Ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών

Αλληλεγγύη στην Sanae Taleb

Η Sanae Taleb από το Μαρόκο, φυλακισμένη εδώ και εφτά μήνες στο κέντρο κράτησης του Ελληνικού, πραγματοποιεί αποχή συσσιτίου από τις 31 Οκτώβρη ενάντια στην τρίμηνη παράταση της κράτησής της. Η αστυνομία δεν της επέτρεψε να κάνει σχετική ενυπόγραφη δήλωση και τη απείλησε ότι δεν θα πάρει συσκευασμένα τρόφιμα στα επόμενα επισκεπτήρια. Κατά τη διάρκεια της έκτης μέρας αποχής από το συσσίτιο ενημερώνει συντρόφισσα ότι πρόκειται να την απελευθερώσουν. Η αστυνομία, όμως, την οδηγεί στο αεροδρόμιο των Σπάτων για απέλαση. Εκείνη αντιστέκεται και επιστρέφει στο Ελληνικό γεμάτη αίματα, ενώ τις φορτώνει και τις κατηγορίες της αντίστασης, της απείθειας κλπ. Η Sanae Taleb συνεχίζει τον αγώνα της απέχοντας από το συσσίτιο. Σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι μόνη.

Λευτεριά στους φυλακισμένους μετανάστες

Όλοι στα δικαστήρια. Δευτέρα 9 Νοέμβρη στις 9:00 πμ στην Ευελπίδων

Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Μία μικρή συμβολή από τη ‘’συνέλευση αναρχικών – κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε’’ στο ουκρανικό ζήτημα και ένας χαιρετισμός στον εξεγερμένο λαό του Ντονμπάς, με αφορμή την εκδήλωση την Κυριακή 11/10/15 στο ΕΜΠ Αθήνας.

Ως συνέλευση αναρχικών – κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε παρακολουθούμε στενά και με μεγάλο ενδιαφέρον  τις εξελίξεις των τελευταίων δύο ετών γύρω από το ουκρανικό ζήτημα. Μιλώντας για ουκρανικό ζήτημα εννοούμε την επιχείρηση προσάρτησης της Ουκρανίας στη σφαίρα επιρροής του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Πρέπει να καταστεί κοινός τόπος στα κομμάτια των αγωνιζομένων και στο ριζοσπαστικό κίνημα πως τα γεγονότα στην Ουκρανία δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από μία ωμή (ως συνήθως) οργανωμένη επέμβαση της Ε.Ε και των Η.Π.Α , που στόχο έχει να ενισχύσει με όλους τους τρόπους (οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά) το κομμάτι εκείνο της ουκρανικής αστικής τάξης, το οποίο κινείται πιο σταθερά σε τροχιά πλήρους πρόσδεσης στον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της χώρας.
Έτσι, η ενεργή στήριξη ναζιστικών οργανώσεων, ένοπλων παραστρατιωτικών μονάδων και μίας πραξικοπηματικής κυβέρνησης ως πιστό σκυλί των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεών τους, που συνεχίζονται με αμείωτη ένταση στη γηραιά ήπειρο, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου.

Ο μύθος της δημοκρατικής Ε.Ε, της ένωσης του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα μασκάρεμα μιας αδίστακτης, ικανής για τα πάντα, ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας, με κεντρικό στρατηγικό της στόχο την ενίσχυση και ισχυροποίηση των ευρωπαϊκών και αμερικάνικων μονοπωλίων. Η στρατιωτική και πολιτική επέμβαση του ευρωατλαντικού συμμαχικού άξονα στην Ουκρανία αποτελεί μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη διεύρυνση αυτής της εγκληματικής στρατηγικής. Για την οικονομική και κοινωνική λεηλασία της χώρας και του λαού δια μέσου του Δ.Ν.Τ και της Ε.Κ.Τ. Μία επέμβαση, η οποία ανοίγει ακόμη περισσότερο το δρόμο για τις γεωστρατηγικές επιδιώξεις των διεθνών φονιάδων και τοκογλύφων.
Η ένοπλη εξέγερση στην Ανατολική Ουκρανία ενάντια στην πραξικοπηματική κυβέρνηση, εγκάθετη της Ε.Ε και των Η.Π.Α, και στον εσμό των ναζιστικών οργανώσεων και κομμάτων, η σθεναρή αντίσταση απέναντι στην οικονομική και κοινωνική λεηλασία της χώρας, όπως και η ίδρυση των Λ.Δ του Ντονμπάς αποτελούν σημαντικές απόπειρες στην ανάσχεση της προέλασης του φασισμού και του ιμπεριαλισμού. Ο αγωνιζόμενος λαός κάτω από αντίξοες συνθήκες τις περισσότερες φορές (έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, στρατιωτικού εξοπλισμού, βαρύς φόρος αίματος αμάχων, περιορισμός οικονομικών πόρων, φαρμάκων και διατροφής) εξακολουθεί να ανατρέπει πεισματικά τις προβλέψεις των εγκληματικών επιτελείων Ε.Ε και Η.Π.Α. Μάχεται με αυταπάρνηση, υπερφαλαγγίζοντας την ασφυκτική πίεση του ΝΑΤΟ, του ουκρανικού τακτικού στρατού και των ναζιστικών παραστρατιωτικών οργανώσεων, που με δούρειο ίππο τον Ποροσένκο και το σινάφι του επιχειρούν να μετατρέψουν ακόμα έναν λαό σε υποζύγιο της Ε.Κ.Τ και του Δ.Ν.Τ  και μία ακόμη χώρα σε κρανίου τόπο από τις στρατιωτικές επεμβάσεις.

Αξίζει σε αυτό το σημείο να επισημανθεί και η θέση των ελληνικών κυβερνήσεων στο ουκρανικό ζήτημα. Αρχής γενομένης την Κυριακή 2 Μαρτίου 2014 και ενώ η Ελλάδα ήταν στην προεδρία της Ε.Ε , ο τότε Υπ. Εξ. Ευ. Βενιζέλος συναντιέται με τον προσωρινό Ουκρανό πρωθυπουργό Αλεξάντερ Τουρτσίνοφ και του προτείνει μάλιστα ως εντολοδόχος των ιμπεριαλιστών, την υπαγωγή της χώρας στο Δ.Ν.Τ, σπεύδοντας έτσι να δώσει τα διαπιστευτήρια υποταγής της τότε συγκυβέρνησης Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ σε Ε.Ε, Η.Π.Α και ΝΑΤΟ.
Ο Σύριζα, ως αντιπολίτευση τότε, επέκρινε έντονα τον Υπ. Εξ. Βενιζέλο για την στάση του στο ουκρανικό ζήτημα. Κατόπιν βεβαίως, στο ρόλο της κυβέρνησης πια, μετά τις εκλογές του Γενάρη, θα σπεύσει με τη σειρά του να σκύψει πρόθυμα το κεφάλι στα κελεύσματα της ευρωατλαντικής συμμαχίας και των διεθνών τοκογλύφων (των ‘’εταίρων’’ της), δηλώνοντας πως το κράτος έχει συνέχεια (άρα και η εξωτερική του πολιτική) και πως «η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει στην οικογένεια της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ».
Εν συνεχεία ο Υπ. της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ Ν. Κοτζιάς παίρνoντας τη σκυτάλη από τον Ευ. Βενιζέλο, δήλωσε στη συνάντηση του με ουκρανούς πολιτικούς πως η Αθήνα είναι έτοιμη να προσφέρει στο Κίεβο τεχνογνωσία σε θέματα συντάγματος και κράτους δικαίου!!
Η εξωτερική πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για το ουκρανικό ζήτημα συνεχίζεται με τις δηλώσεις του Υπ. Άμυνας Π. Καμένου, οι οποίες μιλούν για παραχώρηση ακόμη μιας βάσης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του Αναπληρωτή Υπ. Άμυνας Κ. Ήσυχου πως η Ελλάδα είναι έτοιμη, εάν της ζητηθεί από το ΝΑΤΟ, να παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία. Αρκεί να θυμηθούμε τι σημαίνει ανθρωπιστική βοήθεια του ΝΑΤΟ ρίχνοντας μια ματιά στην Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και αλλού.
Επιπροσθέτως, οι στρατιώτες του ουκρανικού τακτικού στρατού όσο και της ουκρανικής εθνοφρουράς, έπειτα από διαβεβαιώσεις του Ν. Κοτζιά κατέφθασαν στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος στις 14/5 προκειμένου να νοσηλευτούν σε αθηναϊκά νοσοκομεία.Έχει ιδιαίτερη σημασία να δούμε το τι πραγματικά αποτελούν αυτά τα στρατιωτικά σώματα που η ελληνική κυβέρνηση τους προσέφερε φροντίδα και νοσηλεία. Η ουκρανική εθνοφρουρά είναι αυτή η οποία εκπαιδεύεται από την 173η αερομεταφερόμενη ταξιαρχία των Η.Π.Α. Είναι αυτός ο παραστρατιωτικός μηχανισμός, ο οποίος είναι υπεύθυνος για σωρεία εγκλημάτων σε βάρος του λαού του Ντονμπάς. Είναι αυτός ο μηχανισμός ο οποίος έχει αιματοκυλήσει εκατοντάδες αμάχους και αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την επίθεση της ναζιστικής κυβέρνησης του Κιέβου στην Αν. Ουκρανία.
Η πλήρης πρόσδεση της ελληνικής κυβέρνησης στις πολιτικές της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ δε θα μπορούσε παρά να αποτελεί συνενοχή και άμεση συνέργεια στα εγκλήματα που γίνονται σε βάρος του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας.

Απ’ την άλλη πλευρά,  το κίνημα στην Ελλάδα δυσκολεύεται να πάρει σαφή θέση στο πλευρό των εξεγερμένων της Αν. Ουκρανίας. Είναι μία δύσκολα διαχειρίσιμη νομοτέλεια, αλλά ο αγώνας των από τα κάτω αναπτύσσεται μέσα σε ένα πεδίο εγγενών αντιθέσεων και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων των εξεγερμένων. Εάν ρίξουμε μία πιο προσεκτική ματιά στο μακρινό παρελθόν όσο και στο κοντινό παρόν παρατηρώντας και μελετώντας τις εξεγέρσεις και επαναστάσεις του χθες και του σήμερα θα δούμε πως η ταξική πάλη, ο αγώνας για την ανατροπή ουδέποτε έλαβε χώρα μέσα σε εργαστηριακές συνθήκες ιδεολογικής αποστείρωσης. Απεναντίας σφυρηλατήθηκε στο αμόνι της ταξικής πάλης των πιο σύνθετων κι αντιφατικών καταστάσεων, μέσα από τις οποίες τα επαναστατικά κινήματα μπόρεσαν να ανοίξουν το δρόμο για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση. Το χρέος των επαναστατών ήτανε πάντοτε να υπενθυμίζουν  πως προκειμένου να ανατρέψουν τον καπιταλισμό έπρεπε να παλέψουν για την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική απελευθέρωση του προλεταριάτου, ανατρέποντας την παλιά και εγκαθιδρύοντας μία άλλη κοινωνία.

