Αλληλεγγύη στην Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου.

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 9 Νοέμβρη, η Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου δέχτηκε επίθεση με ισχυρό εκρηκτικό μηχανισμό που είχε τοποθετηθεί δίπλα στην εξωτερική της πόρτα. Από την έκρηξη, τα παρακείμενα σπίτια και καταστήματα υπέστησαν σοβαρές ζημιές, ενώ η ίδια η κατάληψη είχε κάποιες φθορές στην κεντρική της είσοδο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μπαίνει στο στόχαστρο των ακροδεξιών, αφού το Σεπτέμβριο του 2011 είχε γίνει εμπρηστική επίθεση στο κτήριο και τον Αύγουστο του 2014 έγινε ξανά επίθεση από 100 περίπου μέλη της Χρυσής Αυγής. Αυτή τη φορά όμως, με το μηχανισμό μεγάλης ισχύος που τοποθετήθηκε στη μέση του δρόμου, ο στόχος εκτός από τους συντρόφους και την κατάληψη ήταν και ολόκληρη η γειτονιά.

Οι σύντροφοι/ισσες από την Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου συμμετέχουν ενεργά στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, αναδεικνύοντας τις αιχμές τους και στην τοπική κοινωνία. Συμμετέχουν σε εργατικές και αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις και προωθούν τον αντιφασιστικό αγώνα. Στέκονται αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, αγωνίζονται ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος στοχοποιώντας αυτούς που ευθύνονται για την εξαθλίωση των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων, και αυτό από ότι φαίνεται ενοχλεί τους φασίστες. Αυτοί που τοποθέτησαν τη βόμβα φοβούνται την οργάνωση της εργατικής τάξης απέναντι στους δυνάστες της και ενοχλούνται από την έμπρακτη αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Φοβούνται την αντίσταση στους εκβιασμούς των αφεντικών, ενοχλούνται από τις δομές που αποτελούν κομμάτι του κόσμου του αγώνα. Για τους λόγους αυτούς δεν μπορούν να ανεχθούν την ύπαρξη εγχειρημάτων όπως αυτό της Κατάληψης Έπαυλης Κουβέλου.

Για όλους αυτούς τους λόγους εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη στους συντρόφους μας.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Μία μικρή συμβολή από τη ‘’συνέλευση αναρχικών – κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε’’ στο ουκρανικό ζήτημα και ένας χαιρετισμός στον εξεγερμένο λαό του Ντονμπάς, με αφορμή την εκδήλωση την Κυριακή 11/10/15 στο ΕΜΠ Αθήνας.

Ως συνέλευση αναρχικών – κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε παρακολουθούμε στενά και με μεγάλο ενδιαφέρον  τις εξελίξεις των τελευταίων δύο ετών γύρω από το ουκρανικό ζήτημα. Μιλώντας για ουκρανικό ζήτημα εννοούμε την επιχείρηση προσάρτησης της Ουκρανίας στη σφαίρα επιρροής του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Πρέπει να καταστεί κοινός τόπος στα κομμάτια των αγωνιζομένων και στο ριζοσπαστικό κίνημα πως τα γεγονότα στην Ουκρανία δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από μία ωμή (ως συνήθως) οργανωμένη επέμβαση της Ε.Ε και των Η.Π.Α , που στόχο έχει να ενισχύσει με όλους τους τρόπους (οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά) το κομμάτι εκείνο της ουκρανικής αστικής τάξης, το οποίο κινείται πιο σταθερά σε τροχιά πλήρους πρόσδεσης στον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της χώρας.
Έτσι, η ενεργή στήριξη ναζιστικών οργανώσεων, ένοπλων παραστρατιωτικών μονάδων και μίας πραξικοπηματικής κυβέρνησης ως πιστό σκυλί των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεών τους, που συνεχίζονται με αμείωτη ένταση στη γηραιά ήπειρο, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου.

Ο μύθος της δημοκρατικής Ε.Ε, της ένωσης του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα μασκάρεμα μιας αδίστακτης, ικανής για τα πάντα, ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας, με κεντρικό στρατηγικό της στόχο την ενίσχυση και ισχυροποίηση των ευρωπαϊκών και αμερικάνικων μονοπωλίων. Η στρατιωτική και πολιτική επέμβαση του ευρωατλαντικού συμμαχικού άξονα στην Ουκρανία αποτελεί μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη διεύρυνση αυτής της εγκληματικής στρατηγικής. Για την οικονομική και κοινωνική λεηλασία της χώρας και του λαού δια μέσου του Δ.Ν.Τ και της Ε.Κ.Τ. Μία επέμβαση, η οποία ανοίγει ακόμη περισσότερο το δρόμο για τις γεωστρατηγικές επιδιώξεις των διεθνών φονιάδων και τοκογλύφων.
Η ένοπλη εξέγερση στην Ανατολική Ουκρανία ενάντια στην πραξικοπηματική κυβέρνηση, εγκάθετη της Ε.Ε και των Η.Π.Α, και στον εσμό των ναζιστικών οργανώσεων και κομμάτων, η σθεναρή αντίσταση απέναντι στην οικονομική και κοινωνική λεηλασία της χώρας, όπως και η ίδρυση των Λ.Δ του Ντονμπάς αποτελούν σημαντικές απόπειρες στην ανάσχεση της προέλασης του φασισμού και του ιμπεριαλισμού. Ο αγωνιζόμενος λαός κάτω από αντίξοες συνθήκες τις περισσότερες φορές (έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, στρατιωτικού εξοπλισμού, βαρύς φόρος αίματος αμάχων, περιορισμός οικονομικών πόρων, φαρμάκων και διατροφής) εξακολουθεί να ανατρέπει πεισματικά τις προβλέψεις των εγκληματικών επιτελείων Ε.Ε και Η.Π.Α. Μάχεται με αυταπάρνηση, υπερφαλαγγίζοντας την ασφυκτική πίεση του ΝΑΤΟ, του ουκρανικού τακτικού στρατού και των ναζιστικών παραστρατιωτικών οργανώσεων, που με δούρειο ίππο τον Ποροσένκο και το σινάφι του επιχειρούν να μετατρέψουν ακόμα έναν λαό σε υποζύγιο της Ε.Κ.Τ και του Δ.Ν.Τ  και μία ακόμη χώρα σε κρανίου τόπο από τις στρατιωτικές επεμβάσεις.

Αξίζει σε αυτό το σημείο να επισημανθεί και η θέση των ελληνικών κυβερνήσεων στο ουκρανικό ζήτημα. Αρχής γενομένης την Κυριακή 2 Μαρτίου 2014 και ενώ η Ελλάδα ήταν στην προεδρία της Ε.Ε , ο τότε Υπ. Εξ. Ευ. Βενιζέλος συναντιέται με τον προσωρινό Ουκρανό πρωθυπουργό Αλεξάντερ Τουρτσίνοφ και του προτείνει μάλιστα ως εντολοδόχος των ιμπεριαλιστών, την υπαγωγή της χώρας στο Δ.Ν.Τ, σπεύδοντας έτσι να δώσει τα διαπιστευτήρια υποταγής της τότε συγκυβέρνησης Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ σε Ε.Ε, Η.Π.Α και ΝΑΤΟ.
Ο Σύριζα, ως αντιπολίτευση τότε, επέκρινε έντονα τον Υπ. Εξ. Βενιζέλο για την στάση του στο ουκρανικό ζήτημα. Κατόπιν βεβαίως, στο ρόλο της κυβέρνησης πια, μετά τις εκλογές του Γενάρη, θα σπεύσει με τη σειρά του να σκύψει πρόθυμα το κεφάλι στα κελεύσματα της ευρωατλαντικής συμμαχίας και των διεθνών τοκογλύφων (των ‘’εταίρων’’ της), δηλώνοντας πως το κράτος έχει συνέχεια (άρα και η εξωτερική του πολιτική) και πως «η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει στην οικογένεια της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ».
Εν συνεχεία ο Υπ. της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ Ν. Κοτζιάς παίρνoντας τη σκυτάλη από τον Ευ. Βενιζέλο, δήλωσε στη συνάντηση του με ουκρανούς πολιτικούς πως η Αθήνα είναι έτοιμη να προσφέρει στο Κίεβο τεχνογνωσία σε θέματα συντάγματος και κράτους δικαίου!!
Η εξωτερική πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για το ουκρανικό ζήτημα συνεχίζεται με τις δηλώσεις του Υπ. Άμυνας Π. Καμένου, οι οποίες μιλούν για παραχώρηση ακόμη μιας βάσης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του Αναπληρωτή Υπ. Άμυνας Κ. Ήσυχου πως η Ελλάδα είναι έτοιμη, εάν της ζητηθεί από το ΝΑΤΟ, να παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία. Αρκεί να θυμηθούμε τι σημαίνει ανθρωπιστική βοήθεια του ΝΑΤΟ ρίχνοντας μια ματιά στην Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και αλλού.
Επιπροσθέτως, οι στρατιώτες του ουκρανικού τακτικού στρατού όσο και της ουκρανικής εθνοφρουράς, έπειτα από διαβεβαιώσεις του Ν. Κοτζιά κατέφθασαν στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος στις 14/5 προκειμένου να νοσηλευτούν σε αθηναϊκά νοσοκομεία.Έχει ιδιαίτερη σημασία να δούμε το τι πραγματικά αποτελούν αυτά τα στρατιωτικά σώματα που η ελληνική κυβέρνηση τους προσέφερε φροντίδα και νοσηλεία. Η ουκρανική εθνοφρουρά είναι αυτή η οποία εκπαιδεύεται από την 173η αερομεταφερόμενη ταξιαρχία των Η.Π.Α. Είναι αυτός ο παραστρατιωτικός μηχανισμός, ο οποίος είναι υπεύθυνος για σωρεία εγκλημάτων σε βάρος του λαού του Ντονμπάς. Είναι αυτός ο μηχανισμός ο οποίος έχει αιματοκυλήσει εκατοντάδες αμάχους και αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την επίθεση της ναζιστικής κυβέρνησης του Κιέβου στην Αν. Ουκρανία.
Η πλήρης πρόσδεση της ελληνικής κυβέρνησης στις πολιτικές της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ δε θα μπορούσε παρά να αποτελεί συνενοχή και άμεση συνέργεια στα εγκλήματα που γίνονται σε βάρος του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας.

