάσματα που απέχουν ελάχιστα από τις προτάσεις των δανειστών. Ιδιωτικοποιήσεις. Ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων που οδηγεί σε μειώσεις συντάξεων και ουσιαστική αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Διατήρηση του ΕΝΦΙΑ. Αξιολόγηση του προσωπικού στο δημόσιο. Αύξηση του ΦΠΑ ακόμα και σε βασικά είδη. Ένα ακόμα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που διατηρεί όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και τους 400 περίπου εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων. Ένα νέο μνημόνιο που ακολουθεί πιστά τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, όταν η νέα τότε κυβέρνηση δεσμεύτηκε για την επιτυχή ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος (μνημόνιο), την πλήρη και έγκαιρη εκπλήρωση των υποχρεώσεων απέναντι στους δανειστές, τη μη εφαρμογή μονομερών ενεργειών.

Παρά τους επικοινωνιακούς χειρισμούς, η Ελλάδα βαθαίνει τη σύνδεση και την εξάρτησή της με τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, προκειμένου να κρατηθεί με κάθε κόστος δεμένη στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και αναλαμβάνει νέες στρατιωτικές δεσμεύσεις απέναντι στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η τοποθέτηση του υπουργού άμυνας της ψευτο-αριστερής κυβέρνησης σε νατοϊκό συνέδριο ήταν σαφής: «Είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε εγκαταστάσεις, τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, αλλά και μεγάλες βάσεις στην περιοχή του Νοτίου Αιγαίου, προκειμένου να διευκολύνουμε τις δυνάμεις της Συμμαχίας, ώστε να αναπτύξουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και να ασφαλίσουμε τους ενεργειακούς διαύλους και τον ενεργειακό εφοδιασμό». Λίγους μήνες πριν είχε υποσχεθεί τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στις αμερικανικές εταιρίες…

Το διαφημιστικό ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ με τον γελοίο τίτλο «ούτε ρήξη, ούτε υποταγή» καταρρέει μέσα σε λίγους μόνο μήνες. Η συγκυβέρνηση καταθέτει σαν δική της πρόταση ένα νέο μνημόνιο, ενώ οι δανειστές απειλούνε με (επίσημη) χρεοκοπία και απαιτούν ακόμα πιο βαριά αντιλαϊκά μέτρα για την εξασφάλιση μερικής χρηματοδότησης (παράταση της υπάρχουσας δανειακής σύμβασης), ώστε να πληρωθούν οι επόμενες δόσεις. Ένας φαύλος κύκλος που συντηρείται τόσο από τον «έντιμο συμβιβασμό» του Βαρουφάκη, όσο και από το email Χαρδούβελη. Όμως οι αντιθέσεις οξύνονται, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είναι βαθιά και οι συνέπειές της δύσκολα αναστρέψιμες, και η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί προσωρινά ή μονιμότερα έξω από την Ευρωζώνη. Μια συνθήκη που θα παρουσιαστεί σαν «αγωνιστική επιλογή» της κυβέρνησης, σε περίπτωση όμως που συμβεί θα είναι επιλογή του ΔΝΤ και του σκληρού πυρήνα της ΕΕ για να επιβάλλει στην περιφέρεια κυβερνήσεις πλήρους υποτέλειας. Μια κατάσταση που θα κρατήσει δέσμια τη χώρα στο χρέος, το αγγλικό δίκαιο, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, την Ευρωπαϊκή Ένωση, αν δεν είναι καθοριστική η δράση του λαϊκού παράγοντα. Αν δεν έχει την πολιτική και οργανωτική ετοιμότητα να κινητοποιηθεί με άμεσο στόχο τη μονομερή διαγραφή χρέους και την αποδέσμευση από την ΕΕ. Αν δεν εκμεταλλευτεί, σε κάθε περίπτωση, την πολιτική και οικονομική αστάθεια και δεν διεκδικήσει τα συμφέροντά του με σθένος και όλα τα μέσα. Με δομές αλληλεγγύης, καταλήψεις, απεργίες, μαχητικές διαδηλώσεις, δυναμικές ενέργειες.

Σήμερα, τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη, κανένας προλετάριος δεν πρέπει να έχει αυταπάτες για τη συγκυβέρνηση. Σπέρνει σύγχυση για τον ρόλο της ΕΕ, αποκρύβει την ιμπεριαλιστική και αντιλαϊκή της φύση, υποτάσσεται στα συμφέροντα των αμερικανικών και ισχυρών ευρωπαϊκών μονοπωλίων, συζητάει και συναγελάζεται με τα καθάρματα του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, κηρύσσει στάση πληρωμών σε νοσοκομεία, πανεπιστήμια, κοινωνικές υπηρεσίες, δεσμεύει τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και τα ταμειακά διαθέσιμα δήμων, περιφερειών και άλλων δημόσιων οργανισμών, αναγνωρίζει το χρέος και συνεχίζει τη λιτότητα.

Καμία αυταπάτη για την ψευτο-αριστερή κυβέρνηση που σκοτώνει μετανάστες στα σύνορα, που καταλύει το πανεπιστημιακό άσυλο και συλλαμβάνει τους καταληψίες της Πρυτανείας, που συνεχίζει την οικονομική και πολιτικοστρατιωτική συνεργασία με το κράτος του Ισραήλ και τη δικτατορία της Αιγύπτου, που συγκαλύπτει το εργοδοτικό έγκλημα στα «Ελληνικά Πετρέλαια».

Για να απαντήσουμε όμως αποτελεσματικά στην πολιτική του αστικού κράτους και την επίθεση του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, πρέπει να οργανωθεί η τάξη μας. Αποφασιστικά, μαχητικά και πειθαρχημένα να διεκδικήσει τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια της, να παλέψει για την απελευθέρωσή της.

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ. Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΖΕΤΑΙ. ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ.

Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Στις 7:00 το πρωί της 4ης Ιούνη, 30 σύντροφοι και συντρόφισσες πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στην κεντρική είσοδο των ΕΛΠΕ Ασπροπύργου, με μαζικό μοιρασμα κειμένων και ανάρτηση πανό.

Παρακάτω το κείμενο της παρέμβασης.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Την Παρασκευή 8/5/2015 γίνεται ανάφλεξη και ακολουθεί έκρηξη στα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου και συγκεκριμένα στον όμιλο Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ), ιδιοκτησίας του μεγαλοκαπιταλιστή Λάτση. Από αυτό το ανθρώπινο λάθος όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η διοίκηση, τραυματίζονται 6 άνθρωποι, εκ των οποίων οι 4 χάνουν τη μάχη με τη ζωή. Τα ονόματά τους Αντώνης Αβράμπος, Μπάμπης Δευτεραίος, Ντελιλάι Ραμαντάν και Κώστας Μαγγούρας. Έρχονται να προστεθούν και αυτοί, στην τεράστια λίστα τραυματισμένων και δολοφονημένων εργατών, από τις συνθήκες εργασίας που επικρατούν στις επιχειρήσεις του καθάρματος Λάτση.

Την ίδια στιγμή που οι μνημονιακές πολιτικές έχουν τσακίσει τους εργαζόμενους, έχουν φτωχοποιήσει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, τα ΕΛΠΕ παρουσιάζουν για το 2013 αυξημένο κύκλο εργασιών 8,9 δις ευρώ, ενώ το τελευταίο τετράμηνο του 2014 κατέγραψαν την υψηλότερη κερδοφορία όλων των εποχών. Πώς λοιπόν η συγκεκριμένη εταιρεία, σ’αυτές τις εποχές καταφέρνει να έχει τόσο τεράστιο πακτωλό κερδών; Ο τρόπος είναι γνωστός για τους καπιταλιστές χρόνια τώρα, και όπως συνέβη και στις τωρινές συνθηκες που οδήγησαν στην δολοφονία των 4, μέχρι τώρα, εργατών. Από το 2012 και έπειτα, έχουν σταματήσει οι επίσημες καταγραφές ατυχημάτων στα ΕΛΠΕ, καθώς ο τρόπος μέτρησης του ΙΚΑ δεν ήταν ορθός και όπως λένε δεν υπάρχει η τεχνογνωσία να ακολουθηθεί ο ορθός τρόπος. Όπως, συμπληρώνουμε εμείς: μάλλον δεν υπάρχει η τεχνογνωσία για να χτυπήσει ο συναγερμός την ώρα του ατυχήματος, έτσι κύριε Λάτση; Είναι πραγματικά αποκρουστικές οι συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα ΕΛΠΕ. Η εντατικοποίηση της εργασίας, με ωράρια που όμως μας πληροφορούν εργαζόμενοι φτάνουν πολλέςφορές και το 18ωρο, τα ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας, η τρομακτική πίεση για να τελειώσει το έργο νωρίτερα (έως και 30ημέρες), ο πενιχρός μισθός, τα πρόστιμα που μπαίνουν στους εργαζόμενους αν τυχόν ξαποστάσουν λίγο από την δουλειά και βγάλουν τα γυαλιά τους, όλα αυτά συντελούν σ’ ένα κλίμα τρομοκρατίας από την εργοδοσία προς τους εργάτες, που μόνο σκοπό έχει την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου πάνω στα πτώματα αυτών, οι οποίοι εργάζονται για να παράγουν τον πλούτο τους.

