Το τελευταίο διάστημα στη περιοχή των Εξαρχείων διεξάγεται μια σκληρή πολιτική και κοινωνική αναμέτρηση. Από τη μια πλευρά του οδοφράγματος στέκεται ο κόσμος της Αντίστασης, του Αγώνα και της Αλληλεγγύης. Στην άλλη πλευρά στέκεται η πιο σκληρή μορφή ενός κόσμου που σαπίζει: το οργανωμένο έγκλημα, συγκροτημένο ως παράνομο κεφάλαιο, με τις πλάτες και την άμεση συνεργασία της αστυνομίας. Ένας εσμός που μετέτρεψε τη γειτονιά σε ένα απέραντο τσιφλίκι διακίνησης ναρκωτικών και σε αρένα κοινωνικού κανιβαλισμού.

Με ηγεμονικό ρόλο το δίκτυο αυτό αφενός προέβη σε μια τεράστια συγκέντρωση πλούτου από τα κέρδη του παράνομου εμπορεύματος που διακινούσε, αφετέρου γεωγραφικά κατείχε νευραλγικά σημεία ελέγχου, από όπου διακινούσε τα ναρκωτικά. Η απελευθέρωση αυτών των κρίσιμων σημείων αποτέλεσε πρωταρχικό καθήκον για τις δυνάμεις του αγώνα, αφού τα κατεχόμενα από το οργανωμένο έγκλημα εδάφη αποτέλεσαν χαμένες θέσεις για το κίνημα και ανάχωμα στην ανάπτυξη των αντιστάσεων στη γειτονιά. Για να καταφέρει η γειτονιά να πάρει νέα μορφή και να αποκτήσει νέα περιεχόμενα αντίστασης όφειλε να οργανωθεί για να διαρρήξει την “ειρηνική” συνύπαρξη με τη ναρκω-μαφία. Με εμπροσθοφυλακή το αγωνιστικό κίνημα της γειτονιάς, η επανάκτηση των εδαφών που βρίσκονταν υπό την κυριαρχία του κυκλώματος επισφράγισε μια κρίσιμη νίκη. Η προσωρινή νίκη εναντίον των κρατικών σχεδιασμών αποτέλεσε μια αιματοβαμμένη νίκη. Μια νίκη που μας φέρνει αντιμέτωπους με νέα καθήκοντα. Να περιφρουρήσουμε την πλατεία και την ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων απέναντι στις προσπάθειες επανασυγκρότησης του οργανωμένου εγκλήματος και παράλληλα να δημιουργήσουμε δομές κοινωνικής αυτοοργάνωσης και ταξικής αλληλεγγύης.

Η διαμόρφωση ενός πλατύ μετώπου, η οργανωμένη και συνεπής δράση, η κοινωνική και λαϊκή αυτοάμυνα της γειτονιάς των Εξαρχείων ήταν αυτή που προκάλεσε την οπισθοχώρηση των κρατικών σχεδιασμών στην περιοχή και για αυτόν τον λόγο ο νικηφόρος αγώνας των Εξαρχείων αποτελεί παράδειγμα αντίστασης για κάθε γειτονιά.

Το τελευταίο γεγονός, οι πυροβολισμοί μαφιόζων στην πλατεία Εξαρχείων στις 21 Σεπτέμβρη μας κινητοποιεί για να διαδηλώσουμε την Πέμπτη 27 Οκτώβρη από την πλατεία Εξαρχείων στις 18:00.

Ενάντια στις μαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κρατική καταστολή.

Ή εμείς ή αυτοί. Μέση λύση δεν υπάρχει.

Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Στις 6 και 7 Οκτώβρη μοιράστηκαν προκηρύξεις ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις στη ΔΕΗ στην Αριστείδου, στην ΕΥΔΑΠ στην 3η Σεπτεμβρίου, στον ΟΑΕΔ και την ΔΕΗ στο Περιστέρι.

(φωτογραφία αρχείου από παρέμβαση της Συνέλευσης στη ΔΕΗ ενάντια στην αντι-ασφαλιστική μεταρρύθμιση)

”Θα νικήσουμε. Εσείς μην φοβάστε
αυτό τον φοβερό καιρό.
Αυτό, θέλουν, βέβαια, να πετύχουν,
να καταθέσουμε τα όπλα πριν ακόμα
τη μεγάλη νίκη… Εμείς ξέρουμε
ότι παντού κάθε στιγμή και σε κάθε
τόπο μπορούμε να αγωνιστούμε,
πρέπει να αγωνιστούμε, θα αγωνιστούμε.
Εμείς ξέρουμε καλά ότι η Επανάσταση
δεν ξεψυχάει, δεν εξολοθρεύεται, δεν
βομβαρδίζεται, δεν τουφεκίζεται, δεν
απαγορεύεται, δεν δολοφονείται, δεν εκδίδεται.”
ROLF POHLE

