Την Κυριακή 8 Μάη, 3η συνεχόμενη ημέρα γενικής Απεργίας, και ενώ η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπερψήφιζε στη Βουλή – με την αντιπολιτευτική συναινετική “ανοχή” σύσσωμου του μνημονιακού τόξου – την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, στην πλατεία Συντάγματος χιλιάδες διαδηλωτές εναντιώνονταν στο βάθεμα της ταξικής αφαίμαξης και της κοινωνικής λεηλασίας. Η λαϊκή συμμετοχή διατάραξε – έστω και αναντίστοιχα σε σχέση με το μέγεθος της αστικής επέλασης που συνεχίζεται αμείωτη εδώ και μια επταετία – τη σιγή νεκροταφείου που επιβάλουν η αστική τάξη, τα καπιταλιστικά-ιμπεριαλιστικά διευθυντήρια και το κράτος τους.

Η δίκαιη οργή, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς της συγκυρίας, βρήκε τους τρόπους για να εκφραστεί (παίρνοντας στο κυνήγι φασίστες αγροτοπατέρες και μνημονιακούς δημοσιογραφικούς παπαγάλους). Μετά από συγκρούσεις περιορισμένης έκτασης, οι πραιτοριανοί του κεφαλαίου και του πολιτικού προσωπικού του εξαπέλυσαν γενικευμένη δολοφονική επίθεση με ξυλοδαρμούς, ρίψη δακρυγόνων σ’ ευθεία βολή και χειροβομβίδων κρότου λάμψης μέσα στο πλήθος των διαδηλωτών προκαλώντας πολλούς τραυματισμούς. Μετά απ’ αυτήν την κατασταλτική επιχείρηση που σκόπευε στην εκκένωση του Συντάγματος, μπλοκ διαδηλωτών – ανάμεσα τους και αυτό της Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στη ΕΕ – ανασυνταχθήκαμε και επιστρέψαμε έξω από τη Βουλή όπου και παραμείναμε μέχρι τη συντεταγμένη αποχώρησή μας ως τα Προπύλαια. Λίγα αργότερα, και ενώ ένα μπλοκ αναρχικών επέστρεφε προς τα Εξάρχεια έπεσε σε αστυνομική ενέδρα (προφανώς προσχεδιασμένη στα επιτελεία της “αριστερής” ΓΑΔΑ) η οποία είχε ως απολογισμό τη σύλληψη 14 διαδηλωτών. 7 από τους συλληφθέντες είναι μετανάστες και στα πλαίσια μιας αστυνομικής-δικαστικής μεθόδευσης ποινικοποίησης της ριζοσπαστικοποίησης τους, αντιμετωπίζουν κακουργηματικές κατηγορίες και απειλούνται με προφυλάκιση και απέλαση.

Το κεφάλαιο και το κράτος του έχουν και μνημονιακή και κατασταλτική συνέχεια. Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Παύση κάθε δίωξης – Καμία απέλαση – Άμεση Απελευθέρωση για όλους τους συλληφθέντες διαδηλωτές της 8ης Μάη.

Συγκέντρωση Αλληλεγγύης:

Τετάρτη 11 Μάη, Δικαστήρια Ευελπίδων, 10.00 πμ.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

το παρακάτω κείμενο αποτελεί τμήμα της εισήγησης της Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ στην εκδήλωση “Ασφαλιστικό, νέα μνημονιακά μέτρα, πολιτική συγκυρία και προλεταριακή στρατηγική”, που πραγματοποιήθηκε στις 6 Μαϊου στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44.

Η ειδική μνημονιακή έκφραση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα.

Από την άνοιξη του 2010 και την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, ο εργαζόμενος λαός βιώνει μια διαδοχική αλληλουχία από ταξικές ήττες, που μεταφράζονται με την εφαρμογή μιας βάρβαρης πολιτικής, γενικευμένης κοινωνικής ερημοποίησης. Γιατί, όμως, στην Ελλάδα η ένταση της αντεργατικής πολιτικής πήρε τη συγκεκριμένη ειδική έκφραση, δηλ την μνημονιακή; Θα προσπαθήσουμε να δούμε ορισμένες από τις όψεις του ζητήματος, φυσικά ελλιπώς και ανολοκλήρωτα, αφού ο χώρος της εισήγησης είναι αντικειμενικά περιορισμένος.