Απ’ την άλλη πλευρά,  το κίνημα στην Ελλάδα δυσκολεύεται να πάρει σαφή θέση στο πλευρό των εξεγερμένων της Αν. Ουκρανίας. Είναι μία δύσκολα διαχειρίσιμη νομοτέλεια, αλλά ο αγώνας των από τα κάτω αναπτύσσεται μέσα σε ένα πεδίο εγγενών αντιθέσεων και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων των εξεγερμένων. Εάν ρίξουμε μία πιο προσεκτική ματιά στο μακρινό παρελθόν όσο και στο κοντινό παρόν παρατηρώντας και μελετώντας τις εξεγέρσεις και επαναστάσεις του χθες και του σήμερα θα δούμε πως η ταξική πάλη, ο αγώνας για την ανατροπή ουδέποτε έλαβε χώρα μέσα σε εργαστηριακές συνθήκες ιδεολογικής αποστείρωσης. Απεναντίας σφυρηλατήθηκε στο αμόνι της ταξικής πάλης των πιο σύνθετων κι αντιφατικών καταστάσεων, μέσα από τις οποίες τα επαναστατικά κινήματα μπόρεσαν να ανοίξουν το δρόμο για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση. Το χρέος των επαναστατών ήτανε πάντοτε να υπενθυμίζουν  πως προκειμένου να ανατρέψουν τον καπιταλισμό έπρεπε να παλέψουν για την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική απελευθέρωση του προλεταριάτου, ανατρέποντας την παλιά και εγκαθιδρύοντας μία άλλη κοινωνία.

Θεωρούμε πως αν θέλουμε να ανταποκριθούμε στο πολιτικό μας καθήκον και να σηκώσουμε το βάρος (κατ’ αναλογίαν) της ιστορικής μας ευθύνης θα πρέπει να ρίξουμε μία διαλεκτική ματιά στο ξεδίπλωμα της αντίστασης των εξεγερμένων στην Αν. Ουκρανία, μένοντας συνειδητά απομακρυσμένοι από αντιεπιστημονικές προσεγγίσεις και δογματισμούς. Η απολυτοποίηση της συνθήκης χωρίς προσφυγή στη θεωρητική και επιστημονική έρευνα είναι επιζήμια. Οι επαναστατικές δυνάμεις έχουνε χρέος να εντοπίζουν έγκαιρα τις αντιθέσεις και τις αλλαγές συσχετισμών, να μπορούν να τις προβλέπουν. Να μην χάνουν τη συνολική κίνηση και προοπτική μπροστά στο άμεσο, την καθημερινότητα και το μερικό.
Στην Αν. Ουκρανία πολεμούν αγωνιστές και αγωνίστριες από διαφορετικές αφετηριακές θέσεις. Παρ’ όλα αυτά, μάχονται απέναντι σε μια αντιδραστική φιλοναζιστική κυβέρνηση μαριονέτα της Ε.Ε και των Η.Π.Α, μάχονται απέναντι και στα μονοπώλια της ολιγαρχίας που θα εξαθλιώσουν τις ζωές τους. Δεν χωρά αμφιβολία πως το πεδίο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται ο αγώνας στην Αν. Ουκρανία είναι ένα πεδίο αντιφάσεων, ένα πεδίο στο οποίο διαπλέκεται η γεωπολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική Ρωσία, με τις αντιθέσεις εντός του ίδιου του ευρωατλαντικού άξονα (Η.Π.Α- Ε.Ε), αλλά και το εθνικό με το ταξικό ζήτημα,  ο αντιφασισμός με τον αντιιμπεριαλισμό, η ζωντανή ιστορία της Οκτωβριανής Επανάστασης με το παρόν της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Είναι αρκετές αυτές οι αντιθέσεις ανάμεσα στους εξεγερμένους ώστε να τηρούμε θέση ίσων αποστάσεων που εξ’ αντικειμένου ισχυροποιεί τη θέση της αντίδρασης της Ε.Ε και των Η.Π.Α; Κατηγορηματικά απαντάμε πως όχι.
Η στρατηγική της ιδεολογικής δολιοφθοράς της Δύσης άλλωστε, όπως έχει φανεί μέχρι σήμερα, δεν συνάντησε μία ενιαία αντεπίθεση και απάντηση (παρά τις όποιες προσπάθειες) του λαϊκού επαναστατικού κινήματος. Πρέπει να τονίζουμε ξανά και ξανά τον επικίνδυνο χαρακτήρα της τακτικής του ιμπεριαλισμού σε αυτή τη δολιοφθορά. Πρέπει να καταβάλουμε τις μέγιστες προσπάθειες ώστε το διεθνές επαναστατικό ρεύμα να τεθεί ξανά σε συναγερμό. Να αγρυπνά προκειμένου να αντιμετωπίσει ουσιαστικά σε όλα τα επίπεδα τις τρέχουσες εξελίξεις.
Οι αγωνιζόμενοι του Ντονμπάς πολεμούν με το όπλο στο χέρι και οφείλουμε να τους στηρίξουμε. Ηθικά, Πολιτικά και Υλικά. Γιατί η ήττα της πραξικοπηματικής κυβέρνησης και των πατρώνων της θα έχει τεράστια διεθνή σημασία. Πόσο μάλλον όταν η σύμπραξη φασισμού και νεοφιλελευθερισμού επιχειρείται να αποτελέσει μοντέλο διακυβέρνησης προς εξαγωγή. Γιατί η στρατιωτική και πολιτική ήττα της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου είναι σε θέση να εμπνεύσει τους λαούς και να δώσει ώθηση και αυτοπεποίθηση στην προοπτική νίκης του προλεταριάτου διεθνώς.

Καταλήγοντας, η δημιουργία ενός πλατιού διεθνιστικού μετώπου είναι σήμερα η αναγκαία προϋπόθεση για να στήσουμε αναχώματα στην οξυμένη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Ενός μετώπου που θα χτίσει την προλεταριακή αντεπίθεση, την επαναφορά στο προσκήνιο της ιστορίας των πληβείων και των κολασμένων. Να ξαναγράψει την ιστορία ο εργαζόμενος λαός, συντρίβοντας το κεφάλαιο και τις αντιδραστικές δυνάμεις που το υπηρετούν. Και αναγκαία συνθήκη γι αυτό είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Και βάση αυτής της αλληλεγγύης είναι μία: οι διεθνιστές να μάχονται ε πρώτα στον τόπο τους, να φέρνουν τον πόλεμο πίσω στο σπίτι, όπως προπαγάνδιζε, τη φλεγόμενη δεκαετία του 70’, από την ‘’καρδιά του κτήνους’’ το δυτικοευρωπαϊκό αντάρτικο πόλης.