Το βράδυ της 19ης προς την 20η Οκτώβρη του 1977 κατά τη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής οι ασφαλίτες Πλέσσας και Στεργίου πυροβολούν πισώπλατα στο κεφάλι τον κομμουνιστή επαναστάτη Χρήστο Κασίμη. Εκείνη τη νύχτα μια ομάδα ανταρτών, η “Διεθνιστική Αλληλεγγύη” (που μετονομάστηκε σε “Επαναστατική Ομάδα Χρήστος Κασίμης”), επιχείρησε να σαμποτάρει τη δυτικογερμανική επιχείρηση AEG: «Στα πλαίσια της ενεργητικής καταγγελίας των εγκλημάτων της Γερμανικής κυβέρνησης» (Αντιπληροφόρηση, τ.17, Γενάρης 1979). Δύο ήταν τα γεγονότα που στάθηκαν η αφορμή για το χτύπημα στο εργοστάσιο της AEG. Το πρώτο ήταν η  αιματηρή καταστολή της αεροπειρατείας σε αεροσκάφος της Lufthansa με την εκτέλεση τεσσάρων μαχητών της παλαιστινιακής Αντίστασης από δυτικογερμανούς κομάντος στο Μογκαντίσου της Σομαλίας. Το δεύτερο ήταν η “νύχτα του θανάτου” στις φυλακές του Σταμχάιμ στις 18 Οκτωβρίου του 1977, όπου δολοφονήθηκαν στα κελιά τους οι κομμουνιστές αντάρτες της RAF (“Φράξια Κόκκινος Στρατός”) Αντρέας Μπάαντερ, Γκούντρουν Ένσλιν και Γιαν-Καρλ Ράσπε, ενώ τραυματίστηκε βαριά η Ίρμγκαρντ Μέλερ.  Οι δολοφονίες των μαχητών της RAF, που παρουσιάστηκαν ως αυτοκτονίες από το (υπό σοσιαλδημοκρατική διαχείριση) δυτικογερμανικό κράτος, πυροδότησαν πλήθος διαδηλώσεων και συγκρούσεων σε ευρωπαϊκές πόλεις, μεταξύ των οποίων και η Αθήνα. Δεκάδες δυτικογερμανικές επιχειρήσεις πυρπολήθηκαν ή ανατινάχθηκαν, βομβιστικές ενέργειες πραγματοποιήθηκαν σε γερμανικούς στόχους, όπως στα γερμανικά προξενεία της Μαδρίτης, του Άμστερνταμ, του Μάαστριχ, της Πάτρας και του Ηρακλείου, ενώ η RAF τοποθέτησε βόμβα στα γραφεία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο Βερολίνο. Σε αυτό το πλαίσιο εντασσόταν και η ενέργεια στην AEG. Όπως σημείωνε η ίδια η Ε.Ο. Χρήστος Κασίμης: «Η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι καθήκον μας, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου του ταξικού αγώνα στη χώρα μας, ενάντια στα διεθνή αφεντικά, το κράτος και τα όργανά τους […] Είναι ανάγκη, λοιπόν, να δείξουμε ότι εκτός από την Ελλάδα των αφεντικών και των οργάνων τους υπάρχει και η Ελλάδα των εκμεταλλευομένων, η Ελλάδα του προλεταριάτου και των οργανωμένων δυνάμεών του, που αγωνίζονται οργανωμένα, μαχητικά και βίαια, ενάντια στην κρατική καπιταλιστική τρομοκρατία των αφεντικών».

Την 21η του Οκτώβρη, ο Χρήστος Κασίμης υπέκυψε στα τραύματά του, ενώ ακολούθησε ένα πογκρόμ τρομοϋστερίας και κρατικής καταστολής. Κατά τη διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών υπήρξε ενεργό μέλος της αντιδικτατορικής οργάνωσης “20η Οκτώβρη”, ενώ μετά την αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας συνέχισε την ένοπλη δράση του στις γραμμές του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα, διαφωνώντας με αρκετούς συντρόφους του που εγκατέλειψαν τον δρόμο της επαναστατικής βίας. Ο ΕΛΑ υπήρξε η μαζικότερη ένοπλη οργάνωση στην Ελλάδα, με εκατοντάδες ενέργειες εναντίον κρατικών, καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών στόχων. Ο Χρήστος Κασίμης, όμως, δεν υπήρξε μονάχα ένοπλος μαχητής, αλλά ανέπτυξε έντονη και ενεργή παρουσία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, σε πολιτικές και πολιτιστικές πρωτοβουλίες, ενώ συμμετείχε και στην ίδρυση και την ανάπτυξη του Εργοστασιακού Συνδέσμου και της κινηματικής ιδεολογικής – πολιτικής επιθεώρησης “Αντιπληροφόρηση”. Η τελευταία σκιαγραφούσε την πολύπλευρη αγωνιστική του παρουσία λίγους μήνες μετά τον θάνατό του: «Ο Χρήστος Κασίμης ήταν από εκείνους τους αγωνιστές που η πρωτοβουλία, η αποφασιστικότητα και η μαχητικότητά του έλυναν προβλήματα, οδηγούσαν σε συγκεκριμένη πρακτική, εμψύχωναν και αποτελούσαν σταθερό στήριγμα στις δύσκολες περιόδους, καθώς και μέσα στο κλίμα της σύγχυσης, που καλλιεργείται από το καθεστώς και τον ρεφορμισμό. Κατόρθωνε να συνδυάζει θεωρία και πράξη, βασισμένος στις εμπειρίες, την άμεση πραγματικότητα και τα αληθινά προβλήματα, αποκαλύπτοντας και χτυπώντας τα πλαστά προβλήματα και τις αυταπάτες. Η πολιτική του πρακτική ήταν συνεχής και συνεπής με την ιδεολογική πολιτική του βάση, πράγμα πολύ δύσκολο όπως όλοι ξέρουμε».

Στις 22 Μάιου του 1985, μια εβδομάδα μετά την ένοπλη συμπλοκή στο Γκύζη και τον θάνατο του μέλους της “Αντικρατικής Πάλης” Χρήστου Τσουτσουβή, όπως και των τριών μπάτσων που του έστησαν ενέδρα, ο ΕΛΑ σε κείμενό του ανέφερε πως ο Τσουτσουβής υπήρξε μέλος της οργάνωσης ως το 1980 και συμμετείχε στην ενέργεια στην AEG.

 «Καλέ μου φίλε αν ήταν ξεφεύγοντας από αυτόν τον πόλεμο να μέναμε αγέραστοι και αθάνατοι κι εγώ θα έμενα πίσω. Όμως, χίλιοι θάνατοι κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας. Δεν μπορούμε ούτε να τους αποφύγουμε ούτε να τρέξουμε μακριά. Πάμε λοιπόν» (Ομήρου Ιλιάδα).

Η επαναστατική μνήμη είναι ζώσα Ιστορία. Οι αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους αποτελούν όχι μονάχα πηγή έμπνευσης, αλλά και καύσιμο για τη σημερινή επαναστατική δράση. Άνθρωποι, όπως ο Χρήστος Κασίμης και ο Χρήστος Τσουτσουβής, όπως και ο αναρχικός και μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρος Φούντας, θα φωτίζουν για πάντα με το παράδειγμά τους το δύσβατο μονοπάτι της Κοινωνικής Επανάστασης.