Θα πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να κατανοήσουμε το διπλό ρόλο της μνημονιακής πολιτικής: α) ως βασικού μοχλού απαξίωσης της εργατικής δύναμης και β) ως ιμάντα μεταβίβασης αξίας και υπεραξίας από την περιφέρεια προς το κέντρο μέσα από τα τοκοχρεολύσια,  το δανεισμό για την ανατροφοδότηση του κρατικού χρέους, τη δημιουργία αποθεματικού υπερταμείου για το ξεπούλημα κομβικών τομέων της οικονομίας, κλπ). Μ’ αυτούς τους βασικούς άξονες, το μνημόνιο αποτελεί και τυπική υλική αποτύπωση της στρατηγικής (αν και ετεροβαρούς) συνεργασίας ανάμεσα στο ντόπιο και το διεθνές (ιδιαίτερα το γερμανικό) κεφάλαιο. Κεντρικός στόχος είναι η επιτάχυνση της εφαρμογής ενός μοντέλου κεφαλαιακής συσσώρευσης, που βασίζεται στην ιδιαίτερη ένταση της πολύπλευρης εκμετάλλευσης, στην αφαίρεση κεκτημένων της ταξικής πάλης, στην παραπέρα μεταβολή του συσχετισμού ισχύος ανάμεσα στις κυρίαρχες και κυριαρχούμενες τάξεις και στη μεταφορά τεράστιου όγκου πλούτου από την εργασία στο κεφάλαιο. Αυτό το “νέο παράδειγμα” άσκησης αντιλαϊκής πολιτικής, φυσικά, δεν αφορά μονάχα την Ελλάδα. Εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης, που σα σκοπό έχει την επανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου και το ξεπέρασμα της κρίσης με κεντρικό όπλο στη φαρέτρα του το τσάκισμα των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων.

Φυσικά, κρίση σημαίνει και καταστροφή κεφαλαίων, μέσα από μια εκκαθαριστική λειτουργία που ευνοεί τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση των κεφαλαίων. Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος και η ενίσχυση των ισχυρών μονοπωλιακών κεφαλαίων σημαίνει ταυτόχρονη υποβάθμιση της θέσης των μη ανταγωνιστικών κεφαλαίων, καθώς και συμπίεση της παραδοσιακής μικροαστικής τάξης. Γι αυτό και οι ισχυρότερες μερίδες του ελληνικού κεφαλαίου βγαίνουν ακόμα πιο δυναμικές και ενισχυμένες, παρά την ισχυρή πίεση που δέχεται ο ελληνικός εθνοκρατικός σχηματισμός, πράγμα που οδηγεί και στην εμβάθυνση της εξάρτησής του (δείγμα της οποίας είναι τα μνημόνια). Το ιμπεριαλιστικό πλαίσιο, δηλαδή η διαφορετική δύναμη πυρός των κεφαλαίων, η αναπόφευκτη ανισομετρία της οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης και οι συνακόλουθες σχέσεις ισχύος μεταξύ των κρατών, αποτελεί το πεδίο δραστηριότητας του ελληνικού κεφαλαίου και του κρατικού σχηματισμού που το εκπροσωπεί. Και η εξάρτηση από τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, η στρατηγική επιλογή πρόσδεσης στο άρμα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, είναι το πιο γόνιμο έδαφος πάνω στο οποίο πλουτίζει η ελληνική αστική τάξη.  Κάπως έτσι, ακόμα και σε συνθήκες βαθιάς κρίσης, με το ΑΕΠ της χώρας να συρρικνώνεται χρόνο με το χρόνο, οι Άμεσες Ξένες Επενδύσεις το ελληνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου έχουν εκτοξευθεί από 7,4 δις το 2001 σε 34 δις το 2013. Τα ελληνικά μονοπώλια κατέχουν μια από τις κυρίαρχες θέσεις στα Βαλκάνια, ενώ επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους και στην Αφρική, αναπροσανατολίζοντας την κατεύθυνση τους σε λιγότερο ανταγωνιστικά περιβάλλοντα και σε χαμηλότερης παραγωγικότητας εθνοκρατικούς σχηματισμούς. Ταυτόχρονα, το ελληνόκτητο εφοπλιστικό κεφάλαιο (που κατέχει το 14,7 % του παγκόσμιου εν ενεργεία στόλου) απολαμβάνει δεκάδες φοροαπαλλαγές συνεισφέροντας ψίχουλα στο ΑΕΠ της χώρας. Η ύπαρξη και η αυξητική τάση των ΑΞΕ δεν αποδεικνύει φυσικά και τον υποτιθέμενο “ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα” του ελληνικού εθνοκρατικού σχηματισμού, αφού ένα τέτοιο ιδεολόγημα θα μας οδηγούσε σε εξωφρενικά συμπεράσματα, όπως το να χαρακτηρίσουμε ως ιμπεριαλιστικές χώρες όπως η Πολωνία, η Χιλή, η Μαλαισία, η Λιβύη ή το Καζακστάν! Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι μέσου επιπέδου ανάπτυξης, κατέχοντας ενδιάμεση θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα είναι χώρα οικονομικά, πολιτικά και διπλωματικά εξαρτημένη, αλλά με μερίδες ισχυρού μονοπωλιακού κεφαλαίου με τάσεις επέκτασης.