Μέσα σ’αυτό το οργανωμένο έγκλημα που έχει στήσει η ντόπια αστική τάξη, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, να οργανωθεί μαχητικά η τάξη μας, από τα κάτω. Οι στάσεις εργασίας και οι στείρες ανακοινώσεις των κλαδικών συνδικάτων μετάλλου, ζώνης (ΠΑΜΕ) είναι φανερό ότι ούτε καν ενοχλούν τους εργοδότες και σε καμία περίπτωση δεν πλήττουν το κεφάλαιο και την παραγωγή. ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ πρέπει να απαιτηθούν από όλους τους εργαζόμενους, μόνιμους και εργολαβικούς.

-Σταθερό 8ωρο για όλους. ΟΧΙ στις εξαντλητικές υπερωρίες.

-Κοινός μισθός για μόνιμους εργαζόμενους σε εργολάβους

-Κανένας εργαζόμενος, ειδικά από εργολάβους, χωρίς κρατική εκπαίδευση και πιστοποίηση για γνώση των μέτρων ασφαλείας σε τέτοιους χώρους δουλειάς.

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΙ ΑΛΛΟ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΝΑ ΠΟΤΙΖΕΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΩΝ

 Κόκκινη Γραμμή – Εργατική Σύσκεψη

Κομμουνιστική Ομάδα Λαϊκή Αντεπίθεση

αναδημοσίευση από athens.indymedia.org

Το κείμενο της αφίσας:

Ανακοίνωση για το εργατικό ατύχημα στα διυλιστήρια ΕΛ.ΠΕ.

Την Παρασκευή 08/05/2015 γίνεται ανάφλεξη και ακολουθεί έκρηξη στα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου και συγκεκριμένα στον όμιλο ελληνικά πετρέλαια (ΕΛ.ΠΕ.) ιδιοκτησίας του μεγαλοεγκληματία της ελληνικής αστικής τάξης Λάτση (γνωστός για τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες στους τομείς του εφοπλιστικού και επιχειρηματικού κεφαλαίου, γνωστός για τα δεκάδες εγκλήματα σε βάρος των εργαζομένων), αφού στις διάφορες επιχειρήσεις του μέχρι στιγμής έχουν σκοτωθεί δεκάδες εργαζόμενοι και εκατοντάδες έχουν τραυματιστεί. Καταφύγιο στις επιχειρήσεις του ομίλου Λάτση έχουν βρει βασανιστές των ΕΑΤ-ΕΣΑ ως επιστάτες, όπου συνεχίζοντας το εγκληματικό τους έργο, εκφοβίζουν και τρομοκρατούν τους εργαζόμενους μέσα στα εργασιακά αυτά κάτεργα.

Έτσι και τώρα άλλο ένα περιστατικό ήρθε να συμπληρώσει την εγκληματική τους δράση. Ύστερα από έκρηξη τραυματίζονται 6 εργαζόμενοι, εκ των οποίων οι 5 νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση με εγκαύματα 60-70% και βαριά αναπνευστικά προβλήματα. Στο εργοστάσιο γίνονταν έργα συντήρησης και όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι υπήρχε ασφυκτική πίεση ούτως ώστε το έργο να τελειώσει σε 30 ημέρες.
Τα εξαντλητικά ωράρια, οι απάνθρωπες συνθήκες, η ενοικίαση ανειδίκευτων εργαζομένων από εργολαβικές εταιρίες για μικρό χρονικό διάστημα, τα παντελώς ελλειπή μέτρα προστασίας (δεν χτύπησε καν ο συναγερμός) συνθέτουν την εικόνα της δολοφονικής δράσης του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων και αποσκοπούν στην περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας και την πλήρη καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Η μείωση του εργατικού κόστους για τον όμιλο Λάτση είναι το βασικό επίδικο για τη διασφάλιση των συμφερόντων του χωρίς καμιά έγνοια για την ασφάλεια των εργαζομένων. Το κεφάλαιο δεν διστάζει να δολοφονεί εργαζόμενους με σκοπό τη διατήρηση όσο το δυνατόν μικρότερου εργατικού κόστους.

Ο εν λόγω όμιλος, στην προσπάθειά του να συγκαλύψει το εργατικό ατύχημα, έβγαλε μια ανακοίνωση η οποία αποδεικνύει το πόσο νοιάζεται για την ασφάλεια των εργαζομένων αφού η ανακοίνωση διαστρεβλώνει τα γεγονότα και εμμένει στο ότι υπήρχαν επαρκή μέτρα προστασίας και ακολουθήθηκαν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες.

Είναι καιρός τα καθάρματα της αστικής τάξης να πληρώσουν. Είναι καιρός η εργατική τάξη να διεκδικήσει τα συμφέροντα της και να δημιουργήσει αναχώματα στη δολοφονική επέλαση του κεφαλαίου και των μηχανισμών του. Μόνο μέσα από την οργάνωση της τάξης μας θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε έμπρακτα τη δολοφονική τους δράση. Να οργανώσουμε την τάξη μας σε όλα τα μέτωπα ενάντια στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα. Να φτιάξουμε τις συνθήκες εκείνες που θα μας επιτρέψουν να αντιπαρατεθούμε με την εγχώρια και διεθνή αστική τάξη.

Μόνο μέσα από συγκεκριμένους τακτικούς στόχους και αγωνιζόμενοι με όλα τα μέσα θα μπορέσουμε να συσπειρώσουμε την τάξη μας και να φτάσουμε στον επαναστατικό-στρατηγικό μας στόχο την κοινωνική επανάσταση.

Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Κείμενο της Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ που μοιράστηκε στη διαδήλωση της 11ης Μάη.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗΣ-ΚΑΝΕΝΑ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

  Η διαπραγμάτευση μεταξύ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και των πιστωτών αφορά έναν ακόμα γύρο αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που θα επιβληθούν ως προϋπόθεση για την καταβολή της τελευταίας δόσης του τρέχοντος μνημονίου. Η  καταβολή της δόσης των 7,2 δις παρουσιάζεται ως επιτακτική, υπό το πρίσμα της αδυναμίας του ελληνικού κράτους να αποπληρώσει τους δανειστές του, έχοντας προσφάτως εξαντλήσει, μέσω της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που υφάρπαξε τα αποθεματικά των δήμων, και τα τελευταία αποθέματα εσωτερικού δανεισμού. Έτσι, η ασφυκτική δημοσιονομική κατάσταση, που επιβαρύνεται στο έπακρο λόγω της εξυπηρέτησης του χρέους, αξιοποιείται από τους πιστωτές ως μέσο πίεσης για την εφαρμογή συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων. Τα νέα μέτρα, που αυτή τη στιγμή εκπονούνται ως προϋπόθεση για την καταβολή της δόσης, θα αποτελέσουν τελικά το βραχυπρόθεσμο εχέγγυο για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, μέχρι την τελειωτική σύναψη ενός νέου μνημονίου που θα οριστικοποιήσει την λεηλασία των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, αλλά, και την ολοκληρωτική υποταγή της συγκυβέρνησης στις αξιώσεις των δανειστών.