Θεωρούμε πως αν θέλουμε να ανταποκριθούμε στο πολιτικό μας καθήκον και να σηκώσουμε το βάρος (κατ’ αναλογίαν) της ιστορικής μας ευθύνης θα πρέπει να ρίξουμε μία διαλεκτική ματιά στο ξεδίπλωμα της αντίστασης των εξεγερμένων στην Αν. Ουκρανία, μένοντας συνειδητά απομακρυσμένοι από αντιεπιστημονικές προσεγγίσεις και δογματισμούς. Η απολυτοποίηση της συνθήκης χωρίς προσφυγή στη θεωρητική και επιστημονική έρευνα είναι επιζήμια. Οι επαναστατικές δυνάμεις έχουνε χρέος να εντοπίζουν έγκαιρα τις αντιθέσεις και τις αλλαγές συσχετισμών, να μπορούν να τις προβλέπουν. Να μην χάνουν τη συνολική κίνηση και προοπτική μπροστά στο άμεσο, την καθημερινότητα και το μερικό.
Στην Αν. Ουκρανία πολεμούν αγωνιστές και αγωνίστριες από διαφορετικές αφετηριακές θέσεις. Παρ’ όλα αυτά, μάχονται απέναντι σε μια αντιδραστική φιλοναζιστική κυβέρνηση μαριονέτα της Ε.Ε και των Η.Π.Α, μάχονται απέναντι και στα μονοπώλια της ολιγαρχίας που θα εξαθλιώσουν τις ζωές τους. Δεν χωρά αμφιβολία πως το πεδίο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται ο αγώνας στην Αν. Ουκρανία είναι ένα πεδίο αντιφάσεων, ένα πεδίο στο οποίο διαπλέκεται η γεωπολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική Ρωσία, με τις αντιθέσεις εντός του ίδιου του ευρωατλαντικού άξονα (Η.Π.Α- Ε.Ε), αλλά και το εθνικό με το ταξικό ζήτημα,  ο αντιφασισμός με τον αντιιμπεριαλισμό, η ζωντανή ιστορία της Οκτωβριανής Επανάστασης με το παρόν της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Είναι αρκετές αυτές οι αντιθέσεις ανάμεσα στους εξεγερμένους ώστε να τηρούμε θέση ίσων αποστάσεων που εξ’ αντικειμένου ισχυροποιεί τη θέση της αντίδρασης της Ε.Ε και των Η.Π.Α; Κατηγορηματικά απαντάμε πως όχι.
Η στρατηγική της ιδεολογικής δολιοφθοράς της Δύσης άλλωστε, όπως έχει φανεί μέχρι σήμερα, δεν συνάντησε μία ενιαία αντεπίθεση και απάντηση (παρά τις όποιες προσπάθειες) του λαϊκού επαναστατικού κινήματος. Πρέπει να τονίζουμε ξανά και ξανά τον επικίνδυνο χαρακτήρα της τακτικής του ιμπεριαλισμού σε αυτή τη δολιοφθορά. Πρέπει να καταβάλουμε τις μέγιστες προσπάθειες ώστε το διεθνές επαναστατικό ρεύμα να τεθεί ξανά σε συναγερμό. Να αγρυπνά προκειμένου να αντιμετωπίσει ουσιαστικά σε όλα τα επίπεδα τις τρέχουσες εξελίξεις.
Οι αγωνιζόμενοι του Ντονμπάς πολεμούν με το όπλο στο χέρι και οφείλουμε να τους στηρίξουμε. Ηθικά, Πολιτικά και Υλικά. Γιατί η ήττα της πραξικοπηματικής κυβέρνησης και των πατρώνων της θα έχει τεράστια διεθνή σημασία. Πόσο μάλλον όταν η σύμπραξη φασισμού και νεοφιλελευθερισμού επιχειρείται να αποτελέσει μοντέλο διακυβέρνησης προς εξαγωγή. Γιατί η στρατιωτική και πολιτική ήττα της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου είναι σε θέση να εμπνεύσει τους λαούς και να δώσει ώθηση και αυτοπεποίθηση στην προοπτική νίκης του προλεταριάτου διεθνώς.

Καταλήγοντας, η δημιουργία ενός πλατιού διεθνιστικού μετώπου είναι σήμερα η αναγκαία προϋπόθεση για να στήσουμε αναχώματα στην οξυμένη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Ενός μετώπου που θα χτίσει την προλεταριακή αντεπίθεση, την επαναφορά στο προσκήνιο της ιστορίας των πληβείων και των κολασμένων. Να ξαναγράψει την ιστορία ο εργαζόμενος λαός, συντρίβοντας το κεφάλαιο και τις αντιδραστικές δυνάμεις που το υπηρετούν. Και αναγκαία συνθήκη γι αυτό είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Και βάση αυτής της αλληλεγγύης είναι μία: οι διεθνιστές να μάχονται ε πρώτα στον τόπο τους, να φέρνουν τον πόλεμο πίσω στο σπίτι, όπως προπαγάνδιζε, τη φλεγόμενη δεκαετία του 70’, από την ‘’καρδιά του κτήνους’’ το δυτικοευρωπαϊκό αντάρτικο πόλης.

Και μέσα σε μια περίοδο ιδεολογικής σύγχυσης, που ο αστικός και μεταμοντέρνος κοσμοπολιτισμός ταυτίζεται με τον διεθνισμό, μοιάζουν επίκαιρα ακόμα τα λόγια του Στέφαν Τσβάιχ: «Με δυο λόγια, χρειαζόμαστε εγγυήσεις κι όχι λόγια, έχουμε ανάγκη το διεθνισμό και όχι τον κοσμοπολιτισμό, έχουμε ανάγκη σαφήνειας πρώτα από όλα. Στον καθένα απομένει να κρίνει σε ποιο μέτρο πρέπει να υποχρεωθεί και σε ποια μεριά του οδοφράγματος βρίσκεται. Μας φτάνουν πια οι αμφίβολες οικειότητες, και ο ευρωπαϊσμός αυτός των συμποσίων, χωρίς κίνδυνο, όπως και χωρίς υποχρεώσεις. Αυτό που χρειάζεται σήμερα, είναι μια απόφαση και δράση. Δεν χρειάζονται μονάχα κοσμικές φιλοφρονήσεις, αλλά μια καρδιά, δε χρειάζεται πια ο ξεθωριασμένος κοσμοπολιτισμός που ισχύει “μέχρι νεοτέρας διαταγής”, αλλά διεθνισμός ειλικρινής, έτοιμος για όλες τις θυσίες».

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ ΜΕΤΡΑ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ- ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 12^ης ΝΟΕΜΒΡΗ

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σε λιγότερο από ένα χρόνο μετατράπηκε από ‘’αντιμνημονιακή΄΄ και ‘’φιλολαϊκή’’ πολιτική δύναμη σε προσκυνημένο υπηρετικό προσωπικό των μεγάλων συμφερόντων που ξεζουμίζουν τα εργατικά-λαϊκά στρώματα. Ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, που παρίστανε τον εκφραστή της λαϊκής αγανάκτησης κατά της λιτότητας υποσχόμενος το σκίσιμο των μνημονίων, σήμερα συνυπογράφει την οικονομική καταδίκη των οικονομικά ασθενέστερων, προσχωρώντας δια παντός στο μνημονιακό τόξο. Όμως, η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει εκπρόσωπος και πρωτεργάτης της νέας αντιλαϊκής λαίλαπας, καθιστά τους βουλευτές του όχι απλά ως πολιτικούς απατεώνες αλλά και ως συνυπαίτιους στη μεγαλύτερη κοινωνική λεηλασία της σύγχρονης εγχώριας ιστορίας.

Η εξαπάτηση που κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαίους, τελικά, δεν αποτέλεσε τίποτε άλλο πέρα από έναν επικοινωνιακό ελιγμό για να καμφθούν οι κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στη ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Με την πολιτική χρεοκοπία της προηγούμενης συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ) να καθιστά αδύνατη μια νέα συμφωνία με τους δανειστές χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως ‘’άφθαρτο’’ δεκανίκι για μια σχετικά ομαλότερη μετάβαση στη τρίτη μνημονιακή περίοδο. Η ‘’διαπραγμάτευση’’, ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τους πιστωτές αποτέλεσε έναν άνευ προηγουμένου εμπαιγμό προς τα λαϊκά στρώματα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε τη κοινωνική συναίνεση επιδιδόμενος σε μια αριστουργηματική θεατρική παράσταση. Με τηλεοπτικούς λεονταρισμούς περί ‘’μη οπισθοχώρησης’’ και ‘’μη παραβίασης της λαϊκής εντολής’’ ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατούσε τη πλειονότητα του λαού που αγωνιούσε, την ίδια στιγμή που η παράδοση στις διαταγές των πιστωτών ήταν προδιαγεγραμμένη και συμφωνημένη.

Το δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη, αποτέλεσε τον επικήδειο της ‘’αναμέτρησης’’ ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ευρωπαίους αποκαλύπτοντας το πραγματικό περιεχόμενο των ‘’διαπραγματεύσεων’’, οι οποίοι αφορούσαν όχι τον διαξιφισμό για το μνημόνιο, αλλά, τις ταπεινωτικές παρακλήσεις της συγκυβέρνησης για δέσμευση (εντός της συμφωνίας) ελάφρυνσης του χρέους από τους δανειστές. Ο Τσίπρας προκήρυξε το δημοψήφισμα όχι γιατί δεν ήθελε το μνημόνιο αλλά γιατί δεν έπαιρνε κάτι σαν αντάλλαγμα γι αυτό. Γιατί μέσω της ελάφρυνσης του χρέους ήθελε να περισώσει το ‘’αριστερό’’ του προφίλ και να παρουσιάσει τη συμφωνία σαν μια επιτυχία που θα έδινε ανάσες στην ελληνική οικονομία. Μάταια όμως.

Το δημοψήφισμα του Ιούλη, ακόμα κι αν αποτέλεσε το τελευταίο οχυρό της διαπραγματευτικής απάτης που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, απελευθέρωσε κοινωνική ενέργεια πολύ πιο δυναμική από αυτήν που η ίδια η συγκυβέρνηση μπορούσε να διαχειριστεί. Η επιλογή του δημοψηφίσματος ήταν τελικά το κύκνειο άσμα του ‘’φιλολαϊκού’’ προσανατολισμού της συγκυβέρνησης, αφού το παλλαϊκό ΟΧΙ που εκφράστηκε κόντρα σε μια σειρά εκβιασμών και τρομοκράτησης, η διάσταση των οποίων συναντάται μόνο σε τρικοσμικά προτεκτοράτα, ξεπέρασε όχι μόνο το τυπικό ερώτημα του δημοψηφίσματος, αλλά αποτέλεσε και ξεκάθαρη αντιμνημονιακή εντολή προς τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ . Το ΟΧΙ ήταν χωρίς αμφιβολία ΟΧΙ σε όλα τα μνημόνια, κάτι που καθιστά τη συγκυβέρνηση και τη συμφωνία που υπέγραψε ως πραξικοπηματική και κοινωνικά απονομιμοποιημένη. Ακόμα και αν οι εκλογές της 20^ης Σεπτέμβρη ανέδειξαν κι πάλι πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, με την αποχή να πλησιάζει το εκκωφαντικό ποσοστό του 50%, είναι δεδομένο ότι τα μέτρα που καλείται να εφαρμόσει θα του αφαιρέσουν πολύ άμεσα την όποια κοινωνική ανοχή απολαμβάνει, δημιουργώντας ένα ακόμα πιο ασταθές πολιτικό τοπίο.

Το τρίτο μνημόνιο, έρχεται να αποτελειώσει ότι απέμεινε όρθιο από τις αντίστοιχες πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων. Με στόχο να διαλύσει και τα τελευταία ψήγματα προστασίας των κοινωνικών αγαθών (συντάξεις, υγεία, πρώτη κατοικία), η συγκυβέρνηση, αλλά και σύσσωμο το αστικό μπλοκ των κοινοβουλευτικών κομμάτων που υπερψήφισαν τη συμφωνία, προωθούν ένα καταιγισμό μέτρων, εξοντώνοντας τον λαό και λεηλατώντας τον κοινωνικό πλούτο για να τον δωρίσουν ύστερα στην ντόπια και διεθνή ολιγαρχία.

Τα νέα μέτρα που προωθεί η συγκυβέρνηση, θα φέρουν την ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή γιατί θα εφαρμοστούν σ’ ένα κρανίου τόπο, σε μια ήδη υπάρχουσα συνθήκη οικονομικής εξαθλίωσης για την πλειονότητα του λαού. Η λεηλασία των ήδη φτωχοποιημένων στρωμάτων θα βαθύνει με νέους φόρους και περικοπές, η δημόσια περιουσία θα ξεπουληθεί, η δημόσια υγεία θα (ξανά)υποβαθμιστεί, η πρώτη κατοικία θα αρπαχτεί από τους τραπεζικούς νταβατζήδες, η ανεργία και η μαύρη εργασία θα διευρυνθεί, και το κοινωνικό δικαίωμα της σύνταξης, ειδικότερα για τις επόμενες γενιές, θα εξανεμιστεί.

Ο νέος γύρος οικονομικής ασφυξίας παρουσιάζεται με τη μορφή μιας σειράς προαπαιτούμενων μέτρων, τα οποία πρέπει να εφαρμοστούν τάχιστα ώστε να μπει σε εφαρμογή το πρόγραμμα δανειοδότησης της χώρας (85 δις), εκ των οποίων ούτε ένα ευρώ δεν προβλέπεται να δοθεί για ενίσχυση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Το μεγαλύτερο μέρος της δανειοδότησης (47δις) θα πάει κατευθείαν πίσω στους πιστωτές για την αποπληρωμή των προηγούμενων δανείων, 25δις θα διατεθούν στις τράπεζες για την ανακεφαλαιοποίηση τους και τα υπόλοιπα για κάλυψη του εσωτερικού δανεισμού της συγκυβέρνησης.

Φαίνεται λοιπόν, πως οι κυβερνητικοί εταίροι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακολουθούν πιστά τις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων διαιωνίζοντας τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, προς όφελος των πιστωτών, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων και εις βάρος των εργαζομένων που καλούνται για άλλη μια φόρα να σηκώσουν τα βάρη για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Τα νέα μέτρα ουσιαστικά οριστικοποιούν τα σχέδια για απόλυτη υποβάθμιση του κόστους εργασίας, ώστε να δημιουργηθεί για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο το εύφορο έδαφος να επενδύσει. Να επενδύσει και να κερδοφορήσει πάνω σ’ ένα τσακισμένο και υποτιμημένο εργατικό δυναμικό.

Με αιχμή το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που ουσιαστικά προβλέπει την ισόβια εργασία χωρίς καμία δεδομένη ανταμοιβή, συνθλίβεται ο πυρήνας της κοινωνικής αναπαραγωγής, αφού το συγκεκριμένο νομοσχέδιο κουμπώνει με το σύνολο των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, δημιουργώντας μια σύγχρονη εκδοχή της δουλείας. Έτσι, ο εργασιακός βίος απορυθμίζεται περαιτέρω, παρασύροντας μαζί του τη δυνατότητα, μέσω του μισθού και της σύνταξης, για κάλυψη βασικών κοινωνικών αναγκών (στέγαση, τροφή, περίθαλψη ).

Με δεδομένα τα τεράστια ποσοστά ανεργίας (25% του ενεργού πληθυσμού και σχεδόν 50% στους νέους) αλλά και τη μαύρη εργασία ή την δηλωμένη αλλά με μειωμένα ένσημα, η πρόβλεψη του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου για σύνταξη στα 62 (με 40 εργάσιμα χρόνια) ή στα 67 (με 15 εργάσιμα χρόνια για μειωμένη) αποτελεί απλά την ανακήρυξη του οριστικού τέλους των συντάξεων για την πλειονότητα των εργαζομένων. Είναι πραγματικά αδύνατο, σε μια χρεοκοπημένη χώρα όπως η Ελλάδα, με διαρκή ύφεση και ταυτόχρονη αντεργατική πολιτική να υπάρξει ελπίδα για ομαλότητα στο βίο των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και ειδικότερα των νέων που ανήκουν σε αυτά. Το ζοφερό μέλλον που σχεδιάζουν, αφορά τη μετατροπή του εργαζόμενου λαού σε μια δουλική μάζα πληβείων που θα δουλεύει με ελάχιστη δυνατότητα αυτοσυντήρησης και με μηδαμινή προοπτική. Αφορά την δραματική αυλαία του ‘’κοινωνικού κράτους’’, την οριστική εγκαθίδρυση της επισφαλούς εργασίας, την υποχρέωση του λαού να επιβιώνει ταπεινωμένος με τα ψίχουλα της εργοδοσίας και την ανταμοιβή του μόχθου του με την ‘’εθνική σύνταξη ‘’ των 390 ευρώ.

Το νέο συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο αποτελεί την κεντρική αρτηρία για την επανάκαμψη της κερδοφορίας των καπιταλιστών, γιατί αποδεσμεύει την εκάστοτε εργοδοσία από τις ασφαλιστικές της εισφορές μετατρέποντας τη σύνταξη σε ‘’ατομική υπόθεση’’ του εργαζομένου. Το ποσό της σύνταξης που θα υπολογίζεται από τις ατομικές και μόνο εισφορές του εργαζομένου σε ειδικό προσωπικό λογαριασμό, σημαίνει το τέλος του κοινωνικού χαρακτήρα των συντάξεων και την απαλλαγή των εργοδοτών από την συν-ευθύνη της συντήρησης και εν τέλει της ίδιας της ύπαρξης των ασφαλιστικών ταμείων. Με αυτόν τον τρόπο τα εγχώρια και διεθνή μονοπώλια θα πλιατσικολογήσουν ότι έχει απομείνει, απαλλαγμένα από φορολογίες και εισφορές, πριμοδοτούμενα από τη συγκυβέρνηση με δυνατότητα για λοκ-άουτ και μαζικές απολύσεις, με απελευθερωμένα ωράρια (όπως η κυριακάτικη λειτουργία καταστημάτων) και κυρίως με την παροχή μιας στρατιάς υποτιμημένων εργαζομένων (με μεικτό βασικό μισθό στα 586 ευρώ και 510 για μέχρι 25 ετών) με ατομικές συμβάσεις, part time εργασία και χρηματοδοτούμενα από το ΕΣΠΑ και τον ΟΑΕΔ προγράμματα άμισθης εργασίας (voucher).

Οι ‘’ατομικές συντάξεις’’, η κατάργηση του ΕΚΑΣ και των επικουρικών ταμείων, η μείωση των αναπηρικών, η δημιουργία της ‘’εθνικής σύνταξης’’, οι περικοπές δαπανών για συντάξεις 3,5δις μέχρι το 2018 και η ενοποίηση όλων των ταμείων αποτελούν το επιστέγασμα της αντιλαϊκής επίθεσης που εξαπολύει το διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο εδώ και 5 χρόνια. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέλαβε τον επιτελικό ρόλο για την ολοκλήρωση της αφαίμαξης των λαϊκών στρωμάτων και την οριστική διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού τοπίου. Ενός ψυχρού τοπίου που θα κυριαρχεί η στέρηση, η αγωνία και η απελπισία. Γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε να περιγραφτεί η κατάσταση σε μια χώρα που η κοινωνική της πλειοψηφία έχει πάψει να ελπίζει γιατί την εξευτελίζουν, την περιθωριοποιούν και την εγκαταλείπουν για να κερδίζουν περισσότερα οι λίγοι, για να ευδαιμονεί και να κερδοφορεί η κοινωνική μειοψηφία του πλούτου.

Η πραγματικότητα αυτή αποτελεί προϊόν και του εκβιασμού για παραμονή της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ με κάθε κόστος. Αυτόν τον εκβιασμό, που υιοθέτησε με θράσος και ο ΣΥΡΙΖΑ απειλώντας ότι εκτός της ‘’ευρωπαϊκής οικογένειας’’ μας περιμένει ο όλεθρος, έφτασε η ώρα να τον καταρρίψουμε απαντώντας πως ο πραγματικός όλεθρος βρίσκεται σήμερα γύρω μας. Βρίσκεται στους μισθούς και τις συντάξεις πείνας, στις ουρές των νοσοκομείων, στα χαρτόκουτα των άστεγων, στη ταπείνωση των συσσιτίων, στις άδειες αίθουσες των σχολείων, στα εκτροφεία των κάδων απορριμμάτων, στην αγωνία της ανεργίας. Βρίσκεται στο σαράκι της καθημερινότητας, στη δυστυχία μιας ζωής χωρίς προοπτική.

Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρώ σημαίνει βάθεμα της φτώχειας, ότι από το ξεκίνημα της κρίσης η ίδια η αστική δημοκρατία και το κοινοβούλιο της έχει υπονομευθεί, αφού δεν εκφράζει ούτε στο ελάχιστο τη λαϊκή βούληση παρά μόνο τις μνημονιακές επιταγές του κεφαλαίου, θα καταλήξουμε ότι είναι η ώρα της δικιάς μας ευθύνης να αγωνιστούμε για αυτά που δεν πρόκειται να μας χαρίσει κανένας. Σύμμαχοι σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι και δεν θα μπορούσαν να είναι τα αστικά κόμματα ούτε οι κάθε λογής επίδοξοι σωτήρες, αλλά ο ίδιος ο λαός. Ο ενωμένος, οργανωμένος και μαχητικός λαός που τόσες φορές στην ιστορία απέδειξε την ανυπέρβλητη δυναμική του ανατρέποντας καθεστώτα σαν το σημερινό.

Σε αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχει χώρος για αμφιβολίες, δεν υπάρχει χρόνος για αναβολές. Με οδηγούς την αξιοπρέπεια για να μην ζήσουμε σαν σκλάβοι, και την ευθύνη για να μην κληροδοτήσουμε τον όλεθρο στις επόμενες γενιές, πρέπει να διαλύσουμε τις όποιες αυταπάτες απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ που παγιδεύουν στην αδράνεια, πρέπει να τσακίσουμε τους εκφοβισμούς που μας κρατάει σκυφτούς και να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Να οργανώσουμε τις δικές μας θέσεις μάχης, να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο και να πολεμήσουμε με όπλα μας το δίκιο και την ενότητα του αγώνα.

Η γενική Απεργία στις 12 Νοέμβρη αποτελεί μια πρώτη απόπειρα να εκφραστεί μαζικά η λαϊκή αντίσταση απέναντι στα νέα νομοσχέδια. Ακόμα κι αν η απεργία καλείται από την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις αντιδραστικές δυνάμεις που στήριξαν το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, αυτό δεν αιτιολογεί την απουσία κανενός από τον δρόμο και τη μη στήριξη της απεργίας στους χώρους δουλειάς. Στο ανοιχτό πεδίο συνάντησης και ζύμωσης των προλεταριακών δυνάμεων, όπως είναι μια απεργιακή κινητοποίηση, θέση έχουν προπαντός τα λαϊκά-εργατικά στρώματα που πλήττονται από τα μέτρα, ώστε να εκφράσουν δυναμικά τη θέση μάχη τους απέναντι στη νέα μνημονιακή λαίλαπα. Η παρουσία μας στον δρόμο είναι επιτακτική, γιατί χωρίς τους μαζικούς και δυναμικούς αγώνες θα συνεχιστεί απρόσκοπτα η κοινωνική λεηλασία, αλλά και θα δοθεί η ηθική υπεροχή στη συγκυβέρνηση να συνεχίσει να παριστάνει τη λαοφιλή. Να μετατρέψουμε την απεργία σε αφετηρία αντικυβερνητικής-αντιμνημονιακής αντίστασης διαρκείας, να δημιουργήσουμε το εργατικό-λαϊκό μέτωπο και το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα για να τελειώσουμε οριστικά με τη ντόπια και διεθνή πλουτοκρατία.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Κάλεσμα σε ανοιχτή συνέλευση εν’ όψει

της Γενικής Απεργίας της 12ης Νοέμβρη

Σύντροφοι, Συντρόφισσες

Το επόμενο διάστημα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα καταθέσει προς ψήφιση στη Βουλή το δεύτερο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων, μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, με στόχο την εκταμίευση των πρώτων 2δις για την έναρξη της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Μέτρα επαχθή που θα περιλαμβάνουν μείωση των συντάξεων, αύξηση του συνταξιοδοτικού ορίου ηλικίας, κατάργηση του ΕΚΑΣ, ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων με προοπτική ενιαίας εθνικής σύνταξης, κατάργηση του επικουρικού ταμείου με εφαρμογή ρήτρας μηδενικού ελλείμματος,νομιμοποίηση της κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας κ.ά.

Η ΓΣΕΕ έχει κηρύξει 24ωρη γενική απεργία – με πιο πιθανή ημερομηνία τις 12 Νοεμβρίου – ενώ καλεί και σε συλλαλητήριο την ημέρα κατάθεσης των προαπαιτούμενων στη Βουλή. Παρά τον προδοτικό ρόλο της ΓΣΕΕ (με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη στήριξη της πρότασης Γιούνκερ στο δημοψήφισμα της 5 Ιούλη)  και την κήρυξη μιας απεργίας χωρίς προοπτική κλιμάκωσης κρίνουμε τη συγκεκριμένη ημερομηνία κομβική καθώς είναι η πρώτη γενική απεργία μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Μια ημερομηνία που πρέπει να αποτελέσει σημείο επανασυσπείρωσης και δυναμικής παρουσίας στο δρόμο τόσο του κόσμου του αγώνα όσο και ευρύτερων προλεταριακών κομματιών.

Αναγνωρίζοντας ότι ενώ η κρίση βαθαίνει, το αστικό μπλοκ δεν είναι τόσο αρραγές και ενιαίο όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά. Στο εσωτερικό του κυριαρχούν οξυμένες όλες οι αντιθέσεις του καπιταλισμού. Προκειμένου να επιβιώσει και να ισχυροποιηθεί παίρνει όλο πιο σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα, ειδικά στο βαθμό που δεν συναντά αντιστάσεις. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να μετατρέπουμε την κάθε διαδήλωση, την κάθε απεργία, σε όπλο για την ταξική και προλεταριακή αντεπίθεση. Διότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να αντικρούσουμε μαζικά και δυναμικά τα νέα μνημόνια, την εντεινόμενη κοινωνική λεηλασία και την εξαθλίωση της ζωής μας. Σήμερα πρέπει να δημιουργήσουμε εκείνο το επαναστατικό και λαϊκό κίνημα, το οποίο θα είναι ικανό να αντεπεξέλθει στις ανάγκες των καιρών μας. Ένα κίνημα ικανό να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ανατροπή.

Κρίνουμε πως σαν επαναστατικό κίνημα πρέπει να έχουμε συγκροτημένο και μαζικό μπλοκ στις διαδηλώσεις αυτές. Ένα μπλοκ με αντιμνημονιακό/ αντικυβερνητικό/ αντιΕΕ χαρακτήρα, εκείνες δηλαδή τις αιχμές και τους στόχους που συμπυκνώνουν, επικαιροποιούν και εδαφικοποιούν τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και το κράτος.

Δεν υπάρχουν περιθώρια για αναβολές και ανακωχές. Ο πόλεμος μαίνεται. Και μαίνεται πιο άγρια από ποτέ. Όλοι στους δρόμους!

Ανοιχτή Συνέλευση την Πέμπτη 29 Οκτώβρη

στις 20:00 στο Πολυτεχνείο

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Η τρίτη μνημονιακή περίοδος εγκαινιάζεται με μια σειρά προαπαιτούμενων μέτρων, ως εχέγγυο για την απόλυτη ευθυγράμμιση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στις απαιτήσεις του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου και με στόχο την εκταμίευση των πρώτων 2δις για την έναρξη της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Με αυτόν τον τρόπο, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που προωθεί με ζήλο την εφαρμογή των προαπαιτούμενων αντιλαϊκών μέτρων στο όνομα της επανεκκίνησης της συζήτησης για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους ως αντάλλαγμα από τους δανειστές, εξελίσσεται στην αιχμηρότερη μνημονιακή έκφραση της τελευταίας πενταετίας.

Με δεδομένη την κοινωνική βιοτική καθίζηση, προϊόν των προηγούμενων μνημονιακών πολιτικών που υποτίθεται ότι θα αναχαίτιζε ο ΣΥΡΙΖΑ, η περαιτέρω υποβάθμιση του επιπέδου ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας και το βάθεμα της αναδιανομής του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω αποτελούν συνώνυμα της ολοκληρωτικής κοινωνικής καταστροφής.

Μετά τη συμφωνία της 13^ης Ιούλη, την πραξικοπηματική ακύρωση της λαϊκής ετυμηγορίας και του εκκωφαντικού ΟΧΙ που εκφράστηκε στο δημοψήφισμα που είχε προηγηθεί, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ απαλλαγμένη πλέον από κάθε ’’φιλολαϊκό’’ πρόσχημα και πλήρως συντεταγμένη με το ντόπιο και διεθνές μνημονιακό μπλοκ, έρχεται να αποτελειώσει και τα τελευταία ψήγματα επιβίωσης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Ο πρώτος γύρος των προαπαιτούμενων μέτρων που ψηφίζεται την Παρασκευή 16 Οκτώβρη στη βουλή, αποτελεί, συγκριτικά με το σύνολο των μέτρων που απαιτούν οι δανειστές, μονάχα το εναρκτήριο λάκτισμα κατά των οικονομικά ασθενέστερων και απλά προεικονίζει αυτό που πρόκειται να επακολουθήσει: Μείωση των συντάξεων, κατάργηση του ΕΚΑΣ, αύξηση των ορίων ηλικίας στη συνταξιοδότηση, ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων με προοπτική ενιαίας εθνικής σύνταξης, κατάργηση του επικουρικού ταμείου με εφαρμογή ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, απελευθέρωση της εργοδοτικής τρομοκρατίας με μαζικές απολύσεις και λοκ-άουτ, μείωση του επιδόματος θέρμανσης, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, αύξηση της φορολογίας στους φτωχούς αγρότες και νομιμοποίηση της κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας, είναι μόλις μερικά από τα μέτρα που καλείται να εφαρμόσει άμεσα η μνημονιακή ‘’αριστερά’’ του ΣΥΡΙΖΑ και ο ακροδεξιός συρφετός των ΑΝΕΛ που την στηρίζει.

Το ανταγωνιστικό κίνημα, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, το σύνολο των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων που σαρώνεται από τον νέο μνημονιακό ορυμαγδό πρέπει να αποδράσει από τις όποιες ψευδαισθήσεις για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, να μην εγκλωβιστεί στις νέες αυταπάτες που εμπορεύονται πρόστυχα οι νεόκοποι σωτήρες του τόπου σαν τη ΛΑ.Ε και να οργανωθεί μαχητικά και αυτόνομα παίρνοντας την υπόθεση στα χέρια του.

Με αφετηρία την συνειδητοποίηση των προλεταριακών δυνάμεων ότι τίποτα δεν πρόκειται να ανατραπεί εντός του κοινοβουλίου, του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε, με όπλα μας την απεριόριστη δύναμη της ενότητας, την πείρα των αγώνων μας αλλά κυρίως την αυτοπεποίθηση για μια μετωπική αντιπαράθεση με τους ντόπιους και διεθνείς δυνάστες μας, μπορούμε αργά και σταθερά να ξεκινάμε να χτίζουμε την επαναστατική-προλεταριακή οργάνωση της εποχής μας ως την μόνη ρεαλιστική απάντηση στην ηττοπάθεια, την ανάθεση και τον παροπλισμό. Η παρουσία μας στους δρόμους είναι πολιτικά αναγκαία και ιστορικά επιβεβλημένη γιατί χωρίς την μαζική κοινωνική αντίσταση δεν μπορούν να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για ανατροπή. Αν σήμερα δεν εκφραστεί μαζικά η αντίσταση στο νέο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα σημάνει τη νομιμοποίηση της εντεινόμενης κοινωνικής λεηλασίας και τη περαιτέρω θωράκιση του αστικού μπλοκ. Θα σημάνει την οριστική οπισθοχώρηση του κινήματος, την τελεσίδικη παράδοση του λαού στα σχέδια του κεφαλαίου. Καμία αναμονή, καμία ανακωχή! Όλοι στους δρόμους, όλοι στον αγώνα!

Μονομερής Διαγραφή Χρέους

Έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Σύγκρουση με την Αστική Τάξη και το Κράτος της

Αγώνας με όλα τα μέσα για την Κοινωνική Επανάσταση.

αντιμνημονιακή-αντικυβερνητική Συγκέντρωση

Παρασκευή 16 Οκτώβρη 7μμ Πλατεία Συντάγματος

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε

Το Σάββατο 10 Οκτώβρη, τρεις εβδομάδες πριν τις εκλογές στην Τουρκία, πραγματοποιήθηκε διπλή βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα κατά τη διάρκεια της “Συγκέντρωσης για την Ειρήνη”, όπου δολοφονήθηκαν -μέχρι τώρα- 128 αγωνιστές και αγωνίστριες και τραυματίστηκαν περίπου 246.

Ένοχος για τη σφαγή αυτή, όπως και για τη βομβιστική επίθεση στο Ντιαρμπακίρ πριν τις εκλογές του Ιουνίου αλλά και στο Σουρούτς τον Ιούλιο, είναι ο ιμπεριαλισμός και το φασιστικό κυβερνών κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Αν την επίθεση αυτή υλοποίησαν πράκτορες της ΜΙΤ ή οι ισλαμο-φασίστες του ISIS μικρή σημασία έχει για το λαϊκό κίνημα και τους επαναστάτες. Ξεκάθαρος στόχος της η πολιτική ενίσχυση του Ερντογάν και του κόμματός του μέσα από τη νατοϊκής έμπνευσης “στρατηγική της έντασης” και η τρομοκράτηση του κουρδικού και τούρκικου λαού.

Στις 10 Απρίλη του 2014, η αναρχική ένοπλη οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας (Ε.Α) συνεχίζει την πολύχρονη αντικαθεστωτική δράση της με βομβιστική επίθεση, στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Αμερικής, στο κτίριο της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας (Τ.τ.Ε), παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ), όπου στεγάζεται επίσης και το γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου στην Ελλάδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ). Στις 25 Απρίλη, η οργάνωση με προκήρυξή της αναλαμβάνει την ευθύνη της επίθεσης, για την οποία και κατηγορούνται τα καταζητούμενα μέλη του Ε.Α Νίκος Μαζιώτης και Πόλα Ρούπα. Στις 16 Ιούλη του 2014 συλλαμβάνεται έπειτα από καταδίωξη στο Μοναστηράκι, βαριά τραυματισμένος έπειτα από ανταλλαγή πυροβολισμών με μπάτσους, ο Νίκος Μαζιώτης.

Την 1η Οκτώβρη του 2014 συλλαμβάνεται ο αναρχικός Αντώνης Σταμπούλος, κατηγορούμενος για ένταξη και συμμετοχή στην οργάνωση. Ο σύντροφος -με μακρόχρονη και συνεπή παρουσία στους κοινωνικόταξικούς αγώνες- από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του αρνείται τη συνεργασία με τους ένστολους φρουρούς του κεφαλαίου και του κράτους του, τάσσεται στο στρατόπεδο της κοινωνικής Επανάστασης υπερασπιζόμενος την επαναστατική Υπόθεση και αρνείται στο σύνολό του το κατηγορητήριο που του αποδίδει η αστική δικαιοσύνη “γιατί”, όπως δηλώνει,“οι δύσκολες στιγμές στον αγώνα είναι αυτές που ατσαλώνουν τη συνείδηση. Γιατί σ’ αυτές τις περιστάσεις ο κάθε ένας από εμάς είναι ο θεματοφύλακας των ιδανικών της κοινωνίας που πολεμάμε να φτιάξουμε”. Κατά τη διάρκεια της κράτησής του, ως μέλος του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων (Δ.Α.Κ) συνεχίζει την αγωνιστική δράση του και μέσα στις φυλακές.

Στις 24 Σεπτέμβρη του 2015 συλλαμβάνεται ο καταζητούμενος Γιώργος Πετρακάκος που διώκεται για την ίδια υπόθεση.

Στις 16 Οκτώβρη του 2015 ξεκινάει στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού άλλο ένα τρομοδικείο στο οποίο η αστική δημοκρατία, μέσω της “δικαιοσύνης” της, θα επιχειρήσει την απονοηματοδότηση της ένοπλης επαναστατικής δράσης, την εγκληματοποίηση των πολιτικών εχθρών του καπιταλισμού, την ηθική και φυσική εξόντωση των αιχμάλωτων αγωνιστών, το ξαναγράψιμο της σύγχρονης ιστορίας του ταξικού πολέμου.

Να μην ορίσουν οι δυνάστες μας τα μέσα με τα οποία θα τους πολεμήσουμε! Ο Αγώνας ενάντια στο Κεφάλαιο, τα Κράτη του και την Εξουσία τους, ο Αγώνας για την κοινωνική Επανάσταση, τον Κομμουνισμό και την Αναρχία, δεν είναι ούτε “αθώος” ούτε “ένοχος”, ούτε “νόμιμος” ούτε “παράνομος”, ήταν, είναι και θα είναι δίκαιος και αναγκαίος!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

στον αναρχικό Αντώνη Σταμπούλο.

στον αναρχικό-μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Νίκο Μαζιώτη.

στην καταζητούμενη αναρχική-μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα.

στον Γιώργο Πετρακάκο που διώκεται για την ίδια υπόθεση.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΔΙΚΗ: Παρασκευή 16 Οκτώβρη στις 12.00 / Ειδικό Δικαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.

“Όλες οι αποφάσεις, όταν πρόκειται για ελευθερία, κλείνουν μέσα τους το θάνατο. Εμείς μέσα σ’ αυτό το θάνατο πρέπει να κερδίσουμε τη ζωή.” Γ. Πετρόπουλος

Η Έ. Στατήρη βρίσκεται προφυλακισμένη εδώ και εφτά μήνες στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Μια εκδικητική προφυλάκιση που καταπατά ακόμα και την αστική νομιμότητα, καθώς μετά την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων, μεταξύ άλλων, υπήρξε και νομοθετική πρόβλεψη με ειδική τροπολογία που επέτρεπε την αποφυλάκισή της.

Μια προφυλάκιση με μοναδικό “επιβαρυντικό” στοιχείο τη συγγενική της σύνδεση με μέλος της ΣΠΦ, που επιδιώκει να καταστήσει σαφές πως το κράτος διατηρεί το μονοπώλιο άσκησης της βίας.

Μια προφυλάκιση που αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα πως κάθε μνημονιακή κυβέρνηση επιβάλλει ένα καθεστώς μόνιμης “έκτακτης ανάγκης” με τους δικαστικούς και αστυνομικούς μηχανισμούς να παραμένουν ισχυροί και αμετακίνητοι στις πάγιες τακτικές παραδειγματισμού και εκφοβισμού όχι μόνο όσων αγωνίζονται μα και όλων εκείνων που επιλέγουν να σταθούν δίπλα τους.

Στις 14 Σεπτέμβρη, ύστερα από 6 επαναλαμβανόμενες αρνητικές απαντήσεις από τα δικαστικά συμβούλια στις αιτήσεις αποφυλάκισης της, η Έ. Στατήρη ξεκινά απεργία πείνας διεκδικώντας την άμεση απελευθέρωσή της. Με όπλο το ίδιο της το κορμί στέλνει ένα μήνυμα αξιοπρέπειας και τόλμης, υπενθυμίζοντας σε όλους και όλες μας πως τίποτα δεν έχει κερδηθεί αναίμακτα, επικαιροποιώντας την αυταξία του αγώνα.

Ένας αγώνας προσωπικός μα και συλλογικός συνάμα που πρέπει να δίνεται καθημερινά ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτικό καθεστώς “έκτακτης ανάγκης”.

Ένας αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του.

Ένας αγώνας με κάθε μέσο για την κοινωνική επανάσταση.

Αλληλεγγύη στον αγώνα της Ε. Στατήρη. Άμεση απελευθέρωση.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Μια συμβολή στον πολιτικό διάλογο

από τη Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για τη ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε..

Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν΄ ασχολούνται ν΄ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ΄ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματα τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ΄ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας.

Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη.

Η παράδοση των καταπιεσμένων μάς διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού.

Βάλτερ Μπένγιαμιν, Θέσεις για την φιλοσοφία της Ιστορίας

Μετά από τα Ιουλιανά του 2015, μετά από το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, την συντριπτική επικράτηση του ταξικού-λαϊκού ΟΧΙ και το κυβερνητικό πραξικοπηματικό ξεπούλημά του μέσα από την εξευτελιστική “συμφωνία” της 13ης Ιούλη (στα χνάρια εκείνης της 20ης Φλεβάρη) που οδήγησε στο τρίτο, το πλέον επονείδιστο και “πρώτη φορά αριστερό” Μνημόνιο, του οποίου η (προ)απαιτούμενη υπερψήφιση επικυρώθηκε κοινοβουλευτικά (αρχικά στις 15 και 22 Ιούλη και στη συνέχεια στις 14 Αυγούστου) με τον λαϊκό παράγοντα “στη γωνία” και απόντα, και σίγουρα όχι πρωταγωνιστή, συγκριτικά τουλάχιστον με τη διετία 2010-12, κρίνεται σκόπιμη και αναγκαία μια αποτίμηση της διαδρομής και μια συμβολή για την πορεία της πολιτικής ομαδοποίησης της Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για τη ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.

Σ’ αυτήν την κατεύθυνση κατατίθεται και η συγκεκριμένη συμβολή. Με την απαισιοδοξία της γνώσης και την αισιοδοξία της θέλησης, με τη συνείδηση ότι το ανεκπλήρωτο παρελθόν συνεχίζει ν’ αποτελεί υποχρέωση για εμάς.

Ι.

Μετά από ενάμισι περίπου χρόνο συγκρότησης και δραστηριοποίησης, που ξεκίνησε εν όψει και εν μέσω της “ελληνικής προεδρίας” της Ε.Ε, εν μέσω δεύτερου μνημονίου (ψηφισμένου από την δοτή κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου και εφαρμοσμένου από την κυβέρνηση του φασίστα Σαμαρά), μπορούν να καταγραφούν συνοπτικά τα εξής: Λαμβάνοντας υπόψη τους (υπαρκτούς και όχι τους ιδεατούς) συσχετισμούς των πολιτικών-κοινωνικών συνθηκών και την κινηματική άμπωτη που είχε ξεκινήσει αρκετά πριν αλλά κορυφώθηκε μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη 2015, με το σχηματισμό της “αντιμνημονιακής” συγκυβέρνησης Σύριζα-Ανέλ και τα πεπραγμένα της (με τη “εθνική” στήριξη και την “ανοχή” σύσσωμου πλέον του κοινοβουλευτικού “ευρωπαϊκού τόξου”), το πολιτικό-οργανωτικό σχήμα της Συνέλευσης ως τέτοιο μέσα από την ως τα τώρα διαδρομή του κατάφερε αρκετά αλλά μπορεί περισσότερα.

Έθεσε, ή μάλλον καλύτερα επεξεργάστηκε και αποπειράθηκε ν’ επαναδιατυπώσει διαλεκτικά, θέση προλεταριακή-αντικαπιταλιστική, θέση διεθνιστική-αντιιμπεριαλιστική σε σχέση με ζητήματα ταμπού για τα αντιεξουσιαστικά “ήθη” και θέσφατα.

Ενδεικτικά μπορούν ν’ αναφερθούν τα εξής σημεία:

– Αναφορικά με τη (ανα)διάρθρωση, τις στρατηγικές και τις στοχεύσεις του κεφαλαίου, μέσα στη συνθήκη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και του βαθέματός της κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας της εντεινόμενης μνημονιακής λαίλαπας. Θέτοντας προταγματικά θέσεις ρήξης και μάχης (Μονομερής διαγραφή χρέους, Έξοδος από την ΕΕ, Σύγκρουση με την Αστική Τάξη και το Κράτος της, Αγώνας με κάθε μέσο για την Κοινωνική Επανάσταση), σε σχέση με την ολοένα και πιο πασίδηλη (και ολοένα και πιο εύληπτη κοινωνικά ως τέτοια) αντεργατική-αντιλαϊκή φύση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης:

“[…] Μιας λυκοσυμμαχίας που εξαρχής δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε σε τρία επίπεδα: 1) Σαν ιμπεριαλιστικό κέντρο ικανό να ανταγωνιστεί άλλα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. 2) Σαν μηχανισμός ισχυροποίησης του κεφαλαίου απέναντι στο εργατικό κίνημα, τις κατακτήσεις και διεκδικήσεις του. 3) Σαν μηχανισμός ισχυροποίησης των ηγεμονικών ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στις χώρες της περιφέρειας, με αποκορύφωμα τη διαχείριση του χρέους και τα μνημόνια. […]”¹.