Από την άλλη, το μνημόνιο δεν εξυπηρετεί μονάχα το ντόπιο κεφάλαιο, αλλά βαθαίνει και την εξάρτηση της χώρας, μέσα από τη διαρκή επιστασία των δανειστών και την εποπτεία πολλών τομέων της οικονομίας (πχ τρόικα, task force, καθεστώς ελέγχου στους Δήμους και τις Περιφέρειες, τοποθέτηση επιτρόπων των δανειστών στις χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες και στον ΤΑΙΠΕΔ, αποικιοκρατικού χαρακτήρα υπερταμείο που δεσμεύει βασικούς τομείς της οικονομίας για την αποπληρωμή του χρέους κλπ). Ιδιαίτερα ωφελημένο από την μνημονιακή εφαρμογή της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα και με ειδικό ρόλο στις διαδικασίες εφαρμογής των αντεργατικών πολιτικών, εμφανίζεται το γερμανικό κεφάλαιο. Οι προθέσεις του γερμανικού κεφαλαίου , γίνονται φανερές από τις δηλώσεις στο Spiegel στις 10/09/2012 του τότε Προέδρου του γερμανικού ΣΕΒ Hans Peter Keitel: «Ως επιχειρηματίας δε θα άφηνα να αποτύχει μια θυγατρική της εταιρίας μου, που έχει ένα πρόβλημα. Στην περίπτωση αυτή , όλη η Ελλάδα πρέπει να γίνει ένα είδος Ειδικής Οικονομικής Ζώνης μέσα στην ευρωζώνη, εφοδιασμένη με την απαραίτητη και επιτρεπόμενη οικονομική βοήθεια, αλλά και την παρουσία ξένων Ευρωπαίων αξιωματούχων». Προαπαιτούμενο για την εισροή γερμανικών επενδύσεων είναι φυσικά και η μείωση του εργατικού κόστους… Ήδη το γερμανικό κεφάλαιο έχει υπερδιπλασιάσει τις επενδύσεις του στην Ελλάδα (από λιγότερα από 2 δις το 2007 σε περίπου 4,5 δις το 2014) και μένει σταθερά πρώτο στην εξαγωγή ΑΞΕ στην Ελλάδα, οπότε έχει κι πολύ καλούς λόγους για να πιέσει όχι μονάχα για τη βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά και για την εφαρμογή αντεργατικών πολιτικών, ώστε να δημιουργηθεί ένα “φιλικό κλίμα για επενδύσεις”.