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Για επικοινωνία: Πολιτικός χώρος στη Σπύρου Τρικούπη 44, Εξάρχεια
Δευτέρα 18:30 – 21:30 και Σάββατο 13:00 – 15:00

https://syneleusi-enantiastin-ee.espivblogs.net/

e-mail: syneleusi-enantiastin-ee@espiv.net

Την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου ομάδα συντρόφων που πραγματοποιούσε αφισοκόλληση στην περιοχή των Εξαρχείων, εκδίωξε έμπορο ναρκωτικών από την πλατεία.

Μετά το τέλος της αφισοκόλλησης ο έμπορος επέστρεψε μαζί με άλλο άτομο που διακινεί ναρκωτικά στην ευρύτερη περιοχή ο οποίος και πυροβόλησε στον αέρα φωνάζοντας: “που είναι ρε αυτοί που σε διώξανε;”

ΕΞΩ ΟΙ ΜΑΦΙΟΖΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ.
Ή εμείς ή αυτοί. Μέση λύση δεν υπάρχει…

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: Ενάντια στις μαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό
και την κρατική καταστολή.

Σάββατο 22 Οκτώβρη, ώρα 12:00 πμ, από την πλατεία Εξαρχείων

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Κείμενο που μοιράστηκε το βράδυ του Σαββάτου 15 Οκτώβρη στα Εξάρχεια.

Αντικοινωνικές πρακτικές και αντικινηματική βία.

Κοινωνική Αυτοοργάνωση και Ταξική Αλληλεγγύη.

Οι επιθέσεις κοινωνικού κανιβαλισμού δεν είναι προφανώς ένα φαινόμενο που υπάρχει μόνο στην περιοχή των Εξαρχείων. Αυτές οι πρακτικές αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής κρίσης που τα τελευταία χρόνια εντείνεται όλο και περισσότερο παράλληλα με το σάπισμα του καπιταλισμού. Η απουσία δομών ταξικής αλληλεγγύης και πολιτικής συγκρότησης των καταπιεσμένων στις γειτονιές, η αδυναμία συγκρότησης ενός ταξικού μετώπου Αγώνα που θα μπολιάσει με επαναστατικό όραμα την κοινωνία δίνοντας διεξόδους από την κρίση, δημιουργούν κοινωνικά και πολιτικά κενά.

Και είναι γνωστό ότι στην πολιτική όπως και στη φύση δεν υπάρχουν κενά.

Η περιοχή των Εξαρχείων θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο ελευθεριακής γειτονιάς και παράδειγμα κοινωνικής και ταξικής αυτοοργάνωσης για τις υπόλοιπες. Αντί αυτού η συγκεκριμένη γειτονιά, ειδικά κατά την περίοδο της κρίσης, εξελίχθηκε σε μια γειτονιά που αναπτύχθηκαν και γενικεύτηκαν  αντικοινωνικά  και αντιδραστικά φαινόμενα γεγονός που δεν έλειψαν να εκμεταλλευτούν τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας διαβάλλοντας δια μέσου της γειτονιάς συνολικά τον αγώνα του αναρχικού κινήματος. Παρ’ όλα αυτά είναι γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό η μοίρα αυτής της γειτονιάς είναι συνδεδεμένη με τα κοινωνικά προτάγματα και τους αγώνες αυτού του τόπου. Τα Εξάρχεια αποτέλεσαν χώρο αντίστασης στην Κατοχή, πεδίο αγώνα ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών και συνεχίζουν να αποτελούν χώρο του πιο δυναμικού κομματιού της κοινωνίας που εξεγείρεται απέναντι στις δολοφονίες ανυπόταχτων νέων και διαδηλωτών, το πιο ελπιδοφόρο πεδίο έκφρασης της ταξικής αλληλεγγύης. Έτσι λοιπόν η εικόνα της γειτονιάς των Εξαρχείων δεν μπορεί παρά να είναι η αντανάκλαση της σημερινής εικόνας του κινήματος. Τα Εξάρχεια σαν χώρος φαντασίας, πολιτικοποίησης και κοινωνικοποίησης θα πρέπει να μπορούν να ανταγωνίζονται και να κερδίζουν τόσο σε μορφή (καθιστώντας για αρχή τη γειτονιά βιώσιμη για τους κατοίκους της) όσο και σε περιεχόμενο (πολιτιστικό, κοινωνικό) τις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας εφαρμόζοντας σχέσεις και δομές Αντιεξουσίας. Όχι φυσικά καθιστώντας την περιοχή μια νησίδα εναλλακτικής «ελευθερίας» αλλά χτίζοντας μια γειτονιά πρότυπο αντίστασης απέναντι στον πόλεμο που μας κήρυξε η τρόικα, αλλά και εναντίον του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού συστήματος που συνέπραξε στη γενοκτονία εναντίον του χειμαζόμενης κοινωνίας. Για να υπηρετήσουμε όμως εύστοχα τους στρατηγικούς σχεδιασμούς μας θα πρέπει εξίσου εύστοχα και νικηφόρα να περιφρουρήσουμε τους ενδιάμεσους τακτικούς στόχους πάλης αφού για εμάς είναι κάτι περισσότερο από αυτονόητο ότι ένα κίνημα χωρίς αρχές, είναι ένα κίνημα χωρίς πολιτικό περιεχόμενο όπως και το αντίστροφο φυσικά. Ο αγώνας ενάντια στις ναρκωμαφίες, την κρατική καταστολή και τον κοινωνικό κανιβαλισμό συνοψίζει την τακτική της συνέλευσής μας ορίζοντας παράλληλα αυτές τις έννοιες όχι σαν κάτι διαιρεμένο μεταξύ τους, αλλά σαν τμήμα μιας ενοποιημένης στρατηγικής του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι σε όσους αντιστέκονται. Για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε σιωπηλοί μπροστά στα φαινόμενα του κοινωνικού κανιβαλισμού αφού η επίδρασή τους τόσο στη γειτονιά μας όσο και στις γραμμές του κινήματος είναι καθοριστική. Η απάθεια σε αυτά τα περιστατικά, όπως ορισμένα καταγράφονται παρακάτω, δε σημαίνει ουδετερότητα αλλά συνενοχή στο μονοπώλιο άσκησης και επιβολής εξουσιαστικών απόψεων και συμπεριφορών. Που αν επικρατήσουν θα μεταλλάξουν δομικά τόσο το περιεχόμενο, όσο και την ουσία του απελευθερωτικού αγώνα. Γιατί είναι ξεκάθαρο ότι οι ευθύνες βαραίνουν συλλογικά όλους εμάς, οργανωμένες ομάδες και μεμονωμένους συντρόφους, και αν επιλέξουμε να αναμετρηθούμε μαζί τους θα έρθουμε αντιμέτωποι με δομικές παθογένειες και κενά που έδωσαν χώρο στην ανάπτυξη της γάγγραινας εντός του κινήματος. Γιατί η συγκρότηση του κινήματος σήμερα είναι καθήκον και ιστορική αποστολή όσων αγωνίζονται για να αλλάξουν τον κόσμο.