Και μέσα σε μια περίοδο ιδεολογικής σύγχυσης, που ο αστικός και μεταμοντέρνος κοσμοπολιτισμός ταυτίζεται με τον διεθνισμό, μοιάζουν επίκαιρα ακόμα τα λόγια του Στέφαν Τσβάιχ: «Με δυο λόγια, χρειαζόμαστε εγγυήσεις κι όχι λόγια, έχουμε ανάγκη το διεθνισμό και όχι τον κοσμοπολιτισμό, έχουμε ανάγκη σαφήνειας πρώτα από όλα. Στον καθένα απομένει να κρίνει σε ποιο μέτρο πρέπει να υποχρεωθεί και σε ποια μεριά του οδοφράγματος βρίσκεται. Μας φτάνουν πια οι αμφίβολες οικειότητες, και ο ευρωπαϊσμός αυτός των συμποσίων, χωρίς κίνδυνο, όπως και χωρίς υποχρεώσεις. Αυτό που χρειάζεται σήμερα, είναι μια απόφαση και δράση. Δεν χρειάζονται μονάχα κοσμικές φιλοφρονήσεις, αλλά μια καρδιά, δε χρειάζεται πια ο ξεθωριασμένος κοσμοπολιτισμός που ισχύει “μέχρι νεοτέρας διαταγής”, αλλά διεθνισμός ειλικρινής, έτοιμος για όλες τις θυσίες».

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ ΜΕΤΡΑ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ- ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 12^ης ΝΟΕΜΒΡΗ

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σε λιγότερο από ένα χρόνο μετατράπηκε από ‘’αντιμνημονιακή΄΄ και ‘’φιλολαϊκή’’ πολιτική δύναμη σε προσκυνημένο υπηρετικό προσωπικό των μεγάλων συμφερόντων που ξεζουμίζουν τα εργατικά-λαϊκά στρώματα. Ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, που παρίστανε τον εκφραστή της λαϊκής αγανάκτησης κατά της λιτότητας υποσχόμενος το σκίσιμο των μνημονίων, σήμερα συνυπογράφει την οικονομική καταδίκη των οικονομικά ασθενέστερων, προσχωρώντας δια παντός στο μνημονιακό τόξο. Όμως, η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει εκπρόσωπος και πρωτεργάτης της νέας αντιλαϊκής λαίλαπας, καθιστά τους βουλευτές του όχι απλά ως πολιτικούς απατεώνες αλλά και ως συνυπαίτιους στη μεγαλύτερη κοινωνική λεηλασία της σύγχρονης εγχώριας ιστορίας.

Η εξαπάτηση που κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαίους, τελικά, δεν αποτέλεσε τίποτε άλλο πέρα από έναν επικοινωνιακό ελιγμό για να καμφθούν οι κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στη ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Με την πολιτική χρεοκοπία της προηγούμενης συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ) να καθιστά αδύνατη μια νέα συμφωνία με τους δανειστές χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως ‘’άφθαρτο’’ δεκανίκι για μια σχετικά ομαλότερη μετάβαση στη τρίτη μνημονιακή περίοδο. Η ‘’διαπραγμάτευση’’, ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τους πιστωτές αποτέλεσε έναν άνευ προηγουμένου εμπαιγμό προς τα λαϊκά στρώματα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε τη κοινωνική συναίνεση επιδιδόμενος σε μια αριστουργηματική θεατρική παράσταση. Με τηλεοπτικούς λεονταρισμούς περί ‘’μη οπισθοχώρησης’’ και ‘’μη παραβίασης της λαϊκής εντολής’’ ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατούσε τη πλειονότητα του λαού που αγωνιούσε, την ίδια στιγμή που η παράδοση στις διαταγές των πιστωτών ήταν προδιαγεγραμμένη και συμφωνημένη.

Το δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη, αποτέλεσε τον επικήδειο της ‘’αναμέτρησης’’ ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ευρωπαίους αποκαλύπτοντας το πραγματικό περιεχόμενο των ‘’διαπραγματεύσεων’’, οι οποίοι αφορούσαν όχι τον διαξιφισμό για το μνημόνιο, αλλά, τις ταπεινωτικές παρακλήσεις της συγκυβέρνησης για δέσμευση (εντός της συμφωνίας) ελάφρυνσης του χρέους από τους δανειστές. Ο Τσίπρας προκήρυξε το δημοψήφισμα όχι γιατί δεν ήθελε το μνημόνιο αλλά γιατί δεν έπαιρνε κάτι σαν αντάλλαγμα γι αυτό. Γιατί μέσω της ελάφρυνσης του χρέους ήθελε να περισώσει το ‘’αριστερό’’ του προφίλ και να παρουσιάσει τη συμφωνία σαν μια επιτυχία που θα έδινε ανάσες στην ελληνική οικονομία. Μάταια όμως.

Το δημοψήφισμα του Ιούλη, ακόμα κι αν αποτέλεσε το τελευταίο οχυρό της διαπραγματευτικής απάτης που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, απελευθέρωσε κοινωνική ενέργεια πολύ πιο δυναμική από αυτήν που η ίδια η συγκυβέρνηση μπορούσε να διαχειριστεί. Η επιλογή του δημοψηφίσματος ήταν τελικά το κύκνειο άσμα του ‘’φιλολαϊκού’’ προσανατολισμού της συγκυβέρνησης, αφού το παλλαϊκό ΟΧΙ που εκφράστηκε κόντρα σε μια σειρά εκβιασμών και τρομοκράτησης, η διάσταση των οποίων συναντάται μόνο σε τρικοσμικά προτεκτοράτα, ξεπέρασε όχι μόνο το τυπικό ερώτημα του δημοψηφίσματος, αλλά αποτέλεσε και ξεκάθαρη αντιμνημονιακή εντολή προς τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ . Το ΟΧΙ ήταν χωρίς αμφιβολία ΟΧΙ σε όλα τα μνημόνια, κάτι που καθιστά τη συγκυβέρνηση και τη συμφωνία που υπέγραψε ως πραξικοπηματική και κοινωνικά απονομιμοποιημένη. Ακόμα και αν οι εκλογές της 20^ης Σεπτέμβρη ανέδειξαν κι πάλι πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, με την αποχή να πλησιάζει το εκκωφαντικό ποσοστό του 50%, είναι δεδομένο ότι τα μέτρα που καλείται να εφαρμόσει θα του αφαιρέσουν πολύ άμεσα την όποια κοινωνική ανοχή απολαμβάνει, δημιουργώντας ένα ακόμα πιο ασταθές πολιτικό τοπίο.

Το τρίτο μνημόνιο, έρχεται να αποτελειώσει ότι απέμεινε όρθιο από τις αντίστοιχες πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων. Με στόχο να διαλύσει και τα τελευταία ψήγματα προστασίας των κοινωνικών αγαθών (συντάξεις, υγεία, πρώτη κατοικία), η συγκυβέρνηση, αλλά και σύσσωμο το αστικό μπλοκ των κοινοβουλευτικών κομμάτων που υπερψήφισαν τη συμφωνία, προωθούν ένα καταιγισμό μέτρων, εξοντώνοντας τον λαό και λεηλατώντας τον κοινωνικό πλούτο για να τον δωρίσουν ύστερα στην ντόπια και διεθνή ολιγαρχία.

Τα νέα μέτρα που προωθεί η συγκυβέρνηση, θα φέρουν την ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή γιατί θα εφαρμοστούν σ’ ένα κρανίου τόπο, σε μια ήδη υπάρχουσα συνθήκη οικονομικής εξαθλίωσης για την πλειονότητα του λαού. Η λεηλασία των ήδη φτωχοποιημένων στρωμάτων θα βαθύνει με νέους φόρους και περικοπές, η δημόσια περιουσία θα ξεπουληθεί, η δημόσια υγεία θα (ξανά)υποβαθμιστεί, η πρώτη κατοικία θα αρπαχτεί από τους τραπεζικούς νταβατζήδες, η ανεργία και η μαύρη εργασία θα διευρυνθεί, και το κοινωνικό δικαίωμα της σύνταξης, ειδικότερα για τις επόμενες γενιές, θα εξανεμιστεί.

Ο νέος γύρος οικονομικής ασφυξίας παρουσιάζεται με τη μορφή μιας σειράς προαπαιτούμενων μέτρων, τα οποία πρέπει να εφαρμοστούν τάχιστα ώστε να μπει σε εφαρμογή το πρόγραμμα δανειοδότησης της χώρας (85 δις), εκ των οποίων ούτε ένα ευρώ δεν προβλέπεται να δοθεί για ενίσχυση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Το μεγαλύτερο μέρος της δανειοδότησης (47δις) θα πάει κατευθείαν πίσω στους πιστωτές για την αποπληρωμή των προηγούμενων δανείων, 25δις θα διατεθούν στις τράπεζες για την ανακεφαλαιοποίηση τους και τα υπόλοιπα για κάλυψη του εσωτερικού δανεισμού της συγκυβέρνησης.