Ταυτόχρονα, το μνημόνιο αποτελεί, όπως είπαμε και παραπάνω, ιμάντας μεταβίβασης αξίας από την περιφέρεια στο κέντρο. Όπως δήλωσε και ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Ντ’ Αλέμα τον Ιούλη του 2015: «Από μία φτωχή χώρα όπως η Ελλάδα, τεράστια ποσά μεταφέρονται σε μία πλούσια χώρα όπως η Γερμανία μέσω της διαφοράς των επιτοκίων. Η φτωχή χώρα γίνεται όλο και φτωχότερη, η πλούσια χώρα πλουσιότερη. Όταν η φτωχή χώρα δεν μπορεί πλέον να πληρώσει τα χρέη έρχονται οι ευρωπαϊκές βοήθειες. Έχουμε δώσει στην Ελλάδα 250 δισ. ευρώ, αλλά όχι για τις συντάξεις των Ελλήνων, αλλά για να πληρωθούν οι τόκοι στις γερμανικές, γαλλικές και σε μικρό ποσοστό στις ιταλικές. Διακόσια είκοσι δισ. ευρώ από τα 250 δισ. ευρώ βοήθειας πήγαν απευθείας στις γερμανικές, γαλλικές και ιταλικές τράπεζες». Έρευνα του ESMT (Ευρωπαϊκή Σχολή Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας) που δημοσιοποιήθηκε στη γερμανική Handelsblatt επιβεβαιώνει τα λεγόμενα του Ντ’ Αλέμα, αφού το 95% των μνημονιακών δανείων διατέθηκαν για να σωθούν ευρωπαϊκές τράπεζες : «Η έρευνα αποδεικνύει ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ έσωσαν τα περασμένα χρόνια κυρίως τις τράπεζες και άλλους ιδιώτες πιστωτές». Το μεγαλύτερο τμήμα των δανειακών συμβάσεων κατευθύνεται στην εξόφληση παλαιών χρεών και τόκων, ενώ ένα μεγάλο τμήμα έχει δοθεί για την ανακεφαλαιοποίηση των χρεοκοπημένων ελληνικών τραπεζών. Τα μνημόνια, λοιπόν, ποτέ δεν υπογράφηκαν για να “διασφαλιστούν οι μισθοί και οι συντάξεις”, όπως ανέφερε η κυρίαρχη προπαγάνδα, αλλά (μεταξύ άλλων) και για τη διάσωση των ιδιωτών πιστωτών και κυρίαρχα των γαλλικών, γερμανικών και αμερικάνικων τραπεζών που ήταν εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος: τον Ιούνιο του 2010 το σύνολο του ιδιωτικού και δημόσιου χρέους προς τις τράπεζες έφτανε στα 251,1 δις δολάρια, εκ των οποίων τα 83,1 δις (33,1%) προς τις γαλλικές τράπεζες, τα 65,4 δις (26%) προς τις γερμανικές και τα 36,2 δις (14,4%) προς τις αμερικάνικες. Με τη εφαρμογή των μνημονίων, μέσα σε δυο χρόνια οι ξένες τράπεζες είχαν σχεδόν απαλλαχθεί από την έκθεσή τους στο ελληνικό χρέος. Ταυτόχρονα, οι χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες έλαβαν κρατική βοήθεια μέσω ενέσεων ρευστότητας και εγγυήσεων συνολικού ύψους 146 δις ευρώ. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της ΕΚΤ, μάλιστα, την περίοδο 2008-2014 το ελληνικό χρέος διογκώθηκε κατά 22,2% του ΑΕΠ (του 2014) εξ αιτίας της κρατικής στήριξης των τραπεζών, ενώ η αντίστοιχη αύξηση στο συνολικό δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης ήταν 4,8% του ΑΕΠ.