Το πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνουν οι διαπραγματεύσεις σκιαγραφείται μέσα από μια σειρά εκβιασμών, όμοιων με αυτούς που επικαλούνταν και η συγκυβέρνηση Σαμαρά–Βενιζέλου για να εφαρμόσει τα εκάστοτε αντιλαϊκά μέτρα, επαναλαμβάνοντας έτσι την πάγια τακτική της κοινωνικής τρομοκράτησης ώστε να παρουσιαστεί η όποια νέα συμφωνία ως ρεαλιστικό μέσο για την αποσόβηση της χρεοκοπίας. Όμως, οι ωμοί εκβιασμοί δεν αφορούν στενά την προετοιμασία της κοινωνίας για την αποδοχή ενός νέου μνημονίου, αλλά στοχεύουν και στην πολιτική απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων δυνάμει πολιτικών κομμάτων εξουσίας (πχ PODEMOS)  που επιδιώκουν μια ‘’φιλολαική’’ αλλαγή πλεύσης της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ.  Συγκεκριμένα, οι ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί «εταίροι» υποχρεώνουν τη συγκυβέρνηση σε μια άτακτη οπισθοχώρηση, ακόμα και από τα ψήγματα των προεκλογικών υποσχέσεων που της έχουν απομείνει, στέλνοντας διεθνώς το μήνυμα της ‘’ταπεινωτικής συμμόρφωσης’’ που περιμένει όσους διανοούνται έστω και την παραμικρή υποψία απόκλισης από τις επιταγές της ΕΕ. Έτσι, με εργαλείο τις συμφωνίες που η ίδια η συγκυβέρνηση έχει υπογράψει με τους δανειστές, οι «εταίροι» υπονομεύουν την (υποτιθέμενη) διαπραγματευτική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ υποβαθμίζοντας τον υπουργό οικονομικών, διαρρέοντας σενάρια χρεοκοπίας, απειλώντας  μέσω της ΕΚΤ με εμπάργκο τις ελληνικές τράπεζες και απαιτώντας μέτρα για την καταβολή της δόσης.  Αυτοί οι ωμοί εκβιασμοί, που εκφράζονται αυτή τη στιγμή κυρίως μέσω της επαναφοράς των απειλών ενός GREXIT (το οποίο μπορεί πράγματι να αποτελεί ένα εναλλακτικό σχέδιο των ντόπιων και διεθνών ελίτ), λειτουργούν σε πρώτο χρόνο ως όχημα για τη «συμμόρφωση» αλλά και τον σταδιακό ανασχηματισμό της συγκυβέρνησης με συμμετοχή των ακραιφνώς μνημονιακών δυνάμεων εντός της  (΄΄κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης΄΄ με συμμέτοχους το ΠΟΤΑΜΙ και το ΠΑΣΟΚ), αφού το πολιτικό κόστος ενός νέου μνημονίου ενδεχομένως να δρομολογήσει κυβερνητικές ανακατατάξεις, αλλάζοντας άρδην το πολιτικό τοπίο της χώρας.

Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, τα αντανακλαστικά της συγκυβέρνησης και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ, που διέγραψε μονομιάς τις προεκλογικές του δεσμεύσεις για τη διαγραφή του χρέους ή έστω για την απαίτηση ρήτρας ανάπτυξης ως προϋπόθεση αποπληρωμής του, εκ των πραγμάτων δείχνουν να υποτάσσονται στις επιδιώξεις των πιστωτών, μέσω της σαφούς μετεκλογικής στροφής του στο θέσφατο της παραμονής στο ευρώ με κάθε κόστος. Με αφετηρία την κατάπτυστη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, που αποτέλεσε τη θεσμική ανανέωση των όρων για την αμετάκλητη αιχμαλωσία της ελληνικής οικονομίας, δρομολογήθηκε η απόλυτη εποπτεία της συγκυβέρνησης και η σταδιακή της εναρμόνιση με τις επιταγές του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Η συγκεκριμένη συμφωνία προλόγιζε ξεκάθαρα  αυτό που θα ακολουθούσε, αφού η δέσμευση της συγκυβέρνησης για έγκαιρη αποπληρωμή τoυ χρέους, όπου μόνο για το δεύτερο εξάμηνο του 2015 προβλέπονται περίπου στα 20 δις, αυτή τη στιγμή αποτελεί έναν απροσπέλαστο εκβιασμό εφόσον ο κρατικός προϋπολογισμός επαρκεί μετά βίας για την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών. Με άλλα λόγια το ελληνικό κράτος δεν έχει πόρους να εξυπηρετήσει το χρέος του αν δεν πάρει νέα κεφάλαια από τους δανειστές του, τροφοδοτώντας έτσι έναν αέναο κύκλο πιστωτικής αιχμαλωσίας. Η ελληνική οικονομία είναι απόλυτα εξαρτημένη από τα δάνεια των «εταίρων», αφού η μη καταβολή των δόσεων ή η μη αποπληρωμή τους θα σημάνει, στο πλαίσιο των συμφωνιών που έχει συνάψει και αυτή η συγκυβέρνηση, μια ακαριαία χρεοκοπία με ανυπολόγιστες συνέπειες. Έτσι, ο φαύλος κύκλος της εξυπηρέτησης του χρέους που αναγνωρίζεται de jure από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί το κύριο διπλωματικό χαρτί των «θεσμών», αφού μέσω αυτού απειλούν για κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας είτε μέσω ενός GREXIT (εσχάτως με το σχέδιο χρεοκοπίας εντός του ευρώ), είτε μέσω άρνησης καταβολής των δόσεων αν δεν παρθούν αντιλαϊκά μέτρα, άρα με σταδιακή εσωτερική στάση πληρωμών για την εξυπηρέτηση των χρεολύσιων.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι ήδη ορατό ότι οι περίφημες «κόκκινες γραμμές» της συγκυβέρνησης ολοένα και θα σβήνουν μπροστά στη διαφαινόμενη αναδίπλωση για έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τους δανειστές. Ήδη ασθμαίνουν και τα τελευταία προπύργια της «αριστερής» διαχείρισης, υπαναχωρώντας στην επαναφορά του βασικού μισθού στα 751, την επαναφορά του 13ου μισθού, την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, τη μείωση του αφοπολόγητου στα 5000 ευρώ, και την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Οι διαπραγματεύσεις που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην ουσία αφορούν την επικοινωνιακή διαχείριση μιας νέας σειράς αντιλαϊκών μέτρων ( με αιχμή το συνταξιοδοτικό,τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εργασιακές σχέσεις και τις φοροεπιβαρύνσεις ) που θα επισφραγιστούν με την επερχόμενη κεντρική συμφωνία για τη μεσοπρόθεσμη διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Το eurogroup  της 11ης Μάη αποτελεί έναν κομβικό σταθμό πάνω σε αυτές τις εξελίξεις, αφού ένα νέο μνημόνιο είναι ήδη στα σκαριά και αυτό ακριβώς θα διευθετηθεί στη συνάντηση των ευρωπαίων ηγετών.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις οι όποιες αυταπάτες για τη σημερινή συγκυβέρνηση πρέπει να διαλυθούν, αντιλαμβανόμενοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμπλέει με τα συμφέροντα της ντόπιας και διεθνούς αστικής τάξης, θυσιάζοντας τα λαϊκά συμφέροντα στο βωμό της διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου. Μόνο η συγκρότηση ενός προλεταριακού-επαναστατικού μετώπου είναι ικανή να υπερασπιστεί τα δικά μας συμφέροντα, συσπειρώνοντας τις δυνάμεις κάτω από τα κεντρικά και επίκαιρα αιτήματα που μας διαχωρίζουν μαχητικά από την αστική τάξη και το «αριστερό» ή δεξιό προσωπικό της. Μας διαχωρίζουν από την παραίτηση, την ανάθεση και την υποταγή. Είναι λοιπόν καιρός να συνειδητοποιήσουμε πως δεν μπορεί να υπάρξει καμιά φιλολαϊκή πολιτική εντός της ΕΕ και πως ο μόνος δρόμος για λαϊκή ευημερία περνά μέσα από τη σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους.

-ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ

                                              -ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ

                        -ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ

                  -ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

               ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΕ, ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ,

ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΜΑΪΟΥ,6μ.μ.

 Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Η ΕΥΡΩΠΗ ΦΡΟΥΡΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ

Μετά το ναυάγιο σκάφους στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα στις 19 Απρίλη και το θάνατο 900 προσφύγων και μεταναστών (μεταξύ των οποίων και 50 παιδιών), ένα κρεσέντο υποκρισίας ξετυλίχθηκε στο δυτικό κόσμο. Από τα αστικά ΜΜΕ μέχρι τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τα κροκοδείλια δάκρυα και τα ευχολόγια εναλλάσσονταν με αστραπιαία ταχύτητα, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση προχώρησε στη σύγκλιση έκτακτης Συνόδου των υπουργών Εξωτερικών και Εσωτερικών των χωρών-μελών. “Βαθιά συγκλονισμένη” δήλωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, προαναγγέλοντας ακόμα και την ανάληψη στρατιωτικής δράσης με πρόσχημα το δουλεμπόριο: «Διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές και η ΕΕ στο σύνολό της έχει ηθική και ανθρωπιστική υποχρέωση να δράσει».

Φυσικά, αυτοί που στην πραγματικότητα στοχοποιούνται για μια ακόμα φορά με τις πολιτικές αποτροπής που χρησιμοποιεί η  Ευρώπη Φρούριο, δεν είναι τα δουλεμπορικά κυκλώματα που δρουν ως επιχειρήσεις του παράνομου καπιταλισμού, αλλά οι ίδιοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Ο πόλεμος που έχει ανοίξει η ΕΕ εναντίον τους έχει ήδη αφήσει 1776 νεκρούς στα υδάτινα σύνορά της μόνο για τους τέσσερις πρώτους μήνες του 2015, ενώ από το 2000 ως το 2013 πάνω από 23.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να προσεγγίσουν τις ευρωπαϊκές ακτες.