Ξυλοδαρμοί στην περιοχή

Ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχεί σε μια περιοχή όπου η ελευθεριακότητα και η ανεκτικότητα τα τελευταία χρόνια χαροπαλεύουν στην εντατική. Ο νόμος του δυνατότερου, του ισχυρότερου έρχεται σε βασική αντίθεση με τις αρχές και τις αξίες που υπερασπιζόμαστε ως συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων. Οι ξυλοδαρμοί ανθρώπων, επειδή κοιτάξανε λίγο στραβά ή επειδή  ήπιαν δύο ποτά παραπάνω, συχνά καταλήγουν σε αιματοκυλίσματα, με τελευταίο παράδειγμα το επεισόδιο στο αρτοποιείο «τα Στάχυα» όπου παρέα νεαρών κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένα δόντια επειδή άτομα από την παρέα είχαν την ατυχία να ερωτοτροπήσουν έξω από το μαγαζί. Επιθέσεις κοινωνικού κανιβαλισμού, όπως ο εμπρησμός καταστήματος ρούχων στην Θεμιστοκλέους, με αποτέλεσμα την οικονομική καταστροφή μια οικογένειας. Φέρμες στην ευρύτερη περιοχή από άτομα τα οποία νομιμοποιούν την παρουσία τους στη γειτονιά με χαιρετούρες στην πλατεία. Άτομα, που βρίσκονται ενίοτε και σε απεργίες, κινητοποιήσεις, τα οποία εμπορεύονται σημαντικές ποσότητες ναρκωτικών  ουσιών. Ξυλοδαρμοί κατοίκων της περιοχής και συντρόφων στην οδό Τσαμαδού με αφορμή τον εμπρησμό περιπολικού της Τροχαίας. Άτομα με μεταπτυχιακό στον κανιβαλισμό και διατριβή στη ρουφιανιά  που κρύβουν τις ντροπιαστικές για αντικοινωνικές πράξεις  δικογραφίες τους και λανσάρονται ως «η άγρια νεολαία».

Βία σε διαδηλώσεις

Οι επιθέσεις σε τράπεζες, πρεσβείες, εφορίες, αστυνομικούς στόχους συνυπάρχουν συχνά με φθορές σε φανάρια, στάσεις λεωφορείων, τραμπουκισμούς εργαζομένων σε καταστήματα, επιθέσεις σε συντρόφους που αντιδρούν λεκτικά σε αυτά τα φαινόμενα εκφυλισμού και συκοφάντησης της εξεγερσιακής-επαναστατικής βίας. Έτσι το περιεχόμενο και η δυναμική μιας καμένης τράπεζας ή ενός σπασμένου υπουργείου απονοηματοδοτείται, όταν συμβαίνει στον ίδιο χρόνο με απολίτικες, κενές αντικρατικού-αντικαπιταλιστικού περιεχομένου, ενέργειες. Η επιλογή του εύκολου ξεσπάσματος, χωρίς να επιχειρείται η σύνδεση της βίας με το περιεχόμενο και τους σκοπούς της ταξικής πάλης δεν αποτελεί πολιτική βία.

Πανεπιστημιακά ιδρύματα

Στην κατάληψη της Νομικής (κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατούμενων) αναπτύχθηκαν και επικράτησαν, και στο τέλος δικαιολογήθηκαν και από ορισμένους, πλήθος περιστατικών κοινωνικού κανιβαλισμού και απολίτικης βίας. Εισβολή στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής και κλοπή χρημάτων από το εσωτερικό του, παραβίαση του στεκιού του Ράδιο Ένταση, βανδαλισμός στεκιών αριστερών σχημάτων, επιθέσεις σε ανθρώπους που πήγαν να ενημερωθούν για την εξέλιξη της απεργίας πείνας, αλλά οι καταληψίες τους έκριναν ως «ύποπτους». Λίγους μήνες μετά, από χώρο φιλοξενίας των αιτημάτων της κάθε γενιάς, το Πολυτεχνείο κατέληξε να αποτελεί μια κατ΄ επίφαση δομή ταξικής αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες. Η επιδίωξη μετατροπής ενός χώρου μέσα στο Πολυτεχνείο, όπως αυτός του κτηρίου Γκίνη σε τσιφλίκι ελαχίστων, ενός χώρου που ανήκει σε όλο το κίνημα και που «κερδήθηκε» με το αίμα πολλών χιλιάδων ήταν μια εξουσιαστική πράξη επιβολής απέναντι στο κίνημα και τους ανθρώπους του. Η χρησιμοποίηση της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες ως όχημα δικαιολόγησης αντικοινωνικών και αντικινηματικών συμπεριφορών είναι μέθοδος επιβολής ενός συνονθυλεύματος ελιτίστικων αντιλήψεων και απολίτικων μικροαστικών- εξουσιαστικών πραχτικών.