Στη μικρή αυτή εισήγηση είδαμε κάποιες από τις όψεις του ειδικού ρόλου που παίζει το μνημόνιο στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση στην Ελλάδα. Αναγκαστικά παραλείψαμε εξ ίσου σημαντικές όψεις (όπως ο ρόλος του PSI, η έκρηξη της ανεργίας, της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων, η απονομιμοποίηση της αστικής πολιτικής, οι αντιδράσεις των από τα κάτω, οι αντιμνημονιακές ταραχές με τις δυνατότητες και τα όριά τους, η αυταρχικοποίηση του κρατικού μηχανισμού τόσο ως νομοτελειακή έκφραση της μνημονιακής αναδιάρθρωσης όσο και ως απάντηση στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, η συρρίκνωση της όποιας λαϊκής κυριαρχίας υπήρχε εντός του αστικοδημοκρατικού πλαισίου και η διόγκωση της εκτελεστικής εξουσίας μέσω των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, η ανακατάταξη του αστικού μπλοκ εξουσίας με τη διεύρυνση του “μνημονιακού τόξου” και την αναρρίχηση στην εξουσία πρώην “αντιμνημονιακών” δυνάμεων, κλπ). Ωστόσο, το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο: τα τρία διαδοχικά μνημόνια επιταχύνουν ένα μοντέλο καπιταλιστικής συσσώρευσης που εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς του εγχώριου και του ξένου κεφαλαίου και αποτελεί ευθεία επίθεση εναντίον των ταξικών συμφερόντων του εργαζόμενου λαού. Την ίδια στιγμή ο τόπος έχει μετατραπεί σε ένα οιονεί προτεκτοράτο, με τους αντιπροσώπους διακρατικών οργανισμών (όπως η λεγόμενη τρόικα) να έχουν έναν ειδικό εποπτικό και επιτελικό ρόλο στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής και την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων. Γι αυτό και ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό όχι απλά δεν βγάζει λάδι τα ντόπια αφεντικά, αλλά είναι ενιαίος και αδιαίρετος με τον αγώνα ενάντια στο ελληνικό κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό. Γι αυτό και ο αγώνας για κοινωνική επανάσταση είναι αδιάσπαστα δεμένος με τον αγώνα ενάντια στα μνημόνια, ως ειδικής έκφρασης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στον συγκεκριμένο ιστορικό χώρο και χρόνο. Και αντίστροφα, όπως μας δείχνει κι ο αναπόφευκτος εκφυλισμός πολιτικών χώρων που εμφανίστηκαν εντός του συστήματος ως “αντιμνημονιακοί”, ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια θα είναι επαναστατικός ή δε θα είναι τίποτα.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Μπλόκο στα Μνημονιακά Μέτρα 

Ταξικό Όχι στη διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης

Όλοι στους δρόμους

στις διαδηλώσεις, τις απεργίες και τις συγκρούσεις.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Το νέο πακέτο μέτρων που προωθείται υπό τις διαταγές των ιμπεριαλιστών δανειστών και της εγχώριας αστικής τάξης, δεν αποτελεί τίποτα άλλο πέρα από το αναμενόμενο επακόλουθο των δεσμεύσεων που συνυπέγραψε σύσσωμο το μνημονιακό κοινοβουλευτικό μπλοκ (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ) στο πλαίσιο της ψήφισης του τρίτου μνημονίου. Και ενώ ακόμα δεν έχει στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών τους πάνω στην αποκιοκρατικού τύπου σύμβαση, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, υπό το φόβο της κατάρρευσης η μια και της πολιτικής ανυποληψίας η άλλη, διαιωνίζουν τον εμπαιγμό εναλλάσσοντας τους ρόλους, με την μεν πρώτη να παριστάνει ότι διαπραγματεύεται τη δε δεύτερη ότι αντιστέκεται. Όμως η αλήθεια είναι μία και επικυρώνεται από την υπογραφή του αστικού πολιτικού προσωπικού πάνω στα μνημόνια που συνθλίβουν την εργατική τάξη και τη χώρα. Η αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού και του φορολογικού συστήματος, ταυτόχρονα με την «προληπτική» θέσπιση μέτρων δημοσιονομικού ενδιαφέροντος, εμπεριέχονται κατά γράμμα στις δεσμεύσεις της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου, ξεκαθαρίζοντας δια παντός ότι το κοινοβουλευτικό προσωπικό αποτελείται από ένα τσούρμο πολιτικών απατεώνων που έχουν ως αποστολή την με κάθε μέσο υπεράσπιση των συμφερόντων των αφεντικών τους: των ιμπεριαλιστών (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ) και της ντόπιας αστικής τάξης (ΣΕΒ, τραπεζιτών, εφοπλιστών, εργολάβων, καναλαρχών, κλπ).