Η πύκνωση των ναυαγίων στη Μεσόγειο δεν είναι μια απλή συσσώρευση “τραγωδιών”, όπως παρουσιάζονται από την κυρίαρχη προπαγάνδα. Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή (κυρίως σε Λιβυή και Συρία) και η στήριξη εναλλάξ είτε ολοκληρωτικών καθεστώτων είτε χρηματοδοτούμενων τζιχαντιστών από την κατα τ’ άλλα ισλαμοφοβική Ευρώπη, δημιούργησαν ένα αυξημένο κύμα μεταναστευτικών ροών, ενώ η ύπαρξη φραχτών (όπως αυτός του Έβρου) προκαλεί την αύξηση των ροών μέσω θαλάσσης. Η πολιτική αποτροπής κι αντικινήτρων, η εφαρμογή δηλαδή στην πράξη του δόγματος “να τους κάνουμε το βίο αβίωτο”, έχει μετατρέψει τη Μεσόγειο σε ένα τεράστιο υγρό νεκροταφείο.

Οι χιλιάδες θάνατοι των προσφύγων και των μεταναστών δεν είναι κάποια “ατυχήματα”, ούτε προκαλούνται απλα από τη μοχθηρία των δουλεμπόρων. Είναι δολοφονίες της Ευρώπης Φρούριο και του δομικού ρατσισμού της. Είναι θυσίες στο βωμό του κεφαλαίου, μιας και η καπιταλιστική “ανάπτυξη” απαιτεί το αίμα των κολασμένων για να τροφοδοτηθεί. Το διεθνές κεφάλαιο, τα κράτη του και οι διακρατικοί οργανισμοί δημιουργούν την “ανάπτυξη” τους για το ξεπέρασμα της κρίσης μέσα από τη λεηλασία και τη βίαιη φτωχοποίηση της περιφέρειας και από την παρανομοποίηση των ανθρώπων που ξεριζώνονται από τους τόπους τους, ώστε να δημιουργηθεί μια ακραία υποτιμημένη εργατική δύναμη, βορά στα χέρια της λευκής ή μαυρης συσσώρευσης κεφαλαίου (κι όλων των πιθανών συνδυασμών τους).

Οι δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης είναι η συνέχεια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της Δύσης. Οι ένστολοι φρουροί της ΕΕ συνεχίζουν τη διαρκή εξόντωση των λαών απ’ την καπιταλιστική πολεμική μηχανή. Ο πόλεμος συνεχίζεται μέσα στη Ευρώπη με αντιμεταναστευτικές πολιτικές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, φασιστικά πογκρόμ και ρατσιστική προπαγάνδα. Έχουμε χρέος να γίνουμε κομμάτι αυτού του πολέμου, στεκόμενοι στο πλευρό των κολασμένων. Να σταθούμε απέναντι στην πολιτική εξόντωσης που ακολουθεί ευρωενωσίτικη λυκοσυμμαχία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Αυτή τη στιγμή, οι φυλακισμένοι αναρχικοί του Δικτύου Αγωνιστών Κρατούμενων Αντώνης Σταμπούλος, Τάσος Θεοφίλου, Γιώργος Καραγιαννίδης, Δημήτρης Πολίτης, Φοίβος Χαρίσης, Αργύρης Ντάλιος, Μπουρζούκος Δημήτρης, Άκης Σαραφούδης, Γιάννης Μιχαηλίδης, τα μέλη του Ε.Α. Νίκος Μαζιώτης και Κώστας Γουρνάς, το μέλος της 17Ν Δημήτρης Κουφοντίνας, οι πολιτικοί κρατούμενοι από την Τουρκία και οι κρατούμενοι Γ. Σοφιανίδης και Μ. Σ. Ελτσιμπάχ, βρισκόμαστε σε απεργία πείνας, αγωνιζόμενοι ενάντια στο νομικό και κατασταλτικό καθεστώς εξαίρεσης που έχει εγκαθιδρυθεί από το ελληνικό κράτος από τις αρχές του 2000.

Από τις 2 Μαρτίου έχουμε ξεκινήσει μαζί με τους συντρόφους εκτός των τοιχών έναν αγώνα για την κατάργηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ, την κατάργηση της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, την κατάργηση του κουκουλονόμου, την ριζική αλλαγή της μεθοδολογίας λήψης και ταυτοποίησης του DNA, την αποφυλάκιση του πολυτραυματία μέλους της 17Ν Σάββα Ξηρού.

Ο αγώνας για την ικανοποίηση των αιτημάτων αυτών, είναι αγώνας ενάντια στον πυρήνα του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Είναι ένας αγώνας ενάντια στον πυρήνα του νέου ολοκληρωτισμού που εγκαθιδρύθηκε τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκόσμια την τελευταία 15ετια.

Αναγνωρίζοντας πως το πλέγμα των σχεδιασμών της κυριαρχίας ξεπερνάει τα στενά γεωγραφικά σύνορα των κρατών, καλούμε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες ανά τον κόσμο να στηρίξουν των αγώνα μας.

Καλούμε όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες να δράσουν την 1η Απριλίου, στέλνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα μήνυμα επαναστατικής ενότητας.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ

ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Στις 18 Μάρτη του 2015 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εγκαινιάζει στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας τη νέα έδρα της, έναν ουρανοξύστη ύψους 185 μέτρων και κόστους 1,3 δις ευρώ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκαινιάζει άλλο ένα κτιριακό οικοδόμημα χτισμένο με τον κλεμμένο πλούτο και το ξεζούμισμα των προλεταριακών-λαϊκών τάξεων της Ευρώπης, με τη λεηλασία και την εξόντωση των λαών σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Ένα θωρακισμένο φρούριο της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας και των διευθυντηρίων της, μέσα στο οποίο θα συνεχίσουν να χαράσσονται και να επιβάλλονται οι αντεργατικές-αντιλαϊκές πολιτικές, τα προγράμματα “οικονομικής επιτήρησης”, “νομισματικής σταθερότητας” και “δημοσιονομικής προσαρμογής”. Μια πολυτελής γιάφκα, μέσα στην καρδιά της ηγεμονικής δύναμης αυτής της διεθνούς εγκληματικής οργάνωσης, από την οποία θα συνεχίσουν να χρηματοδοτούνται οι στρατιωτικές επεμβάσεις, οι αντιμεταναστευτικές επιχειρήσεις και οι “αντι”τρομοκρατικές σταυροφορίες της σύγχρονης Ιερής Συμμαχίας του διεθνοποιημένου Κεφαλαίου και των κρατών του.

Στις 18 Μάρτη στη Φρανκφούρτη, οι τραπεζίτες και τ’ αφεντικά, οι πολιτικοί υπάλληλοι τους και τα ένστολα και μη μαντρόσκυλα τους δεν θα γιορτάσουν μόνοι τους. Δεκάδες αντικαπιταλιστικές-αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες, ομαδοποιήσεις και οργανώσεις από τη Γερμανία και όλη την Ευρώπη, χιλιάδες διαδηλωτές και διαδηλώτριες, σύντροφοι και συντρόφισσες, αγωνιστές και αγωνίστριες αναμένεται να βρεθούν στους δρόμους της γερμανικής μητρόπολης για να χαλάσουν την εξουσιαστική-καπιταλιστική φιέστα, για να στείλουν ένα μαχητικό μήνυμα οργής ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, την ταξική αφαίμαξη και την κοινωνική λεηλασία.