Κερατσίνι

Η μνήμη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα στη γειτονιά του δεν τιμάται με αντικοινωνικές παρεμβάσεις εξουσιαστικού περιεχομένου εναντίον μικρομαγαζατόρων στην περιοχή. Εναντίον δηλαδή ενός υποκειμένου απεύθυνσης και εν δυνάμει συμμάχου μας. Η μνήμη δεν είναι σκουπίδι. Η τιμή στη μνήμη ενός χαμένου αγωνιστή απαιτεί αυξημένα καθήκοντα αλλιώς η διολίσθηση στην απονοηματοδότηση και στη σύγχυση μπορεί να επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Σπασμένα μνημεία, καρτοτηλέφωνα , σπασμένες στάσεις και καμένα τρόλεϊ στην Πατησίων

Τη στιγμή που η κοινωνία συνεχίζει να δέχεται τη μεγαλύτερη σε διάρκεια και ένταση φτωχοποίηση των τελευταίων δεκαετιών τα προλεταριακά στρώματα καταλαμβάνουν το γεωγραφικό και ταξικό πεδίο μέσα στη μητρόπολη το οποίο καθορίζεται αποκλειστικά από τις περιορισμένες υλικές δυνατότητές τους. Έτσι τα μέσα μαζικής μεταφοράς, η επικοινωνία, η αναμονή στη μητρόπολη είναι μια ορισμένη σχέση μέσα σε ένα αυστηρά διαμορφωμένο καπιταλιστικό περιβάλλον. Οι επιθέσεις εναντίων τέτοιων δομών που σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης στεγάζουν τις ανάγκες του πολυεθνικού προλεταριάτου δεν γίνονται αντιληπτές φυσικά ως αντικρατικές ενέργειες όχι επειδή οι προλετάριοι είναι ηλίθιοι, αλλά γιατί τα υποκείμενα δεν κάνουν καμία προσπάθεια για κάτι τέτοιο. Απεναντίας κινήσεις όπως το σαμποτάζ στα ακυρωτικά μηχανήματα εισπράττονται από το λαό σαν αυτό που είναι. Σαν ενέργειες αλληλεγγύης σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν το αντίτιμο. Με αυτή τη δράση το κίνημα αγκαλιάζει το λαό και τα προβλήματά του, ενώ στην πρώτη περίπτωση οι ενέργειες αυτές λειτουργούν ακόμα πιο επιβαρυντικά στη διαδικασία εκμετάλλευσης του ίδιου και του κλεμμένου από τα αφεντικά χρόνου του.

Καταστρέφουν μνημεία και αγάλματα σε δημοσίους χώρους, όχι φυσικά με γνώμονα και στόχο την -έστω συμβολική- αποδόμηση των όποιων ενδεχομένως αντιδραστικών κοινωνικοπολιτικών τους συμβολισμών (τέτοιες «λεπτομέρειες» άλλωστε ούτε τις γνωρίζουν ούτε τους απασχολούν), αλλά οδηγούμενοι από μια lifestyle, ισοπεδωτική, απολίτικη και εκ του ασφαλούς καταστροφολαγνεία. Πιο πρόσφατο «θύμα» της  ανιστόρητης και προσχηματικής ψευτο-οργής η προτομή της Λέλας Καραγιάννη, μιας γυναίκας συντηρητικών κατά τα άλλα απόψεων, η οποία όμως δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς, ότι συνελήφθη για αντιστασιακή δράση μαζί με πέντε από τα παιδιά της και θανατώθηκε μετά από φριχτά βασανιστήρια στο κολαστήριο της οδού Μέρλιν, αρνούμενη να συνεργαστεί με τους Ναζί.

Ενέδρες σε μέλη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού κινήματος

Οι επιθέσεις σε οργανώσεις και μέλη του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού κινήματος από απολίτικα άτομα(εμπόρους ναρκωτικών, χούλιγκανς) στο όνομα της αναρχίας είναι απότοκος των κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων που διαμορφώνονται στο εσωτερικό του κινήματος χωρίς κριτήρια(ηθικά, αξιακά)και του lifestyle της μικροαστικής βίας που έχει κατατροπώσει την προσωπικότητα του αγωνιστή που χτίζεται με κόπο και θυσίες. Η σύγκρουση (ιδεολογική, υλική) με κομμάτια της αριστεράς είναι υπόθεση αποκλειστικά των οργανωμένων συντρόφων σε συνελεύσεις, οργανώσεις, σωματεία βάσης, πολιτικές ομάδες. Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος: δηλαδή τα μεμονωμένα άτομα στην αναρχία δεν έχουν το δικαίωμα να συγκρουστούν με δυνάμεις της αριστεράς εάν νιώσουν είτε ότι απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα είτε το πολιτικό τους δίκαιο σε μια συγκυρία; Φυσικά και το έχουν. Αρκεί να έχουν και το πολιτικό μπόι αλλά και το ηθικό ανάστημα για να συμμετέχουν σε μια τέτοια σύγκρουση. Όταν τα κίνητρά τους είναι σάπια, γιατί δεν είναι λαϊκοί αγωνιστές αλλά οπαδοί της βίας και του λιντσαρίσματος τότε και τα αποτελέσματά τους θα είναι αντίστοιχα των πεπραγμένων τους. Η σύγκρουση μεταξύ ιδεολογικών τάσεων και πολιτικών ρευμάτων αν διεξάγεται με όρους γηπεδικής αντιπαράθεσης και μαφιόζικων πρακτικών (π.χ. ενέδρες) αποπολιτικοποιεί το περιεχόμενο της σύγκρουσης και απονοηματοδοτεί τον κοινωνικό και  ταξικό αγώνα λειτουργώντας συκοφαντικά.