Οι όροι του τρίτου μνημονίου, όροι εμβάθυνσης της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας στη χώρα, έρχονται να συμπληρώσουν τη μεθοδευμένη εσωτερική υποτίμηση μέσω της διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος, της φορολεηλασίας, των σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων και της αποδιάρθρωσης των εργασιακών δικαιωμάτων. Στόχος των δανειστών είναι και θα είναι ο απόλυτος οικονομικός έλεγχος των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων και η απομύζηση τους, μέχρι εξαντλήσεως και των τελευταίων περιθωρίων κέρδους. Αυτήν τη στόχευση υπηρετεί, αφενός, η γιγαντιαία μεταφορά παραγόμενων αξιών που πραγματοποιείται στο όνομα της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους –μέχρι η χώρα να αποστεωθεί και να πεταχτεί στον κάλαθο της χρεοκοπίας και της αποβολής από την Ευρωζώνη- και αφετέρου η εγκαθίδρυση μιας κοινωνικής και εργασιακής συνθήκης, ελκυστικής για τις «πολυαναμενόμενες  επενδύσεις»  ντόπιων και διεθνών μονοπωλίων.

Σε αυτό το πλαίσιο, και με αιχμή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, επιχειρείται το καίριο χτύπημα στην καρδιά της καπιταλιστικής αναπαραγωγής: την εργασία. Με το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου, ίσως το πλέον αντιδραστικό της τελευταίας εξαετίας, επιχειρείται η κατάρρευση του κοινωνικού-αναδιανεμητικού χαρακτήρα της ασφάλισης και η μετατροπή της σε αναλογικού-ανταποδοτικού, με αποτέλεσμα την εξατομικευμένη ευθύνη των εργαζομένων για το ύψος των συντάξιμων αποδοχών τους. Ουσιαστικά, αυτό το νομοσχέδιο σκιαγραφεί τον πολυπόθητο ρεβανσισμό των αφεντικών ενάντια στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης τον περασμένο αιώνα, διεκδικώντας την οριστική απεμπλοκή τους από  την –έστω και στοιχειακή- πρόνοια που αναλάμβαναν για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο τα ταμεία ενοποιούνται, προλογίζοντας, έτσι, την αναπόφευκτη κατάρρευσή τους που θα σημάνει περαιτέρω αυτόματες περικοπές των συντάξεων λόγω αποθεματικής ανεπάρκειας, τα ποσοστά αναπλήρωσης μειώνονται (40,7 για 40 χρόνια ασφάλισης) κάτι που σημαίνει μείωση 25-30% στις νέες συντάξεις,  οι αναπηρικές συντάξεις μειώνονται  (πλήρης σύνταξη μόνο όταν το ποσοστό αναπηρίας υπερβαίνει το 80%) και το ΕΚΑΣ σταδιακά καταργείται, οι ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις μειώνονται, αφού η «προσωπική διαφορά» μετά το 2018 ουσιαστικά εξανεμίζεται ενώ τέλος θεσπίζεται η εθνική σύνταξη ως το μόνο εγγυημένο από το κράτος εισόδημα (384 ευρώ για 20 χρόνια ασφάλισης και 345 ευρώ για 15 χρόνια).