Από το νοτιανατολικό συνοριακό θύλακα της Ευρώπης – Φρούριο, από την Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης και της συνεχιζόμενης μνημονιακής λαίλαπας όπου “όλα αλλάζουν για να μείνουν όλα τα ίδια”, από την αθηναϊκή μητρόπολη της υποτιμημένης εργασίας, της μαζικής ανεργίας και των φρούδων ελπίδων που έσπειρε η νεόκοπη αριστεροδεξιά και εκ των πραγμάτων μνημονιακή συγκυβέρνηση της αναβαπτισμένης εθνικής ενότητας: Στέλνουμε αντικαπιταλιστικό και διεθνιστικό σινιάλο Αντίστασης και Αγώνα, κόντρα στη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια, τις αυταπάτες και την ανάθεση, γιατί ποτέ στην ιστορία καμία καταπιεζόμενη και εκμεταλλευόμενη τάξη, κανένας αιχμάλωτος λαός δεν απελευθερώθηκε ερήμην του. Γιατί μέσα σ’ αυτή τη λυκοσυμμαχία ο μόνος ζωογόνος δρόμος για τους προλετάριους, τους εργαζόμενους και τους άνεργους, για τους λαούς της Ευρώπης είναι ο δύσβατος αλλά αναγκαίος δρόμος της ρήξης και της ανατροπής, ο οποίος δεν μπορεί να είναι άλλος από το δρόμο της σύγκρουσης με την αστική τάξη και το κράτος της, της μονομερούς διαγραφής του χρέους και της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από το δρόμο που ανοίγεται μέσα από την πολιτική συγκρότηση και την ταξική οργάνωση για την επαναστατική προοπτική, για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ:

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Συνέλευση Αναρχικών – Κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ DESTROIKA ΣΕ ΜΙΑ

ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Γενικές απεργίες χωρίς αντίκρισμα, “μέρες δράσης” χωρίς επιρροή σε κάποιο στόχο που να αξίζει να λέγεται έτσι. Παντού – στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Ελλάδα – μοιάζει οι αγώνες να σκοντάφτουν πάνω στα εθνικά τους όρια. Το εθνικό επίπεδο, που για πολύ καιρό ήταν το πεδίο του πολιτικού αγώνα, τόσο για το κράτος όσο και για τους επαναστάτες – μετατράπηκε σε πεδίο παραίτησης. Μια παραίτηση που επιτρέπει στην εθνικιστική οργή να κερδίσει έδαφος.
Για εμάς το εθνικό κάδρο έχει προ πολλού ξεπεραστεί, κι αυτό όχι μόνο επειδή τα έθνη από πάντα ήταν συντηρητικές βλακείες. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα πια να κερδηθεί. Το κράτος σερβίρει οτιδήποτε μαγειρέψει η Τρόικα. Για εμάς υπάρχει πια μονάχα το τοπικό και το διεθνιστικό.
Η “Τρόικα” που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ.), το Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) και την Ευρωπαϊκή Κομμισιόν, ρυθμίζει και διαχειρίζεται, όχι μόνο ολόκληρα κράτη, προϋπολογισμούς, κυβερνήσεις, αλλά και τους όρους διαβίωσης των ανθρώπων, τους μειώνει σε παραγωγικές μονάδες. Το αίσθημα της εξουσίασης και της επιβολής από την αυτοαποκαλούμενη κεντρική Ευρώπη, σε πολλά μέρη του κόσμου αποτελεί καθημερινό βίωμα.
Όποιος μελετήσει λίγο τις μεθόδους του Δ.Ν.Τ., ξέρει ότι δεν αποσκοπεί μόνο στην στρατηγική του Σοκ. Το Δ.Ν.Τ. και η Παγκόσμια Τράπεζα ακολουθούν μια διπλή στρατηγική: την βαναυσοποίηση των κοινωνιών μέσω μιας βίαιας αναδιάρθρωσης της οικονομίας, με ταυτόχρονη απορρόφηση αυτού του σοκ, μέσω της ενθάρρυνσης για την ίδρυση μικρών οικονομικών μονάδων. Ο στόχος: τα πάντα και οι πάντες να μετατραπούν σε επιχείρηση. Όμως και η πολυσυζητημένη σοσιαλιστική και
αλληλέγγυα οικονομία δεν αποτελεί κατάλληλη θεραπεία ενάντια στη στρατηγική του σοκ, αλλά, αντιθέτως, την αποτελεσματική της συμπλήρωση. Δε θέλουμε μια καλύτερη οικονομία, θέλουμε το τέλος των υπολογισμών, το τέλος της αξιολόγησης, το τέλος των μετρήσεων, το τέλος της λογικής των λογιστικών, τόσο στην αγάπη όσο και στην εργασία.
Στην πραγματικότητα βιώνουμε μια επιτηδευμένη καταστροφή του κοινωνικού, μια στοχοποιημένη φτωχοποίηση, μια επιταχυνόμενη συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας και μια συνειδητή χρησιμοποίηση του ρατσιστικού κινήτρου. Η Γερμανία, ως ευρωπαϊκός ρυθμιστής όλων αυτών, είναι ο κατάλληλος παραλήπτης μηνυμάτων για όσους γίνονται στόχος αυτής της γενικευμένης επίθεσης στην κοινωνία. Είτε πρόσφυγες που διακινδυνεύουν τη ζωή τους, στοχοποιημένοι που πρέπει όλο και περισσότερο να ανησυχούν για την επιβίωσή τους, είτε η μεσαία τάξη που μαζί με την ασφάλειά της χάνει και τις τελευταίες της ψευδαισθήσεις – θα δούμε ποιος θα είναι
συνοδοιπόρος μας σε αυτήν την πορεία.
Είναι καιρός να ξαναπάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να ξαναεφεύρουμε τη συλλογικότητα και να οργανωθούμε.
Για πολλούς ήταν ακριβώς αυτό που έγινε στις πλατείες της Τύνιδας, του Κάιρο, της Μαδρίτης, της Κωνσταντινούπολης και που συνεχίζει να υπάρχει στις συνοικίες της Θεσσαλονίκης, της Ρώμης και της Βαρκελώνης, παντού όπου μοιραζόμαστε τα χρήματα, τις τεχνικές, τη γνώση και ολόκληρη τη ζωή σε κοινό τόπο.

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΠΙΚΑ, ΑΥΡΙΟ ΣΤΗ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ
Δεν έχουμε σκοπό να επαναλάβουμε τα δομικά μας λάθη, από το κίνημα ενάντια στην
παγκοσμιοποίηση: δεν επιθυμούμε επαγγελματίες ακτιβιστές-τριές, τελετουργικές συγκεντρώσεις, γενικόλογα και εν μέρει απονοηματοδοτημένα συνθήματα, που πάγωσαν την αντίστασή μας. Όχι χωρίς λόγο, πολλοί από εμάς σε συγκεκριμένη στιγμή του κινήματος, προτίμησαν να αγκιστρωθούν σε τοπικούς αγώνες, να αποσύρουν τους εαυτούς τους από την γενίκευση του παγκόσμιου, για να ξαναβρούν ένα κομμάτι πραγματικότητας.
Στο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, που έπνεε τα λοίσθια, ο δικτυωμένος αέρας δεν περιείχε αρκετό οξυγόνο, βλέπαμε ότι δίχως δικά μας κέντρα, δίχως ριζώματα και την ανάπτυξη υλικής δύναμης σε πραγματικούς τόπους τους οποίους κατοικούμε συλλογικά με την ψυχή και την εργασία μας, κι εμείς σύντομα θα μετατρεπόμασταν σε πολιτικούς, αντιπροσώπους, διαχειριστές. Η δόμηση μιας νέας αριστεράς το μόνο που κάνει είναι να τρέφει νέες ψευδαισθήσεις.
Παρατηρούμε ότι οι “τοπικοί αγώνες”, όπως αυτήν την εποχή οι αγώνες για τους χώρους στέγασης και ζωής, κερδίζουν νόημα. Κάποιοι από αυτούς με την ακτινοβολία τους μπορούν ακόμα και να δώσουν το ρυθμό της αντιπαράθεσης σε μια ολόκληρη χώρα: Val de Susa στην Ιταλία, Notre dame της εξοχής στην Γαλλία, Χαλκιδική στην Ελλάδα, Lampedusa του Αμβούργου της Γερμανίας. Παρ’ ολ’ αυτά, αυτοί οι αγώνες, ακόμα και σε τόπους που είναι κερδοφόροι, δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν ένα συγκεκριμένο πολιτικό επίπεδο, και έτσι επιτρέπουν στις κυβερνήσεις να τους
απονοηματοδοτούν ως ακραίες περιπτώσεις.
Θα ήμασταν χαμένοι αν παραμέναμε στο επίπεδο της αυτοεπιβεβαίωσης. Δεν συνάδει με την παγκόσμια επίθεση ενάντια στην κοινωνία, να τοποθετούμε απλά σε μια σειρά τους τοπικούς αγώνες και με τον όρο “κοινωνικές αντιστάσεις” να τους ενοποιούμε επίπλαστα.
Όπως αρκετοί αποχώρησαν πριν από 10 χρόνια από τη γενίκευση του παγκόσμιου, τώρα μοιάζει ότι ήρθε η στιγμή να αποχωρήσουμε από την έλξη του τοπικού, ακριβώς όταν το θεωρήσουμε εμείς αναγκαίο.
Παλεύουμε για – και με – τις εξεγερμένες συνοικίες, σπίτια, χερσονήσους και κοιλάδες στα μετόπισθεν. Αυτό διαφέρει ουσιαστικά από την κλασική δικτύωση αγώνων που ‘συσχετίζονται’, ως διασύνδεση πολιτικών αντιπροσώπων, με τις αποστειρωμένες διαδικασίες, που κυρίως εξυπηρετούν τον εαυτό τους – όπως και η κάθε γραφειοκρατία. Η αντιπροσώπευση δηλώνει την κάλυψη αυτού που απουσιάζει – ας την αντιπαραβάλλουμε με την πραγματική παρουσία των πολλών!

ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΑΜΕ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ
Όσο πιο απροκάλυπτα γίνεται η καταλήστευση, τώρα πια και στην Ευρώπη και η βία της υποταγής και του σωφρονισμού γενικεύονται, τόσο πιο αναγκαία γίνεται η αντεπίθεση – η άμυνα υπέρ των δομών και των σχέσεών μας. Εκεί όπου αυτή η επίθεση στην κοινωνία σχεδιάζεται, προετοιμάζεται και υλοποιήται στην απαρχή της. Και για το λόγο αυτό πάμε Φρανκφούρτη: επειδή η άμυνά μας προϋποθέτει την επίθεση.
Είναι αναγκαίο η εμπειρία από τους τοπικούς αγώνες να μεταφερθεί σε ανώτερο οργανωτικό επίπεδο, πέρα από το εθνικό απέναντι στο οποίο παλεύουν τα κινήματα, ώστε να στριμώξουμε το κράτος από άλλη θέση: από ευρωπαϊκό επίπεδο. Να η ευκαιρία να ξαναβρεθούμε συλλογικά, στην επίθεση στα εγκαίνια της νέας έδρας της Ε.Κ.Τ., να συναντηθούμε και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας απέναντι σε αυτόν τον κοινό εχθρό.
Η διαφορά αυτού του γεγονότος από τις κινητοποιήσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση είναι ήδη ορατή: πλέον το θέμα δεν είναι η συνάντηση μερικών δεκάδων χιλιάδων ακτιβιστών-τριών, αλλά η οργάνωση, ήδη, μέσω μιας διεθνούς συζήτησης, πέρα από τη Φρανκφούρτη.
Στόχος είναι η συγκέντρωση των απόκληρων της Ευρώπης στη Φρανκφούρτη, όλων των υπαλλήλων στα όρια της νευρικής κρίσης, όλων των εξαπατημένων μικροαστών, όλων των μεροκαματιάρηδων και των απολυμένων εργατών-τριών, όλων εμάς που βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο του εχθρού και θέλουμε να το χτυπήσουμε.
Σκοπός μας, η διάχυτη οργή που μεγαλώνει σε όλη την ήπειρο, να συγκεντρωθεί σε έναν στόχο.
Μιλάμε για μια οργή, η οποία σπάει τα φράγματα και διεκδικεί την δικαίωση για όλα όσα
υπομείναμε τα τελευταία χρόνια. Ενάντια σε αυτούς που από τα πολυτελή τους γραφεία
ενορχηστρώνουν κεντρικά όλα αυτά, και ενάντια στην διοίκηση που παντού και καθημερινά τα υλοποιεί.
Να δούμε τις τρομαγμένες φάτσες των γραφειοκρατών και ως κίνημα να παλέψουμε ο ένας δίπλα στον άλλον, αποτελεί την καλύτερη διέξοδο από τον νέο ευρωπαϊκό εθνικισμό. Η Ευρώπη, όπως και οι τοπικοί αγώνες, δεν αποτελούν εναλλακτική στα συντρίμμια των εθνικών κρατών. Το ότι μισούμε τα κράτη, δε σημαίνει ότι μας έλκει η αμφισβητούμενη αίγλη των αυτοκρατοριών. Η Ευρώπη, ως τέτοια, αποτελεί, όπως και τα εθνικά κράτη, από τη μια ψευδαίσθηση και από την άλλη, καθεστωτικό δόμημα. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο βρίσκονται κοντά στην αντίληψή μας. Δε θέλουμε να υιοθετήσουμε την Ευρώπη και τους θεσμούς της. Θέλουμε να την καταστρέψουμε. Μια ηθική της απάρνησης, μια δικτατορία της παραγωγής και η βία της καταπίεσης των εαυτών μας, σε συνάδει με το όραμά μας περί ευτυχίας, ούτε με το πώς φανταζόμαστε τις ζωές μας.

ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ – ΕΝΑΣ ΑΞΟΝΑΣ ΤΩΝ ΑΠΟΚΛΗΡΩΝ
Την απάντηση τη βλέπουμε στην παρουσία εκείνων που αμύνονται, εκείνων που στην Ευρώπη της Τρόικας μετατρέπονται σε περισσευόμενους και που με την προσωπική τους αντίσταση ενάντια επιταγή για άνευ όρων βελτιστοποίηση της παραγωγικότητάς τους, είναι καταδικασμένοι να χάσουν. Στην αντίσταση σε αυτήν την συγκεντρωμένη και υπέρ – οργανωμένη επίθεση, χρειάζεται να αντιπαραβάλλουμε μια καινούρια έννοια του συλλογικού αγώνα.
Τίποτα δεν είναι χειρότερο από την προσομοίωση μιας επίθεσης. Αν και μας είναι απόλυτα σαφές ότι πολλές από τις κινήσεις μας είναι συμβολικές, χαιρετίζουμε την κάθε σοβαρή επίθεση, που μετατρέπει την διαμαρτυρία από απλά ορατή σε πραγματικά αισθητή.
Όχι οι μάνατζερ ή οι ταξιδιάρηδες ειδικοί των ξεχωριστών κινημάτων, αλλά οι ίδιοι οι αγώνες είναι αυτοί που ενώνονται. Όχι μόνο από αλληλεγγύη, αλλά και από προσωπικό ενδιαφέρον. Μη μας καταλάβετε λάθος: γνωρίζουμε τη δύναμη και την καλή πρόθεση της αλληλέγγυας δράσης – κι όμως, στην αλληλεγγύη ενυπάρχει ένας διαχωρισμός στο “εμείς” και στο “αυτοί”. Αυτό πρέπει να ξεπεραστεί – ένα βίαιο παρόν όλων αυτών που έφτασαν στα όριά τους και θέλουν να πάρουν πίσω τη ζωή τους.
Ήδη τα δύο τελευταία χρόνια, με το Blockupy και με το Μ31 έγιναν προσπάθειες στη
Φρανκφούρτη να γίνει ορατή στο δρόμο η αντίδραση απέναντι στην πολιτική της Τρόικας, της Ε.Ε.
και της Γερμανίας.
Η αντίδραση του κρατικού μηχανισμού ήταν ακαριαία και απροσδόκητα κατασταλτική. Η
οποιαδήποτε δράση απαγορεύτηκε τον πρώτο χρόνο, ολόκληρη η πόλη βρέθηκε σε κατάσταση ομηρίας και ερημοποιήθηκε, ώστε να πνιγεί κάθε διαμαρτυρία. Πέρυσι, μια διαδήλωση που είχε εγκριθεί από το δήμο, απαγορεύτηκε από την αστυνομία, που σε αυτήν την περίπτωση λειτούργησε ως πολιτικός φορέας και όχι ως εκτελεστική εξουσία.
Η εμπειρία μας από το Αμβούργο, το Δεκέμβρη του 2013 μας έδειξε ότι ακόμα και σε κατάσταση εξαίρεσης μπορούμε να δράσουμε, όταν παραμένουμε απρόβλεπτοι και έτσι, μη ελέγξιμοι. Ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που δρα αποφασιστικά, διασκορπισμένο σε όλο το αστικό τοπίο, μπορεί να οδηγήσει ακόμα και μια μεγάλη αστυνομική επιχείρηση στην αποτυχία.
Βλέπουμε την ευκαιρία, με τις διαδηλώσεις ενάντια στο άνοιγμα της Ε.Κ.Τ. 2014 να ενοποιηθούν οι ξεχωριστοί αγώνες της Ευρώπης και έτσι να αυξηθεί η δύναμη της επίθεσής τους. Στόχος πρέπει να είναι, όπως έγινε στις διαδηλώσεις ενάντια στην μεταφορά πυρηνικών αποβλήτων, να κατανοήσουμε τις διαφορετικές εκδηλώσεις του αγώνα μας ως εμπλουτισμό του.
Η διαφορά με τα προηγούμενα χρόνια είναι, ότι η διαδήλωση φέτος δε θα πραγματοποιηθεί σε μια συμβολική ημέρα, αλλά στα εγκαίνια της Ε.Κ.Τ. Θα πέσουμε πάνω στους ισχυρούς της Ευρώπης.
Εκτός από αυτό, η οικονομική μητρόπολη στον ποταμό Μάιν, όχι μόνο φιλοξενεί την Ε.Κ.Τ. αλλά και διάφορα κεντρικά γραφεία πολυεθνικών τραπεζών, ασφαλιστικών εταιριών, κτηματομεσιτικών επιχειρήσεων και εταιριών τηλεπικοινωνίας.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΑΙ
Αυτοί πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν το λογαριασμό χωρίς εμάς – και δεν κατανοούν καν τι εννοούμε όταν λέμε ότι δε θα πειθαρχήσουμε άλλο σε έναν κόσμο συνεχούς αυτοαξιολόγησης, ότι αποσύρουμε τους εαυτούς μας από την μετρήσιμη επιρροή τους.
Η πολιτική τους, της απαξίωσης κάθε ζωντανού, της κοινωνικής φτωχοποίησης και της
καταστροφής, θα γίνει στόχος εκδίκησης.
Όλες αυτές οι προσβολές στους διαδρόμους των υπηρεσιών, το τρέξιμο μέσα στη ρόδα, σαν χάμστερ, η ντροπή του ότι σύντομα δε θα είμαστε αρκετά φιτ, νέοι και ευέλικτοι.
Και επειδή αυτοί προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τον κόσμο τους, τώρα που είναι πασηφανές ότι καταρρέει, και επειδή άλλη γλώσσα δεν καταλαβαίνουν, εμείς λέμε ότι θα λάβουν το λογαριασμό…
Οι παγκόσμιες εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων έδειξαν ότι η επανάσταση είναι εφικτή. Χτυπάει την πόρτα της Ευρώπης – ας την σπάσουμε.