Συμπεράσματα

Θα ήταν αντιδιαλεκτικό και ψευδές να συμπεραίναμε ότι ενώ τα πάντα κινούνταν ρόδινα εντός του κινήματος, κάποιες συγκεκριμένες  παρέες κινούνταν εκτός σχεδίου. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια, εκτός από ορισμένες αξιόλογες πρωτοβουλίες συντρόφων και συντροφισσών, καμία ενιαία στρατηγική αγώνα δεν εκπονήθηκε με όχημα τη γειτονιά των Εξαρχείων. Άρα δεν υπήρχε κοινό σχέδιο. Αυτή όμως η διαπίστωση, αν αφεθεί έτσι, χωρίς παραπάνω εμβάθυνση, θα αποτελέσει άλλοθι για τις ασχήμιες και τις αντικοινωνικές συμπεριφορές που συνέβησαν στην περιοχή. Γιατί ο ρόλος του αναρχικού και του κομμουνιστή αγωνιστή είναι ακόμη και όταν όλα δείχνουν το αντίθετο, αυτός να αποτελεί πυξίδα για τους συντρόφους του, το κίνημα και την κοινωνία. Να αγωνίζεται για τη γειτονιά του, να συγκρούεται με τους ισχυρούς και να πολεμάει για την κοινωνική Επανάσταση. Η διαπίστωση ότι δεν υπήρχε συλλογικό σχέδιο παρότι είναι αληθής  συχνά αποτελεί άλλοθι αφενός για να ξεπλύνει ατομικά και συλλογικά ολισθήματα στον κανιβαλισμό και την διαπλοκή αφετέρου για να αποκρυφτεί ένα άλλο γεγονός. Ότι δηλαδή αυτού του είδους οι συμπεριφορές, στο όνομα μάλιστα του αγώνα και της αναρχίας, αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν μια από τις βασικότερες αιτίες αποσύνθεσης και κατακερματισμού του συλλογικού υποκειμένου αντίστασης. Η αναπαραγωγή του κοινωνικού κανιβαλισμού μέσα από βίαιες και αναιτιολόγητες επιθέσεις αντιστρατεύεται την προσπάθεια ενδυνάμωσης του αναρχικού κινήματος, σπέρνει την απογοήτευση και δημιουργεί σύγχυση για τους σκοπούς και τις επιδιώξεις μας.

Αντιμέτωποι με τη θεσμοποιημένη «ειρηνική» βία της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας, το θεμέλιο της ταξικής κοινωνίας, θεωρούμε ότι η αντιβία αποτελεί ένα τρόπο ανάκτησης στιγμών της εξουσίας στο παρόν για και με τους καταπιεσμένους. Η αντίσταση δημιουργεί νέες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Νέα αιτήματα επίσης διαμορφώνονται. Η ίδια η αντίσταση και όχι η βία αποκομμένη αποτελεί την κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Από μια απεργία σε χώρο εργασίας μέχρι τον ένοπλο αγώνα το γεγονός ότι αγωνίζεσαι αλλάζει την κατάσταση. Γιατί  εάν συμφωνήσουμε ότι  η ουσία του επαναστατικού σχεδίου βρίσκεται στην ανάπτυξη μιας απελευθέρωσης πιθανοτήτων για την ανθρώπινη χειραφέτηση, τότε θα πιστέψουμε ότι το πρώτο βήμα εναντίον της εξατομίκευσης και του κανιβαλισμού είναι η δημιουργία με διάφορα μέσα χειροπιαστών δεσμών αλληλεγγύης. Γιατί το να σπάσουμε την απομόνωση δημιουργώντας αυτούς τους δεσμούς αλληλεγγύης είναι η αρχή μιας αφοσίωσης. Ενός ακτιβισμού που δεν είναι «αντί» αλλά που είναι «για» τη ζωή και τη χαρά.

Σήμερα στα Εξάρχεια αύριο σε κάθε γειτονιά.

 

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Αναρχική Συλλογικότητα Νέας Φιλαδέλφειας

Αναρχική Συλλογικότητα Όμικρον 72

Αναρχική Συλλογικότητα Vogliamo Tutto e Per Tutti

Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας

Αναρχικοί από Γαλάτσι

Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου

Κατάληψη Έπαυλης Κούβελου

Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37

Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Κ*Βοξ

Κόκκινη Γραμμή – Ομάδα για την εργατική αντεπίθεση

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε

Σύντροφοι-Συντρόφισσες

Οκτώβρης 2016

 

Κάλεσμα αλληλεγγύης στον Λιβανέζο κομμουνιστή Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά

«Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων»
Νίκος Μπελογιάννης

Στις 24 Οκτώβρη συμπληρώνονται 32 χρόνια εγκλεισμού του λιβανέζου κομμουνιστή Ζωρζ Ιμπραήμ Αμνταλλά στις γαλλικές φυλακές. Οι γαλλικές αρχές με διάφορα προσχήματα αρνούνται την εκτέλεσή της υφ’ όρων απόλυσης που δικαιούται ο Αμπνταλλά από το 1999, εξ αιτίας της αλύγιστης επαναστατικής του στάσης και της εκδικητικότητας του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Σήμερα, ο σύντροφος Αμπνταλλά είναι ο μακροβιότερος πολιτικός κρατούμενος στην Ευρώπη.

Ο Αμπνταλλά από τα 19 του χρόνια, το 1971, στρατεύθηκε με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και το 1978 τραυματίστηκε σε μάχη εναντίον σιωνιστικών στρατιωτικών δυνάμεων που εισέβαλαν στον Λίβανο. Το 1980 συμμετείχε στη συγκρότηση της μαρξιστικής αντιιμπεριαλιστικής οργάνωσης “Ενοπλη Επαναστατική Λιβανέζικη Φράξια”, η δράση της οποίας έφτασε και στη Γαλλία με την εκτέλεση το 1982 του συνταγματάρχη Τσαρλς Ρέυ, στρατιωτικού ακόλουθου της Αμερικάνικης πρεσβείας στο Παρίσι, και του Γιακόβ Μπαρσιμαντοβ, πράκτορα της Μοσσάντ και δεύτερου γραμματέα της ισραηλινής πρεσβείας στο Παρίσι. Στις 24 Οκτωβρίου του 1984 ο Αμπνταλλά συνελήφθη από τις γαλλικές αρχές με τη κατηγορία της κατοχής πλαστού διαβατηρίου και τρία χρόνια αργότερα καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για τις εκτελέσεις των Ρέυ και Μπαρσιμαντοβ.

Στεκόμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων λαών για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Στεκόμαστε στο πλευρό των λαϊκών αγωνιστών που δίνουν το αίμα και την ελευθερία τους για να χτίσουν έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων. Ο σύντροφος Αμπνταλλά είναι από τους χιλιάδες αυτούς αγωνιστές που θυμίζουν με το παράδειγμά τους πως η μάχη για δικαιοσύνη δεν είναι μάταιη, δεν ήταν μάταιη ποτέ.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, 6 μ.μ. ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Για επικοινωνία: Πολιτικός χώρος στη Σπύρου Τρικούπη 44, Εξάρχεια
Δευτέρα 18:30 – 21:30 και Σάββατο 13:00 – 15:00

https://syneleusi-enantiastin-ee.espivblogs.net/

e-mail: syneleusi-enantiastin-ee@espiv.net

Το Σάββατο 8 Οκτώβρη η χιτλεροκυπατζίδικη συμμορία της Χρυσής Αυγής εγκαινίασε τα «συνδικαλιστικά» της γραφεία στην περιοχή του Παγκρατίου. Μετά από πρωτοβουλία συντρόφων και συντροφισσών από τις γύρω περιοχές καλέστηκε αντιφασιστική πορεία, την ίδια ώρα, με σκοπό την μη ομαλή διεξαγωγή και την παρεμπόδιση του φασιστικού πανηγυριού. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν συλλογικότητες του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, σωματεία βάσης, αριστερές και αντιρατσιστικές οργανώσεις, ατομικότητες καθώς και κάτοικοι των γύρω περιοχών. Ένα πλήθος χιλίων και πλέον αντιφασιστών-αντιφασιστριών βρέθηκε εκεί για να μην αφήσει σπιθαμή γης στα τσιράκια του κεφαλαίου και να μπλοκάρει με την παρουσία του τη διάχυση του φασιστικού δηλητηρίου.

Ως Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ επιλέξαμε να συμμετέχουμε στην ενημέρωση για τα χαρακτηριστικά της κινητοποίησης, στηρίζοντας ταυτόχρονα με τη συμμετοχή μας την περιφρούρηση της από την αστυνομική βία και τις φασιστικές προκλήσεις. Στη διάρκεια της πορείας και δυο τετράγωνα πριν το αστυνομικό μπλόκο, μια ολιγομελής ομάδα ατόμων η οποία πορευόταν παράπλευρα στο πεζοδρόμιο κουκουλωμένη (παρά τις εκκλήσεις διοργανωτών και περιφρούρησης να μπουν στο κυρίως σώμα της πορείας και μέσα από τις αλυσίδες), αρχίζει να εξοπλίζεται σπάζοντας πέτρες. Στο πλαίσιο της περιφρούρησης της πορείας δυο σύντροφοι της Συνέλευσης μας πλησίασαν την συγκεκριμένη ομάδα-παρέα λέγοντας τους, ευγενικά, ότι τα χαρακτηριστικά της πορείας δεν είναι συγκρουσιακά και ότι η κίνηση τους δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς της. Τότε κάποιοι εξ αυτών επιτίθενται στους συντρόφους μας προσπαθώντας να τους χτυπήσουν. Υπερασπιζόμενοι την πολιτική μας αξιοπρέπεια και την σωματική ακεραιότητα των συντρόφων μας, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να μείνει αναπάντητο και η πρόκληση των εν λόγω ατόμων απαντήθηκε με την άσκηση της ελάχιστης χρήσης βίας που αναλογούσε στην περίσταση, με αποτέλεσμα μιας πολύ μικρής έκτασης συμπλοκή, κυρίως λογομαχίας, μεταξύ μελών της συνέλευσης μας και συντρόφων άλλων συλλογικοτήτων που συμμετείχαν στην περιφρούρηση και της συγκεκριμένης παρέας, όπου τους έγινε σαφές σε όλους τους τόνους ότι η παρουσία τους εκεί οφείλει να είναι σύμφυτη με το σεβασμό των χαρακτηριστικών που προέκυψαν από τη συλλογική διαδικασία που κάλεσε τη διαδήλωση.

Στο όνομα μιας κακοχωνεμένης εξεγερτικότητας γινόμαστε εδώ και καιρό μάρτυρες περιστατικών όπου άτομα και παρέες όχι μόνο λειτουργούν αυτοβούλως και αντισυντροφικά στη πλάτη μπλοκ και διαδηλώσεων αλλά δεν διστάζουν να ασκήσουν και βία, πολλές φορές μάλιστα αλόγιστη, σε όσους αντιτίθενται στις πρακτικές τους. Ως Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ, όντας ενεργό κομμάτι του κινήματος θέλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι θα συνεχίσουμε να περιφρουρούμε τις δράσεις, τις κινήσεις, τις δομές και το σύνολο του Αγώνα από λογικές πολίτικου μικροαστισμού, τυχοδιωκτισμού, αντικοινωνικής βίας, καβάτζας και τσάμπα μαγκιάς με τις πλάτες άλλων. Δε θα ανεχτούμε καμία τραμπούκικη συμπεριφορά να υποκαταστήσει και να υπερκαθορίσει τις συλλογικές διαδικασίες μας και προφανώς όποιο χέρι τολμήσει να σηκωθεί πάνω σε σύντροφο θα έχει την τύχη που του αναλογεί.