Φαίνεται λοιπόν, πως οι κυβερνητικοί εταίροι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακολουθούν πιστά τις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων διαιωνίζοντας τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, προς όφελος των πιστωτών, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων και εις βάρος των εργαζομένων που καλούνται για άλλη μια φόρα να σηκώσουν τα βάρη για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Τα νέα μέτρα ουσιαστικά οριστικοποιούν τα σχέδια για απόλυτη υποβάθμιση του κόστους εργασίας, ώστε να δημιουργηθεί για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο το εύφορο έδαφος να επενδύσει. Να επενδύσει και να κερδοφορήσει πάνω σ’ ένα τσακισμένο και υποτιμημένο εργατικό δυναμικό.

Με αιχμή το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που ουσιαστικά προβλέπει την ισόβια εργασία χωρίς καμία δεδομένη ανταμοιβή, συνθλίβεται ο πυρήνας της κοινωνικής αναπαραγωγής, αφού το συγκεκριμένο νομοσχέδιο κουμπώνει με το σύνολο των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, δημιουργώντας μια σύγχρονη εκδοχή της δουλείας. Έτσι, ο εργασιακός βίος απορυθμίζεται περαιτέρω, παρασύροντας μαζί του τη δυνατότητα, μέσω του μισθού και της σύνταξης, για κάλυψη βασικών κοινωνικών αναγκών (στέγαση, τροφή, περίθαλψη ).

Με δεδομένα τα τεράστια ποσοστά ανεργίας (25% του ενεργού πληθυσμού και σχεδόν 50% στους νέους) αλλά και τη μαύρη εργασία ή την δηλωμένη αλλά με μειωμένα ένσημα, η πρόβλεψη του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου για σύνταξη στα 62 (με 40 εργάσιμα χρόνια) ή στα 67 (με 15 εργάσιμα χρόνια για μειωμένη) αποτελεί απλά την ανακήρυξη του οριστικού τέλους των συντάξεων για την πλειονότητα των εργαζομένων. Είναι πραγματικά αδύνατο, σε μια χρεοκοπημένη χώρα όπως η Ελλάδα, με διαρκή ύφεση και ταυτόχρονη αντεργατική πολιτική να υπάρξει ελπίδα για ομαλότητα στο βίο των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και ειδικότερα των νέων που ανήκουν σε αυτά. Το ζοφερό μέλλον που σχεδιάζουν, αφορά τη μετατροπή του εργαζόμενου λαού σε μια δουλική μάζα πληβείων που θα δουλεύει με ελάχιστη δυνατότητα αυτοσυντήρησης και με μηδαμινή προοπτική. Αφορά την δραματική αυλαία του ‘’κοινωνικού κράτους’’, την οριστική εγκαθίδρυση της επισφαλούς εργασίας, την υποχρέωση του λαού να επιβιώνει ταπεινωμένος με τα ψίχουλα της εργοδοσίας και την ανταμοιβή του μόχθου του με την ‘’εθνική σύνταξη ‘’ των 390 ευρώ.

Το νέο συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο αποτελεί την κεντρική αρτηρία για την επανάκαμψη της κερδοφορίας των καπιταλιστών, γιατί αποδεσμεύει την εκάστοτε εργοδοσία από τις ασφαλιστικές της εισφορές μετατρέποντας τη σύνταξη σε ‘’ατομική υπόθεση’’ του εργαζομένου. Το ποσό της σύνταξης που θα υπολογίζεται από τις ατομικές και μόνο εισφορές του εργαζομένου σε ειδικό προσωπικό λογαριασμό, σημαίνει το τέλος του κοινωνικού χαρακτήρα των συντάξεων και την απαλλαγή των εργοδοτών από την συν-ευθύνη της συντήρησης και εν τέλει της ίδιας της ύπαρξης των ασφαλιστικών ταμείων. Με αυτόν τον τρόπο τα εγχώρια και διεθνή μονοπώλια θα πλιατσικολογήσουν ότι έχει απομείνει, απαλλαγμένα από φορολογίες και εισφορές, πριμοδοτούμενα από τη συγκυβέρνηση με δυνατότητα για λοκ-άουτ και μαζικές απολύσεις, με απελευθερωμένα ωράρια (όπως η κυριακάτικη λειτουργία καταστημάτων) και κυρίως με την παροχή μιας στρατιάς υποτιμημένων εργαζομένων (με μεικτό βασικό μισθό στα 586 ευρώ και 510 για μέχρι 25 ετών) με ατομικές συμβάσεις, part time εργασία και χρηματοδοτούμενα από το ΕΣΠΑ και τον ΟΑΕΔ προγράμματα άμισθης εργασίας (voucher).

Οι ‘’ατομικές συντάξεις’’, η κατάργηση του ΕΚΑΣ και των επικουρικών ταμείων, η μείωση των αναπηρικών, η δημιουργία της ‘’εθνικής σύνταξης’’, οι περικοπές δαπανών για συντάξεις 3,5δις μέχρι το 2018 και η ενοποίηση όλων των ταμείων αποτελούν το επιστέγασμα της αντιλαϊκής επίθεσης που εξαπολύει το διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο εδώ και 5 χρόνια. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέλαβε τον επιτελικό ρόλο για την ολοκλήρωση της αφαίμαξης των λαϊκών στρωμάτων και την οριστική διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού τοπίου. Ενός ψυχρού τοπίου που θα κυριαρχεί η στέρηση, η αγωνία και η απελπισία. Γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε να περιγραφτεί η κατάσταση σε μια χώρα που η κοινωνική της πλειοψηφία έχει πάψει να ελπίζει γιατί την εξευτελίζουν, την περιθωριοποιούν και την εγκαταλείπουν για να κερδίζουν περισσότερα οι λίγοι, για να ευδαιμονεί και να κερδοφορεί η κοινωνική μειοψηφία του πλούτου.

Η πραγματικότητα αυτή αποτελεί προϊόν και του εκβιασμού για παραμονή της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ με κάθε κόστος. Αυτόν τον εκβιασμό, που υιοθέτησε με θράσος και ο ΣΥΡΙΖΑ απειλώντας ότι εκτός της ‘’ευρωπαϊκής οικογένειας’’ μας περιμένει ο όλεθρος, έφτασε η ώρα να τον καταρρίψουμε απαντώντας πως ο πραγματικός όλεθρος βρίσκεται σήμερα γύρω μας. Βρίσκεται στους μισθούς και τις συντάξεις πείνας, στις ουρές των νοσοκομείων, στα χαρτόκουτα των άστεγων, στη ταπείνωση των συσσιτίων, στις άδειες αίθουσες των σχολείων, στα εκτροφεία των κάδων απορριμμάτων, στην αγωνία της ανεργίας. Βρίσκεται στο σαράκι της καθημερινότητας, στη δυστυχία μιας ζωής χωρίς προοπτική.

Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρώ σημαίνει βάθεμα της φτώχειας, ότι από το ξεκίνημα της κρίσης η ίδια η αστική δημοκρατία και το κοινοβούλιο της έχει υπονομευθεί, αφού δεν εκφράζει ούτε στο ελάχιστο τη λαϊκή βούληση παρά μόνο τις μνημονιακές επιταγές του κεφαλαίου, θα καταλήξουμε ότι είναι η ώρα της δικιάς μας ευθύνης να αγωνιστούμε για αυτά που δεν πρόκειται να μας χαρίσει κανένας. Σύμμαχοι σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι και δεν θα μπορούσαν να είναι τα αστικά κόμματα ούτε οι κάθε λογής επίδοξοι σωτήρες, αλλά ο ίδιος ο λαός. Ο ενωμένος, οργανωμένος και μαχητικός λαός που τόσες φορές στην ιστορία απέδειξε την ανυπέρβλητη δυναμική του ανατρέποντας καθεστώτα σαν το σημερινό.

Σε αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχει χώρος για αμφιβολίες, δεν υπάρχει χρόνος για αναβολές. Με οδηγούς την αξιοπρέπεια για να μην ζήσουμε σαν σκλάβοι, και την ευθύνη για να μην κληροδοτήσουμε τον όλεθρο στις επόμενες γενιές, πρέπει να διαλύσουμε τις όποιες αυταπάτες απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ που παγιδεύουν στην αδράνεια, πρέπει να τσακίσουμε τους εκφοβισμούς που μας κρατάει σκυφτούς και να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Να οργανώσουμε τις δικές μας θέσεις μάχης, να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο και να πολεμήσουμε με όπλα μας το δίκιο και την ενότητα του αγώνα.

Η γενική Απεργία στις 12 Νοέμβρη αποτελεί μια πρώτη απόπειρα να εκφραστεί μαζικά η λαϊκή αντίσταση απέναντι στα νέα νομοσχέδια. Ακόμα κι αν η απεργία καλείται από την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις αντιδραστικές δυνάμεις που στήριξαν το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, αυτό δεν αιτιολογεί την απουσία κανενός από τον δρόμο και τη μη στήριξη της απεργίας στους χώρους δουλειάς. Στο ανοιχτό πεδίο συνάντησης και ζύμωσης των προλεταριακών δυνάμεων, όπως είναι μια απεργιακή κινητοποίηση, θέση έχουν προπαντός τα λαϊκά-εργατικά στρώματα που πλήττονται από τα μέτρα, ώστε να εκφράσουν δυναμικά τη θέση μάχη τους απέναντι στη νέα μνημονιακή λαίλαπα. Η παρουσία μας στον δρόμο είναι επιτακτική, γιατί χωρίς τους μαζικούς και δυναμικούς αγώνες θα συνεχιστεί απρόσκοπτα η κοινωνική λεηλασία, αλλά και θα δοθεί η ηθική υπεροχή στη συγκυβέρνηση να συνεχίσει να παριστάνει τη λαοφιλή. Να μετατρέψουμε την απεργία σε αφετηρία αντικυβερνητικής-αντιμνημονιακής αντίστασης διαρκείας, να δημιουργήσουμε το εργατικό-λαϊκό μέτωπο και το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα για να τελειώσουμε οριστικά με τη ντόπια και διεθνή πλουτοκρατία.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Η τρίτη μνημονιακή περίοδος εγκαινιάζεται με μια σειρά προαπαιτούμενων μέτρων, ως εχέγγυο για την απόλυτη ευθυγράμμιση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στις απαιτήσεις του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου και με στόχο την εκταμίευση των πρώτων 2δις για την έναρξη της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Με αυτόν τον τρόπο, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που προωθεί με ζήλο την εφαρμογή των προαπαιτούμενων αντιλαϊκών μέτρων στο όνομα της επανεκκίνησης της συζήτησης για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους ως αντάλλαγμα από τους δανειστές, εξελίσσεται στην αιχμηρότερη μνημονιακή έκφραση της τελευταίας πενταετίας.

Με δεδομένη την κοινωνική βιοτική καθίζηση, προϊόν των προηγούμενων μνημονιακών πολιτικών που υποτίθεται ότι θα αναχαίτιζε ο ΣΥΡΙΖΑ, η περαιτέρω υποβάθμιση του επιπέδου ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας και το βάθεμα της αναδιανομής του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω αποτελούν συνώνυμα της ολοκληρωτικής κοινωνικής καταστροφής.

Μετά τη συμφωνία της 13^ης Ιούλη, την πραξικοπηματική ακύρωση της λαϊκής ετυμηγορίας και του εκκωφαντικού ΟΧΙ που εκφράστηκε στο δημοψήφισμα που είχε προηγηθεί, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ απαλλαγμένη πλέον από κάθε ’’φιλολαϊκό’’ πρόσχημα και πλήρως συντεταγμένη με το ντόπιο και διεθνές μνημονιακό μπλοκ, έρχεται να αποτελειώσει και τα τελευταία ψήγματα επιβίωσης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Ο πρώτος γύρος των προαπαιτούμενων μέτρων που ψηφίζεται την Παρασκευή 16 Οκτώβρη στη βουλή, αποτελεί, συγκριτικά με το σύνολο των μέτρων που απαιτούν οι δανειστές, μονάχα το εναρκτήριο λάκτισμα κατά των οικονομικά ασθενέστερων και απλά προεικονίζει αυτό που πρόκειται να επακολουθήσει: Μείωση των συντάξεων, κατάργηση του ΕΚΑΣ, αύξηση των ορίων ηλικίας στη συνταξιοδότηση, ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων με προοπτική ενιαίας εθνικής σύνταξης, κατάργηση του επικουρικού ταμείου με εφαρμογή ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, απελευθέρωση της εργοδοτικής τρομοκρατίας με μαζικές απολύσεις και λοκ-άουτ, μείωση του επιδόματος θέρμανσης, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, αύξηση της φορολογίας στους φτωχούς αγρότες και νομιμοποίηση της κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας, είναι μόλις μερικά από τα μέτρα που καλείται να εφαρμόσει άμεσα η μνημονιακή ‘’αριστερά’’ του ΣΥΡΙΖΑ και ο ακροδεξιός συρφετός των ΑΝΕΛ που την στηρίζει.

Το ανταγωνιστικό κίνημα, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, το σύνολο των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων που σαρώνεται από τον νέο μνημονιακό ορυμαγδό πρέπει να αποδράσει από τις όποιες ψευδαισθήσεις για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, να μην εγκλωβιστεί στις νέες αυταπάτες που εμπορεύονται πρόστυχα οι νεόκοποι σωτήρες του τόπου σαν τη ΛΑ.Ε και να οργανωθεί μαχητικά και αυτόνομα παίρνοντας την υπόθεση στα χέρια του.

Με αφετηρία την συνειδητοποίηση των προλεταριακών δυνάμεων ότι τίποτα δεν πρόκειται να ανατραπεί εντός του κοινοβουλίου, του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε, με όπλα μας την απεριόριστη δύναμη της ενότητας, την πείρα των αγώνων μας αλλά κυρίως την αυτοπεποίθηση για μια μετωπική αντιπαράθεση με τους ντόπιους και διεθνείς δυνάστες μας, μπορούμε αργά και σταθερά να ξεκινάμε να χτίζουμε την επαναστατική-προλεταριακή οργάνωση της εποχής μας ως την μόνη ρεαλιστική απάντηση στην ηττοπάθεια, την ανάθεση και τον παροπλισμό. Η παρουσία μας στους δρόμους είναι πολιτικά αναγκαία και ιστορικά επιβεβλημένη γιατί χωρίς την μαζική κοινωνική αντίσταση δεν μπορούν να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για ανατροπή. Αν σήμερα δεν εκφραστεί μαζικά η αντίσταση στο νέο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα σημάνει τη νομιμοποίηση της εντεινόμενης κοινωνικής λεηλασίας και τη περαιτέρω θωράκιση του αστικού μπλοκ. Θα σημάνει την οριστική οπισθοχώρηση του κινήματος, την τελεσίδικη παράδοση του λαού στα σχέδια του κεφαλαίου. Καμία αναμονή, καμία ανακωχή! Όλοι στους δρόμους, όλοι στον αγώνα!

Μονομερής Διαγραφή Χρέους

Έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Σύγκρουση με την Αστική Τάξη και το Κράτος της

Αγώνας με όλα τα μέσα για την Κοινωνική Επανάσταση.

αντιμνημονιακή-αντικυβερνητική Συγκέντρωση

Παρασκευή 16 Οκτώβρη 7μμ Πλατεία Συντάγματος

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε

Το Σάββατο 10 Οκτώβρη, τρεις εβδομάδες πριν τις εκλογές στην Τουρκία, πραγματοποιήθηκε διπλή βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα κατά τη διάρκεια της “Συγκέντρωσης για την Ειρήνη”, όπου δολοφονήθηκαν -μέχρι τώρα- 128 αγωνιστές και αγωνίστριες και τραυματίστηκαν περίπου 246.

Ένοχος για τη σφαγή αυτή, όπως και για τη βομβιστική επίθεση στο Ντιαρμπακίρ πριν τις εκλογές του Ιουνίου αλλά και στο Σουρούτς τον Ιούλιο, είναι ο ιμπεριαλισμός και το φασιστικό κυβερνών κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Αν την επίθεση αυτή υλοποίησαν πράκτορες της ΜΙΤ ή οι ισλαμο-φασίστες του ISIS μικρή σημασία έχει για το λαϊκό κίνημα και τους επαναστάτες. Ξεκάθαρος στόχος της η πολιτική ενίσχυση του Ερντογάν και του κόμματός του μέσα από τη νατοϊκής έμπνευσης “στρατηγική της έντασης” και η τρομοκράτηση του κουρδικού και τούρκικου λαού.