Ότι υπάρχει, υπάρχει – ότι δεν υπάρχει είναι εφικτό να συμβεί.
(Einstürzende Neubauten)

αναδημοσίευση από Destroika

Η μπροσούρα της συνέλευσης εδώ

ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΥΡΩΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ 

ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΣ Ε.Ε.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ

Στις 25 Μάη η Ε.Ε. διεξάγει εκλογές για την ανάδειξη των πολιτικών εκπροσώπων που θα κληθούν να διαχειριστούν το βιοτικό κατήφορο των λαών της Ευρώπης. Στη δίνη των σαρωτικών κοινωνικών ανακατατάξεων που επέφερε η καπιταλιστική κρίση, σε μια συγκυρία σχεδόν πολεμική, αποκαλυπτική του απροσχημάτιστα πλέον αντεργατικού και αντιλαϊκού χαρακτήρα της Ε.Ε., οι επερχόμενες ευρωεκλογές αποκτούν για το εργατικό-λαϊκό κίνημα μια σημασία κομβική. Μετατρέπονται εκ των πραγμάτων σε βασικό σημείο αναφοράς του, ακόμα κι αν ο θεσμός του Ευρωκοινοβουλίου δεν έχει καμιά ουσιαστική εξουσία στη λήψη των κεντρικών πολιτικών αποφάσεων της Ε.Ε., καθώς το αποτέλεσμά τους  θα αποτελέσει ένα ισχυρό πρόκριμα για τη  διαμόρφωση του προσεχούς συσχετισμού ισχύος ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας. Αρνητικά για τις πρώτες, με την καταδίκη των κομμάτων που έμμεσα ή άμεσα στηρίζουν τον ευρωπαϊκό μονόδρομο, και ευνοϊκά για τις δεύτερες, με τη μαζική συνειδητή αποχή από τις κάλπες ως πράξη απόρριψης μιας διαδικασίας κοινωνικής και πολιτικής νομιμοποίησης της  Ε.Ε. και της στρατηγικής της.

Το ξέσπασμα της  καπιταλιστικής κρίσης και η ταχύτατη εξάπλωση της στο πυρήνα ενός κεντρικού βάθρου του  καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, της Ε.Ε., μετακίνησε τις τεκτονικές πλάκες της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ψευδαίσθησης επί της οποίας αυτή είχε δομηθεί. Η σεισμική δραστηριότητα  που  την ακολούθησε κατεδάφισε εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, γκρέμισε παραδοσιακούς κοινωνικούς συνασπισμούς εξουσίας, προκάλεσε ισχυρές –αλλά ασυνεχείς- κοινωνικές εκρήξεις, έβγαλε στον αφρό φασίστες και νεοναζί και ανάμεσα στα άλλα έπληξε στον πυρήνα του το ιδεολόγημα  της «Ευρωπαϊκής Ένωσης της σύγκλισης και της αλληλεγγύης». Δύο μόλις δεκαετίες μετά τις πανηγυρικές εξαγγελίες των απανταχού απολογητών του συστήματος για το «τέλος  της  ιστορίας», η πρωτοφανής όξυνση της δομικής καπιταλιστικής αντίθεσης, ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής από τη μια, και της ατομικής ιδιοποίησης του αποτελέσματός της από την άλλη, γέννησε  μια ακόμα κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού, ίσως την πιο βαθιά του, μιας και η τωρινή είναι υποχρεωμένη να σηκώσει το βάρος όλων των αδιεξόδων που συσσώρευσε στο σύστημα η στηριζόμενη σε χρηματιστηριακά παράγωγα ανάπτυξη της προηγούμενης «ένδοξης» περιόδου.

Στο πλαίσιο αυτό, η παταγώδης αποτυχία ενός από τους κατεξοχήν πυλώνες του καπιταλιστικού κόσμου να εκπληρώσει τις πομπώδεις διακηρύξεις του περί ευημερίας και οικονομικής ανάπτυξης των λαών της Ευρώπης ήταν προδιαγεγραμμένη εν τη γενέσει της. Και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, τόσο γιατί οι καταστατικοί σκοποί της ήταν η ενίσχυση της καπιταλιστικής κερδοφορίας μέσω της ανεμπόδιστης διεύρυνσης της σφαίρας δράσης του κεφαλαίου, όσο και γιατί οι όροι συνένωσης των κυρίαρχων τάξεων των ευρωπαϊκών χωρών ήταν εξ’ αρχής σαθροί και αντιφατικοί. Η απόπειρα συνασπισμού άνισων οικονομικά καπιταλιστικών σχηματισμών, στη βάση των αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων που επέβαλλε το Σύμφωνο Σταθερότητας και αργότερα η ΟΝΕ, ενέτεινε τις ανισομετρίες και δημιούργησε εξ αρχής έναν ανισσόροπο συσχετισμό δύναμης που εκ των πραγμάτων αδυνατούσε να επιβεβαιώσει τις προπαγανδιστικές διακηρύξεις για το «ισότιμο και αλληλέγγυο ευρωπαϊκό περιβάλλον». Αυτή η Ε.Ε., της φθηνής και πειθαρχημένης εργασίας και της ανεργίας, της οικονομικής και πολιτικής ανισομετρίας, του ρατσισμού  και του κοινωνικού κανιβαλισμού, η Ε.Ε. των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της ανοιχτής στήριξης των νεοναζί (Ουκρανία) μας καλεί στις 25 του Μάη να εκλέξουμε το πολιτικό προσωπικό που θα διαχειριστεί ή που μάταια θα παριστάνει ότι πολεμά το καθεστώς οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης των λαών της Ευρώπης.

Για την Ελλάδα της τετράχρονης μνημονιακής επιτήρησης η ευρωπαϊκή απαίτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα είναι σαφής: πλήρης επικράτηση των πολιτικών δυνάμεων που μπορούν να στηρίξουν χωρίς αναστολές και δισταγμούς τη βασική στρατηγική επιλογή της εγχώριας αστικής τάξης. Την άνευ όρων δηλαδή πρόσδεση και συμπόρευση με την Ε.Ε., την απαρέγκλιτη συνέχιση της «ευρωπαϊκής πορείας της χώρας», αυτής της σύγχρονης «Μεγάλης Ιδέας» της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της. Σπεύδει λοιπόν η ντόπια και διεθνής αστική τάξη με το σύνολο των μηχανισμών προπαγάνδας και χειραγώγησης που διαθέτει να προσφέρει την ενίσχυση της στην παραπαίουσα ακροδεξιά συγκυβέρνηση (Ν.Δ.- ΠΑΣΟΚ). Επιχειρούν έτσι να αντιμετωπίσουν το κλίμα πολιτικής απαξίωσης των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας και την απειλή που αυτή γεννά για τη προώθηση των οικονομικών και πολιτικών τους σχεδιασμών, επιδιδόμενοι σε μια άνευ προηγουμένου προεκλογική στήριξη τους.