– Σε σχέση με το δολοφονικό χαρακτήρα της Ευρώπης-Φρούριο, η οποία στα πλαίσια του στρατιωτικο-οικονομικού ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού μετατρέπει, μέσα από την πολεμική-“ειρηνευτική” ή την “ειρηνική” λεηλασία και εξόντωση, χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας σε κρανίου τόπους εξαναγκάζοντας εκατομμύρια ανθρώπους να πάρουν το δρόμο του ξεριζωμού, της προσφυγιάς και της μετανάστευσης:

“[…] Οι δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης είναι η συνέχεια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της Δύσης. Οι ένστολοι φρουροί της ΕΕ συνεχίζουν τη διαρκή εξόντωση των λαών απ’ την καπιταλιστική πολεμική μηχανή. Ο πόλεμος συνεχίζεται μέσα στη Ευρώπη με αντιμεταναστευτικές πολιτικές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, φασιστικά πογκρόμ και ρατσιστική προπαγάνδα. […]” ².

– Σε σχέση με την ντόπια αστική τάξη και το κράτος της, με την (ιστορική-οικονομική-πολιτική-στρατιωτική) πρόσδεση της τύχης της μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό στο άρμα των ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, με το βάθος αυτής της χρηματιστικής και πολιτικής σχέσης, της στρατιωτικής και διπλωματικής εξάρτησης (αλλά και ανισόμετρης αλληλεξάρτησης) μέσα σε συνθήκες συνολικής αστικής αντεπίθεσης στα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα, μέσα στην οποία έχει παράξει, αναπαράγει και διαιωνίσει την ταξική κυριαρχία της πάνω και εις βάρος της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει και εργάζεται σ’ αυτόν τον τόπο.

“[…] Η πρόσδεση και η συμπόρευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε και αποτελεί, εδώ και σαράντα χρόνια, την κυρίαρχη ιδεολογία και τον «εθνικό στόχο» της ελληνικής αστικής τάξης, των μηχανισμών προπαγάνδας και χειραγώγησης και του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της: εθνικόφρονες και συντηρητικοί, «προοδευτικοί» και «δημοκράτες», νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι, δόμησαν τη μεταπολιτευτική εθνική ενότητα και οικοδόμησαν την «ανάπτυξη» της «εκσυγχρονιστικής» περιόδου (1996-2004) πάνω στην «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», συμμετέχοντας ως «εταίροι» αυτού του δολοφονικού συνασπισμού στο μοίρασμα της λείας που προέκυψε πάνω στα συντρίμμια του τείχους του Βερολίνου, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, και αναλαμβάνοντας το ρόλο του κράτους-χωροφύλακα της Ευρώπης-φρούριο. Από το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του «εθνάρχη», μέχρι την πασοκική «εθνική συμφιλίωση» μέσω των πακέτων Ντελόρ, με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς (του Μάαστριχτ, της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (Ο.Ν.Ε), της Λισσαβόνας, της «ισχυρής Ελλάδας»), μέχρι το «Σύμφωνο Δημοσιονομικής Προσαρμογής», την έλευση της Τρόικας, τα μνημόνια και το εκβιαστικό «ευρώ ή χάος» του προέδρου του συνδικάτου των αφεντικών (Σ.Ε.Β) το 2012, η ελληνική αστική τάξη εξακολουθεί αταλάντευτα να πορεύεται υπηρετώντας αυτή την «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», αυτή τη σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» της. Τη Μεγάλη Ιδέα της διαιώνισης της κυριαρχίας της πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία των εργαζόμενων και ανέργων, τα αποτελέσματα της οποίας αναμένονται ακόμα πιο καταστροφικά από εκείνα των παλαιότερων μεγαλοϊδεατισμών της […]”³.

-Σε σχέση με τον (αντιδρ)αστικό χαρακτήρα της συγκυβέρνησης της σοσιαλδημοκρατίας του Σύριζα και της “λαϊκής” ακροδεξιάς των Ανέλ, με τα προδιαγεγραμμένα “αδιέξοδα” των τακτικών και της στρατηγικής της “διαπραγμάτευσης” που οδήγησε από την υποτιθέμενη “δημιουργική ασάφεια” της 20ης Φλεβάρη στον μνημονιακό οδοστρωτήρα της 13ης Ιούλη, απόρροια των από τα πριν ξοφλημένων ιδεολογημάτων για τη δυνατότητα αστικής διαχείρισης προς όφελος των προλεταριακών-λαϊκών στρωμάτων μέσα από “έντιμους συμβιβασμούς”, μέσα από την “αλλαγή των συσχετισμών” στα πλαίσια της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας.

“[…] Η πανθομολογούμενη αποτυχία της διαπραγμάτευσης της συγκυβέρνησης, τουλάχιστον σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες, δεν έγκειται στην απροθυμία της ούτε στην ανικανότητά της. Το διακύβευμα της καπιταλιστικής κρίσης μέσα στα πλαίσια των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αφορά την αναστύλωση της κερδοφορίας με διαχρονική προϋπόθεση την μετατόπιση των βαρών του κεφαλαίου και την κάθετη υποβάθμιση των συνθηκών διαβίωσης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Αυτό αποτελεί διαχρονικά τον απαράβατο κανόνα για το ξεπέρασμα της κρίσης, γι αυτό και καμία σοσιαλδημοκρατική συνταγή δεν μπορεί να το αντιστρέψει, και πόσο μάλλον σήμερα που η παγκόσμια επανάκαμψη της κερδοφορίας εδράζεται στον αφανισμό του κοινωνικού κράτους και την ακραία υποτίμηση της εργασίας […]”⁴.

– Σε σχέση με τη δεδομένη υπαγωγή της συγκυβέρνησης Σύριζα- Ανέλ στις υπηρεσίες της ντόπιας αστικής τάξης, με την εκ των προτέρων “συνθηκολόγησή” με τους (στρατιωτικούς, αστυνομικούς, δικαστικούς, “σωφρονιστικούς”, εκκλησιαστικούς κτλ) μηχανισμούς του κράτους. Με την εξακολούθηση της βίαιης αναδιανομής του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω και το βάθεμα της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης σε μισθούς και συντάξεις, κατακτήσεις και δικαιώματα. Με τη διατήρηση των προνομίων, των φοροαπαλλαγών, των “ανεξόφλητων χρεών” των ομίλων του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου. Με τη συγκάλυψη εργοδοτικών εγκλημάτων (όπως εκείνο στα ΕΛ.ΠΕ του δολοφόνου Λάτση στις 8 Μάη). Με τη συνέχιση της κατασταλτικής πολιτικής ενάντια στον “εσωτερικό εχθρό” και κάθε θύλακα ταξικής-κοινωνικής αντίστασης.

Όλα αυτά σε άμεση συνάρτηση με την κρεατομηχανή του κεφαλαίου, η οποία για την “έξοδο από την Κρίση και την επανεκκίνηση της οικονομίας μέσα από την Ανάπτυξη” ανεβάζει στροφές και αλέθει τις ζωές των ντόπιων και των μεταναστών, φτωχών και φτωχοποιημένων, προλετάριων και προλεταριοποιημένων, υποτιμημένων εργαζομένων και άνεργων, απολυμένων και απλήρωτων, “αδήλωτων απασχολούμενων” και εργατό-άνεργων, απόκληρων και απόβλητων, της κοινωνικής πλειοψηφίας που αποτελεί την ανθρώπινη καύσιμη ύλη για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση, την επαν-αποικιοκρατία και τη νεο-δουλοκτησία του 21ου αιώνα.

– Σε σχέση με τη συνέχεια της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους, η οποία δεν αποτυπώνεται μονάχα στον αταλάντευτα ευρωατλαντικό προσανατολισμό της αλλά και τις επιδιώξεις αναβάθμισης. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια το ελληνικό κράτος συνεργάζεται με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, τη στρατιωτική χούντα της Αιγύπτου και την (αντιδρ)αστική-φασιστική κυβέρνηση-ανδρείκελο του Κιέβου, μέσα σ’ ένα πυρακτωμένο περιβάλλον έντονων ενδοαστικών-ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, προς άγρα “γεωπολιτικής προσόδου και ισχυροποίησης του ρόλου του”. Βαθαίνει έτσι -με τη δεδηλωμένη υποτέλεια στο ΝΑΤΟ- η εμπλοκή της χώρας στους πολεμικούς και τους “ειρηνευτικούς” σχεδιασμούς του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμου:

“[…] Είναι προφανές πως η ελληνική αστική τάξη και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, δεν είναι αθώες του αίματος. Σε μια συγκεκριμένη ιδιαίτερα δύσκολη συνθήκη για τον ελληνικό εθνοκρατικό σχηματισμό, με ένα κρατικό χρέος να φτάνει σύμφωνα με τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους στα 313 περίπου δις (κατά κύριο λόγο σε διακρατικούς μηχανισμούς: 131 δις στο ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας EFSF, 20 δις στην ΕΚΤ, 21 δις στο ΔΝΤ, 7 δις στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και 53 δις σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ), με δυσβάσταχτες δανειακές συμβάσεις που συνοδεύονται από αντικοινωνικά μέτρα εσωτερικής υποτίμησης και με τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας να επικρέμεται εν μέσω κρίσιμων eurogroup, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιλέγει να βαθαίνει τη σύνδεσή της με τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, αυξάνοντας την έκθεση της Ελλάδας στο ενδεχόμενο εμπλοκής σε μια γενικευμένη ή περιορισμένη πολεμική σύρραξη. Η συγκυβέρνηση δίνει τα ρέστα της ώστε να κρατηθεί το ελληνικό κράτος δεμένο στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, για να εξυπηρετηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου εις βάρος των προλεταριακών-λαϊκών συμφερόντων […]”⁵.

– Σε σχέση με την συγκρότηση του μαύρου μετώπου της αστικής τάξης (του “Μένουμε Ευρώπη” των νενέκων και των τραπεζοτσολιάδων, των απόγονων χιτών και των νεοδοσίλωγων), το οποίο και εκδηλώθηκε σε πλατείες όλης της χώρας πριν από την προκήρυξη του δημοψηφίσματος με το απαραίτητο ιδεολογικό μηντιακό ντοπάρισμα. Για ν’ εξελιχτεί στην καμπάνια του ΝΑΙ, με τη συστράτευση όλων των “υγιών” (αντιδρ)αστικών δυνάμεων: της ΕΕ, του ΔΝΤ και των αξιωματούχων τους, σύσσωμου του μπλοκ των “πιστωτών” και των “εταίρων”, των διεθνών και των εγχώριων καθεστωτικών ΜΜΕ, της ντόπιας αστικής τάξης, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των καναλαρχών, των εργολάβων, του ΣΕΒ και της ΓΣΕΕ, του Αρχιεπίσκοπου και του φασιστοπαπαδαριού, των “επιφανέστερων” εκ των σκουπιδιών της ακαδημαϊκής διανόησης, των “γραμμάτων και των τεχνών”, με κορυφαίους ανάμεσα τους αναμφισβήτητα τον γίγαντα της τέχνης Σάκη Ρουβά και τον ογκόλιθο της διανόησης Κωνσταντίνο Μπογδάνο.

Παρ’ όλη την μηντιακή προπαγάνδα και τις κλειστές τράπεζες, παρ’ όλη την τρομοκρατία των αφεντικών και τα εργοδοτικά λοκ-άουτ, ο εργατόκοσμος και η φτωχολογιά, οι άνεργοι και η νέα εργαζόμενη βάρδια στα καπιταλιστικά κάτεργα έστειλαν στις 5 Ιούλη ένα συντριπτικό ΟΧΙ, που δεν διαστρεβλώνεται από την απόλυτη καταπάτησή του, την μετατροπή του από τους απογόνους του “ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό” και του “ευρωκομμουνισμού”, από τους εγχώριους εκπροσώπους του “ιστορικού συμβιβασμού” και της “ευρωπαϊκής αριστεράς” σ’ ένα ταπεινωτικό “ναι σε τρίτο και χειρότερο μνημόνιο”.

Οι πολιτικές στοχεύσεις και τα προτάγματα που τέθηκαν με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος και εκφράστηκαν μέχρι τη διεξαγωγή του, παραμένουν τα βασικά ζητούμενα, τα καθοριστικά επίδικα και μετά από τη συντριπτική νίκη του ΟΧΙ, αλλά κυρίως μετά τις δυσμενέστερες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες και εξελίξεις που βρίσκονται υπό διαμόρφωση από την 13η Ιούλη και ακόμα περισσότερο από την 14η Αυγούστου κι έπειτα.

“[…] Πρέπει να μετατρέψουμε το «όχι» στο νέο μνημόνιο που προτείνουν οι θεσμοί, σε μεγαλύτερο «όχι» σε κάθε νέο αντιλαϊκό μέτρο και «όχι» στην Ε.Ε.. Αυτό το «όχι» δεν επιδέχεται άλλης ερμηνείας και πρέπει και στην συνέχεια το περιεχόμενο του να περιφρουρηθεί και η ρήξη να βαθύνει. Το «όχι» δεν σημαίνει για εμάς με κανένα τρόπο «ναι» σε αντίστοιχα αντιλαϊκά μέτρα που περιλαμβάνει η αρχική πρόταση των 47 σελίδων της κυβέρνησης. Το «όχι», που πρέπει να εκφραστεί μαζικά με κάθε τρόπο το επόμενο διάστημα, σημαίνει οριστική ρήξη με κάθε μνημόνιο, παλιό και νέο, με την πολιτική της Ε.Ε.. Σ’ αυτή τη σύγκρουση, η ψήφος δεν αρκεί. Χρειάζεται ο εργαζόμενος λαός με θάρρος να κατέβει στους δρόμους, να δώσει μαζικά καθημερινούς αγώνες απέναντι στο αντιδραστικό μαύρο μπλοκ του κεφαλαίου. Μετά από αυτή την απάντηση, επιστροφή -με όποια μορφή- στην πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων δεν νομιμοποιείται […]”⁶ .

II.

Όποιος ψηφίσει και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση είναι για εμάς βλαβερός, αλλά το ίδιο βλαβερός είναι και όποιος απόσχει από τις εκλογές και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση.

Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι

Δεν αρκεί μόνο να προσφέρονται ιδέες, πρέπει και να τις νοιώθουν οι άνθρωποι. Κατά συνέπεια, είναι ορισμένες οι εποχές που μπορούν να δεχτούν και να σφυρηλατήσουν τις ιδέες.

Ζωρζ Πόλιτζερ, Στοιχειώδεις αρχές της φιλοσοφίας.

Η συλλογική και ομόφωνη πολιτική απόφαση της Συνέλευσης για τη στήριξη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, του ΟΧΙ στους εκβιασμούς της Τρόικα, σε κάθε συμφωνία υποταγής, σε παλιά και νέα μνημόνια, μαζί με τη συντονισμένη ανάληψη πρωτοβουλιών από κοινού με άλλες πολιτικές ομάδες, συνελεύσεις και συλλογικότητες, η καμπάνια για την προπαγάνδιση του δικού μας ΟΧΙ, η ανάληψη πολιτικής δράσης, τα μοιράσματα, οι αφισοκολλήσεις, οι μοτοπορείες, οι συγκεντρώσεις, η διαδήλωση και η μοτοπορεία (και οι συγκρούσεις) στις 2-3 Ιούλη, αποτελούν κομμάτι της ίδιας της πολιτικής-ιδεολογικής διαδικασίας, των συμπερασμάτων και των προταγμάτων που προέκυψαν μέσα απ’ τη συλλογικά εκφρασμένη ανάλυση και θέση. Η απόφαση αυτή προέκυψε μέσα από την εξέλιξη και την διεύρυνση, σε αλληλουχία με την ιδεολογική δουλειά και την πολιτική ζύμωση, την ανάληψη συλλογικής δράσης. Προέκυψε μέσα από τις κινητοποιήσεις τις οποίες οργάνωσε και πλαισίωσε η Συνέλευση, τους μήνες πριν το δημοψήφισμα (και κυρίως από τις εκλογές της 25ης Γενάρη και έπειτα). Όλη αυτή η δραστηριότητα, αλλά και οι κινήσεις που ακολούθησαν μετά τη 13η Ιούλη (τα καλέσματα στις αντιμνημονιακές-αντιεε συγκεντρώσεις στις 15 και 22 Ιούλη –με την πρώτη να συνοδεύεται από δυναμικά συγκρουσιακά γεγονότα- και η μοτοπορεία στις 16 Ιούλη), βρίσκονται σε τροχιά συνέχειας με την ίδια τη συγκρότηση και τη δραστηριοποίηση του σχήματος και την (όποια) κινηματική επανασυσπείρωση δυνάμεων επιτεύχθηκε μέσα απ’ αυτή, κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών.

Το περιεχόμενο των προταγμάτων που τέθηκαν, η αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική τους ουσία συμπυκνώνεται στην παραδοχή που μπολιάζεται με τους εν εξελίξει εργατικούς-κοινωνικούς αγώνες και την αντιφασιστική επαγρύπνηση, που συγχρωτίζεται και αναπνέει τον ίδιο αέρα με το ταξικό-λαϊκό ΟΧΙ και την μαζική και περήφανη έκφρασή του. Όταν λέμε ΟΧΙ εννοούμε ΟΧΙ!

Η ανάδειξη, η διάδοση και η περιφρούρηση αυτών των περιεχομένων, παρ’ όλη την πολεμική που ασκήθηκε και συνεχίζεται ν’ ασκείται εναντίον τους από τους ιεροκήρυκες μιας κακοχωνεμένης δήθεν “πολιτικής καθαρότητας” και τους ντελάληδες ενός ιδεολογικοποιήμενου αναχωρητισμού, τίθενται πολιτικά ως το καθήκον μας μπροστά στη νέα δυσμενέστερη κοινωνική-πολιτική συνθήκη που βρίσκεται υπό διαμόρφωση.

III.

Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά.

Τζάνι Ανιέλι

Ο φασισμός δεν είναι ένα ηθικό παράπτωμα οφειλόμενο στην απρονοησία ορισμένων ελίτ. Είναι η λευκή τρομοκρατία της εποχής, είναι η τελειοποιημένη μορφή της αντεπανάστασης την εποχή του ιμπεριαλισμού.

Αντρέ Γκλυκσμάν

Οι ιουλιανές πολιτικές εξελίξεις οριοθέτησαν το τέλος μιας περιόδου και την αρχή ενός νέου κύκλου ολομέτωπης αστικής αντεπίθεσης, μέσα από την ένταση της ταξικής αφαίμαξης και της κοινωνικής λεηλασίας, μέσα από το βάθεμα της καπιταλιστικής επέλασης και του ιμπεριαλιστικού-νεοαποικιακού αλυσοδέματος του τόπου. Η ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, όπως και οι αντίστοιχες των δύο προηγούμενων, δημιούργησε αναταράξεις και αναδιατάξεις στην αστική κοινοβουλευτική σκηνή και σηματοδότησε πολιτικές εκλογικές εξελίξεις. Η “νέα” συναίνεση, η “νέα διευρυμένη (προς τ’ “αριστερά”) εθνική ενότητα” και η “νέα” αστική διαχείριση οικοδομούνται με τα γνώριμα νεοφιλελεύθερα υλικά του ευρωμονόδρομου, της “έλλειψης εναλλακτικού δρόμου”, της συσκότισης και της διαστρέβλωσης του ταξικού χαρακτήρα του κοινωνικού ζητήματος κάτω από το ιδεολογικό-προπαγανδιστικό πέπλο της υπεράσπισης του (τάχα διαταξικού) “εθνικού συμφέροντος”.

Η οριστική συριζίτικη μετάλλαξη και η (και τυπική) διεύρυνση του κοινοβουλευτικού “ευρωπαϊκού τόξου” που αυτή σηματοδοτεί, η διάσπαση του “κυβερνώσας Αριστεράς” και το φαινομενικό πέρασμα, οργανωτικών και (πρώην) κοινοβουλευτικών-κυβερνητικών, δυνάμεων της στην αντιευρωενωσίτικη πλευρά του πολιτικού φάσματος, η χρυσαυγίτικη επανεμφάνιση, με την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, και η (ενδεχόμενη εντονότερη) επαναδραστηριοποίηση των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, o σχηματισμός μιας νέας μνημονιακής κυβέρνησης που επικυρώνει και τυπικά τη πολιτικά διευρυμένη εθνική-αστική ενότητα είναι μερικές από τις άμεσες πολιτικές εξελίξεις. Πολιτικές εξελίξεις που τίθενται σε άμεση συνάρτηση με την εξέλιξη των πραγμάτων στο πεδίο της “επίτευξης και της εφαρμογής της συμφωνίας”, στις προϋποθέσεις που ανοίγουν το δρόμο για την εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου. Πολιτικές εξελίξεις που καθορίζονται και από τα κελεύσματα και τους συσχετισμούς μεταξύ των διευθυντηρίων του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, τα οποία αποκρυσταλλώνονται μέσα από την κατάληξη και την εύρεση των “απαιτούμενων ισορροπιών” στα πλαίσια των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων (κυρίως εκείνων ανάμεσα στη Γερμανία και τις ΗΠΑ και δευτερευόντως εκείνων ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία).

Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη και ο σχηματισμός μια νέας κυβέρνησης με παλιά υλικά, με το βαθύ ΠΑΣΟΚ και τη λαϊκίστικη ακροδεξιά να έχουν κομβικό ρόλο, ήρθαν να ολοκληρώσουν την προδιαγεγραμμένη συριζίτικη μνημονιακή μετάλλαξη. Ως προς τη συγκεκριμένη (αναμενόμενη μετά τα Ιουλιανά του 2015) εξέλιξη αρκεί να παραθέσουμε το παρακάτω απόσπασμα από την αφίσα που είχε κυκλοφορήσει η Συνέλευση πριν από τις εκλογές της 25ης Γενάρη 2015, τότε που η “ελπίδα” έρχονταν:

Το “δημόσιο χρέος” και οι δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα διευθυντήρια της, το καπιταλιστικό κάτεργο και οι μηχανισμοί του, ούτε διαγράφονται, ούτε βελτιώνονται, ούτε ανατρέπονται στις κάλπες και τα κοινοβούλια.

ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ να μη σταθεί εμπόδιο στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην πολιτική συγκρότηση των προλεταριακών λαϊκών δυνάμεων, στα μέτωπα των κοινωνικών ταξικών αγώνων που θ’ ανοίξουν το δρόμο για την επαναστατική προοπτική, για τον κομμουνισμό και την αναρχία.