Στις 10 Απρίλη του 2014, η αναρχική ένοπλη οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας (Ε.Α) συνεχίζει την πολύχρονη αντικαθεστωτική δράση της με βομβιστική επίθεση, στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Αμερικής, στο κτίριο της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας (Τ.τ.Ε), παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ), όπου στεγάζεται επίσης και το γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου στην Ελλάδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ). Στις 25 Απρίλη, η οργάνωση με προκήρυξή της αναλαμβάνει την ευθύνη της επίθεσης, για την οποία και κατηγορούνται τα καταζητούμενα μέλη του Ε.Α Νίκος Μαζιώτης και Πόλα Ρούπα. Στις 16 Ιούλη του 2014 συλλαμβάνεται έπειτα από καταδίωξη στο Μοναστηράκι, βαριά τραυματισμένος έπειτα από ανταλλαγή πυροβολισμών με μπάτσους, ο Νίκος Μαζιώτης.

Την 1η Οκτώβρη του 2014 συλλαμβάνεται ο αναρχικός Αντώνης Σταμπούλος, κατηγορούμενος για ένταξη και συμμετοχή στην οργάνωση. Ο σύντροφος -με μακρόχρονη και συνεπή παρουσία στους κοινωνικόταξικούς αγώνες- από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του αρνείται τη συνεργασία με τους ένστολους φρουρούς του κεφαλαίου και του κράτους του, τάσσεται στο στρατόπεδο της κοινωνικής Επανάστασης υπερασπιζόμενος την επαναστατική Υπόθεση και αρνείται στο σύνολό του το κατηγορητήριο που του αποδίδει η αστική δικαιοσύνη “γιατί”, όπως δηλώνει,“οι δύσκολες στιγμές στον αγώνα είναι αυτές που ατσαλώνουν τη συνείδηση. Γιατί σ’ αυτές τις περιστάσεις ο κάθε ένας από εμάς είναι ο θεματοφύλακας των ιδανικών της κοινωνίας που πολεμάμε να φτιάξουμε”. Κατά τη διάρκεια της κράτησής του, ως μέλος του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων (Δ.Α.Κ) συνεχίζει την αγωνιστική δράση του και μέσα στις φυλακές.

Στις 24 Σεπτέμβρη του 2015 συλλαμβάνεται ο καταζητούμενος Γιώργος Πετρακάκος που διώκεται για την ίδια υπόθεση.

Στις 16 Οκτώβρη του 2015 ξεκινάει στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού άλλο ένα τρομοδικείο στο οποίο η αστική δημοκρατία, μέσω της “δικαιοσύνης” της, θα επιχειρήσει την απονοηματοδότηση της ένοπλης επαναστατικής δράσης, την εγκληματοποίηση των πολιτικών εχθρών του καπιταλισμού, την ηθική και φυσική εξόντωση των αιχμάλωτων αγωνιστών, το ξαναγράψιμο της σύγχρονης ιστορίας του ταξικού πολέμου.

Να μην ορίσουν οι δυνάστες μας τα μέσα με τα οποία θα τους πολεμήσουμε! Ο Αγώνας ενάντια στο Κεφάλαιο, τα Κράτη του και την Εξουσία τους, ο Αγώνας για την κοινωνική Επανάσταση, τον Κομμουνισμό και την Αναρχία, δεν είναι ούτε “αθώος” ούτε “ένοχος”, ούτε “νόμιμος” ούτε “παράνομος”, ήταν, είναι και θα είναι δίκαιος και αναγκαίος!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

στον αναρχικό Αντώνη Σταμπούλο.

στον αναρχικό-μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Νίκο Μαζιώτη.

στην καταζητούμενη αναρχική-μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα.

στον Γιώργο Πετρακάκο που διώκεται για την ίδια υπόθεση.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΔΙΚΗ: Παρασκευή 16 Οκτώβρη στις 12.00 / Ειδικό Δικαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.

“Όλες οι αποφάσεις, όταν πρόκειται για ελευθερία, κλείνουν μέσα τους το θάνατο. Εμείς μέσα σ’ αυτό το θάνατο πρέπει να κερδίσουμε τη ζωή.” Γ. Πετρόπουλος

Η Έ. Στατήρη βρίσκεται προφυλακισμένη εδώ και εφτά μήνες στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Μια εκδικητική προφυλάκιση που καταπατά ακόμα και την αστική νομιμότητα, καθώς μετά την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων, μεταξύ άλλων, υπήρξε και νομοθετική πρόβλεψη με ειδική τροπολογία που επέτρεπε την αποφυλάκισή της.

Μια προφυλάκιση με μοναδικό “επιβαρυντικό” στοιχείο τη συγγενική της σύνδεση με μέλος της ΣΠΦ, που επιδιώκει να καταστήσει σαφές πως το κράτος διατηρεί το μονοπώλιο άσκησης της βίας.

Μια προφυλάκιση που αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα πως κάθε μνημονιακή κυβέρνηση επιβάλλει ένα καθεστώς μόνιμης “έκτακτης ανάγκης” με τους δικαστικούς και αστυνομικούς μηχανισμούς να παραμένουν ισχυροί και αμετακίνητοι στις πάγιες τακτικές παραδειγματισμού και εκφοβισμού όχι μόνο όσων αγωνίζονται μα και όλων εκείνων που επιλέγουν να σταθούν δίπλα τους.

Στις 14 Σεπτέμβρη, ύστερα από 6 επαναλαμβανόμενες αρνητικές απαντήσεις από τα δικαστικά συμβούλια στις αιτήσεις αποφυλάκισης της, η Έ. Στατήρη ξεκινά απεργία πείνας διεκδικώντας την άμεση απελευθέρωσή της. Με όπλο το ίδιο της το κορμί στέλνει ένα μήνυμα αξιοπρέπειας και τόλμης, υπενθυμίζοντας σε όλους και όλες μας πως τίποτα δεν έχει κερδηθεί αναίμακτα, επικαιροποιώντας την αυταξία του αγώνα.

Ένας αγώνας προσωπικός μα και συλλογικός συνάμα που πρέπει να δίνεται καθημερινά ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτικό καθεστώς “έκτακτης ανάγκης”.

Ένας αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του.

Ένας αγώνας με κάθε μέσο για την κοινωνική επανάσταση.

Αλληλεγγύη στον αγώνα της Ε. Στατήρη. Άμεση απελευθέρωση.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ…

… να μη σταθεί εμπόδιο στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην πολιτική συγκρότηση των προλεταριακών-λαϊκών δυνάμεων, στα μέτωπα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων που θα ανοίξουν το δρόμο για την επαναστατική προοπτική, για τον κομμουνισμό και την αναρχία.

Ι

«Δεν έχει μεγάλη σημασία ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση αφού περισσότεροι από το 80% των βουλευτών της προηγούμενης Βουλής υποστήριξαν το πρόγραμμα. Αυτό που είναι σημαντικό, είναι να έχουμε μια λειτουργική κυβέρνηση το συντομότερο δυνατό»

Κλάους Ρέγκλινγκ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM)

Μόλις εφτά μήνες πέρασαν από την 25^η Γενάρη, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές ποντάροντας πάνω στην ελπίδα μεγάλων κοινωνικών κομματιών πως θα φέρει κάτι διαφορετικό από τις μνημονιακές κυβερνήσεις της προηγούμενης περιόδου. Εφτά μήνες μέσα στους οποίους χρεοκόπησε οριστικά το ιδεολόγημα που ήθελε σκίσιμο των μνημονίων από τη μία και από την άλλη πλήρη αποδοχή του διαμορφωμένου πλαισίου εντός της ΕΕ. Εφτά μήνες κατά τους οποίους κατέρρευσε υπό το βάρος των ίδιων των αντιφάσεών της η (αυτ)απάτη της φιλολαϊκής διαχείρισης μέσα από “σκληρές” διαπραγματεύσεις και αλλαγή των ευρωπαϊκών συσχετισμών. Άλλωστε, πριν ακόμα συμπληρωθεί ένας μήνας από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το σχηματισμό συγκυβέρνησης με την ψεκασμένη ακροδεξιά των ΑΝΕΛ, με την υπογραφή της συμφωνίας του eurogroup στις 20 Φλεβάρη η συγκυβέρνηση προχωρούσε στην πλήρη αποδοχή του χρέους και των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας, προετοιμάζοντας την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου.

Μέσα στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων κι αφού η συγκυβέρνηση είχε ήδη προτείνει το δικό της μνημόνιο των 47+8 σελίδων, προκήρυξε το δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη, σχετικά με την αποδοχή ή μη της πρότασης των “θεσμών”. Πολύ γρήγορα το ερώτημα ξέφυγε από τα χέρια της και η απάντηση που δόθηκε από τα κάτω ήταν σαφής: καμιά αποδοχή νέων μέτρων λιτότητας, καμιά νομιμοποίηση της υποτίμησης της ζωής μας. Παρά την πολυσημία του ΟΧΙ της 5^ης Ιούλη και τις διαφορετικές αφετηρίες, αποτέλεσε μια τεράστια παρακαταθήκη για το μέλλον, αφού ο εργαζόμενος λαός αψήφησε τις απειλές και τους εκβιασμούς τόσο της ΕΕ όσο και των ντόπιων αφεντικών. Αψήφησε την μαύρη προπαγάνδα των ΜΜΕ, την εργοδοτική τρομοκρατία και τις κλειστές τράπεζες και με ένα 61,3% είπε ένα συνολικό ΟΧΙ στις μνημονιακές πολιτικές και τη λιτότητα.

Για να συγκροτηθεί, όμως, ταξική απάντηση απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου δεν αρκεί ένα δημοψήφισμα. Χρειάζεται και η οργάνωση της τάξης, ένα δυνατό εργατικό και λαϊκό κίνημα που θα περιφρουρήσει το ΟΧΙ. Αυτό το έλλειμμα, που αφήνει πίσω της η ταξική άμπωτη αλλά και η αμηχανία του ανταγωνιστικού κινήματος, εκμεταλλεύτηκε η συγκυβέρνηση και μόλις μια βδομάδα μετά το δημοψήφισμα συνομολόγησε με τους δανειστές μια συμφωνία ακόμα πιο δυσβάσταχτη απ’ αυτήν που απορρίφθηκε την 5^η Ιούλη.

Το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να προσθέσει σωρευτικά μαζί με τα δυο προηγούμενα νέα αντικοινωνικά μέτρα που χτυπάνε κατά κύριο λόγο την εργατική τάξη, τους συνταξιούχους και τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, αφήνοντας φυσικά ανέγγιχτους τους εφοπλιστές, τους βιομήχανους, τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τις ντουντούκες τους, τα αστικά ΜΜΕ. Οι δοσίλογοι τραπεζοτσολιάδες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ έρχονται να αντικαταστήσουν επάξια τους προκατόχους τους στο βάθεμα της κοινωνικής λεηλασίας και της ταξικής αφαίμαξης. Δε διστάζουν να τσαλαπατήσουν ό,τι εργασιακό και συνταξιοδοτικό δικαίωμα είχαν αφήσει όρθιο οι προηγούμενες κυβερνήσεις, να κάνουν περικοπές 900 εκ. ευρώ στην κοινωνική πρόνοια και να συνυπογράψουν την “κινητικότητα” της εργασίας (δηλαδή τις μαζικές απολύσεις). Δε διστάζουν να αυξήσουν τον ΦΠΑ σε βασικά είδη διαβίωσης και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, να διατηρήσουν τον ΕΝΦΙΑ, να μειώσουν την κατώτατη σύνταξη και να αυξήσουν το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης. Δε διστάζουν να προχωρούν σε κλιμάκωση των ιδιωτικοποιήσεων και την επιτάχυνση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Δε διστάζουν να δέσουν χειροπόδαρα το μέλλον του εργαζόμενου λαού και του τόπου για να εξασφαλίσουν τα υπερκέρδη του εγχώριου και του διεθνούς κεφαλαίου.

ΙΙ

«Η Ελλάδα έχει μόνο μια επιλογή- στην οποία συμφωνούν οι δυο “μονομάχοι” της πρωτιάς στις εκλογές: να κοιτάξει μπροστά […] Αυτό το “μπροστά” δεν μπορεί να είναι αφηρημένο. Συνδέεται με έναν οδικό χάρτη και δεσμεύσεις που υπερβαίνουν τις βεβαιότητες του ενός ή του άλλου […] Αυτός ο “ιστορικός συμβιβασμός” χρειάζεται να έχει θεσμική και κοινωνική αναφορά».

Θεόδωρος Φέσσας. Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ)

Οι εκλογές της 20^ης Σεπτέμβρη θα σηματοδοτήσουν ένα νέο κύκλο στην αστική πολιτική σκηνή του τόπου. Είναι οι εκλογές που δεν στηρίζονται πλέον πάνω στο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά πάνω στη διαχείριση του μνημονίου. Η προδιαγεγραμμένη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό στρατόπεδο δεν μπορεί με κανένα τρόπο να απαλυνθεί από το “παράλληλο φιλολαϊκό πρόγραμμα” που ευαγγελίζεται. Το αντιλαϊκό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο της ΕΕ δεν μεταβάλλεται ούτε από καλές προθέσεις, ούτε από κουτοπονηριές. Και από την άλλη, ο “αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ” της Λαϊκής Ενότητας που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά το λαϊκό ΟΧΙ της 5^ης Ιούλη, είναι ένα οπορτουνιστικό συνονθύλευμα που εγκλωβίζει δυνάμεις σε αυταπάτες και αποτελεί ανάχωμα για την αναζωπύρωση του ταξικού πολέμου. Η Αριστερή Πλατφόρμα και οι σύμμαχοί της ήταν αυτοί που αποδέχθηκαν τη συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη που αναγνώριζε το χρέος, παρέτεινε το δεύτερο μνημόνιο και προετοίμαζε το τρίτο. Ήταν αυτοί που κατέχοντας νευραλγικές θέσεις στην κυβέρνηση υπηρέτησαν την κερδοφορία του κεφαλαίου και συνεργάστηκαν με την αιγυπτιακή χούντα και τον σιωνιστικό μιλιταρισμό. Ήταν αυτοί που αποδέχθηκαν πλήρως την κατασταλτική πολιτική του Πανούση, τη συνέχιση της ύπαρξης στρατοπέδων συγκέντρωσης και την εισβολή των μπάτσων στην κατάληψη της Πρυτανείας. Καμιά εμπιστοσύνη, λοιπόν, ούτε στον μνημονιακό ούτε στον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη, οι παλιοί και νέοι εγγυητές των μνημονιακών πολιτικών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) ως γνήσιοι λαγοί του κεφαλαίου ενδιαφέρονται μονάχα για το βάθεμα της ταξικής αφαίμαξης και του ξεπουλήματος της δημόσιας ιδιοκτησίας. Και θα το επιδιώξουν με κάθε τρόπο, όπως έδειξαν και οι ευθείες απειλές για μια ελληνική εκδοχή του Μαϊντάν από τον “Κένταυρο” Βαγγέλη Μεϊμαράκη: «Εάν δεν έρθει η συμφωνία […] θα παρέμβουν οι δυνάμεις της αστικής τάξης, θα απαντήσουμε πολύ διαφορετικά οι πολίτες της δημιουργίας». Στις φιλοΕΕ εφεδρείες ανήκει και η ναζιστική Χρυσή Αυγή, που ολοένα ξεμασκαρεύεται από το αντιμνημονιακό της προσωπείο και δείχνει ξεκάθαρα τη συμπόρευσή της με τις συστημικές δυνάμεις: «Δεν πρέπει να φύγουμε από την Ε.Ε. Δεν μπορείς να φύγεις έτσι εύκολα, από τη στιγμή που βρίσκεσαι 34 ακριβώς χρόνια και η ελληνική οικονομία έχει σήμερα διάρθρωση σύμφωνα με την Ε.Ε. Ούτε από το ευρώ μπορούμε να φύγουμε αυτή τη στιγμή» (Νίκος Μιχαλολιάκος).

Η κοινωνική πλειοψηφία που τόσα χρόνια λεηλατείται από επίδοξους σωτήρες δεν έχει να κερδίσει τίποτα από τη συμμετοχή της στις εκλογές. Αντίθετα, έχει να κερδίσει μονάχα από τη μαζικοποίηση και την όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων στους δρόμους. Έχει να κερδίσει από την οργάνωση της ταξικής αντεπίθεσης ενάντια στην εντεινόμενη λεηλασία των ζωών μας. Έχει να κερδίσει από τη δυναμική περιφρούρηση του λαϊκού και εργατικού ΟΧΙ της 5^ης Ιούλη. Ενός ΟΧΙ που πρέπει να σταθεί στα πόδια του, να πάρει σάρκα και οστά, να αρνηθεί ενεργητικά όλους τους εκβιασμούς της ΕΕ και των κυβερνήσεων και να σκίσει τα μνημόνια στους δρόμους και στα οδοφράγματα.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ

ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΦΑΙΜΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΛΑΪΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ!

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Όταν λέμε ΟΧΙ, εννοούμε ΟΧΙ

Αντιμνημονιακή/ Αντι ΕΕ Συγκέντρωση 15/7 στις 19:30 στο Σύνταγμα
Αντιμνημονιακή/ Αντι ΕΕ Μοτοπορεία 16/7 στις 17:30 από το Πεδίο του Άρεως

Στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ο λαός μίλησε και είπε ένα δυνατό ΟΧΙ στα μνημόνια, τις πολιτικές λιτότητας και την εξαθλίωσή του. Εναντίον του στάθηκε η ΕΕ και οι αξιωματούχοι της, το ΔΝΤ, σύσσωμη η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, οι καναλάρχες, η ΓΣΕΕ, οι τραπεζοτσολιάδες του “Μένουμε Ευρώπη” και πίσω τους ακολούθησαν διάφορα καλλιτεχνικά και ακαδημαϊκά σκουπίδια. Ο λαός όμως άντεξε και με ένα συντριπτικό ΟΧΙ έστειλε μήνυμα αντίστασης και αξιοπρέπειας. Ένα όχι ταξικό και νεολαιίστικο που έφτασε το 61,3% παρά τις κλειστές τράπεζες, την γκεμπελική προπαγάνδα των δημοσιογράφων και την εργοδοτική τρομοκρατία.

Η συγκυβέρνηση όμως μετέτρεψε το λαϊκό ΟΧΙ σε ΝΑΙ ήδη από την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος. Στις 6 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στο Προεδρικό Μέγαρο. Καλεσμένη ακόμα και η ναζιστική Χρυσή Αυγή, η οποία εκμεταλλεύτηκε την επικοινωνιακή ευκαιρία και εμφανίστηκε ως “αντισυστημική” δύναμη αρνούμενη να συμμετέχει. Με κοινή ανακοίνωση τους όλα τα κόμματα, εκτός από το ΚΚΕ, συντάσσονται πίσω από την πρόταση της συγκυβέρνησης. Πρόταση που υπερψηφίζεται και στη Βουλή στις 11 Ιουλίου από 251 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Στις 13 Ιουλίου ο Πρωθυπουργός συμφωνεί στο τρίτο μνημόνιο που υπογράφει η χώρα με τους διεθνείς τοκογλύφους.

Το νέο μνημόνιο που φέρει την υπογραφή των “αριστερών” και ακροδεξιών νενέκων του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ επιβάλλει: την αύξηση του ΦΠΑ ακόμα και στα πιο βασικά τρόφιμα, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τη μείωση των συντάξεων και την αύξηση των ορίων ηλικίας, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, την αύξηση στα εισιτήρια των Μέσων Μαζική Μεταφοράς, την κατάργηση της επιδότησης πετρελαίου στους αγρότες, τη “στενότερη επιτήρηση με παρουσία των Τριών Θεσμών στην Αθήνα”. Τη δημιουργία “Ταμείου Αξιοποίησης Περιουσίας”, όπου θα περάσουν περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού Δημοσίου αξίας 50 δις ευρώ και από το οποίο θα ενισχυθούν αποκλειστικά οι τράπεζες και οι επενδύσεις, ενώ θα αποπληρωθεί και μέρος του χρέους.

Σήμερα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει πιστά την ίδια πολιτική λιτότητας που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ από το 2010. Συνεχίζει τις νεοφιλελεύθερες επιλογές που οδήγησαν σε περικοπές μισθών και συντάξεων, στην κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, τη διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας, την απώλεια 14,5 δις ευρώ από τα συνταξιοδοτικά ταμεία μέσω του PSI, τη μαζική ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας με διαδικασίες fast track.
Την εβδομάδα που πέρασε είδαμε όλοι με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πόσο σημαντικό διακύβευμα για την ελληνική αστική τάξη είναι η παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Αλλά και πόσο σημαντικό είναι για το διεθνές κεφάλαιο να παραμείνει η Ελλάδα μια ακόμα αποικία χρέους. Είδαμε την εγκληματική φύση της ΕΕ και του ΔΝΤ, του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.

Δικό μας χρέος σήμερα είναι να μην απελπιστούμε. Το συντριπτικό ΟΧΙ να δώσει αυτοπεποίθηση στους αγώνες μας, παρά το πραξικόπημα της κυβέρνησης και το νέο μνημόνιο. Δικό μας καθήκον σήμερα να επιβάλλουμε το λαϊκό ΟΧΙ στο δρόμο. Με μαχητικές διαδηλώσεις και δυναμικές ενέργειες, με ταξική οργάνωση στους χώρους εργασίας, με απεργίες, καταλήψεις, δομές κοινωνικής αλληλεγγύης. Με αντικαπιταλιστικές/ αντιιμπεριαλιστικές ομάδες, επιτροπές και συνελεύσεις σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά σε όλη την Ελλάδα. Αγωνιζόμενοι με κάθε μέσο και άμεσους στόχους: Την κατάργηση παλιών και νέων μνημονίων, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την ΕΕ.

Πόλεμο στον πόλεμο της ΕΕ
Σύγκρουση με την αστική τάξη και το κράτος της

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Παρά το διαρκές και οξυμένο κλίμα εκφοβισμού και τρομοκράτησης που επέβαλε τις τελευταίες μέρες το συντεταγμένο και συγκροτημένο μαύρο μέτωπο της αστικής τάξης (μέσω κλειστών τραπεζών, εργοδοτικών εκβιασμών και της προπαγάνδας των ΜΜΕ), ο εργαζόμενος λαός, οι άνεργοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα έδωσαν μια ξεκάθαρη απάντηση στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, λέγοντας ΟΧΙ στις μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας, της βίαιης φτωχοποίησης και της ταξικής αφαίμαξης. Ακόμα κι αν το ερώτημα τέθηκε από τα πάνω, η απάντηση δόθηκε από τα κάτω: η ψήφος ήταν ταξική και ήταν σαφής. Ακόμα κι αν η συγκυβέρνηση θέλει να χρησιμοποιήσει το δημοψήφισμα σα διαπραγματευτικό χαρτί, το αποτέλεσμα ουσιαστικά απονομιμοποιεί οποιαδήποτε συμφωνία υποταγής επιδιώκει με την πλήρη συναίνεση ολόκληρου του αστικού μπλοκ, μετά τη σύγκλιση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών (με την πρόσκληση για πρώτη φορά ακόμα και της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής).

Παρ’ ότι μέσα στην ανθρωπογεωγραφία του ΟΧΙ υπάρχει αναμφίβολα μια πολλαπλή νοηματοδότηση και μια σχετική αντιφατικότητα, θα ήταν τεράστιο πολιτικό σφάλμα να το ταυτίσουμε και να το εξισώσουμε με την αποδοχή ενός “αριστερού” μνημονίου. Κάτι τέτοιο θα έριχνε νερό στο μύλο του ΣΥΡΙΖΑ, χαρίζοντάς του το ΟΧΙ και νομιμοποιώντας τον ουσιαστικά να το μετατρέψει σε ΝΑΙ στη βάση της πρότασης Γιούνκερ (που απορρίφθηκε από το δημοψήφισμα!). Το λαϊκό ΟΧΙ που εκφράστηκε υπερβαίνει τους σκοπούς και τις επιδιώξεις της συγκυβέρνησης και για αυτό ο κόσμος του αγώνα επέλεξε να το στηρίξει με κάθε τρόπο στους δρόμους, συνεχίζοντας τη διαρκή πάλη του ενάντια σε νέα και παλιά μνημόνια.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν οπωσδήποτε ένα βήμα αντίστασης, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αρκεί, ούτε ήταν η αρχή ή το τέλος. Το εργατικό λαϊκό κίνημα και ο κόσμος του αγώνα πρέπει να παραλάβουν αυτό το ΟΧΙ και να το βαθύνουν ακόμα περισσότερο, μεγεθύνοντας το ρήγμα που δημιούργησε στην πολιτική του ευρωμονόδρομου. Πυκνώνοντας τις γραμμές μας, να αντισταθούμε στη συμφωνία υποταγής που επιδιώκει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την αποδοχή και την πλήρη συναίνεση του συνόλου των υποστηρικτών του ΝΑΙ, παραβιάζοντας τη λαϊκή εντολή που δόθηκε με το δημοψήφισμα. Να βρισκόμαστε σε διαρκή πολιτική και οργανωτική ετοιμότητα για να εκμεταλλευτούμε και να αντιμετωπίσουμε κάθε ενδεχόμενο ρήγμα μέσα στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης που διαμορφώνεται. Να μείνουμε στους δρόμους οργανώνοντας την ταξική αντεπίθεση, διεκδικώντας τη μονομερή διαγραφή του χρέους και τη ρήξη με τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Καμιά νόθευση του ΟΧΙ- Για την υπεράσπιση των προλεταριακών λαϊκών συμφερόντων

Καμιά συμφωνία υποταγής, κανένα νέο μνημόνιο. Ο αγώνας συνεχίζεται

Μέχρι την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον κομμουνισμό!

Γιατί όταν λέμε ΟΧΙ, το εννοούμε…

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