Οι εξαγγελίες για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος και εξόδου στις αγορές εξυπηρετούν αυτόν ακριβώς το σκοπό: την αναχαίτιση του αντικυβερνητικού κλίματος και τη δημιουργία ψευδαισθήσεων για την ανάκαμψη της οικονομίας. Η υποτιθέμενη όμως επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος αποτελεί μια ιστορικών διαστάσεων φενάκη, μια ένδοξη στιγμή της δημιουργικής λογιστικής, αφού στηρίζεται στην αυθαίρετη παραδοχή ότι οι τεράστιες ενισχύσεις δημοσίου χρήματος προς τους τραπεζίτες όσο και η πληρωμή των τόκων του επαχθούς δανεισμού δεν αποτελούν δημόσια έξοδα και κατά συνέπεια δεν αυξάνουν το έλλειμμα. Από την άλλη, η πολυδιαφημισμένη έξοδος στις αγορές – ως ένδειξη εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία πoυ πλέον βάζει τις βάσεις για μια νέα φάση οικονομικής πολιτικής χωρίς την ανάγκη μνημονίων-, επιμελώς αποκρύπτει τους πραγματικούς όρους κάτω από τους οποίους αυτή «κατακτήθηκε». Την κρίσιμη παράμετρο δηλαδή ότι το δάνειο των 3δις ευρώ από τις αγορές (κυρίως αμερικάνικα και ευρωπαϊκά κερδοσκοπικά κεφάλαια) έχει το υψηλότερο επιτόκιο στην Ευρώπη (4,5%)  και ότι οι όροι του διέπονται από το ληστρικό για τον οφειλέτη καθεστώς του αγγλικού δικαίου, μαζί βέβαια με το αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο λογαριασμός των τόκων και αυτού του δανείου (400 εκατ. επιπλέον ευρώ βρίσκονται ήδη στις πλάτες των εργαζομένων) όπως και των προηγούμενων είναι υπεραρκετός ώστε να απαιτήσει νέα δάνεια, άρα και νέα μνημόνια, για την αποπληρωμή τους.

Πέρα, όμως, από την ανάγκη κατανόησης του μεγέθους της απάτης που στήθηκε σε βάρος των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων για τη στήριξη της συγκυβέρνησης, το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα για αυτές βρίσκεται σε αυτά που διαφαίνονται πίσω από τους πανηγυρισμούς για τις «επιτυχίες» της ελληνικής οικονομίας. Γιατί στην πραγματικότητα, με την εξαγγελία των επιτυχιών αυτών εγκαινιάζεται ένας νέος, ακόμα πιο ανελέητος γύρος ταξικής επίθεσης, αφού η όποια δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας να παρουσιάζει σταθερότητα ή σημάδια ανάκαμψης θα προέρχεται από την εντεινόμενη λεηλασία της εργαζόμενης κοινωνίας και του κοινωνικού και φυσικού πλούτου.Τα πλεονάσματα, τα δάνεια από τις αγορές και η πολυαναμενόμενη ανάπτυξη αποτελούν ουσιαστικά τις συνθηματικές λέξεις που κωδικοποιούν τους νέους ταξικούς συσχετισμούς εκμετάλλευσης. Λιγότεροι μισθοί, λιγότερη περίθαλψη, λιγότερα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, περισσότεροι φόροι, περισσότερη καταστολή και περισσότερη εξαθλίωση είναι τα στοιχεία που συνθέτουν το νέο κόσμο που μας περιμένει, τον κόσμο της «ανάπτυξης» μέσα στην καπιταλιστική Ευρώπη.

Σε αυτό το πλαίσιο, η συμμετοχή στις επερχόμενες ευρωεκλογές αποτελεί -αντικειμενικά- νομιμοποίηση του κατεξοχήν θεσμού εξωραϊσμού της αντικοινωνικής φύσης της Ε.Ε. Είναι  ενεργητική παραδοχή ότι τα δικά μας αυτόνομα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα είμαστε ανίκανοι να τα υπερασπιστούμε με τις δικές μας δυνάμεις. Ότι εν τέλει, είμαστε ανίκανοι να ακολουθήσουμε το μοναδικό μονοπάτι, που όταν οι  καταπιεσμένοι όλου του κόσμου διέβησαν, κατάφεραν να κερδίσουν αυτά που σήμερα αρπάζουν πίσω οι δυνάστες μας, αυτό της οργανωμένης ταξικής πάλης. Σήμερα, με το πολιτικό σύστημα να κλυδωνίζεται, τον πάλαι ποτέ κραταιό δικομματισμό να φαντάζει ανάμνηση, και την ανυπαρξία ενός εναλλακτικού κυβερνητικού μπλοκ διάδοχου του υπάρχοντος να εντείνει τη συνθήκη πολιτικής αστάθειας που διανύουμε, διαμορφώνονται  οι πλέον δύσκολοι, όσο και ευνοϊκοί όροι για την εμφάνιση στο  προσκήνιο ενός αυτόνομου προλεταριακού κινήματος, ικανού να κλονίσει και στη συνέχεια να ανατρέψει το εύθραυστο μέτωπο της αστικής τάξης. Μια τέτοια εξέλιξη αποτελεί δίχως άλλο και το μεγαλύτερο φόβο του αστικού μπλοκ σήμερα· αυτόν που ενισχύει την κατασταλτική και ιδεολογική τρομοκρατία και ανασύρει όλες τις αντεργατικές- αντεπαναστατικές δυνάμεις, με πρώτη τη Χρυσή Αυγή. Είναι ο ίδιος φόβος που πριμοδοτεί τους αυλικούς της αστικής τάξης στη δημιουργία κομμάτων-υβριδίων, όπως το «Ποτάμι», ενώ ταυτόχρονα οδηγεί στην απροκάλυπτη εμπλοκή με την πολιτική των πιο αντιδραστικών τμημάτων της, όπως στην περίπτωση Μώραλη- Μαρινάκη και την εφοπλιστική  μαφία που εκπροσωπούν. Σε αυτό το σκηνικό, η καθεστωτική αριστερά, με πρωταγωνιστές τόσο την ηγεσία του ΚΚΕ, της ανέξοδης ταξικής λογοκοπίας και του  αναχωρητισμού από την ζωντανή κινηματική δραστηριότητα, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, των διαπιστευτηρίων πίστης στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ, μένει να παρακολουθεί παθητικά τη μεγαλύτερη μεταπολεμική ταξική επίθεση, αφομοιωμένη και ορκισμένη στις προσόδους του κοινοβουλευτισμού. Ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, όντας δυνάμει κυβερνητική δύναμη, αποτελεί μια απάτη ολκής, όχι μόνο γιατί με τις «δεξιές» στροφές πλέον αναγνωρίζει το σύνολο σχεδόν του δημόσιου χρέους, αλλά κυρίως γιατί ασκεί μια ανιστόρητη- δημαγωγική αντιπολίτευση περί δήθεν δυνατότητας απόσπασης κερδών από το κεφάλαιο εν μέσω κρίσης, μέσα από διαπραγματεύσεις και αμοιβαίους συμβιβασμούς.

Σε αυτήν την κομβική για το εργατικό- λαϊκό κίνημα συγκυρία, η πάλη ενάντια στις επερχόμενες ευρωεκλογές, ως θεσμού νομιμοποίησης της Ε.Ε., οφείλει να καταστεί ένα γόνιμο πεδίο για τη συνάντηση και συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και των αγώνων, για την αναζωπύρωση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Να αποτελέσει για όλους εμάς, τους άνεργους, τους εργάτες, τους αντιστεκόμενους ένα σημείο αναφοράς για την αντίσταση στην ιμπεριαλιστική Ε.Ε. και την συγκυβέρνηση που την εκπροσωπεί. Μια ευκαιρία για τη συλλογική εκδήλωση της άρνησης και της σύγκρουσης με έναν εγκληματικό μηχανισμό που ενσαρκώνει τα συμφέροντα της αστικής τάξης έναντι των δικών μας, ενός μηχανισμού που στο όνομα του καπιταλιστικού κέρδους απαξιώνει τη ζωή μας, μετατρέποντας μας σε σύγχρονους σκλάβους των ντόπιων και διεθνών αφεντικών.

Η δική μας στάση, επομένως, δεν μπορεί να βρίσκεται στην ψήφο, ούτε στην ανάθεση, ούτε σε κάποια ανέξοδη αποχή, αλλά στην καθημερινή, μοριακή πάλη για την πολιτική συγκρότηση των προλεταριακών- λαϊκών δυνάμεων του τόπου, τη μοναδική ιστορικά ικανή δύναμη που μπορεί να βάλει φρένο στην επίθεση του συστήματος, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο για τη συνολική αναμέτρηση μαζί του.

Συνέλευση Αναρχικών – Κομμουνιστών

Για Την Ταξική Αντεπίθεση Ενάντια Στην Ε.Ε.