Ταυτόχρονα, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο συμπληρώνει την επιδρομή στα χαμηλά στρώματα, μέσω της μείωσης του αφορολόγητου στα 9.100 ευρώ (από 9.550), της αύξησης του ΦΠΑ από 23% σε 24%, της αύξησης του ειδικού φόρου κατανάλωσης σε βενζίνη, φυσικό αέριο, κινητή τηλεφωνία και υγραέριο κίνησης. Η αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων για την πλειονότητα των λαϊκών στρωμάτων σημαίνει περαιτέρω ένταση της οικονομικής ασφυξίας και στέρησης των βασικών αγαθών, αφού πλάι στα χαμηλά εισοδήματα που πρακτικά απαγορεύουν μια αξιοπρεπή διαβίωση, οι νέες αυξήσεις των τιμών θα εξορίσουν οριστικά στο περιθώριο την πλειονότητα των μισθωτών και των ανέργων.

Όμως, πέρα από τα παραπάνω δεδομένα, το τρίτο μνημόνιο προβλέπει ακόμα πιο ασφυκτικούς όρους δημοσιονομικής προσαρμογής στις αξιώσεις των ιμπεριαλιστών, μέσω της εμβάθυνσης των μνημονιακών πολιτικών της προηγούμενης εξαετίας. Τα 3,5 δις που απαιτούν οι δανειστές ως δικλείδα ασφαλείας στο -βέβαιο- ενδεχόμενο της μη επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος της τάξης του 3,5% για το 2018, αποτελούν τμήμα του πιλοτικού προγράμματος για ενσωμάτωση των αυτόματων περικοπών στο εσωτερικό του κρατικού μηχανισμού χωρίς την προέγκριση του κοινοβουλίου. Έτσι, η θέσπιση ειδικών μηχανισμών (Συμβούλιο Δημοσιονομικής Πολιτικής), οι οποίοι θα εγγυώνται για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων μέσω αυτόματων περικοπών, σημαίνει πως παραβιάζεται και τυπικά το -έτσι κι αλλιώς κατακουρελιασμένο- σύνταγμα της χώρας. Με αυτόν τον τρόπο, η οποιαδήποτε απόπειρα άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής ή ακόμα η οποιαδήποτε ολιγωρία στην τήρηση των δημοσιονομικών δεσμεύσεων, θα ενεργοποιεί αυτόματα το μηχανισμό περικοπών, παρακάμπτοντας και αγνοώντας τους κανόνες ακόμα και της αστικής δημοκρατίας τους, μετατρέποντας τη χώρα σε εργοστάσιο διοίκησης τεχνοκρατών.

Μέσα σε αυτήν την συνθήκη της ακραίας ταξικής επίθεσης καλούμαστε  να δώσουμε έναν αγώνα υπαρξιακό για το μέλλον της τάξης μας. Για το αν δηλαδή και με ποιο  τρόπο θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε με τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Μπροστά σε αυτό το άμεσο -και συγχρόνως αναπάντητο- ερώτημα οφείλουμε, λοιπόν, να επεξεργαστούμε συγκεκριμένες πολιτικές απαντήσεις. Απαντήσεις, τόσο για το συνολικότερο ζήτημα της καπιταλιστικής κυριαρχίας, όσο κυρίως για το ειδικότερο αποτύπωμα της στη σημερινή  συγκυρία. Απαντήσεις που θα συμπυκνώνουν με τη μορφή τακτικών στόχων όχι μια προσδοκία δικαιότερης αστικής διαχείρισης, αλλά τη δυναμική του ταξικού μας σχεδιασμού απέναντι στην αστική στρατηγική.