IV.

Αλλ’ ύστερα από τους δύο πολέμους η απαισιόδοξη στάση είναι παντού στάση αντιδραστική.

Κώστας Βάρναλης

Στο πεδίο της ιδεολογικής-πολιτικής αποσαφήνισης τίθεται και η αναγκαιότητα συλλογικής συνδιαμόρφωσης και έκφρασης πάνω σε δύο φλέγοντα ζητήματα που κυριαρχούν και αναμένεται να τεθούν εντονότερα στο άμεσο προσεχές διάστημα, τα ζητήματα που αφορούν το χρέος και το νομισματικό ζήτημα.

Το χρέος που αποπληρώνεται με εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και της απομύζησης, με τον ιδρώτα και το αίμα των προλεταριακών και των λαϊκών τάξεων αυτού του τόπου, δεν είναι δικό μας χρέος. Το χρέος ανήκει ιστορικά (από τη σύσταση του ελληνικού αστικού κράτους κι έπειτα) και εξ’ ολοκλήρου στη ντόπια αστική τάξη, τους βαστάζους της και το πολιτικό προσωπικό τους. Δικό μας άμεσο Χρέος είναι η άρνηση αναγνώρισης του και το σαμποτάρισμα της αποπληρωμής του. Στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, των μνημονίων, της εσωτερικής υποτίμησης και της χρεοκοπίας δεν έγιναν μόνο οι φτωχοί αριθμητικά περισσότεροι και τρομακτικά φτωχότεροι, έγιναν και οι πλούσιοι ξεδιάντροπα λιγότεροι και προκλητικά πλουσιότεροι. Αυτή η βίαιη αναδιανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω (που ακολουθεί το γενικό καπιταλιστικό κανόνα σε καιρούς κρίσης), συνδέεται άμεσα με το χρέος, τον χαρακτήρα του και την προέλευση του. Η συνειδητοποίηση και η προπαγάνδιση αυτού του αναντίρρητου γεγονότος, η όσο το δυνατόν ευρύτερη κοινωνικοποίηση του προτάγματος της Μονομερούς Διαγραφής του Χρέους αποτελούν μερικά από τα βασικά καθήκοντα μας. Το “δημόσιο χρέος”, η “διαχείρισή” του και η αποπληρωμή του, αυτή η καπιταλιστική διαδικασία ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των χρεών, η ιμπεριαλιστική διαδικασία απομύζησης πόρων και μεταφοράς πλούτου από την καπιταλιστική περιφέρεια στα καπιταλιστικά κέντρα μέσα από τους τεχνοκρατικούς χειρισμούς και τις τοκογλυφικές πολιτικές για τη “βιωσιμότητά” του που οδηγούν στη μαθηματική διόγκωση του, αποτελεί το γόρδιο δεσμό χωρίς το κόψιμο του οποίου δεν μπορεί ν’ ανοίξει ο δρόμος προς απελευθερωτικές-επαναστατικές κατευθύνσεις. Ένας γόρδιος δεσμός που δεν μπορεί να “διευθετηθεί”, ν’ “αναδιαρθρωθεί”, να “κουρευτεί” προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας με την σύμφωνη γνώμη της ντόπιας αστικής τάξης, με την ηγεμονική έγκριση και εξουσιοδότηση των “πιστωτών” και των “εταίρων”. Ένας γόρδιος δεσμός που κόβεται με την Μονομερή Διαγραφή του Χρέους μόνο μέσα στο προχώρημα της απελευθερωτικής-επαναστατικής διαδικασίας (και σίγουρα όχι σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας). Και σε άμεσο και απτό επίπεδο γειώνεται και συνδέεται, μ’ ένα πνεύμα λαϊκής παρανομίας και ανυπακοής, με τις αρνήσεις πληρωμών, τις αυτομειώσεις, τις συλλογικές απαλλοτριώσεις ειδών πρώτης ανάγκης (και όχι μόνο), τις αντιστάσεις σε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς και όλες τις πρακτικές υπεράσπισης και κάλυψης των εργατικών-λαϊκών αναγκών και επανάκτησης των κλεμμένων αγαθών και του απαλλοτριωμένου (από το κεφάλαιο) πλούτου. Πρακτικές μέσα από τις οποίες εκδηλώνεται η θέληση και η βούληση να μην πληρώσουμε άλλο εμείς την κρίση τους, αλλά να γίνουμε η κρίση τους.

“Ευρώ η Δραχμή”: Το νομισματικό ζήτημα, το ερώτημα που αιωρείται σα φάντασμα πάνω από τη χώρα, τις “αγορές” και τα χρηματιστήρια του καπιταλιστικού κόσμου αποτελεί το σημείο-κλειδί που χρήζει αποσαφήνισης. Με βάση την αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική θέση της Συνέλευσης, η έξοδος από την ευρωζώνη δεν μπορεί να τίθεται αποκομμένα από το ίδιο το επαναστατικό επίδικο, τη σύγκρουση για την ανατροπή παλιών και νέων μνημονίων, τη σύγκρουση με τη ντόπια αστική τάξη και το κράτος της, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την Ε.Ε και τη συνολική ρήξη με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό. Και πόσο μάλλον δεν μπορεί να συγχέεται με τις επιδιώξεις συγκεκριμένων ιμπεριαλιστικών κέντρων ή ακόμα και κομματιών της ντόπιας αστικής τάξης, που μέσω ενός “GREXIT” επιδιώκουν ευνοϊκότερους συσχετισμούς για τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Το νομισματικό ζήτημα αν δεν συνδεθεί με μια εξελισσόμενη αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική διαδικασία προς απελευθερωτική-επαναστατική κατεύθυνση, σε ρήξη όχι μόνο με την ΟΝΕ, αλλά με την ίδια την ΕΕ, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια νέα αστική διαχείριση, στην αναζήτηση νέων ιμπεριαλιστών “εταίρων”, στον “καπιταλισμό της δραχμής”. Σε αντιπαράθεση με τις λογικές που δημιουργούν σύγχυση και καλλιεργούν νέες αυταπάτες, ιδιαίτερα μέσα στην τρέχουσα περίοδο όπου η αναγκαιότητα της ρήξης με την ΕΕ βρίσκει ολοένα και γονιμότερο κοινωνικά έδαφος, το νομισματικό ζήτημα οφείλει να τίθεται ως ένα (διόλου ασήμαντο) κομμάτι της ευρύτερης ταξικής αντιπαράθεσης, ως ένα ακόμα βήμα μέσα στη δύσβατη αλλά αναγκαία πορεία σύγκρουσης και ρήξης με την αστική τάξη και το κράτος της, με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Δεν έχουμε τίποτα κοινό με τους μέχρι τώρα διαχειριστές της εξουσίας, ούτε επιδιώκουμε να πάρουμε την θέση τους. Είμαστε αναρχικοί-κομμουνιστές και οι πρακτικές λύσεις είναι αυτές που θα προωθήσουν τα προτάγματά μας […]. Καλώς ή κακώς, το σύνολο της κοινωνίας αν σταθεί στο πλευρό μας δεν θα παλέψει ακολουθώντας τα οράματα της αναρχίας, του κομμουνισμού ή οποίο άλλο, αλλά θα ακολουθήσει το πρόταγμα μας αν και εφόσον φέρουμε ρεαλιστικές απαντήσεις στα καθημερινά προβλήματα που βιώνει [*].

Αντώνης Σταμπούλος, Τάσος Θεοφίλου, Φοίβος Χαρίσης,

Αντρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος, Γιώργος Καραγιαννίδης.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις των κρατούμενων συντρόφων διατυπώνουν συνοπτικά την κατεύθυνση για να κινηθεί μια οργανωτική εξέλιξη. Σε ταξικό-κοινωνικό επίπεδο, η δραστηριοποίηση πρέπει να στοχεύει στη στήριξη όλων εκείνων των εργατικών-λαϊκών αγώνων και αντιστάσεων που παρ’ όλη τη δεδομένη υποχώρηση συνεχίζουν να προκύπτουν, να εκδηλώνονται και να εξελίσσονται, στην ανάληψη και στη στήριξη πρωτοβουλιών για την υπεράσπιση των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων, για το σαμποτάρισμα του βαθέματός της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής επέλασης και της συνολικής υποτίμησης της ζωής μας. Σε πολιτικό επίπεδο, η μετωπική συμπόρευση με όλες τις δυνάμεις με τις οποίες μπορούν να βρεθούν κοινοί τόποι αντικρατικής-αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής ανάλυσης και δράσης εξακολουθεί ν’ αποτελεί την επιδίωξη μας. Παράλληλα, οφείλουμε να αποπειραθούμε την ευρύτερη δυνατή απεύθυνση στην εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και την προλεταριακή νεολαία, να συνεχίσουμε ν’ αντιστεκόμαστε και ν’ αγωνιζόμαστε για την πολιτική συγκρότηση και την ταξική οργάνωση, για την Κοινωνική Επανάσταση, για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

“[…] Δικό μας χρέος σήμερα είναι να μην απελπιστούμε. Το συντριπτικό ΟΧΙ να δώσει αυτοπεποίθηση στους αγώνες μας, παρά το πραξικόπημα της κυβέρνησης και το νέο μνημόνιο. Δικό μας καθήκον σήμερα να επιβάλλουμε το λαϊκό ΟΧΙ στο δρόμο. Με μαχητικές διαδηλώσεις και δυναμικές ενέργειες, με ταξική οργάνωση στους χώρους εργασίας, με απεργίες, καταλήψεις, δομές κοινωνικής αλληλεγγύης. Με αντικαπιταλιστικές/αντιιμπεριαλιστικές ομάδες, επιτροπές και συνελεύσεις σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά σε όλη την Ελλάδα. Αγωνιζόμενοι με κάθε μέσο και άμεσους στόχους: Την κατάργηση παλιών και νέων μνημονίων, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την ΕΕ” [7].

Παραπομπές:

[1]: Εισήγηση για την εκδήλωση “Ευρωπαϊκή Ένωση, οργάνωση και προοπτική του κινήματος στη νέα συγκυρία” στην Κατάληψη Ευαγγελισμού στις 25 Ιουνίου 2015.

[2]: Η Ευρώπη-Φρούριο δολοφονεί, Απρίλης 2015.

[3]: Ο εχθρός είναι εδώ. Μέσα στην Ελλάδα. Μέσα στην Ευρώπη, Κάλεσμα ενάντια στο Eurogroup στην Αθήνα στα πλαίσια της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε, 1-2 Απρίλη 2014.

[4]: Με αφορμή την επαίσχυντη συμφωνία του Eurogroup, αρχές Μάρτη 2015.

[5]: Σχετικά με το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε και την πολιτική του ελληνικού κράτους, Ιούνης 2015.

[6] : ΟΧΙ τους εκβιασμούς της Τρόικα, κάθε συμφωνία υποταγής, σε παλιά και νέα μνημόνια, 29 Ιούνη 2015.

[7] : Όταν λέμε ΟΧΙ, εννοούμε ΟΧΙ, 15 Ιούλη 2015.

για τα πλήρη κείμενα των αποσπασμάτων:

https://syneleusi-enantiastin-ee.espivblogs.net/

[*] ολόκληρο το κείμενο:

https://athens.indymedia.org/post/1547488/

Αθήνα, Αύγουστος-Σεπτέμβρης 2015