ΥΓ: Όσον αφορά τη συζήτηση που έχει ανοίξει στο Ιndymedia στη στήλη “ Συζητήσεις-ερωτήσεις-απόψεις” σε σχέση με το περιστατικό στο όποιο φωτογραφίζεται η Συνέλευση μας και χαρακτηριζόμαστε ως “τραμπούκοι, κνατ” κτλ με πληθώρα ανακριβειών και ψεμμάτων σε σχέση με τα γεγονότα, παράλληλα με κιτρινισμούς και αναφορές σε σχέση με το ρολό μας μέσα στο Κίνημα ως Συνέλευση, έχουμε καταθέσει την άποψη μας για τη συγκεκριμένη στήλη και έχουμε την άποψη ότι η διαπάλη των ιδεών, της τακτικής, των θέσεων και των απόψεων εντός του κινήματος (ακόμα και όταν αυτές συγκρούονται) γίνεται μέσα στον Αγώνα και τις διαδικασίες του και όχι πίσω από την ανωνυμία του πληκτρολογίου.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Για επικοινωνία: Πολιτικός χώρος στη Σπύρου Τρικούπη 44, Εξάρχεια
Δευτέρα 18:30 – 21:30 και Σάββατο 13:00 – 15:00

https://syneleusi-enantiastin-ee.espivblogs.net/

e-mail: syneleusi-enantiastin-ee@espiv.net

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ
ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

Στις 27 Σεπτέμβρη ολοκληρώθηκε ακόμα ένα έγκλημα εναντίον των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ να λειτουργεί ως πλασιέ των συμφερόντων του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου. Το λεγόμενο “υπερταμείο”, υπό τον ουσιαστικό έλεγχο των δανειστών και με επικεφαλής τον Γάλλο τεχνοκράτη Ζακ Λε Παπ, αναλαμβάνει να ξεπουλήσει με εξευτελιστικούς όρους τη δημόσια περιουσία, από τα βασικά κοινωνικά αγαθά, όπως το νερό και την ηλεκτρική ενέργεια, μέχρι τις υποδομές (σχολεία, νοσοκομεία, αεροδρόμια, Εγνατία οδός, Ελληνικό κλπ). Οι ιδιωτικοποιήσεις με κανέναν τρόπο δεν εξυπηρετούν τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι σύγχρονοι κήρυκες της εκμετάλλευσης, είτε φορούν νεοφιλελεύθερο είτε φορούν σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο. Ο δημόσιος πλούτος που ξεπουλιέται είναι κλεμμένος εργατικός ιδρώτας και μέσα από τη λεηλασία του εντείνεται η επιδείνωση των εργασιακών όρων, σε συνδυασμό με την αύξηση των τιμολογίων και την υποβάθμιση των υποδομών και της ποιότητας των κοινωνικών αγαθών.

Το λεγόμενο “υπερταμείο”, στο οποίο έχουν ενταχθεί το ΤΑΙΠΕΔ, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου και η Εταιρεία Δημοσίων Συμμετοχών, αποτελεί ένα νεοαποικιοκρατικό μόρφωμα, το οποίο αναλαμβάνει για 99 χρόνια να “αξιοποιήσει” και να ρευστοποιήσει τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου, κάτω από την επιτήρηση και τον άμεσο έλεγχο των ιμπεριαλιστών δανειστών. H Κομισιόν και ο ESM θα διορίζουν τα δύο από τα πέντε μέλη του Εποπτικού Συμβουλίου (το οποίο με τη σειρά του θα διορίζει και τα μέλη του ΔΣ), ενώ οι αποφάσεις θα λαμβάνονται κατόπιν ενισχυμένης πλειοψηφίας 4 μελών. Με το τέχνασμα αυτό ο απόλυτος έλεγχος του “υπερταμείου” περνά ουσιαστικά και τυπικά στα χέρια των δανειστών, αφού καμιά απόφαση δε θα μπορεί να ληφθεί χωρίς την έγκρισή τους. Τα έσοδα από το ξεπούλημα θα κατευθυνθούν κατευθείαν στις τσέπες των τοκογλύφων, για την εξυπηρέτηση ενός χρέους που δεν δημιούργησε ο λαός, κατ’ εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, ενώ ταυτόχρονα θα απελευθερώσουν και νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Το “υπερταμείο”, μαζί με τον δημοσιονομικό “κόφτη” που λειτουργεί ως μνημόνιο διαρκείας, υποθηκεύουν το μέλλον του τόπου και του λαού του, μονιμοποιώντας το καθεστώς λεηλασίας και κοινωνικής ερημοποίησης.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις όλων αυτών των χρόνων, προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους πως οι αμέτρητες θυσίες τους, οι περικοπές των κοινωνικών δαπανών και οι ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν την ανάπτυξη και ανάκαμψη της οικονομίας, με “δίκαιη κατανομή και κοινωνικό πρόσημο”. Ο εργαζόμενος λαός έχει πια την εμπειρία να μην πιστεύει σε αυτά τα παραμύθια, καθώς νιώθει στο ίδιο του το πετσί το διαρκές γδάρσιμο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μια χούφτας πλουτοκρατών. Γνωρίζει πολύ καλά πως οποιαδήποτε “ανάπτυξη” έρθει στο άμεσο μέλλον θα πατήσει πάνω στο αίμα και τον ιδρώτα όλων αυτών που παράγουν με την εργασία τους το σύνολο του κοινωνικού πλούτου.

Μονάχα με τη διαρκή πεισματική πάλη και τον αγώνα των εκμεταλλευόμενων μπορεί να μετατραπεί αυτός ο αρνητικός συσχετισμός που βιώνουμε στα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας. Μονάχα με την οργάνωση του εργαζόμενου λαού, τη δημιουργία ενός πλατιού μετώπου ταξικού αγώνα και την ανυπακοή στα κελεύσματα του αστικού μπλοκ εξουσίας θα χτιστούν αναχώματα στη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους του. Μονάχα με την ταξική αντεπίθεση θα ξαναέρθει η ελπίδα.

ΓΙΑΤΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΔΙΕΥΡΥΜΕΝΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΠΕΡΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΝΤΟΠΙΑ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ

«Χωρίς τη σύγκρουση μην καρτεράς το δίκιο
ποτέ δε στέριωσε το δίκιο δίχως πάλη
Γι’ αυτούς που χτίζουνε τον κόσμο 
ποτέ δεν είναι αργά»

Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Για επικοινωνία: Πολιτικός χώρος στη Σπύρου Τρικούπη 44, Εξάρχεια
Δευτέρα 18:30 – 21:30 και Σάββατο 13:00 – 15:00
https://syneleusi-enantiastin-ee.espivblogs.net/
e-mail: syneleusi-enantiastin-ee@espiv.net