Τη στιγμή που και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις του κοινοβουλευτισμού καταρρέουν, αποδεικνύοντας  την απάτη των κάθε λογής σωτήρων, τη στιγμή που ο μύθος της ΕΕ της ειρήνης και της ευημερίας γκρεμίζεται από τις στρατιές των ανέργων και των προσφύγων που την κατακλύζουν, τη στιγμή που εξαντλούνται τα όρια της στοιχειώδους επιβίωσης, της δημοκρατικής επίφασης και της προσμονής για ένα καλύτερο αύριο, τα διλήμματα είναι πια ξεκάθαρα και κανείς δεν μπορεί να υποκριθεί πως δεν τα διακρίνει: ή με κάθε μέσο παραμονή στην ΕΕ και το μνημονιακό καθεστώς ή έξοδος από την ΕΕ, διαγραφή του χρέους και πόλεμος με την αστική τάξη και το κράτος της. Με άλλα λόγια ή παραμονή στον καπιταλιστικό μονόδρομο ή κοινωνική επανάσταση.
Η σήψη που έχει απλωθεί στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου, εκτός από «τέρατα» θα γεννήσει αναπόφευκτα συγκρούσεις, εξεγέρσεις και ιστορικού χαρακτήρα αναμετρήσεις.
Να προετοιμαστούμε γι’ αυτές, να τις εμπλουτίσουμε να τις μετατρέψουμε σε προπομπό των μεγάλων επαναστάσεων των καιρών μας.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ, ΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ, ΤΙΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Η Fadik Adıyaman βρίσκεται κρατούμενη στις φυλακές στην Τουρκία και πραγματοποιεί απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς απομόνωσης που της έχει επιβληθεί. Η υγεία της βρίσκεται ήδη σε σοβαρό κίνδυνο.

Η Fadik Adıyaman βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του επαναστατικού λαϊκού αγώνα τόσο στην Τουρκία, όσο και στην Ελλάδα. Για την πολιτική της δράση βρέθηκε κατηγορούμενη για “ρύπανση” για μοίρασμα προκηρύξεων στο Σύνταγμα, αλλά και προφυλακισμένη για μεταφορά οπλισμού στους αγωνιστές της Τουρκίας.

Η Fadik Adıyaman, μετά την αποφυλάκισή της, δεν επέλεξε την ιδιώτευση. Ταξίδεψε, παράνομα, στην Τουρκία του Ερντογάν για να πολεμήσει τον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό. Στις 2 Φεβρουαρίου συνελήφθη και μεταφέρεται στην απομόνωση στην φυλακή, τύπου Τ, Tekirdağ, Ενάντια στην συνθήκη της απομόνωσης πραγματοποιεί απεργία πείνας από τις 5 Φεβρουαρίου.

Αλληλεγγύη στην Fadik Adıyaman. Νίκη στον αγώνα της.

Συγκέντρωση: Τετάρτη 27 Απριλίου στις 18:00 στην Τούρκικη Πρεσβεία (Β. Σοφίας και Ρηγίλλης)

Να οικοδομήσουμε το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Να οργανώσουμε την λαϊκή αντεπίθεση στο κεφάλαιο και το κράτος του.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

1η ημέρα ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης

Σάββατο 23 Απρίλη από τις 12.00 στην πλατεία Εξαρχείων

ενάντια στις μαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κρατική καταστολή

12.00 μαγείρεμα για πρόσφυγες και μετανάστες και κατοίκους των Εξαρχείων

17.00 κουκλοθέατρο για μικρούς και μεγάλους “Ο Γαϊγλάρος” από την ομάδα “Τα Πάντα Φι”

18.00 Εκδήλωση-Συζήτηση με το ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (ΤΟΥΡΚΙΑΣ) για τον αγώνα ενάντια στο εμπόριο ναρκωτικών

20.00 Προβολή για τους “Μαύρους Πάνθηρες”

Όλη την ημέρα θα λειτουργεί bazaar βιβλίου

Ταυτόχρονα θα γίνεται και συλλογή τροφίμων για δομές αλληλεγγύης

Οποιοσδήποτε μπορεί να φέρει:

# Μακαρόνι κοφτό (πένες, βίδες κλπ)

# Ρύζι

# Όσπρια

# Τοματοπολτός

# Αλάτι

# Λάδι

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων